Επίκαιρο

Κωστής Γκορτζής, Τρίλοφος

Από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο, δεν υπάρχει γιορτή, παρέλαση, επέτειος, διάγγελμα, πανηγύρι ή κοπή πίτας, “επίσημη εκδήλωση” δηλαδή, στην οποία ο “επίτιμος” ομιλητής να μη ξεκινήσει την ομιλία του με τη φράση “στους δύσκολους καιρούς που περνάει η πατρίδα μας”. Σε όλες τις παραλλαγές της όπως, “στις σημερινές κρίσιμες στιγμές”, “στους χαλεπούς καιρούς του σήμερα” και διανθισμένη με ιατρικούς, ποδοσφαιρικούς και κάθε είδους χαριεντισμούς του τύπου “η χώρα ασθενεί βαρέως”, “η οικονομία νοσεί”, “η ορχήστρα δεν έχει μαέστρο”, “φταίει ο προπονητής”, “η ομάδα δεν έχει πάγκο”, “μέτρα ασπιρίνη”, “το καράβι βουλιάζει” και, και, και, αλλά, διαχρονικά, ο εκάστοτε ...χασάπης αδυνατεί να βρει το κόκκαλο με το μαχαίρι και ...η ζωή συνεχίζεται.
Οι ίδιοι “επίσημοι”, πολιτικοί, που διαχειρίζονται το παρόν “ξεχνώντας” το παρελθόν (το δικό τους) και αδιαφορώντας για το μέλλον (εκτός από το δικό τους...), στέκονται απολογητικά απέναντι στου πολίτες. “Δεν φταίμε εμείς αλλά οι άλλοι”, “εμείς θέλαμε αλλά δεν μας άφησαν” σε έναν αέναο κύκλο ανευθυνότητας. Και τολμούν να καταλήγουν ανερυθρίαστα στο συμπέρασμα ότι τελικά φταίνε οι αχαΐρευτοι δημόσιοι υπάλληλοι, οι ψιλικατζήδες, οι έμποροι και οι επιχειρηματίες, οι παππάδες που δεν έχουν τον Θεό τους, οι φοροφυγάδες γιατροί, οι δικηγόροι, οι υδραυλικοί, οι ηλεκτρολόγοι, οι βοθρατζήδες, οι φορτηγατζήδες, οι ταξιτζήδες, οι νταβατζήδες, οι εκπαιδευτικοί, οι στρατιωτικοί, οι αστυνομικοί, όλοι δηλαδή οι πολίτες που, χρόνια τώρα, τους ψηφίζουν!
Και τους ψηφίζουν για να απολαύσουν αυτά που τάζονται για να δοθούν κρυφά στον καθένα, για να διαιωνίσουν τη συνένοχη εξάρτηση, επιδοτήσεις ...αέρος, υπερωρίες που δεν χρειάζεται να γίνουν για να αμειφθούν, οδοιπορικά που δεν απαιτούν μετακινήσεις για να πληρωθούν, επιδόματα ...καυσόξυλων, επιδόματα απόδοσης(!), επιδόματα θέσης, συντάξεις ΟΓΑ σε μη αγρότες, συντάξεις ναυτικών σε μη ναυτικούς, συντάξεις αντιστασιακών σε μη αντιστασιακούς, συντάξεις αναπηρίας σε μη ανάπηρους...
Αν νομίζει ο σημερινός πρωθυπουργός ότι τον ψήφισαν για να αλλάξει τα πράγματα, μάλλον θα εκπλαγεί σύντομα. Όσο τουλάχιστον δεν παραδεχόμαστε, πρώτα εμείς ΟΛΟΙ, την ενοχή μας. Όσο εμείς δεν παραδεχόμαστε ότι κραδαίνουμε λάβαρα και κομματικές σημαίες για το προσωπικό μας συμφέρον ΣΕ ΒΑΡΟΣ του διπλανού μας. Όσο εμείς δεν παραδεχόμαστε ότι δεν τους ψηφίσαμε για να φτιάξουν την κοινωνία των πολιτών αλλά για ό,τι συμφέρει στην πάρτη μας. Όσο, αποπολιτισμένοι κρυβόμαστε ο καθένας στη σπηλιά του ή στην παράγκα του ξερόλα, κουτοπόνηρου, λιγοαπόλα, κακόμοιρου και ανεπρόκοπου –από τότε που τον γνώρισα κάτι δεκαετίες πριν– Καραγκιόζη. Που πληρώνει ΟΓΑ για να βγάλει διαβατήριο, που πληρώνει το ασφαλιστικό ταμείο των δικηγόρων σε κάθε νομική εμπλοκή του, που πληρώνει το ταμείο των αυτοκινητιστών σε κάθε μετακίνησή του, που πληρώνει το ταμείο των ναυτικών με κάθε εισιτήριο, που πληρώνει τις συντάξεις αυτών που δεν πλήρωσαν εισφορές στη ζωή τους, που πληρώνει διόδια για “μη δρόμους”, που πληρώνει το χασαπόχαρτο στην τιμή του μόσχου του σιτευτού, που πληρώνει το χαρτόκουτο στην τιμή της τούρτας, του κλέφτη του κλέψαντος δηλαδή εαυτού μας που τον θεωρούμε τόσο έξυπνο και φιλοσοφημένο ώστε τον αναδείξαμε και σε σύμβολο της κουλτούρας μας.
Για να έχουμε άλλοθι... ψηφίζοντας τους περισσότερο ένοχους.
Δηλώνω (συν)Ένοχος!