Οράματα Τριλοφιωτών

Βασίλης Πατσάλας, Τρίλοφος

Μισός αιώνας έχει περάσει από την ίδρυση του Πολιτιστικού Συλλόγου Ζουμπατιανών-Τριλοφιωτών. Πώς ξεκίνησε; Στη Θεσσαλονίκη πάντα ζούσαν πολλοί Τριλοφιώτες, Επιστήμονες, Υπάλληλοι, Εργάτες, Βιοτέχνες κ.λ.π., που συχνά συναντιόντουσαν και συζητούσαν διάφορα για τον Τρίλοφο. Τότε, ως γνωστό, δεν υπήρχε τακτική συγκοινωνία Θεσσαλονίκη-Τρίλοφος ούτε και πολλά Ι.Χ. να επισκέπτονται το χωριό. Έτσι η επικοινωνία τους αυτή (οι συναντήσεις) ήταν και ένας τρόπος να μαθαίνουν τα δρώμενα στο χωριό που το αγαπούσαν ιδιαίτερα γιατί εκεί είχαν μεγαλώσει και εκεί ζούσαν όλα τους τα αγαπημένα πρόσωπα.
Ένα βράδυ λοιπόν, που μια μεγάλη παρέα βγήκε έξω για κρασάκι, επάνω στο μεράκι τους ρίχτηκε η ιδέα για την ίδρυση ενός Πολιτιστικού Συλλόγου. Ενθουσιάστηκαν όλοι με την ιδέα αυτή και άρχισαν να ψάχνουν τρόπους για την υλοποίησή της. Βρήκαν διευθύνσεις από πολλά άτομα στην πόλη, καλέσανε άτομα και από το χωριό και έτσι πραγματοποιήθηκε η πρώτη τους συνάντηση στη Θεσσαλονίκη.
Εκείνη την ημέρα εκλέχτηκε η Πρώτη Επιτροπή και δόθηκε η ονομασία του Συλλόγου που ήταν:

«Πολιτιστικός Σύλλογος Ζουμπατιανών - Τριλοφιωτών»

Δεν άργησε να γίνει το καταστατικό του Συλλόγου και να αρχίσουν οι αμέτρητες δραστηριότητες του. Η πρώτη εκδήλωση γνωριμίας ήταν σε μια μεγάλη αίθουσα μέσα στην Έκθεση, που δεν χώρεσε όλον τον κόσμο, γιατί η προσέλευσή του ήταν κάτι το απροσδόκητο. Ακολούθησε ένα τρικούβερτο γλέντι τόσο αυθόρμητο σαν να τιμούσαν ένα σημαντικό γεγονός.
Δεν πέρασε πολύς καιρός και ο Σύλλογος μας ξαφνιάζει με κάτι το φανταστικό. Εκδίδει την δική του εφημερίδα. Μια εφημερίδα τόσο ωραία, με τέτοιο περιεχόμενο που δεν φαντάζεται ανθρώπου νους.
Το Συμβούλιο του Συλλόγου είχε την φαεινή ιδέα να βρει τις διευθύνσεις όλων των Τριλοφιωτών που ζούσαν σε διάφορες πόλεις όχι μόνο μέσα στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, Γερμανία, Αμερική κ.λ.π. και έτσι έφτανε η Εφημερίδα στο σπίτι κάθε συγχωριανού μας. Πολλοί τότε είχαν εκφράσει την χαρά τους και την περηφάνεια τους που ήταν Τριλοφιώτες.
Σε μια Γενική Συνέλευση του Συλλόγου ένας δημότης έκανε την πρόταση για την ίδρυση Τράπεζας Αίματος. Δεν άργησε η πρόταση αυτή να πάρει σάρκα και οστά. Η Τράπεζα Αίματος Τριλόφου είναι πραγματικότητα. Η πρώτη μέρα που θα γινόταν η αιμοδοσία είχε κάποιο πανηγυρικό χαρακτήρα για την ενημέρωση των δημοτών. Στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού είχε μαζευτεί πολύς κόσμος και τότε μίλησαν τρεις γιατροί που κατάφεραν να πείσουν ότι δίνοντας μια φιάλη αίμα σώζεις όχι μόνον τον συνάνθρωπό σου αλλά κάνεις καλό και στον εαυτό σου. Έτσι το Συνεργείο αίματος του Νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ που βρισκόταν έξω στην αυλή του Σχολείου συγκέντρωσε την πρώτη αυτή μέρα 135 φιάλες αίματος.
Ο Σύλλογός μας για εκείνη την χρονιά ήταν Πρωτοπορία. Έκανε πολλά ωραία. Μάζευε εθελοντές δημότες και μαζί μ’ αυτούς που έρχονταν από την Θεσσαλονίκη καθαρίζανε το χωριό. Δίνανε δώρα-επαίνους στους πρώτους μαθητές των Σχολείων - και τί να πρωτοθυμηθούμε!
Το αποκορύφωμα όλων όμως ήταν η ιδέα να δημιουργηθεί Μουσείο στο χωριό. Δεν μπορεί να φανταστεί κανείς με πόσο μεράκι, αγάπη και ενθουσιασμό δούλεψε η νεολαία η οποία ξεχύθηκε στην κυριολεξία στο χωριό για να βρει και να μαζέψει ό,τι παλιό αντικείμενο είχε κάθε σπίτι αλλά και με πόση χαρά κάθε νοικοκυρά έδινε ό,τι το καλύτερο είχε για να εκτεθεί στο Μουσείο. Το αποτέλεσμα ήταν κάτι το συγκλονιστικό. Ένα Μουσείο προσεγμένο στο ύφος του και στην παρουσία του. Ένα Μουσείο υπέροχο. Ένα Μουσείο που εντυπωσίαζε τους επισκέπτες του και που δέχτηκε Επαινετικά Σχόλια από τα Μέσα Ενημέρωσης και από τις Αρχές της Θεσσαλονίκης.
Το Μουσείο στεγάστηκε πρώτη φορά στην αίθουσα που χρησιμοποιήθηκε αργότερα για το Γυμνάσιο. Τα αντικείμενα που εκτέθηκαν στο Μουσείο ήταν πάρα πολλά. Αγροτικά Εργαλεία που καλλιεργούσαν, ξύλινα αλέτρια, εργαλεία που θερίζανε, εργαλεία που αλωνίζανε, ό,τι έχει σχέση με τρύγο σταφυλιών, πιθάρια κ.λ.π., αντικείμενα σχετικά με τους αργαλειούς που υφαίνανε τα κορίτσια τα προικιά τους, που γνέθανε, που πλέκανε κ.λ.π. αντικείμενα που ψήνανε και αλέθανε τον καφέ, που βγάζανε το βούτυρο κ.λ.π. Επίσης και διάφορα παλιά κιτάπια που είχανε στα σπίτια τους, όπως και πολλά παλιά νομίσματα. Πολύ συγκινητικό όμως ήταν που οι μεγάλες κυρίες βγάλανε από τα μπαούλα τους διάφορα υφαντά που τα είχαν κάνει μόνες τους, μεταξωτά, κεντητά και στολές που φορούσαν όταν ντύνονταν επίσημα.
Η αίθουσα που στεγαζόταν το Μουσείο έγινε Γυμνάσιο και δεν υπήρχε πλέον χώρος να στεγαστεί. Έτσι από αποθήκη σε αποθήκη τα πράγματα χάθηκαν και το Μουσείο τελείωσε.
Ευχή μου από καρδιάς, Πρώτον να βρεθεί μια μόνιμη αίθουσα για Μουσείο και Δεύτερον μια γενναία προσπάθεια για την ξαναΐδρυση του υπέροχου αυτού Μουσείου. Το αξίζει ο Τρίλοφος.
Ο σημερινός Πολιτιστικός μας Σύλλογος είναι συνέχειά του, έχει τις ίδιες ρίζες, στο μόνο που διαφέρει είναι η έλλειψη των λέξεων «Ζουμπατιανών-Τριλοφιωτών».