Περί Αχρείων

Έτσι ήταν η ακτογραμμή πριν αρχίσει η επέκταση του διαδρόμου που φαίνεται πάνω δεξιά. Ευθεία, με πλάτος της παραλίας από 20 έως και 40 μέτρα άμμου.
Στις 12 Σεπτεμβρίου 2008, (φωτογραφία Πάνου Ζέρβα), τα τοπογραφικά κολωνάκια που ο 'ανάδοχος' τοποθέτησε περίπου στη μέση της αμμώδους παραλίας, βρίσκονται μέσα στο νερό,
γεγονός που αποδεικνύει ότι 'εξαφανίστηκαν' δέκα, τουλάχιστον, μέτρα παραλίας. Προσέξτε το μαύρο βραχάκι στο βάθος, κολλητά στην ακτή.
Στις 10 Αυγούστου 2009, (φωτογραφία Πάνου Ζέρβα),
το βραχάκι ...απομακρύνθηκε από την ακτή και τα πασαλάκια παραμπήκαν στη θάλασσα...
Σήμερα, 14 Νοεμβρίου 2009, (φωτογραφία δική μου),
το βραχάκι, όπως και τα κολωνάκια ...ανοίγονται στη θάλασσα και η παραλία εξακολουθεί να 'στενεύει'. Το ίδιο και η παραλία σε όλο το μήκος της προς την Περαίαπου -κάποτε- ήταν και ΕΥΘΕΙΑ!
Η περίφημη (μη) Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων του έργου προέβλεπε την αντιμετώπιση των επιπτώσεων (διαβρώσεων) επί της ακτογραμμής "άμα τη εμφανίσει"!
Αντί, όμως, να ασχολούνται με την καταφανή πια επερχόμενη καταστροφή, η διακομματική τύφλα στα εργολαβικά συμφέροντα, δεν επιτρέπει στους 'αρμόδιους' και στους μονόφθαλμους ταγούς της θεότυφλης Δικαιοσύνης και ...Λιμενοπροστασίας μας να αναρωτηθούν
"τι πλοίο είναι αυτό που έχει αγκυροβολήσει στο έργο και τι δουλειά έχει με αυτό;"
Επειδή το πλοίο αυτό είναι πλοίο αμμοληψίας από τον βυθό, θα ρωτήσει κανείς από πού 'ρουφάει' άμμο, με ποιά Μελέτη επιπτώσεων, με ποιανού άδεια και σε τι ποσότητες;
Να ρωτήσω τον ...Μαγκριώτη;
Να ρωτήσω την υποτακτική κυρία Σοϊλεμετζίδου (Διευθύντρια Δημόσιων Έργων Βορ.Ελλάδος του ΚουφουΥπεχωδε);
Να ρωτήσω τον ...μελετητή καθηγητή κύριο Κουτίτα ή τον συνάδελφό του Πρύτανη του Μετσόβειου κύριο Μουτζούρη που με 'μαθηματικά μοντέλα' έλεγαν σε μας τους αμόρφωτους ότι δεν θα επηρεαστεί η ακτογραμμή;
Να ρωτήσω κάποιον κύριο Νικολαϊδη της ΥΠΑ που χλεύαζε και λοιδoρούσε τον Πάνο Ζέρβα τρία χρόνια πριν για τις αντιδράσεις μας;
Να ρωτήσω τη θεία μου την Αμιρσούδα, δηλαδή τον Οργανισμό Διαχείρισης του Θερμαϊκού (μη χέσω);
Να ρωτήσω τον φίλο του τέως ΥΠΕΧΩΔΕ Δήμαρχο Θερμαϊκού, γιατρό κύριο Αλεξανδρή που κάνει τον ανήξερο;
Να ρωτήσω τον δικό μας Δήμαρχο Μίκρας κύριο Γκουστίλη (γιατί κι ο Δήμος μας φτάνει μέχρι εκεί...);
Ούτε μια εφημερίδα, ούτε ένα ραδιόφωνο, ούτε καν αυτοί οι μάγκες που αυτοκαμαρώνουν ότι 'ελέγχουν την εξουσία' έχουν αναρωτηθεί 'μπας και;'.
Και μετά μου λέει ο Πάγκαλος ότι είμαι ΑΧΡΕΙΟΣ (άχρηστος)που δεν πάω να ψηφίσω.
Οι χρήσιμοι ρε παιδιά, πού είναι και τι κάνουν;

Διαβάστε τη συνέχεια...

Κυκλοφόρησε το 5ο τεύχος του "Κάτοικου".

Θα το βρείτε στις ταχυδρομικές θυρίδες και σε κεντρικά καταστήματα του Δήμου Μίκρας.

Μη το χάσετε, γιατί θα χάσετε!

Στα περιεχόμενα του 5ου τεύχους περιλαμβάνονται:

Με άλλο μάτι να δούμε τους αγρότες (Βασίλης Πατσάλας, Τρίλοφος)

Αψού... (Δημήτρης Σελέκος, Πλαγιάρι)

Φτιασίδια. Ελληνιστί: image making (Κωστής Γκορτζής, Τρίλοφος)

Η πρόταση της Ένωσης Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων (από το Δ.Σ .της Ένωσης των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων του Δήμου Μίκρας)

Η εκλογική μας τραμπάλα (Αλέκος Τζιόλας, Τρίλοφος)

Κι εσύ μιλάς για... όνειρα (Στέλλα Κλάδου, Πλαγιάρι)

Περιβάλλον και Τοπική Αυτοδιοίκηση (Σοφία Βασιλειάδου, Τρίλοφος)

Παραλία Επανομής: Από τον Ποταμό μέχρι το Αγνάντι. Καταστάσεις και προβλήματα που μας αφορούν! (Τάσος Αναστόπουλος, Πλαγιάρι)

Διαβάστε τη συνέχεια...

Η ιστορία του άρχοντα ενός μικρού φτωχού χωριού

Ο παππούς που θυμάται παλιές ιστορίες

Στα παλιά χρόνια υπήρχε ένας άρχοντας που διαφέντευε εκτός από το δικό του και κάποιο άλλο μικρό φτωχό χωριό, του οποίου την ιστορία θέλω να σας διηγηθώ.
Αν έχετε στην καρδιά σας κάποιο άλλο χωριό με τις ίδιες ομοιότητες, σίγουρα θα πρόκειται για απλή σύμπτωση.
Το χωριό αυτό λοιπόν ήταν φτωχό από κάθε άποψη, όπως θα δούμε στη συνέχεια και είχε πάρα πολλά προβλήματα, από τα οποία τα πιο σημαντικά ήταν και το ότι είχε πολύ κακούς δρόμους (ακόμη και για τα βόδια που έσερναν τα κάρα), κάθε σπίτι είχε δικό του λάκκο που μάζευε τις ακαθαρσίες, δεν είχε σχολεία ώστε να χωράνε όλα τα παιδιά, ούτε πλατείες, ούτε και χωράφια ελεύθερα για να παίζουν τα παιδιά.
Κάποια ελεύθερα χωράφια που υπήρχαν, ο άρχοντας τα χάρισε μαζί με κάποιον ανώτερο άρχοντα στο Θεό, με την ελπίδα ότι Εκείνος θα τους βοηθήσει (οικονομικά;) και θα τους φωτίσει ώστε να είναι πάντα στην εξουσία…
Το νερό του χωριού οι χωριανοί δεν το έπιναν, γιατί ήταν ακάθαρτο και πίνανε νερό φερτό από τα μακρινά βουνά της Ηπείρου (Ζαγόρι) και από πολλά άλλα μέρη.
Επίσης το παλιό σχολείο, δεν χωρούσε όλα τα παιδάκια του χωριού και έτσι μερικά τα στέλνανε αρχικά σε ένα παλιό κτίριο (για να παίζουν το Κρυφό Σχολειό;) και αργότερα σε κάτι στραβά τοποθετημένα μακρόστενα κτίρια σαν κουτιά, καθώς και σε μικρά σπιτάκια που τα έφτιαχναν πρόχειρα εδώ και κει, ώστε να χωρέσουν όλα.
Το μεγάλο πρόβλημα όμως, ήταν η φτωχή νοοτροπία αρκετών κατοίκων του χωριού, οι οποίοι είχαν ταυτίσει το κοινό καλό με τα προσωπικά τους συμφέροντα. Αυτό δεν χρειαζόταν και πολλές γνώσεις για να το καταλάβει ακόμα και ο άρχοντας, ο οποίος τους αγαπούσε μεν όπως και εκείνοι, αλλά δεν είχε τα μέσα για να τους βοηθήσει, αφού έπρεπε να φροντίσει πρώτα τους ανθρώπους του δικού του μεγάλου χωριού…
Και για να μην τον παρεξηγήσουν οι χωρικοί, όταν του έκαναν παράπονα, τους έλεγε κάθε φορά περίπου τα ίδια: «να έχουν υπομονή και σύντομα όλα θα γίνουν» και ότι για όλα τα κακά έφταιγε ο προηγούμενος άρχοντας !! (το έχετε ξανακούσει αυτό;).
Ο καιρός όμως περνούσε χωρίς να γίνεται κάτι, οι ανάγκες μεγάλωναν και μαζί τους μεγάλωναν κα τα παράπονα του κόσμου, διότι καταλάβαιναν ότι ο άρχοντας τους εμπαίζει. Αυτό το μάθαινε όμως και ο άρχοντας. Πως; Του το έλεγαν οι τοπικοί έμπιστοί του!! Είχε βλέπετε, φροντίσει ο άρχοντας και έβαζε σε καίρια πόστα τους δικούς του ανθρώπους, οι οποίοι τον δικαιολογούσαν στους διαμαρτυρόμενους χωριανούς, όποτε αυτοί αγανακτούσαν και έκαναν διάφορα παράπονα. Οι δικοί του λοιπόν κρυφάκουγαν και εκείνος φρόντιζε να καθησυχάζει τον κόσμο με γιορτές και πανηγύρια, που άρεσαν πολύ στους χωρικούς και ξεχνούσαν για λίγο τα προβλήματα.
Έτσι, είχε δικό του τον πρόεδρο του χωριού, που όλα τα έβλεπε ρόδινα και καλά, τον δάσκαλο, ο οποίος έκανε πως ήταν τάχα κι’ εκείνος αγανακτισμένος, αλλά όταν του έλεγαν να διαμαρτυρηθεί μαζί με άλλους, επειδή π.χ. το σχολείο του ήταν μικρό και δε χωρούσαν τα παιδιά, εκείνος έλεγε: «εμένα μη με ανακατεύετε με αυτά» και άλλοτε, προκειμένου να προστατέψει τον άρχοντα, άλλοτε καταργούσε ακόμη και τις γιορτές λήξης της χρονιάς, ενώ για την προβολή του έστηνε γιορτές και πανηγύρια.
Είχε επίσης δικό του και τον άνθρωπο, που τον έβαλαν οι γονείς των παιδιών του σχολείου να φροντίζει τα προβλήματά τους, (ο οποίος τριγυρνούσε στο χωριό με ένα ακριβό κάρο, που το έσερναν πολλά άλογα) και ο οποίος αγαπούσε κρυφά τον άρχοντα, διότι εκείνος του εμπιστεύθηκε να περιποιείται και τα δικά του κάρα. Ήταν μάλιστα πάντα πρόθυμος για κάθε ανάγκη του άρχοντα ή του προέδρου του χωριού, (κι’ ας είχε βάλει στο μάτι τη θέση του) και έτρεχε όλη μέρα για να προλάβει κάθε τι που θα έβλαπτε τον άρχοντα, ακόμα κι’ αν ήταν σε βάρος των συμφερόντων των παιδιών. Επίσης τον ίδιο άνθρωπο συμπαθούσε κατά σύμπτωση και ο δάσκαλος, γιατί ήταν πάντα πρόθυμος και του έκανε για κάποιο διάστημα όλα τα θελήματα του σχολείου. Με άλλα λόγια βοηθούσαν μαζί οι δύο τους τις ανάγκες του άρχοντα.
Οι χωριανοί τα έβλεπαν όλα αυτά. Όμως, άλλος επειδή είχε μαγαζί, άλλος επειδή θα άνοιγε μαγαζί και ήθελε να τάχει καλά με όλους, άλλος επειδή περίμενε κι’ αυτός δουλεία από τον άρχοντα, άλλος που ήταν συνεργάτης του άρχοντα και είχε το παιδί του να πληρώνεται σε δουλειά του χωριού ανύπαρκτη (ο ίδιος περιέργως συνήθιζε να φιλάει όσες γυναίκες συναντούσε στο χωριό, για να τις καλοπιάσει!!) και άλλος επειδή είχε το παιδί του ή και τον εαυτό του στη δούλεψη του άρχοντα, τα παράβλεπαν όλα και δε μιλούσαν. Και επειδή στο χωριό συνέβαινε να είναι οι περισσότεροι μεταξύ τους συγγενείς και κουμπάροι, συμφωνούσαν δυστυχώς όλοι στο «έτσι είναι αυτά»!!! Και αν κάποιος τολμούσε και μιλούσε ανοιχτά για κάτι από αυτά τα στραβά που συνέβαιναν, τον κατηγορούσαν ότι ήταν τσιράκι του προηγούμενου άρχοντα.
Υπήρχε βέβαια και αυτό που υπάρχει σε κάθε ιστορία, η καλή γυναίκα από το νησί, στην οποία ο άρχοντας (και ο πρόεδρος του χωριού) ανέθεσαν να προσέχει όλες τις γυναίκες του χωριού, ώστε να είναι ευχαριστημένες με τον άρχοντα. Και τι δεν έκανε αυτή γι’ αυτό. Έτρεχε η καημένη όλη μέρα και ανακατεύονταν παντού και σε όλα, παραμελώντας και τα προσωπικά της ακόμα. Μερικές φορές μάλιστα από το πολύ τρέξιμο έβρισκε και τον μπελά της από τον πρόεδρο του χωριού (και από τη γυναίκα του), ο οποίος για να την τιμωρήσει της έπαιρνε τα κλειδιά του γραφείου της (άλλο πάλι κι’ αυτό). Εκείνη όμως για χάρη του άρχοντα, τα ξεπερνούσε όλα υπομονετικά. Όπως βλέπετε, ο άρχοντας δεν ήταν άσχετος. Είχε μάθει όλα τα κόλπα της δουλειάς. Κάποια μέρα ο καλός θεός, (που του είχαν δώσει οι δύο άρχοντες τα χωράφια),έδωσε στο δικό μας άρχοντα την ευκαιρία, να τακτοποιήσει μερικές έστω από τις υποσχέσεις που κατά καιρούς είχε δώσει στους κατοίκους του μικρού φτωχού χωριού και να τους ευχαριστήσει. Του έστειλε λοιπόν κάποιους, με παράδες πολλούς, για να αγοράσουν ένα μεγάλο χωράφι, το μοναδικό αξιόλογο που είχε το φτωχό χωριό. Εκείνος, αφού σκέφτηκε έξυπνα και σοφά το θέμα, και αφού κατάφερε με πολλά κόλπα να πείσει ακόμα και αυτούς που είχαν αντίθετη άποψη, χάρισε το χωράφι στους άφωνους παραλήδες (που το ήθελαν για να κάνουν κι’ αυτοί ένα-δύο μαγαζάκια και να ζήσουν με άνεση τις οικογένειές τους οι άνθρωποι), δείχνοντάς τους έτσι, πόσο μεγαλόψυχος, φιλάνθρωπος και υπεράνω χρημάτων ήταν. Πραγματικός άρχοντας!!!
Τους είπε μάλιστα, ότι δεν θα υπήρχε μεγαλύτερη ανταπόδοση, από το να δώσουν στα μαγαζιά που θα έφτιαχναν στο μεγάλο χωράφι, το όνομα του μεγάλου χωριού!!!
Για το ίδιο πράγμα έπεισε με δικούς του ανθρώπους, όλους τους κατοίκους και του δικού του μεγάλου χωριού και όσων χωριών διαφέντευε. Τους έπεισε πράγματι όμως;
Πέρασε πολύς καιρός από τότε και δεν θυμάμαι, αν έζησαν όλοι αυτοί καλά και για πολύ καιρό με τον ίδιο άρχοντα, ή ….
Όπως σας είπα στην αρχή, κάθε ομοιότητα με άλλο χωριό, σίγουρα θα πρόκειται για απλή σύμπτωση…
Σας χαιρετώ.
Ο παππούς που θυμάται…

Διαβάστε τη συνέχεια...

Με άλλο μάτι να δούμε τους αγρότες

Βασίλης Πατσάλας, Τρίλοφος

Οι Αγρότες είναι μια παραγωγική τάξη που βγάζει όλα τα αγαθά που τρώμε. Φρούτα, λαχανικά, δημητριακά κ.λ.π.

Οι πατεράδες μας αγρότες είχαν κάνει τότε έναν Αγροτικό Συνεταιρισμό και με πολύ κόπο κατάφεραν να κτίσουν δυο μεγάλα κτίρια σε οικόπεδα μέσα στο χωριό. Τα κτίρια αυτά τα χρησιμοποιούσαν για αποθήκες, δηλαδή αποθηκεύανε τα αγροτικά τους προϊόντα μέχρι να πουληθούν. Οι αποθήκες αυτές εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται και σήμερα για τον ίδιο σκοπό.

Τα πράγματα όμως στον Τρίλοφο έχουν αλλάξει. Το χωριό μεγάλωσε, πυκνοκατοικήθηκε και τα κτίρια αυτά σαν αποθήκες δημιουργούν προβλήματα στην γειτονιά και στο περιβάλλον.

Τί πρέπει να γίνει λοιπόν;

Το πρώτο που θα σκεφτεί κανείς είναι η συνεργασία του Συνεταιρισμού με τον Δήμο για να βρεθεί η καλύτερη λύση. Τα δύο αυτά μεγάλα και άνετα κτίρια να τα αξιοποιήσει ο Δήμος για να στεγάσει π.χ. όλες τις Υπηρεσίες που έχει, ή να δημιουργήσει διάφορες αίθουσες που έχει ανάγκη το χωριό και μας λείπουνε.

Στη συνέχεια ο Δήμος να βοηθήσει τον Συνεταιρισμό να βρεθεί ένας κατάλληλος χώρος έξω από το χωριό όπου να κτιστούν οι αποθήκες που θα εξυπηρετούν τους αγρότες μας και δεν θα δημιουργούν κανένα πρόβλημα.

Στον Συνεταιρισμό έγινε μία πρόταση από τον Μασούτη "Σειρά Μεγάλων Σούπερ Μάρκετ" να πάρει την αποθήκη που βρίσκεται κοντά στο Βενζινάδικο για δική του χρήση. Ο Συνεταιρισμός μ' αυτόν τον τρόπο λύνει το πρόβλημα του για τις αποθήκες που του χρειάζονται και παύει να βασανίζεται. Αρκετοί συνέταιροι όμως επιμένουν να βρεθεί τρόπος να πάρει τις αποθήκες ο Δήμος.

Πράγματι, το θέμα αυτό κουβεντιάστηκε πρόσφατα σε μια Συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, την οποία παρακολούθησα και ο ίδιος, και με χαρά άκουσα την απόφασή τους να πάρει ο Δήμος τις αποθήκες και να βοηθήσει τον Συνεταιρισμό για την ίδρυση Νέων Αποθηκών εκτός χωριού.

Στο σημείο αυτό θα μου επιτρέψετε να εκφράσω μία επιφύλαξη μου για την υλοποίηση της απόφασης αυτής, διότι και πριν από τέσσερα χρόνια είχε κουβεντιαστεί το ίδιο θέμα και δεν έγινε τίποτα στην πορεία. Εύχομαι να βρεθεί ικανοποιητική λύση προς όφελος και όλων των κατοίκων του χωριού.

Επί τη ευκαιρία θέλω να εκφράσω και ένα παράπονο που έχουν οι Αγρότες. Ο σιτοπαραγωγός για να σπείρει σιτάρι υποχρεώνεται να αγοράζει ένα μέρος του σπόρου, το οποίο χρεώνεται πέντε φορές ακριβότερα το κιλό. Ο Δήμος έχει βγάλει μια άδεια για αναπαραγωγή, είχε το δικαίωμα αυτό, και έτσι οι σιτοπαραγωγοί προμηθεύονταν τον σπόρο πολύ φθηνότερα. Για κάποιο λόγο όμως ο Δήμος το σταμάτησε. Ο Συνεταιρισμός ζήτησε την άδεια να κάνει την αναπαραγωγή μόνος του, ο Δήμος όμως προτίμησε να έχει την άδεια στο συρτάρι του, παρά να την παραχωρήσει στον Συνεταιρισμό.

Στην Συνεδρίαση που ανέφερα παραπάνω, ακούστηκε και μια άλλη πρόταση που έγινε προς το Δημοτικό Συμβούλιο και έχει πολύ ενδιαφέρον. Αν συνενωθούν οι Συνεταιρισμοί που βρίσκονται στα τέσσερα Διαμερίσματα του Δήμου, θα χρηματοδοτηθούν από προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά 100.000 ευρώ έκαστος και επί πλέον θα γίνουν και οι δρόμοι προς τις Αποθήκες του Συνεταιρισμού. Ας πάρει λοιπόν ο Δήμαρχος την πρωτοβουλία να κουβεντιάσει αυτή την περίπτωση με τα Συμβούλια των Συνεταιρισμών μήπως και επιτευχθεί αυτή η συνένωση.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Αψού...

Δημήτρης Σελέκος, Πλαγιάρι

“Μα καλά, κύριε, εσείς που είστε υπεύθυνος εδώ, δε μπορείτε να κάνετε κάτι για αυτό;” διαμαρτύρονταν έντονα μία μεσόκοπη κυρία προς το ναύτη (σ.σ. τον όρο να μου τον διευκρινήσει ο Γκορτζής) που απορημένος την κοιτούσε, χωρίς να έχει πάρει είδηση για τι πράγμα του μιλάει.
“Έχει δίκιο η κυρία” πετάχτηκε μιαν άλλη. “Δε μπορείτε να κάνετε κάτι τέλος πάντων; Δεν τον ακούτε πώς βήχει;”.Τότε στρέψαμε όλοι όσοι ακούγαμε τον διάλογο αυτόματα τα κεφάλια μας προς το πίσω μέρος του πρώτου καταστρώματος του ιπτάμενου δελφινιού, προς το οποίο έδειχναν οι χειρονομίες των γυναικών. Πράγματι, μετά από λίγο ακούσαμε έναν ασθενή βήχα, ο οποίος χρειαζόταν έντονη προσήλωση για να ακουστεί. Ο ναύτης σάστισε. “Και τι να κάνω εγώ, κυρία μου;” πρόλαβε να πει, πριν τον πιάσουν απ’ τα μούτρα οι σύζυγοι των κυριών: “Μα δεν μπορείτε να του πείτε να βγει έξω;” - εννοώντας το πέρασμα από το πρώτο στο δεύτερο κατάστρωμα, όπου ο θόρυβος από τις μηχανές του ρώσικου και παμπάλαιου Κομέτα ήταν εκκωφαντικός και η κάπνα από τα φουγάρα του αντέχονταν μόνο από τους θεριακλήδες του τσιγάρου που μπροστά στο πάθος τους για κάπνισμα αψηφούσαν κάθε αντιξοότητα. – “Δεν υπάρχει τέλος πάντων ένας χώρος για να τον απομονώσετε;” Την άβολη θέση του ναύτη που δε μπορούσε να συνταιριάξει στο μυαλό του έναν πιθανώς αθώο βήχα με το μέγεθος της διαμαρτυρίας ήρθε να δυσχεράνει η δεύτερη κυρία: “Δε θα έπρεπε να έχει σε κάθε κατάστρωμα μάσκες προσώπου για τέτοιες περιπτώσεις;” και με μια κίνηση βγάζει από την τσάντα της μία μάσκα και την φορά εκνευρισμένη. Τότε πετάχτηκα και εγώ να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα για να φέρω πλέον σε δύσκολη θέση την “μασκοφόρο”: “Πολύ καλά τα λέτε” της είπα. “Προσέξτε μόνο τώρα στη Σκόπελο που πιάνει το δελφίνι μη σας συλλάβουν για τρομοκράτισσα!”. Εκείνη, ενοχλημένη, έσκασε ένα μειδίαμα αμηχανίας και ευτυχώς δεν ξαναμίλησε.
Είναι κοινό μυστικό πως η προπαγάνδα και η κινδυνολογία των ΜΜΕ για το ζήτημα της νέας γρίπης βγάζει κερδισμένους τις φαρμακοβιομηχανίες και τις πολιτικές εκείνες δυνάμεις που θέλουν να κρύψουν την ανικανότητά τους με την εφεύρεση μεγάλων κινδύνων. Εντούτοις, πολλοί από εμάς πέφτουμε θύματά τους αυξάνοντας το φόβο, τον συντηρητισμό, την αποξένωση. Μπαίνουμε ολοένα πιο βαθειά στο καβούκι μας και έχουμε και μια δικαιολογία παραπάνω: είναι θέμα υγείας! Μακριά από τις συναθροίσεις, όχι χειραψίες, όχι φιλιά, όλοι είναι ύποπτοι, ένα φτάρνισμα, ένα βήξιμο, κινδυνεύω ! Και νά σου ο καλός άνθρωπος, ο κυρ Παντελής του γνωστού τραγουδιού γίνεται ο κυρίαρχος τύπος φοβισμένου και υποταγμένου πολίτη.
Αψού, για να μην πω (Α)φτού.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Η πρόταση της Ένωσης Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων

Το Δ.Σ .της Ένωσης των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων του Δήμου Μίκρας

Στα 4 διαμερίσματα του Δ. Μίκρας λειτουργούν 9 Νηπιαγωγεία, 6 Δημοτικά, 3 Γυμνάσια και ένα Λύκειο.
Ο συνολικός αριθμός των μαθητών που φοιτούν στα παραπάνω σχολεία είναι 2537 (2376). Στα νηπιαγωγεία φοιτούν 345 (348). Στα δημοτικά 1246 (1198). Στα γυμνάσια 573 (494). Στο λύκειο 373 (336). (Στις παρενθέσεις φαίνονται τα αντίστοιχα στοιχεία της σχολικής χρονιάς 2008-2009).
Η αναλυτική κατάσταση των μαθητών κατά βαθμίδα και μονάδα, φαίνεται στον παρακάτω πίνακα.

Μαθητικό δυναμικό του Δ. Μίκρας την ακαδημαϊκή χρονιά 2009-2010

	Νηπιαγωγεία	Δημοτικά
1ο Tριλόφου	---	260
2ο Tριλόφου	120	232
1ο Πλαγιαρίου	130	378
1ο Σχολαρίου	30	146
1ο Καρδίας	65	230
Σύνολο	345	1246
	Γυμνάσια	Λύκειο
1ο Τριλόφου	232	373
2ο Πλαγιαρίου-Σχολαρίου	250	---
3ο Καρδίας	91	---
Σύνολο	573	373

Τα παραπάνω στοιχεία και η προοπτική αύξησης του πληθυσμού στο Δήμο μας τα επόμενα χρόνια, καθιστούν αναγκαία την κάθετη ανάπτυξη των σχολικών μονάδων της α΄βάθμιας και β΄βάθμιας εκπαίδευσης σε κάθε δημοτικό διαμέρισμα.
Η Ένωση των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων του Δ. Μίκρας, έχοντας ως αφετηρία τη διαπίστωση αυτή, καταθέτει τις παρακάτω προτάσεις:

Δημοτικό διαμέρισμα Σχολαρίου

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Συλλόγου Διδασκόντων και του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, τίθεται θέμα λειτουργίας του Δημοτικού Σχολείου, αν δε ληφθούν άμεσα μέτρα για την εύρυθμη λειτουργία του.
Στα πλαίσια της ριζικής αντιμετώπισης του προβλήματος, προτείνουμε την κατασκευή νέου Δημοτικού Σχολείου και Νηπιαγωγείου ( συμβατικής κατασκευής) που θα ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες των μαθητών στην περιοχή.
Η Ένωση των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων, θεωρεί ότι η προτεινόμενη λύση της Δημοτικής Αρχής ( προσθήκη 4 αιθουσών και αίθουσας πολλαπλών χρήσεων στον υφιστάμενο χώρο του σχολείου), περιορίζει ασφυκτικά τον αύλειο χώρο και δεν αντιμετωπίζει αποτελεσματικά το πρόβλημα της σχολικής στέγης στο Κάτω Σχολάρι.
Προτείνουμε το νέο Νηπιαγωγείο να παραδοθεί στο τέλος της ακαδημαϊκής χρονιάς 2009-2010.Έτσι θα υπάρχει ο απαραίτητος χρόνος για να λειτουργήσει τη νέα σχολική χρονιά 2010-2011 αλλά και να γίνουν οι απαραίτητες εργασίες, ώστε να χρησιμοποιηθούν προσωρινά οι αίθουσές του από το Δημοτικό Σχολείο.
Ταυτόχρονα χρειάζεται να γίνουν όλες οι απαραίτητες ενέργειες ώστε να υλοποιηθεί μέσα σε δύο χρόνια η πρότασή μας για την κατασκευή του νέου σχολείου.
Παράλληλα, με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Μίκρας να γίνει χαρακτηρισμός του χώρου για κατασκευή Γυμνασίου και Λυκείου στο Δημοτικό διαμέρισμα του Σχολαρίου.
Με τις παραπάνω προτάσεις, αξιοποιείται το ιστορικό σχολείο του Κ. Σχολαρίου ως πολιτιστικός χώρος και μετατρέπεται η αυλή του σε ένα πρότυπο πάρκο.

Δημοτικό διαμέρισμα Πλαγιαρίου

Η έγκριση της μελέτης για την κατασκευή του 2ου 12 θέσιου Δημοτικού Σχολείου δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για την υλοποίηση του έργου.
Ο στόχος του οικείου Συλλόγου και της Ένωσης είναι το σχολείο να παραδοθεί για λειτουργία την ακαδημαϊκή χρονιά 2010-2011.
Θεωρούμε αναγκαία την ίδρυση και κατασκευή 4ου Νηπιαγωγείου σε παρακείμενο χώρο στο υπ’αριθμό 547 αγροτεμάχιο, ώστε να εξυπηρετηθούν κατά κύριο λόγο οι γονείς που θα έχουν παιδιά και στο 2ο Δημοτικό και στο Νηπιαγωγείο.
Με την κατασκευή των συγκεκριμένων σχολικών μονάδων υπάρχει η δυνατότητα αξιοποίησης από το 3ο Νηπιαγωγείο, όλων των αιθουσών που σήμερα χρησιμοποιούνται από το Δημοτικό Σχολείο.
Μια τέτοια εξέλιξη αποδεσμεύει το Παλιό Δημοτικό Σχολείο, που προτείνουμε να χρησιμοποιηθεί ως χώρος εκδηλώσεων για τους μαθητές και παράλληλα ως χώρος έκθεσης αρχειακού υλικού του 1ου Δημοτικού Σχολείου Πλαγιαρίου.
Έργο ζωτικής σημασίας για την περιοχή είναι η ίδρυση και κατασκευή Γυμνασίου και Λυκείου στο 547 αγροτεμάχιο στην Αγελαδόστρατα.
Οι 2 παραπάνω σχολικές μονάδες αποδεσμεύουν το 2ο Γυμνάσιο ( Τρίλοφος) όπου φοιτούν οι μαθητές του Πλαγιαρίου και του Σχολαρίου και δημιουργούνται ικανοποιητικές συνθήκες φοίτησης στο σημερινό Λύκειο.

Δημοτικό διαμέρισμα Καρδίας

Δίχως καμμία καθυστέρηση να δρομολογηθούν οι διαδικασίες για την κατασκευή του νεοϊδρυμένου 3ου Γυμνασίου Μίκρας στην Καρδία. Προτείνουμε το νέο κτίριο να είναι 12θέσιο συμβατικής κατασκευής, σε χώρο 5 στρεμμάτων που βρίσκεται δίπλα στο καινούργιο Δημοτικό Σχολείο.
Στο 3ο Γυμνάσιο ( που άποψη προτεραιότητας προηγείται από το αντίστοιχο στο Σχολάρι) προτείνουμε τη φοίτηση και των μαθητών του Σχολαρίου.
Η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στο Γυμνάσιο της Καρδίας με επιείκεια μπορεί να χαρακτηρισθεί προσωρινή.
Μέλημα τόσο της προσωρινής Διοικούσας επιτροπής των Γονέων όσο και της Ένωσης των Συλλόγων Γονέων, πρέπει να είναι η αποπεράτωση των 3 προκάτ αιθουσών στην αυλή του σχολείου και η αξιοποίηση του διπλανού οικοπέδου ως αύλειος χώρος και χώρος για το μάθημα της γυμναστικής.
Στα πλαίσια της εκτίμησής μας για κάθετη ανάπτυξη των σχολικών μονάδων, θεωρούμε αναγκαία την ίδρυση και κατασκευή Λυκείου στην περιοχή της Καρδίας, όπου θα φοιτούν και οι μαθητές του Σχολαρίου.
Με τη σύμφωνη γνώμη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, των Συλλόγων Γονέων και των εκπαιδευτικών φορέων, να γίνει ο χαρακτηρισμός του χώρου που θα κατασκευασθεί το νέο Λύκειο και στη συνέχεια να προχωρήσουν οι διαδικασίες υλοποίησης του έργου.

Τρίλοφος

Μετά την κατασκευή του Γυμνασίου στο Πλαγιάρι, το 2ο Γυμνάσιο να χρησιμοποιηθεί ως 3ο Δημοτικό Σχολείο Τριλόφου ή πιθανά για τις ανάγκες των μαθητών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Είναι αναγκαίο να κατασκευασθούν 2 νέα Νηπιαγωγεία στον οικιστικό ιστό της περιοχής, ώστε να εξυπηρετούνται τόσο οι γονείς όσο και τα νήπια που κατοικούν σε μακρινή απόσταση από το χώρο που βρίσκονται σήμερα τα Νηπιαγωγεία.
Το 2ο 12θέσιο Λύκειο στη θέση Βλάχος, μετά τη δημιουργία των 2 Λυκείων που προτείνουμε στην Καρδία και στο Πλαγιάρι, να εξυπηρετεί κυρίως τους μαθητές του Τριλόφου.
Το σημερινό Λύκειο να αξιοποιηθεί από το 1ο Γυμνάσιο, για να καλύψει τις ανάγκες των μαθητών τόσο σε αίθουσες διδασκαλίας, όσο και σε χώρους απαραίτητους ( εργαστήρια, βιβλιοθήκη κ.α.) στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Θέμα ασφάλειας για τους μαθητές μας αποτελεί ο ακατάλληλος προαύλειος χώρος του Λυκείου και του 1ου Γυμνασίου. Η διαμόρφωση της αυλής των δυο σχολικών μονάδων, έχει απασχολήσει τόσο τους μαθητές όσο και τη Δημοτική Αρχή και τους εκπαιδευτικούς φορείς επανειλλημένα.
Η Ένωση των Γονέων βάζει σε πρώτη προτεραιότητα τη διεκδίκηση του παραπάνω αιτήματος και εκτιμά ότι παραπέρα καθυστέρηση της αποπεράτωσης του έργου, εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για την εκπαιδευτική κοινότητα. Το έργο πρέπει να παραδοθεί στα Σχολεία, με την έναρξη των μαθημάτων μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων.
Χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε την όποια καθυστέρηση και σε ότι αφορά στην ανάπλαση-διαμόρφωση του αύλειου χώρου του 2ου Γυμνασίου Μίκρας. Θεωρούμε απαραίτητο το έργο να παραδοθεί στους μαθητές τουλάχιστο μέχρι την έναρξη της σχολικής χρονιάς 2010-2011.

Οι νέες σχολικές μονάδες ( Δημοτικό Σχολείο Καρδίας και 2ο Δημοτικό Τριλόφου) που παραδόθηκαν στους μαθητές, ικανοποιούν σε σημαντικό βαθμό τις εκπαιδευτικές ανάγκες. Κατά τη γνώμη μας όμως παρουσιάζουν δύο σημαντικές αδυναμίες. Την έλλειψη γυμναστηρίου και την μικρών διαστάσεων αίθουσα εκδηλώσεων.
Στις νέες σχολικές μονάδες που προτείνουμε να γίνουν, κρίνουμε απαραίτητο να υπάρχει τόσο το γυμναστήριο όσο και αίθουσα εκδηλώσεων που να πληρεί όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την κάλυψη των δραστηριοτήτων των παιδιών μας.

Συχνά τα σχολεία του Δήμου μας κακοποιούνται από τους νέους της περιοχής. Στην πλειονότητά τους είναι μαθητές,δικά μας παιδιά, που επιδιώκουν να εκφράσουν την αντίθεση και τη διαμαρτυρία τους στα ¨κοινωνικά πράγματα¨ με παράδοξους κατά εμάς τρόπους.
Η Ένωση των Γονέων σέβεται τις ανησυχίες των νέων και στηρίζει κάθε θετική έκφρασή τους. Θεωρεί όμως ότι η κακοποίηση των σχολικών μονάδων, αδικεί τις προθέσεις τους και επιβαρύνει κάθε προσπάθεια αντιμετώπισης των εκπαιδευτικών και γενικότερα κοινωνικών προβλημάτων.
Θέλουμε τα σχολεία μας να παραμείνουν ανοιχτά στους νέους και στην κοινωνία γενικότερα. Να αποτελούν χώρους έκφρασης και δημιουργίας των νέων ανθρώπων. Προς αυτή την κατεύθυνση καλούμε τους μαθητές και τις μαθητικές τους κοινότητες να οργανώσουν τις δραστηριότητές τους στο χώρο των σχολείων και να φροντίσουν τους δικούς τους χώρους.
Η φύλαξη και η επιστασία(συντήρηση) των σχολικών μονάδων να ανατεθεί σε μόνιμο προσωπικό με την ευθύνη των σχολικών επιτροπών και με απαραίτητη προϋπόθεση τη χορήγηση κρατικών κονδυλίων.
Να θεσμοθετηθεί η μόνιμη απασχόληση (διορισμός) ψυχολόγου στα σχολεία, με ευθύνη του Υπ. Παιδείας.

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, απαιτείται ριζική λύση στο πρόβλημα της καθαριότητας των σχολείων. Το προσωπικό καθαριότητας των σχολικών μονάδων καταβάλλει τεράστια προσπάθεια για να ανταποκριθεί στο έργο του. Χρειάζεται επομένως να επεκταθεί ο θεσμός της μονιμότητάς τους στα σχολεία με την πρόσληψη και άλλων υπαλλήλων.
Ειδικότερα αισθανόμαστε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε το προσωπικό που εργάζεται με σύμβαση έργου και αμοίβεται στις μέρες μας, με 45 ευρώ μηνιαίως για κάθε αίθουσα. Αυτό το καθεστώς αναγκάζει αρκετούς Συλλόγους Γονέων να υποστηρίζουν οικονομικά τους εργαζόμενους της καθαριότητας, παρά το γεγονός ότι δεν αποτελεί αρμοδιότητά τους.
Η Ένωση των Συλλόγων Γονέων θεωρεί αναγκαία, την καθημερινή 8ωρη παρουσία του προσωπικού καθαριότητας στα σχολεία και επομένως τη μόνιμη πρόσληψή τους .Η πρότασή μας αυτή αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα σήμερα εξαιτίας της νέας γρίπης.

Είναι αυτονόητο ότι οι παραπάνω προτάσεις μας μπορούν να υλοποιηθούν, με μία αύξηση των δαπανών για την παιδεία, που θα αποτελεί τουλάχιστο το 5% του ΑΕΠ.
Τα παιδιά μας αξίζουν μιας καλύτερης αντιμετώπισης από την Πολιτεία. Μακριά από τη λογική των μπαλωμάτων, των προσωρινών, εύκολων αλλά και αναποτελεσματικών λύσεων.
Σήμερα που θα έπρεπε εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς ,να προγραμματίζουμε και να οργανώνουμε μια υψηλού επιπέδου λειτουργία των σχολείων μας, αγωνιζόμαστε για να εξασφαλίσουμε απλά ένα “σχολικό κεραμίδι” πάνω από τα κεφάλια των παιδιών μας.
Η Ένωσή μας καλεί την Τοπική Αυτοδιοίκηση, τους εκπαιδευτικούς ,τους μαθητές και τους γονείς με τις πράξεις τους και την αποφασιστικότητά τους, να κάνουμε πραγματικότητα το άλλο Σχολείο, που έχουν ανάγκη τα παιδιά μας και η κοινωνία.

Το Δ.Σ .της Ένωσης των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων του Δήμου Μίκρας

Λάμπρος Αναστασιάδης Πρόεδρος Μάκης Αναστασιάδης Μέλος
Χρήστος Σάρρας Αντιπρόεδρος Χρήστος Μαικίδης Μέλος
Δήμητρα Κερεφιάδου Γραμματέας Θόδωρος Πάλλας Μέλος
Κατερίνα Κατιγκά Σκυλίτση Ταμίας

Διαβάστε τη συνέχεια...

Η εκλογική μας τραμπάλα

Αλέκος Τζιόλας, Τρίλοφος
Λειτούργησε και πάλι ο θεσμός των εκλογών, που κάθε τέσσερα χρόνια θέτει σε λειτουργία το δημοκρατικό μας πολίτευμα, ώστε να μπορεί ο πολίτης να ψηφίζει και να επηρεάζει ψηφίζοντας τις εξελίξεις. Στην ίδια όμως διαδικασία εμπεριέχεται και ο αδιόρατος μηχανισμός εξουδετέρωσης αυτής της δυνατότητας της κοινωνίας να επηρεάζει με τη συμμετοχή της τις εξελίξεις. Έτσι επιτυγχάνεται η ακύρωση του μεγαλύτερου κοινωνικοπολιτικού επιτεύγματος στην ιστορία του ανθρώπου, του καθολικού δικαιώματος των πολιτών να ψηφίζουν, για να καθορίζουν τις τύχες τους οι ίδιοι.
Το μέγεθος φαλκίδευσης του εκλογικού δικαιώματος και της δημοκρατίας γενικά φαίνεται από το απλό γεγονός ότι ο λαός συμμετέχοντας στην εκλογική διαδικασία εγκρίνει με την ψήφο του την υπαγωγή του στην εξουσία της οικονομικής ολιγαρχίας και αυτό συνιστά ένα διπλό οξύμωρο: Πώς κατά πρώτον είναι δυνατόν το «πλήθος», με την αρχαία σημασία του όρου, να εκχωρεί το ζωτικό του δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού του στους λίγους ισχυρούς και κατά δεύτερον πώς η δημοκρατία κατά τη λειτουργία της μετατρέπεται σε ολιγαρχία. Πιο αναλυτικά: Η ύπαρξη της δημοκρατίας οφείλεται στην αναγνώριση της ισότητας μεταξύ των πολιτών -και των ανθρώπων- άρα αναγκαστικό της αίτιο ή σημείο εκκίνησής της είναι η ισότητα. Το τελικό της αίτιο ωστόσο, που θα ’πρεπε πάλι να είναι η ισότητα, στρεβλώνεται σε ανισότητα. Η πρώτη δηλαδή ισότητα του αναγκαστικού αιτίου αναιρεί τη δεύτερη του τελικού αιτίου, που εν δυνάμει, ως αυτονόητη επιδίωξη εμπεριέχεται στην πρώτη. Και αυτό είναι το μεγάλο θαύμα του καπιταλισμού ή της εκφυλισμένης αστικής δημοκρατίας, να κυβερνούν οι λίγοι οικονομικά ισχυροί με την εκλογική συναίνεση των πολλών.
Η αυτοαναίρεση του «πλήθους» και της δημοκρατίας, επιτυγχάνεται αριθμητικά και ιδεολογικά. Αριθμητικά με την αλχημιστική ανάδειξη της μειοψηφίας σε πλειοψηφία. Σύμφωνα με τον υπάρχοντα νόμο μπορεί ένα κόμμα με τη μειοψηφία του 44% να έχει κάλλιστα κοινοβουλευτική πλειοψηφία και να κυβερνά αυτοδύναμα. Το δε 44% δεν είναι το πραγματικό ποσοστό αυτού του κόμματος, γιατί στον υπολογισμό του δε λήφθηκαν υπόψη η αποχή, τα λευκά και τα άκυρα, ενώ στην κοινοβουλευτική του αριθμητική δύναμη εμπεριέχονται και τα ποσοστά των κομμάτων που δεν μπαίνουν στη Βουλή. Όλα αυτά αθροισμένα μπορεί να ανέρχονται στο ύψος του 25-30%. Κατά τον υπολογισμό όμως του 44% αυτά δε συνυπολογίζονται, γιατί από πιο πριν έχουν αφαιρεθεί από το 100% και το 70% που απομένει ανάγεται κατόπιν στο 100% και από δω προκύπτει το 44% κι έτσι προσαυξάνεται τεχνητά ίσως και κατά 15 ποσοστιαίες μονάδες. Επομένως με ένα πραγματικό ποσοστό της τάξης του 30-35% μπορεί ένα κόμμα να εξασφαλίζει κοινοβουλευτική πλειοψηφία και να μας κυβερνά, ωσάν να έχει πλειοψηφία. Δε νομίζω ότι σε μια δικτατορία το εύρος του λαϊκού ερείσματος είναι πάντα μικρότερο.
Η δεύτερη μέθοδος, η ιδεολογική, συνίσταται σε ιδεολογικές ποδηγετήσεις και παγιδεύσεις. Οι ποδηγετήσεις πραγματοποιούνται με κάθε είδους ιδεολογήματα ή μυθεύματα και οι παγιδεύσεις με λογιών λογιών εκβιασμούς.
Ένα μύθευμα είναι ότι στο καθεστώς που ζούμε μπορεί ο καθένας να πλουτίσει και να μεταπηδήσει από την κατώτερη τάξη στην ανώτερη είτε με τις ικανότητές του και τη δράση του είτε ακόμη και με την τύχη. Γι’ αυτό δίνονται απεριόριστα πεδία δράσης στον τζόγο, ώστε να εμπεδώνεται ο μύθος κι ας αποτελούν μεμονωμένες εξαιρέσεις αυτές οι μεταπηδήσεις είτε γίνονται μέσω ικανοτήτων τάχα είτε καθαρά μέσω της τύχης. Η εμπέδωση του εσφαλμένου συλλογιστικά ισχυρισμού της δυνατότητας του καθένα να πλουτίζει και η καλλιέργεια παράλληλα της ελπίδας πλουτισμού φέρουν το ίδιο αποτέλεσμα στη συμπεριφορά ενός ανθρώπου με εκείνο της ίδιας της πραγματικότητας. Αν δηλαδή είναι να δώσουμε κάτι σ’ έναν άνθρωπο, προκειμένου να έχουμε τη συμπεριφορά που θέλουμε, δίνοντάς του απλώς την ελπίδα ότι θα αποκτήσει αυτό το κάτι, εξασφαλίζουμε τη συμπεριφορά που θέλουμε χωρίς να του το δίνουμε.
Άλλο μύθευμα είναι το πρόταγμα της αξιοκρατίας, που υποσκελίζει με εύσχημο τρόπο την αρχή της ισότητας και την καταπατά χωρίς την πρόκληση αντιδράσεων. Οι φτωχοί είναι φτωχοί λόγω ανικανότητάς τους και οι πλούσιοι πλούσιοι λόγω των ικανοτήτων τους. Κατ’ επέκταση οι πρώτοι χρωστάνε τη ζωή τους στους δεύτερους, καθώς αυτοί είναι οι εργοδότες τους και χάρη σ’ αυτούς εξασφαλίζουν τον επιούσιο.
Ιδεολογική παγίδευση είναι για παράδειγμα η επιβολή της πρόταξης του εφικτού, που δεν αφήνει περιθώρια για υπερβάσεις και οράματα. Ακόμα και η συναφής έννοια της αποτελεσματικότητας έχει ανακηρυχθεί και αυτή σε μοναδικό κριτήριο αξιολόγησης των πολιτικών πράξεων, αφήνοντας απ’ έξω κάθε οραματιστική ιδέα και αξία. Εγκλωβισμένη η κοινωνία μας στα στενά ιδεολογικά όρια του εφικτού και της αποτελεσματικότητας δεν ονειρεύεται, δεν οραματίζεται, δεν πιστεύει πια σε ανατάσεις και ανατροπές παρά μόνο στη συντήρηση της υπάρχουσας κατάστασης και στην αποφυγή επιδείνωσής της. Έχει συνείδηση του χαλκά στη μύτη της που της έβαλε το σύστημα, για να τη σέρνει πίσω του, και ξέρει πως, αν δε συρθεί με τη θέλησή της, θα τραβήξει το χαλκά το σύστημα και θα πονέσει. Έναν τέτοιο πόνο προαισθάνθηκε ότι θα νιώσει αν ισχύανε τα προεκλογικά μέτρα της Νέας Δημοκρατίας και προτίμησε να υπερψηφίσει το ΠΑΣΟΚ, που της υποσχέθηκε λιγότερο βίαιο τράβηγμα του χαλκά της. Έχει ξεχάσει εντωμεταξύ ότι αυτό το κόμμα λεοντάριζε κάποτε κατά του συστήματος και στο συμβόλαιο με το λαό που είχε υπογράψει είχε δεσμευτεί να σπάσει το χαλκά που του βαλε το σύστημα, ώστε να τον απελευθερώσει. Έχει ξεχάσει επίσης ότι εκείνο πρώτο με τις ιδιωτικοποιήσεις τού ’σφιξε το χαλκά περισσότερο. Λόγω της αμνησίας το πρόσφατο κακό φαντάζει πάντα πολύ πιο επώδυνο από το προγενέστερο κι έτσι ο λαός βρίσκει τη λύση στο πρόβλημα της εξάρτησής του στην εναλλαγή. Τον έχουνε πείσει βαθιά ότι δεν αλλάζει αυτό το καθεστώς και επιπρόσθετα είναι τρομερό πράμα η ακυβερνησία. Αποτέλεσμα η δημοκρατική διαδικασία των εκλογών να καταλήγει να είναι μια τραμπάλα μεταξύ δύο μονομάχων, όπου, όταν πέφτει ο ένας, ανυψώνεται ο άλλος και όσο μεγαλύτερη είναι η πτώση του ενός τόσο μεγαλύτερη είναι η ανύψωση του άλλου.
Ο συντάκτης του κειμένου δεν είναι αναβάτης σ’ αυτή την εκλογική τραμπάλα και δεν έχει λόγους να χαίρεται από την άνωση του ενός ή του άλλου. Παρακολουθεί όμως ως θεατής και γελάει με την ανθρώπινη φιλαυτία, που βλέπει να «κορδώνονται» αυτοί που ανυψώνονται, όταν ανυψώνονται, καθώς νομίζουν ότι αυτό το πετυχαίνουν χάρη σε δική τους ανυψωτική ικανότητα και όχι χάρη στην πτώση των δεύτερων. Κι ενώ είναι όλα τόσο τραγικά και ιδίως επειδή επαναλαμβάνονται, χαζεύοντας την τραμπάλα ξεχνιέται, ο συντάκτης του κειμένου.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Κι εσύ μιλάς για... όνειρα

Στέλλα Κλάδου, Πλαγιάρι

Πριν από είκοσι, περίπου, χρόνια αποφασίσαμε την μόνιμη εγκατάστασή μας στο Πλαγιάρι προσπερνώντας τις όσες δυσκολίες παρουσιαζόταν με τις επαγγελματικές μας υποχρεώσεις αφού χρειάζονταν να διανύουμε περισσότερα από πενήντα χιλιόμετρα ημερησίως ο κάθε ένας μας και σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Προτεραιότητα μας ήταν να μπορέσουμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας την ποιότητα ζωής που ονειρευτήκαμε: Τον καθαρό αέρα, το πράσινο, το χωριό, τη γειτονιά, την επικοινωνία, την ασφάλεια...
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 όλα αυτά διαφαίνονταν εφικτά, πραγματοποιήσιμα, ιδανικά. Το σήμερα όμως μας διαψεύδει. Την τελευταία δεκαετία γίνανε εις βάρος των ονείρων μας έκτροπα.
Άναρχη δόμηση, ανύπαρκτα έργα υποδομής και το χειρότερο κανένας σεβασμός στον Δημότη και στον συνδημότη.
Το μπετόν έχει πλημμυρίσει στον κάθε δρόμο, στη κάθε γειτονιά. Η ανοχή των φορέων και η εξαπάτηση των κατασκευαστών έναντι των νέων κατοίκων για ανεξάρτητες μονοκατοικίες, τις περίφημες μεζονέτες που όλοι πολύ καλά γνωρίζουμε ότι χρησιμοποιείται σαν όρος καμουφλάζ του διαμερίσματος, δημιούργησε τεράστια προβλήματα σε όλους όσους ζουν σε ακτίνα τουλάχιστον δύο τετραγώνων.
Τα εσωτερικά προβλήματα κάθε συγκροτήματος τεράστια. Γείτονες έρχονται σε διαμάχες καθημερινά, μιας και κανένας όταν απέκτησαν τις ιδιοκτησίες τους δεν τους τόνισε ότι η “ανεξάρτητη” μονοκατοικία τους περιλαμβάνει και τους κοινόχρηστους χώρους, και δεν ανταλλάσουν πλέον ούτε καλημέρα. Όλες αυτές οι κατασκευές με τα παράνομα ημιυπόγεια που χρησιμοποιούνται και πωλούνται σαν χώροι κυρίας χρήσης δεν άφησαν τη παραμικρή σπιθαμή οικοπέδου και την υποδομή για parking αυτοκινήτου που έχει σαν αποτέλεσμα να παρκάρουν τ’ αυτοκίνητά τους ανεξέλεγκτα σε κάθε σημείο που θα μπορούσε να ενοχλεί τον συνδημότη του που έχει προβλέψει για θέση parking με αποτέλεσμα να επεκτείνεται η διαμάχη και εκτός συγκροτημάτων. Το όνειρο της γειτονιάς και της επικοινωνίας εξατμίζεται...
Ξεκινώντας από τον κεντρικό δρόμο και σε κάθε μικρότερο παράλληλο ή κάθετο η έλλειψη πεζοδρομίων. Τα πεζοδρόμια, πλέον, έχουν γίνει μέρος της κάθε ιδιοκτησίας και επαφίενται στην καλή διάθεση και το σεβασμό του κάθε ιδιοκτήτη. Πεζοδρόμια με μπετόν, με χώμα, με πλάκες, με πέτρα, με πλακάκια, με... γκαζόν, με δέντρα, με ζαρντινιέρες και ότι άλλο μπορεί να ταιριάζει ή όχι στη φαντασία και στην αισθητική του κάθε ιδιοκτήτη ή κατασκευαστή. Η χρήση ή η κατάχρηση των πεζοδρομίων κάθε άλλο από τους πεζούς εξυπηρετεί. Ο περίπατος στο χωριό για μεγάλους και προπάντων για τα παιδιά έχει γίνει μια μεγάλη περιπέτεια. Αν δε έχεις την τύχη να συνοδεύεις καροτσάκι, τότε είναι που η περιπέτειά σου μετατρέπεται σε επικίνδυνη αποστολή. Το όνειρο της ασφάλειας πάει κι εκείνο περίπατο ανάμεσα σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα και κατεστραμμένα κράσπεδα.
Ήταν όμορφο το όνειρο και δεν θέλαμε να ξυπνήσουμε... Μα σαν αντιμετωπίζουμε καθημερινά την πραγματικότητα με όσα έπεται, ας περισώσουμε τα μέγιστα και ας βελτιώσουμε τα λιγοστά... Ας ενδιαφερθεί επιτέλους κάποιος και για τα δικά μας όνειρα. Όλοι στον ίδιο τόπο ζούμε. Όλοι για τον ίδιο τόπο έπρεπε ν’ αγωνιζόμαστε...

Διαβάστε τη συνέχεια...

Περιβάλλον και Τοπική Αυτοδιοίκηση

Σοφία Βασιλειάδου, Τρίλοφος

- Το περιβάλλον στο οποίο ζούμε καθορίζει και την ποιότητα της δικιάς μας ζωής, των παιδιών μας.
- Οι ανθρώπινες επεμβάσεις οδηγούν σε σοβαρή υποβάθμιση, σε δυσάρεστες καταστάσεις ενδεχόμενα μη αντιστρεπτές, με απρόβλεπτες συνέπειες και για τις επόμενες γενιές.
- Οι παράγοντες που εμπλέκονται , αλληλεπιδρούν και δρουν καταλυτικά στα περιβαλλοντικά προβλήματα είναι:
η οικονομική ανάπτυξη και τα οικονομικά συμφέροντα, η προστασία φυσικών πόρων και πολιτιστικής κληρονομιάς, η ανεργία και οι θέσεις εργασίας, η υγεία και ποιότητα ζωής.

Ποιοι είναι υπεύθυνοι για την περιβαλλοντική πολιτική και την εφαρμογή της στην Ελλάδα;
- η κυβέρνηση, ΟΤΑ ,Δήμοι, Νομαρχιακές αυτοδιοικήσεις.
- κεντρικές και περιφερειακές διοικητικές αρχές (υπηρεσίες υπουργείων, περιφερειών).
- κρατικοί οργανισμοί και νομικά πρόσωπα η δράση των οποίων έχει άμεση σχέση ή επιπτώσεις στο περιβάλλον (ΕΟΤ, ΔΕΗ, Οργανισμός Ρυθμιστικού, ΙΓΜΕ, κλπ).
Βέβαια οι κατευθυντήριες γραμμές καθορίζονται από την Ε.Ε

Τοπική αυτοδιοίκηση και περιβάλλον.
Κατά την οθωμανική αυτοκρατορία υπάρχει ενισχυμένη τοπική αυτοδιοίκηση. Το 1828 ο Καποδίστριας επιδιώκει αντίθετα ενίσχυση της κεντρικής εξουσίας συναντώντας έντονες αντιδράσεις.
Από το 1949 ως το 1974 έχουμε το απόγειο του υπερσυγκεντρωτισμού του κρατικού μηχανισμού.
Από 1981 η ΕΟΚ (και στη συνέχεια Ε.Ε) αποτελεί παράγοντα επηρεασμού των εθνικών επιλογών και προώθησης αποκεντρωτικών διαδικασιών. Αν η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση περνάει μέσα από την δημιουργία της «Ευρώπης των λαών» τότε ανάγκη είναι η άμεση εμπλοκή της Τ.Α που βρίσκεται πιο κοντά στον πολίτη.
Σε αυτή την κατεύθυνση έχουμε:
- Ίδρυση Συμβουλίων Τοπικής και Περιφερειακής οργάνωσης.
- Ανάπτυξη δικτύων μεταξύ δήμων διαφορετικών κρατών.
- Δημιουργία lobby ισχυρών Δήμων με απαίτηση απευθείας συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων (παράκαμψη επίσημων κρατών).
Στην Ελλάδα σύμφωνα με το άρθρο 102, §1του Συντάγματος, το περιεχόμενο της Τ.Α είναι η διοίκηση των τοπικών υποθέσεων
Η Τ.Α στα πλαίσια των τοπικών υποθέσεων αντιμετωπίζει κρίσιμα, για την ποιότητα ζωής των πολιτών, ζητήματα (άρθρο 75 Νόμος 3463/8-6-2006, Νέος Κώδικας Δήμων και Κοινοτήτων)
Οι αρμοδιότητες των Δήμων και κοινοτήτων αφορούν κυρίως τους τομείς
α) Ανάπτυξης
β) Περιβάλλοντος
Στις αρμοδιότητες περιβάλλοντος, ενδεικτικά, περιλαμβάνονται:
• Η εκπόνηση τοπικών προγραμμάτων για την προστασία και αναβάθμιση του φυσικού, αρχιτεκτονικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος,
• Η προστασία και διαχείριση των υδάτινων πόρων,
• Η ίδρυση και λειτουργία δημοτικών και κοινοτικών εργαστηρίων ελέγχου.
• Η καθαριότητα όλων των κοινόχρηστων χώρων
Για την ποιότητα ζωής στον νέο κώδικα προβλέπεται:
- Η προστασία του καταναλωτή με τη δημιουργία Γραφείων Ενημέρωσης σχετικών με θέματα που αφορούν τα δικαιώματά του, την ποιότητα των προσφερόμενων αγαθών και υπηρεσιών και τις επιπτώσεις τους στην υγεία και το περιβάλλον, σε συνεργασία με τις αρμόδιες αρχές.
- Η μέριμνα και η λήψη μέτρων για την προστασία της δημόσιας υγείας.

Τοπική Δημοκρατία

Άρθρο 21.Για τη συμμετοχή στις τοπικές υποθέσεις προβλέπει:
• την ευαισθητοποίηση και οργάνωση των δημοτών και κατοίκων Οι δημοτικές και κοινοτικές αρχές προωθούν τη λαϊκή συμμετοχή στις τοπικές υποθέσεις
• τη διασφάλιση άσκησης του δικαιώματος πρόσβασης των δημοτών και κατοίκων στην πληροφόρηση και μεριμνά για τη διαρκή βελτίωση της διαφάνειας της δράσης τους και την ενδυνάμωση της κοινωνικής συνοχής.
• Διαβούλευση με τους κατοίκους των περιοχών τους, τους συλλογικούς κοινωνικούς φορείς και τις ενδιαφερόμενες ομάδες πληθυσμού
Τι από όλα αυτά εφαρμόζεται γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά.

Πώς μπορούν οι πολίτες να οργανώσουν τη δράση τους

Ποιο αποτελεσματικές από τις ατομικές είναι οι συλλογικές δράσεις διότι:
- Συγκεντρώνονται περισσότερες γνώσεις
- Γίνεται κατανομή δουλειάς
- Υπάρχει μεγαλύτερη απήχηση
- Κατανομή εξόδων
- Αίσθημα συλλογικότητας
Που βρίσκουμε τους άλλους;
- Σε ομάδες πολιτών που συγκροτούνται για αντιμετώπιση ενός συγκεκριμένου προβλήματος.
- Σε συλλογικούς φορείς. Οι ομάδες πολιτών συνήθως αναζητούν συνεργασία με φορείς πιο οργανωμένους, ΜΚΟ αλλά και δημοτικές αρχές, αν και με κάποια επιφύλαξη συνήθως για τις τελευταίες και το ρόλο τους σε μια κινηματική δράση
(διαδημοτική Ταγαράδων, διάδρομος αεροδρομίου κλπ).

Ο οικολογικός μετασχηματισμός αναγκαστικά συνδέεται με μετασχηματισμό όλων των διαδικασιών σε τοπικό, εθνικό επίπεδο. Απαιτείται:
- Σύγχρονη αποκέντρωση και αποτελεσματική δημόσια διοίκηση, με νέο περιεχόμενο στις σχέσεις των πολιτών με τους θεσμούς.
- Τοπική αυτοδιοίκηση που να ενθαρρύνει την ενεργό συμμετοχή, να είναι θωρακισμένη απέναντι σε πελατειακές σχέσεις, τη διαφθορά. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη δημοκρατική συμμετοχή των κατοίκων ενός Δήμου στις αποφάσεις που αφορούν άμεσα την ποιότητα ζωής.
- Η πράσινη πολιτική να μην εκφυλιστεί σε πράσινη κερδοσκοπία.
Διεκδικούμε ένα οικολογικό μετασχηματισμό όπου να κατοχυρώνεται η καθαρή ενέργεια ως κοινωνικό αγαθό και όχι μέσο κερδοσκοπίας πολυεθνικών εταιρειών. Αρμονική σχέση ανάμεσα στη φύση και όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Παραλία Επανομής: Από τον Ποταμό μέχρι το Αγνάντι. Καταστάσεις και προβλήματα που μας αφορούν!

Τάσος Αναστόπουλος, Πλαγιάρι

Ένα από τα θέματα που με προκαλεί με το τέλος κάθε καλοκαιριού, από τότε που εγκατασταθήκαμε με την οικογένειά μου στο Πλαγιάρι, είναι η κατάσταση στην παραλιακή ζώνη της Επανομής από τον Ποταμό μέχρι το Αγνάντι.
Για μας που κατοικούμε στο δήμο Μίκρας, η Επανομή δεν είναι απλά ένας όμορος δήμος. Κατ’ αρχήν και κατά τη γνώμη μου είναι ο καταλληλότερος για εθελοντική συνένωση με το δήμο μας στα πλαίσια του Καποδίστρια 2 όποτε και εάν αυτός εφαρμοστεί. Κατά δεύτερο λόγο είναι μια γειτονική περιοχή με την οποία έχουμε στενές και πολλαπλές σχέσεις. Μας συνδέουν ανθρώπινες σχέσεις, κοινά ενδιαφέροντα και τα προβλήματά της μας αφορούν.
Στο ανατολικό άκρο της παραλιακής ζώνης της Επανομής βρίσκεται η παραλία του Ποταμού. Η τουριστική αξιοποίηση της παραλίας δεν κάτι που μπορεί κανείς εύκολα να αρνηθεί. Όμως οι υποδομές ήταν και συνεχίζουν να είναι πολύ φτωχές, γεγονός που αποκαλύπτει ότι η εκμετάλλευση αυτής της παραλίας έχει χαρακτήρα «αρπαχτής». Εδώ νομίζω ότι εντοπίζονται οι ευθύνες του Δήμου. Χρειάζεται ποιότητα και μεράκι για τέτοιες δουλειές και αυτά φανερά βρίσκονται σε μεγάλη έλλειψη. Η εγκατάλειψη και καταστροφή των ξύλινων περιπτέρων και η αντικατάστασή τους από φανταχτερές μοντερνίζουσες κατασκευές με άφθονο μέταλλο και μπετόν, που δεν είχαν καν ολοκληρωθεί στα μέσα Αυγούστου, ούτε επαρκή προγραμματισμό δείχνουν και σ’ ότι αφορά την αισθητική πλευρά άστα να πάνε …

Πιο δυτικά από τον Ποταμό φτάνουμε στις παραλίες Ναυάγιο και Φανάρι. Χάρη στα ρεύματα και την πολύ καλή ποιότητα της άμμου μπορούμε να μιλάμε για την καλύτερη ακτή του Νομού Θεσσαλονίκης. Ο κίνδυνός της ρύπανσης από την ανθρώπινη παρουσία είναι μεγάλος και διαρκής και η κατάσταση διασώζεται οριακά κυρίως από το φιλότιμο λίγων ανθρώπων και μερικών περιβαλλοντικών φορέων που νοιάζονται για την καθαριότητα και την προστασία των φυσικών στοιχείων της παραλίας. Στο ζήτημα αυτό ο Δήμος οφείλει να αυξήσει σημαντικά τη συχνότητα των καθαρισμών που κάνει με τα μηχανήματά του, να τοποθετήσει βαρέλια συλλογής απορριμμάτων και να υποχρεώσει τις καντίνες που λειτουργούν στην περιοχή, με δική του άδεια, να καθαρίζουν συστηματικά τον ευρύτερο χώρο τους. Οι παρέες που συναντιούνται στο Ναυάγιο τα καλοκαιρινά βράδια με πανσέληνο αλλά και πολλές φορές σε πρωινές και μεσημεριανές ώρες δίνουν στην παραλία ένα χαρακτήρα άτυπης συλλογικότητας πολύτιμης μέσα στη μοναξιά και τη ρουτίνα της καθημερινής ζωής μας. Οι περισσότεροι από τους συντάκτες και τους φίλους του Κάτοικου είναι λάτρεις και χρήστες αυτής της ακτής και αποτελούν μέρος αυτής της άτυπης συλλογικότητας.
Στην ενδοχώρα της παραλιακής ζώνης βρίσκεται ο υδροβιότοπος της Επανομής με έκταση 5500 στρεμμάτων και είναι ενταγμένος στο ευρωπαϊκό δίκτυο προστασίας οικοτόπων NATURA 2000. Η συνθήκη αυτή αποβλέπει στην προστασία της ορνιθοπανίδας, της τοπικής χλωρίδας και των περιοχών ιδιαίτερης σημασίας για τις τοπικές κοινωνίες. Η δική μου εκτίμηση για την κατάσταση του υδροβιότοπου τα δέκα τελευταία χρόνια είναι ότι βρίσκεται διαρκώς σε διακινδύνευση λόγω της ανθρώπινης παρουσίας. Το γεγονός αυτό κάνει επιτακτική την ανάγκη συνεχούς ελέγχου για την κατάσταση της λίμνης, για θηρευτικές δραστηριότητες, και για τη διέλευση μηχανικών μέσων και ιδιαίτερα τη διενέργεια παράνομων διαγωνισμών αυτοκινήτων 4x4. Απαιτείται επίσης μεγάλη επιφυλακτικότητα και επαγρύπνηση για την υλοποίηση μελετών ανάπλασης που αναγγέλθηκαν από τη Νομαρχία το 2008 και επειδή ποτέ δεν ξέρεις τι θα σκαρφιστούν αυτοί οι λαμπροί αυτοδιοικητικοί παράγοντες για να ταΐσουν και πάλι τους εργολάβους.
Στο αντίθετο άκρο, στο δυτικό άκρο της παραλιακής ζώνης υπάρχει σειρά από ψαροταβέρνες και μπαρ. Η κατάσταση είναι ήρεμη και ανθρώπινη. Καταφύγιο για όσους ζητούν κάτι διαφορετικό από τις παραλίες των Δήμων Καλαμαριάς και Θερμαϊκού. Και πάλι όμως χρειάζεται η εποπτεία και η φροντίδα του δήμου για την προστασία της φυσικής βλάστησης, την καθαριότητα της ακτής και τον περιορισμό της επέκτασης των τραπεζοκαθισμάτων στην παραλία.

Στη μέση της παραλιακής ζώνης της Επανομής, και όχι σε κάποιο μακρινό γαλαξία, βρίσκεται μια «μαύρη τρύπα». Είναι το κλειστό εδώ και χρόνια κάμπινγκ της Επανομής. Είναι ένα κραυγαλέο παράδειγμα καταστροφής του δημόσιου χώρου και απαξίωσης της δημόσιας περιουσίας. Οι πολιτικές ευθύνες γι αυτό το έγκλημα χρεώνονται στις κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαετίας. Αρχικά τη δουλειά ξεκίνησαν τα Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα (ΕΤΑ) και τώρα τη συνεχίζει η Εταιρεία Τουριστικής Ανάπτυξης (και πάλι ΕΤΑ). Η ομοιότητα των αρχικών ΕΤΑ υπενθυμίζει στους ξεχασιάρηδες την ενότητα της πολιτικής των κυβερνήσεων της τελευταίας εικοσαετίας. Η ΕΤΑ είναι ένας από τους τρείς δούρειους ίππους που ανέλαβαν το ξεπούλημα και τελικά την καταστροφή της δημόσιας περιουσίας μαζί με την Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου και τις Υπηρεσίες Πολιτικής Γης. Θυμίζω ότι αυτές οι λαμπρές υπηρεσίες έχουν πολλαπλά καταγγελθεί στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου, στο σκάνδαλο της Μονής Τοπλού, στα οικόπεδα της Καρδίας, στην παράτυπη εφαρμογή του Ν 3147 κλπ κλπ. Ο Δήμος Επανομής αντιμετωπίζει το πρόβλημα με παθητικότητα αν όχι και με απάθεια. Σε άλλες περιοχές της χώρας μας (Ελληνικό, Μοσχάτο, Καλύβια Θορικού, Νότια Ρόδος, Τορώνη) οι δήμαρχοι μπήκαν μπροστά στην υπεράσπιση και διεκδίκηση των δημόσιων χώρων που καταπατούνται από ιδιώτες ή ξεπουλιούνται από τις «αρμόδιες» υπηρεσίες. Μπορούν οι τοπικοί άρχοντες στους δήμους Επανομής και Μίκρας να παραδειγματιστούν από τους συναδέλφους τους στο Ελληνικό, το Μοσχάτο, τα Καλύβια, την Τορώνη και τη Νότια Ρόδο;

Η παγίωση πάντως αυτής της απαράδεκτης κατάστασης δεν μπορεί να ερμηνευτεί μόνο με βάση την αδιαφορία και την αναισθησία των τοπικών αρχών και των κατοίκων της περιοχής. Πρέπει η σημερινή κατάσταση να βολεύει κάποιους.
Είναι δύσκολο όμως να απαντήσει κανείς ποιοι ωφελούνται από την καταστροφή του κάμπινγκ. Προτείνω να το ψάξουμε. Παράλληλα όμως οφείλουμε να θέσουμε ένα ριζοσπαστικό αίτημα με πολιτική και κοινωνική διάσταση. Επαναδιεκδίκηση του κάμπινγκ ως δημόσιου χώρου και μετατροπή του σε παραθαλάσσιο πάρκο μοναδικό για το νομό Θεσσαλονίκης.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Ήταν στραβό το κλήμα...

Ήταν που ήταν για κλάματα η οδοσήμανση, ήρθαν και οι ...γάιδαροι και την απόσωσαν.
Και αυτοί οι γάιδαροι έχουν βάλει και την υπογραφή τους.
Αυτά είναι τα αποτελέσματα της 'εκπολιτιστικής' πολιτικής για τους νέους στον Δήμο μας και της αφασίας μερικών γονέων και κηδεμόνων που δεν μαθαίνουν στα παιδιά κάποια στοιχειώδη "πρέπει" στην κοινωνική συμβίωση... Ντροπή μας!

Διαβάστε τη συνέχεια...

Εγκαίνια στο Δήμο Μίκρας

Όρε μάνα μου μεγαλεία!
Τάσος Αναστόπουλος, Πλαγιάρι

Ρεπορτάζ και φωτογραφίες από τα εγκαίνια του Δημοτικού Βρεφονηπιακού Σταθμού Πλαγιαρίου με τη σεμνή και ταπεινή παρουσία του υπουργού Μακεδονίας-Θράκης και του υφυπουργού Εσωτερικών και πλήθους πολιτικών και υπηρεσιακών παραγόντων.
Ρεπορτάζ και φωτογραφίες από τα εγκαίνια του 1ου Νηπιαγωγείου Πλαγιαρίου με τη σεμνή και ταπεινή παρουσία του υφυπουργού Παιδείας και πλήθους πολιτικών και υπηρεσιακών παραγόντων.
Βρίσκονται οι κ.κ. υπουργοί και υφυπουργοί σε τέτοια ένδεια παραγωγής έργου στο χώρο ευθύνης τους ώστε να εγκαταλείπουν τις σημαντικές υπηρεσιακές υποχρεώσεις τους και να τρέχουν στα εγκαίνια βρεφονηπιακών σταθμών και νηπιαγωγείων;
Όλοι αυτοί οι υπηρεσιακοί μεγαλοπαράγοντες της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και της δημόσιας διοίκησης άλλη δουλειά δεν είχαν να κάνουν;
Για σκεφτείτε το λιγάκι.
Από την άλλη μεριά το λιβάνισμα του Νομάρχη έχει ξεπεράσει πια τα όρια της υπερβολικής δόσης (overdose). Δηλαδή η διοίκηση του δήμου μας προκειμένου να πλασαριστεί πολιτικά μέσα στην πασαρέλα του δικομματισμού λιβανίζει και κολακεύει αιρετούς και μη-αιρετούς διοικητικούς παράγοντες;
Γιατί ο δήμαρχος Μίκρας ευχαριστεί τον κ. Νομάρχη;
Μήπως γιατί δεν εμπόδισε (με την αδιαφορία ή την ανεπάρκειά του) να γίνουν κάποια τόσο απαραίτητα και στοιχειώδη έργα;
Χάρη μας έκανε;
Ας κάνω και μερικές εποικοδομητικές προτάσεις για να μη λένε ότι περιορίζομαι σε στείρα κριτική.
1. Στα εγκαίνια του αποχετευτικού δικτύου δεν επιτρέπεται να δεχτούμε τίποτε κατώτερο από τον τότε υπουργό ΠΕΧΩΔΕ.
2. Όταν θα εγκαινιαστεί κανένα Γυμνάσιο ή Λύκειο δικαιολογημένα να απαιτήσουμε να έλθει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ή έστω ο Πρωθυπουργός.
3. Όταν με χρόνια με καιρούς φτάσουμε στα εγκαίνια των περιβόητων νοσοκομείων, που θα κατασκευαστούν (;) με ΣΔΙΤ, να μη ξεπέσουμε στον υπουργό Υγείας, όποιος και να είναι, αλλά να καλέσουμε κάποια διεθνή πολιτική προσωπικότητα επιπέδου Πούτιν ή Ομπάμα.
4. Τελικά μήπως η πραγματοποίηση της επόμενης G20 στο Δήμο Μίκρας είναι ένας εφικτός στόχος συμβατός με τη γκλαμουριά μας;

Διαβάστε τη συνέχεια...

Φτιασίδια. Ελληνιστί: image making

Επειδή το παραξήλωσα με την κριτική στον Δήμαρχο και στους συνεργάτες του, κι επειδή ξημέρωσε το προεκλογικό έτος, οπότε και αντιλαμβάνομαι το άγχος τους για το πώς θα διατηρήσουν τον θρόνο τους για ακόμα μια τετραετία, σκέφτηκα ότι καιρός είναι να ...βάλω το σπαθί στη θήκη και να καταθέσω μερικές καλοπροαίρετες προτάσεις, χρήσιμες στη διαμόρφωση του 'αυτοδιοικητικού προφίλ' του Δημάρχου μας και, χρήσιμες και σε μάς, μπας και αποφύγουμε νέο τραπεζικό δανεισμό του Δήμου προς κάλυψη ...λειτουργικών-εκλογικών εξόδων. Στον ενάμισι χρόνο που απομένει, λοιπόν, και σε αντίθεση προς το συνήθως πολυδάπανο φτιασίδωμα-image making, απαραίτητο σε κάθε πολιτευάμενο ως το make up στις κυρίες -που κρύβει τις ...μικροατέλειες-, προτείνουμε χαμηλού κόστους εκδηλώσεις που θα αναδείξουν ή θα σμιλέψουν, όμως, αποτελεσματικά, το απαραίτητο χαρισματικό προφίλ ενός δυναμικού, εύστροφου, παραγωγικού, αισθητικά και οικολογικά ευαίσθητου ηγέτη ώστε, να προσελκύσει μαζικά και νέους ψηφοφόρους πέραν των εξασφαλισμένων από τις χάρες που τους γίνονται...

Προτείνουμε, λοιπόν:

-Τελετή αποκάλυψης Μνημείου στον Άγνωστο Αγρότη, νυν οικοπεδούχο, Μίκρας.

Μηδενικού κόστους αφού, το μνημείο υπάρχει ήδη (το τρακτέρ της φωτογραφίας) επί χρόνια εγκαταλελειμένο και ...ανεκμετάλλευτο, σε κοινή θέα και σε κατάλληλο χώρο για συγκέντρωση πολυπληθούς ...πελατείας. Προσφέρεται και για επαναλαμβανόμενες καταθέσεις στεφάνου παιανίζουσας της Φιλαρμονικής του Δήμου, και για πολιτιστικές εκδηλώσεις κάθε Καθαρή Δευτέρα, Πρωτομαγιά, του Αγίου Αθανασίου και της Παναγίας.

Τελετή αποκάλυψης Μνημείου του Αγνώστου Καλού Νερού, του οποίου η τύχη αγνοείται μετά τη λειτουργία χιλιάδων ανεξέλεγκτων βόθρων κατά την τελευταία δεκαετία.

Και αυτό, μηδενικού κόστους, αφού υπάρχει έτοιμο από χρόνια (το φορτηγό-γεωτρύπανο της φωτογραφίας) εγκαταλελειμένο και αναξιοποίητο, σε κατάλληλο σημείο και μάλιστα τρίστρατο! Μια διαμορφωτική ...παρέμβαση στον χώρο απαιτείται μόνο που μπορεί κι αυτή να εγγραφεί στα Μεγάλα Έργα Εξυπηρέτησης του πολίτη... που αναβαθμίζουν την καθημερινότητά μας...

Δοξολογία μετά λιτανείας και λαμπαδηφορίας (θα φέρει και έσοδα στην εκκλησία πέρα από αυτά του πάρκινγκ της...) στη μνήμη του τέως αποχετευτικού δικτύου Πλαγιαρίου (και των χρημάτων μας), νεομαρτυρήσαντος στον λάκκο των λεοντοεργολάβων, μετά ευχελαίου για την επίσπευση έναρξης κατασκευής του αποχετευτικού δικτύου των λοιπών διαμερισμάτων του Δήμου, εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν!

Καθιέρωση τελετών απονομών τιμητικών διακρίσεων με απονομή Διπλωμάτων στους καλύτερους και παραγωγικότερους Δημοτικούς Υπαλλήλους, όπως:

Βραβείο Αντικειμενικής Δημοσιογραφίας.

Για φέτος, (και για πέρσι και πρόπερσι), προτείνουμε να δοθεί στον πιστό/η Υπάλληλο, υπεύθυνο/η Έκδοσης της Δημοτικής Εφημερίδας για την αντικειμενικότητα των άρθρων και τον ταπεινό (και ευφάνταστο) τρόπο παρουσίασης των ...επιτευγμάτων της Δημοτικής μας Αρχής.

Βραβείο Ευφυέστερου Υπαλλήλου.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη, Το βραβείο πρέπει σίγουρα να απονεμηθεί στον Υπάλληλο που τοποθετεί τις πινακίδες οδοσήμανσης. Ακόμα και ο πιό ...κακόπιστος αμφιβάλλων, κοιτώντας τη φωτογραφία θα επικροτήσει χειροκροτών (με ανοιχτές τις παλάμες για καλύτερο ...ηχητικό αποτέλεσμα) την πρόταση.
Σχετικός Έπαινος προτείνεται να απονεμηθεί και στον Υπεύθυνο(;) Εποπτεύοντα(;;) Έμμισθο(!!!) Αντιδήμαρχο και στους ...βοηθούς του υπάλληλου (αποκλείεται να τις βάζει ΕΤΣΙ μόνος του).

Βραβείο Οικολογικής Ευαισθησίας
Το βραβείο προτείνεται να μοιραστεί στα δύο και εξ ίσου.
Το μισό να απονεμηθεί στη Διεύθυνση Πολεοδομίας του Δήμου για την ιδανική αδειοδότηση δόμησης της περιοχής και την προστασία των ρεμάτων.
Το άλλο μισό ασυζητητί δικαιούται ο κύριος ιδιοκτήτης του ...ιδιωτικού ΧΥΤΑ μεταξύ Καρδίας και Τριλόφου.
(φανταστείτε το τοπίο 'χειμωνιάτικο', όταν η Πλάση δεν κρύβει στα σπαρτά τα ...καλούδια)

Βραβείο Οδικής Ασφάλειας.
Αυτό προτείνουμε να μοιραστεί στα τρία. Έτσι, στη σχετική τελετή θα αυξηθεί και το 'μπούγιο' με την πρόσκληση εξωγενών παραγόντων (π.χ. Νομάρχης Ψωμιάδης, Διευθυντής Τροχαίας, τοπικοί βουλευτές, ηγούμενοι... κλπ).
Το ένα τρίτο προτείνεται να απονεμηθεί στον ΟΑΣΘ για τις ...ασφαλείς και εξυπηρετικές Στάσεις Λεωφορείων που έχει εγκαταστήσει στον Δήμο.
Χαρακτηριστικές των νέου τύπου Στάσεις στις φωτογραφίες

(αν δεν σε φάνε τα ...φίδια, όλο και κάποιος καλός οδηγός, σαν τον κύριο νταλικέρ που ανεβαίνει με 90 χλμ την ώρα την ανηφόρα του Τριλόφου, θα σε παρασύρει). Το δεύτερο τρίτο
προτείνεται να απονεμηθεί στην Τροχαία Θέρμης για τον αποτελεσματικό έλεγχο των φορτηγών του κυρίου Μπόμπολα που ...παρελαύνουν καθημερινά στον πάνω δρόμο του Τριλόφου σε τριάδες, με 100χλμ την ώρα, φορτωμένα με σκύρα από το Λάκκωμα, για να προλάβουν το χρονοδιάγραμμα καταστροφής των ακτών του Θερμαϊκού με την επέκταση του διαδρόμου του αεροδρομίου στη θάλασσα.

Το τελευταίο τρίτο, προτείνουμε να ...αυτοαπονεμηθεί στον κύριο Δήμαρχο για τις (μη) ενέργειές του προς τους δύο αυτούς φορείς.
Επιπλέον του τριχοτομημένου βραβείου, ας απονεμηθεί και κάποιος Έπαινος σ' αυτόν ή σ' αυτούς που επιτρέπουν τη στάθμευση έξω από μπαρ του Τριλόφου πάνω στον Δημόσιο δρόμο κάθε νύχτα και ΧΩΡΙΣ ο δρόμος να φωτίζεται τουλάχιστον...

Βραβείο Κοινωνικής ευαισθησίας.
Μονοκούκι στον Δήμαρχο (μην τον αφήσουμε μόνο μ' έναν Έπαινο κι ένα 'αυτοβραβείο') για τις αυστηρές οδηγίες προς τους αρμόδιους για την εξασφάλιση υποδομής εξυπηρέτησης των ΑΜΕΑ στους δρόμους, ...πεζοδρόμια, Σχολεία και Δημόσια Κτίρια. Το βραβείο προτείνουμε να απονείμει ο Δήμαρχος στον εαυτό του κατά την τελετή θεμελίωσης του πρώτου Νοσοκομείου την ώρα που δίπλα του θα απογειώνεται το πρώτο αεροπλάνο από τον νέο υπερδιάδρομο!

Βραβείο Αντιρατσιστικής συμπεριφοράς.
Προτείνουμε να απονεμηθεί σε συγκεκριμένο Αντιδήμαρχο του οποίου η συνήθης απάντηση σε οποιονδήποτε πολίτη του αναφέρει κάποιο πρόβλημα, είναι: 'Εδώ ψηφίζεις;', απόδειξη ότι δεν φταίει αυτός που οι άλλοι είναι ...μαύροι.

Αυτές είναι λίγες από τις πολλές καλές ιδέες μας για το φτιασίδωμα, ελληνιστί image making, του καλού μας Δημάρχου εν όψει των Αυτοδιοικητικών εκλογών του 2010. Μέχρι να τις μελετήσει, ας συνεχίσει τις εξ ίσου αποτελεσματικές -για τη διαμόρφωση της εικόνας της δημοτικής αρχής- εορτές των Απόκρεω και τις παραστάσεις Καραγκιόζη στην πόρτα του Δημαρχείου.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Αυτά δε θα τα μάθετε ποτέ από την «Εφημερίδα του Δήμου Μίκρας»

Αντί για σημείωμα της συντακτικής ομάδας

Απόστολος Πράτανος^*, Τρίλοφος

Είναι πραγματικά εκπληκτικός ο τρόπος που η παράταξη Γκουστίλη χειρίζεται το θέμα της διαιώνισης της παρουσίας της στη διοίκηση του Δήμου.
Πρόκειται για ένα φαινόμενο που αξίζει να μελετηθεί από πολιτικούς αναλυτές, για το που μπορεί να οδηγήσει η τυφλή φιλοδοξία να είναι κάποιος πάση θυσία «στα πράγματα», ενώ φυσιολογικά ο αποκλειστικός γνώμονας των ενεργειών τους θα έπρεπε να είναι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων του τόπου, ανεξάρτητα από πολιτικό κόστος.
Στα χρόνια που πέρασαν, ιδιαίτερα μετά το 2002, είχαμε πολλές φορές την ευκαιρία να διαπιστώσουμε την ιδιοκτησιακή αντίληψη για το Δήμο που διακατέχει την παράταξη της πλειοψηφίας, αντίληψη που ύστερα από την άνετη επικράτησή της στις εκλογές του 2006 «αναβαθμίστηκε» σε καθεστωτική.
Ο λαϊκισμός αποτελεί την πυξίδα για όλες τις δραστηριότητες της ετερόκλητης συμμαχίας που διοικεί το Δήμο.
Μερικά χαρακτηριστικά δείγματα αυτής της συμπεριφοράς αποτελούν:

• Η κατασπατάληση των πολύτιμων έκτακτων πόρων από τις απαλλοτριώσεις (άνω των 5 εκατ. ΕΥΡΩ) σε μικροέργα και προσλήψεις δεκάδων συμβασιούχων, αντί να αξιοποιηθούν για το ξεκίνημα έστω της κατασκευής των υποδομών που τόσο μεγάλη ανάγκη έχει ο Δήμος (αποχέτευση, πολεοδόμηση).


• Η εγκατάλειψη τόσο των οικισμών, όσο και των εντός σχεδίου περιοχών, στο έλεος της αυθαιρεσίας των κατασκευαστών, προκειμένου να μην γίνουν δυσάρεστοι σε κανένα, με μακροπρόθεσμα καταστρεπτικές συνέπειες (κυκλοφοριακές, περιβαλλοντικές, υποβάθμισης του δημόσιου και ιδιωτικού χώρου).

Εκεί όμως που αξίζει «να τους βγάλεις το καπέλο» είναι ο αριστοτεχνικός τρόπος με τον οποίο εμφανίζουν το μαύρο άσπρο. Διαβάζοντας κάποιος την εφημερίδα του Δήμου (που λειτουργεί ως προπαγανδιστικό έντυπο της πλειοψηφίας και από το οποίο έχει αποκλειστεί η μειοψηφία) σχηματίζει μια άκρως ειδυλλιακή εικόνα για τον τόπο μας.
Δημιουργούν την αίσθηση ότι όπου να’ναι ολοκληρώνονται έργα που δεν έχουν καν ξεκινήσει (πχ αποχέτευση).
Συντάσσουν μεγαλεπήβολους προϋπολογισμούς και τεχνικά προγράμματα, που δίνουν την εντύπωση μιας κοσμογονίας έργων, αλλά που υλοποιούνται σε ποσοστά κάτω του 40%.

Οι βραχυπρόθεσμοι στόχοι της παράταξης Γκουστίλη.
Με το που ξεκαθάρισε στο πρόσφατο συνέδριο της ΚΕΔΚΕ (Νοέμβριος 2008) ότι οι πολυσυζητημένες συνενώσεις Δήμων αναβάλλονται για το μέλλον, η διοίκηση Γκουστίλη έθεσε σε άμεση εφαρμογή σχέδιο για την εξασφάλιση της επανεκλογής της. Πρώτα μέτρα:

• Απόφαση για λήψη δανείου 950.000 ΕΥΡΩ για λειτουργικές ανάγκες!! Παρά τη συνεχή αύξηση της επιχορήγησης βλέπετε τα ανοίγματα είναι τόσα που δεν μπορούν να τα καλύψουν.


• Απόφαση για λήψη δανείου 4 εκατ. ΕΥΡΩ για το αποχετευτικό δίκτυο Τριλόφου-Καρδίας. Ασφαλώς και δεν είμαστε αντίθετοι στην κατασκευή του έργου. ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΜΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ στον υπέρογκο δανεισμό, που θα υποθηκεύσει το μέλλον του Δήμου για πολλά χρόνια και που αναπόφευκτα θα πληρωθούν στο πολλαπλάσιο, όχι από τον κ.Γκουστίλη και την ομάδα του, αλλά από τους δημότες.
  Ο στόχος αυτού του δανείου είναι να ανοιχτούν «τρύπες» όπως στο Πλαγιάρι για να δείξουν ότι γίνεται έργο, ενώ ούτε τα χρήματα φτάνουν, αλλά υπάρχει και η δέσμευση της κυβέρνησης ότι ΟΛΟΙ οι οικισμοί με πληθυσμό πάνω από 2.000 κατοίκους θα αποκτήσουν αποχέτευση με πόρους του ΕΣΠΑ (Δ΄ κοινοτικό πακέτο). Τότε γιατί βιάζονται; Μα για να κερδίσουν τις εκλογές του 2010.
  (Αναπόφευκτο) Σχόλιο: Αυτή διοίκηση για να πετύχει τους στόχους της έχει ανάγκη από επιπλέον 5 εκατ. ΕΥΡΩ κάθε τετραετία. Την προηγούμενη φορά ήταν οι απαλλοτριώσεις, τώρα τα δάνεια.


• Άμεση ενεργοποίηση της νεοϊδρυθείσας δημοτικής επιχείρησης Κοινωνικής Προστασίας και Αλληλεγγύης, για τη λειτουργία των παιδικών σταθμών Πλαγιαρίου και Καρδίας, με πρόσληψη 10 ατόμων το 2009 και άλλων 7 το 2010 (αντιληπτό με ποια κριτήρια). Σημειώνουμε εδώ ότι ενώ ο νέος Δημοτικός και Κοινοτικός Κώδικας ΚΑΤΑΡΓΕΙ τις δημοτικές επιχειρήσεις για να απαλλάξει τους δήμους από τις αμαρτίες τους, η διοίκηση Γκουστίλη δημιουργεί διαρκώς νέες επιχειρήσεις ειδικού σκοπού, προκειμένου να έχει τη δυνατότητα να αποφεύγει τον έλεγχο του δημοτικού συμβουλίου και προπαντός να προσλαμβάνει συμβασιούχους και να δημιουργεί θέσεις για τα στελέχη της.


• Πρόσληψη 13 ατόμων για 18 μήνες δηλαδή μέχρι της επόμενες εκλογές(για ευνόητους λόγους).


• Αίτημα για 35 θέσεις μερικής απασχόλησης, προϋπολογισμού 554.400 ΕΥΡΩ, που θα χρηματοδοτηθούν από τον κρατικό προϋπολογισμό και στο οποίο συμφωνήσαμε λόγω της οικονομικής και εργασιακής συγκυρίας, παρά τις επιφυλάξεις μας για αυτά τα προγράμματα. ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΙΓΟΥΡΟΙ ότι και αυτό θα προσπαθήσουν να το αξιοποιήσουν προς όφελός τους.

Και μια πρόβλεψη: Ενώ η διοίκηση Γκουστίλη είναι αντίθετη στη δημιουργία μηχανισμού καθαριότητας ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ δημοτικού (γι’ αυτό και εκτός Τριλόφου έχει αναθέσει τη συλλογή των απορριμμάτων σε εργολάβο) αν αναγκαστεί να το κάνει από το 2010, όπως προβλέπει ο νόμος, θα προσπαθήσει να το αξιοποιήσει προς όφελός της, προσλαμβάνοντας φυσικά τους αντίστοιχους συμβασιούχους.
Από όλα τα παραπάνω που σταχυολογήσαμε ως σημαντικά και από πολλά άλλα, που για να τα περιγράψουμε θα χρειαζόταν ολόκληρη εφημερίδα, φαίνεται καθαρά ότι η παράταξη Γκουστίλη δεν θα δίσταζε να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσο εξυπηρετεί το ΜΟΝΑΔΙΚΟ της στόχο: την επανεκλογή της.
Το ερώτημα που τίθεται είναι:
Οι δημότες θα συνεχίσουν να επιβραβεύουν μια τέτοια διοίκηση;

^*Ο Απόστολος Πράτανος είναι Δημ. Σύμβουλος της Κίνησης
"Ενότητα-Πρόοδος για τη Μίκρα"

Διαβάστε τη συνέχεια...

Το πλήρωμα του χρόνου

Λάμπρος Αναστασιάδης, Πλαγιάρι

Με το σημείωμα αυτό δεν έχουμε την πρόθεση να ασκήσουμε κριτική στα πεπραγμένα της Δημοτικής Αρχής.
Ο κάθε πολίτης αυτού του τόπου βλέπει και κρίνει το έργο της.
Στέκεται κριτικά απέναντι σ’ αυτά που κάνει ή δεν κάνει η πλειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου για το δημότη και αυτοκριτικά σε όσα κάνει ή δεν κάνει ο ίδιος ο δημότης για τον εαυτό του και τους άλλους.
Πρόθεση αυτού του άρθρου είναι να ξεκινήσει μια συζήτηση, ώστε να μετατραπεί η διάχυτη δυσαρέσκεια των πολιτών σε ενεργητική στάση, με στόχο την αναβάθμιση της ζωής μας σε τοπικό επίπεδο. Αυτό νομίζω ότι είναι και το ζητούμενο.
Η εξασφάλιση μιας άλλης ποιότητας στην τοπική κοινωνία.
Τα θέματα που μας απασχολούν είναι πολλά. Τα κοινά όμως προβλήματα απαιτούν και κοινή προσπάθεια για την αντιμετώπισή τους.
Πολίτες που αισθανόμαστε την ανάγκη να συμβάλλουμε στη διαμόρφωση μιας άλλης λογικής στα δημοτικά πράγματα, να βρεθούμε, να συζητήσουμε, να προτείνουμε. Πολιτικές, πρακτικές, πρόσωπα.
Σ’ αυτή την κατεύθυνση θα πρότεινα τη σύσταση μιας “Δημοτικής πρωτοβουλίας πολιτών” μακριά από κομματικές-παραταξιακές επιλογές και πέρα από κάθε λογική καταμέτρησης της επιρροής των κομμάτων στο Δήμο Μίκρας.
Μια πρωτοβουλία πολιτών με μοναδικό στόχο την ικανοποίηση των αναγκών των δημοτών και με μοναδικά εφόδια τη διορατικότητα, τη διάθεση για διεκδίκηση και την προσφορά έργου.
Στην πρωτοβουλία αυτή έχει θέση κάθε πολίτης, ενταγμένος ή μη σε πολιτικά κόμματα και κινήσεις.
Η κοινωνία των πολιτών αποβάλλει τις διαχωριστικές γραμμές. Η πολιτική ζωή στην εποχή μας αναπνέει από ενωτικές κινήσεις, δυναμώνει μέσα από πάνδημες προσεγγίσεις. Ο τόπος έχει ανάγκη από ανθρώπους που ξεπερνούν μικροκομματικές επιλογές, παρωχημένες ιδέες, ξεπερασμένα μοντέλα, ανεπαρκή πρόσωπα, δέσμια όλων των παραπάνω.
Θα μπορούσαν να πουν κάποιοι συνδημότες, ότι η παραπάνω πρόταση είναι γενική και αφηρημένη. Πιστεύω ότι η δυσκολία αυτού του εγχειρήματος, βρίσκεται ακριβώς σ’ αυτό το σημείο.
Η διαμόρφωση του προγράμματος αυτής της πρωτοβουλίας, οφείλει να ξεκινά από το μηδέν, να είναι διαρκώς ανοιχτή σε όλους τους πολίτες και να εκφράζει τις ευαισθησίες των δημοτών αναφορικά με τα θέματα:

• της δημοκρατικής διοίκησης του Δήμου και της θεσμοθετημένης έκφρασης των διαφορετικών απόψεων.
• της προστασίας του περιβάλλοντος και της ποιότητας του νερού.
• της κάλυψης των αναγκών σε σχολικές μονάδες και της ποιοτικής τους αναβάθμισης.
• των πολιτιστικών και αθλητικών υποδομών.
• των κοινωνικών παροχών προς τους πολίτες.
• της καθημερινότητας των δημοτών.

Μία τέτοια κίνηση, μπορεί να εμπνεύσει τους δημότες και να τους εκπροσωπήσει δυναμικά στις επερχόμενες Δημοτικές εκλογές.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Η «Μεταφυσική» της Ιστορίαςή όταν οι μεγάλοι απολαμβάνουν τους καρπούς της αυτοδιαφθοράς τους,οι μικροί τα ρημάζουν

Αλέκος Τζιόλας, Τρίλοφος

Όλοι μας μείναμε άναυδοι από την αντίδραση της σημερινής γενιάς των δεκαπεντάχρονων ίσως όχι τόσο από την έκταση και ένταση που είχε όσο από την ίδια την εκδήλωσή της. Κανείς δεν περίμενε κι ούτε πίστευε ότι σε μια τόσο χειραγωγημένη και ελεγχόμενη κοινωνία θα εκδηλωθεί κάποια άξια λόγου αντίδραση απέναντι στην ασχήμια της. Γιατί η ασχήμια της είναι καθολική, διαπερνά όλες τις δομές και όλες τις «στρώσεις» της, πράγμα που δεν επιτρέπει «διαβλέψεις» σαν τις προηγούμενες. Τα μέλη της κοινωνίας αυτής, της δικής μας κοινωνίας, που έχουνε στα χέρια τους την τύχη της, άρα εμείς οι μεγάλοι, καταφέραμε με τις ιδιοτέλειές μας να «μπλοκάρουμε» από καιρό την Ιστορία, να έχουμε κλείσει όλες τις εξόδους της προς κάποια αλλαγή και εξέλιξη. Κι ακόμα, ισχυροποιούμε ολοένα και περισσότερο τα «μπλόκα» της, προβαίνοντας χωρίς εξαίρεση σε τέτοιες συμπεριφορές. Η εξάρτησή μας από τους χειριστές της πολιτικής εξουσίας, παροντικούς ή πιθανούς μελλοντικούς, είναι απόλυτη, καθώς ολοκληρωτική είναι και η πίστη μας στη μοναδικότητα της ισχύουσας ιδεολογίας, όση «μπόχα» κι αν βγάζει τώρα που η φούσκα της έσκασε και που ευφημιστικά, για να επιτευχθούν αυτοσυγκρατήσεις στις εναντιώσεις, της δόθηκε το όνομα της οικονομικής κρίσης ή ύφεσης. Η ονοματοδότησή της από το αιτιατό και όχι από το αίτιο, εμπεριέχει την καθόλου ατελέσφορη ευφημιστική συγκάλυψη της εγκληματικότητας του αιτίου, της ασύλληπτης σε βάθος και πλάτος. Εδώ βάρβαρες στρατιωτικές επεμβάσεις εκλήφθηκαν ως ανθρωπιστικές, επειδή έτσι ονομάστηκαν, δε θα αποδώσει ο ευφημισμός σε εγκλήματα διαπραγμένα ειρηνικά; Έτσι η Ιστορία στις κοινωνίες που διοικούνται από αυτό το ιδεολογικό και πολιτικό καθεστώς, που το ονομάζουμε καπιταλιστικό –και στη δική μας επομένως– είχε «κολλήσει» και δε διακρινότανε διαφυγές. Γι’ αυτό και μείναμε όλοι μας άναυδοι.
Όμως, κι αν όλοι οι δρόμοι της Ιστορίας είναι κλειστοί από τις ιδιοτέλειες και τις συναλλαγές των ανθρώπων, εκείνη βρίσκει πάντα τρόπο, αργά ή γρήγορα, να σπρώξει τον εαυτό της μπροστά και να συνεχίσει μέσα στο διηνεκές την εξέλιξή της. Επινοεί και ανοίγει δικούς της αδιόρατους δρόμους, αλλά όχι βεβαίως με το αζημίωτο, ποτέ. Κι όσο πιο κλειστή είναι η προοπτική της εξέλιξής της τόσο το αζημίωτό της γίνεται πιο ανελέητα απαιτητικό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αφού τις ηλικίες τις μεγαλύτερες των σημερινών δεκαπεντάρηδων τις είχε κερδισμένες η ιδιοτέλεια, έπρεπε η Ιστορία να προσφύγει στην «ακέρδιστη» προς ώρας γενιά των δεκαπεντάχρονων και αυτήν να θέσει σε κίνηση. Έμενε ακόμα το έναυσμα, το ερέθισμα ή η αφορμή που λέμε, που θα δινόταν στη γενιά αυτή, προκειμένου να κινητοποιηθεί. Κι επειδή η κινητοποίησή της έπρεπε να είναι γενική και σφοδρή, ώστε να μπορέσει η Ιστορία ν` ανοίξει τους δρόμους της, ήταν υποχρεωμένη να καταφύγει στην «εύρεση» συγκλονιστικής αφορμής. Και αυτό έκανε. Επέλεξε ως αναπόδραστο θύμα το θάνατο ενός δεκαπεντάχρονου, για να τον προσφέρει αφορμή στους συνομηλίκους του, ώστε να τους ξεσηκώσει. Είναι αυτό που ονομάσαμε αντίτιμο στο αζημίωτο της Ιστορίας. Και όλα μετά γίνανε όπως εκείνη τα όρισε.
Η γενιά των δεκαπεντάρηδων στράφηκε με σφοδρότητα –από ανάγκη της Ιστορίας, είπαμε, γιατί αλλιώς κανένας δε θα διέκρινε την αποφασιστικότητά της– κατά των μεγαλύτερων γενιών –σχηματικά κατά των γονιών τους– που έχουν δεκαετίες τώρα την εξουσία στα χέρια τους και που φέρουν την ευθύνη για τη διαμόρφωση της σημερινής κατάστασης στη χώρα μας. Η γενιά λοιπόν των σημερινών δεκαπεντάρηδων, ενεργώντας εξ ονόματος, θα λέγαμε, των συνομηλίκων τους και των άλλων κοινωνιών, όρθωσε με ακράτητο πείσμα την εναντίωσή της απέναντι στη γενιά εκείνη, διευρυμένη τώρα, που διαχειρίστηκε την πολιτική εξουσία στη χώρα μας επί δεκαετίες, αναιρώντας ιδεολογικά τον εαυτό της κι επιφέροντας ολοκληρωτική διάψευση αλλά και βαθιά διάβρωση στο συνεκτικό ιστό της κοινωνίας μας. Και στο στόχο της η εξεγερμένη γενιά δεν είχε άλλον από την «ηρωική» γενιά του Πολυτεχνείου, που της έλαχε στο πρόσωπο της γενιάς των σημερινών δεκαπεντάρηδων να βρει το μάστορή της. Η σαρκαστικότητα της Ιστορίας το όρισε και αυτό, καθώς στη θέλησή της ανήκει και ο χλευασμός των λαθρεπιβατών της.
Απέναντι στα «ενεργούμενα» της Ιστορίας ποια ήταν η στάση της ένοχης γενιάς; Η προσπάθεια μείωσης φυσικά της σημασίας αυτής της εξέγερσης, που ούτε καν εξέγερση δε θέλανε να ονομαστεί. Η μείωση όμως της σημασίας της, επειδή δεν μπορούσε να γίνει στο ποσοτικό της επίπεδο, εστιάστηκε στην αμαύρωση και υποβάθμιση των ποιοτικών της χαρακτηριστικών. Τα αναγκαστικά αίτια δε δικαιολογούσαν αντίδραση αυτού του μεγέθους, είπανε, ενώ τα τελικά αίτια δεν είχανε κανέναν αποσαφηνισμένο λεκτικό προσδιορισμό ή ούτε καν προσανατολισμό, άρα ήτανε σαν να μην υπήρχαν, οπότε η ανυπαρξία τους καθιστούσε ανύπαρκτο και το στοιχείο της συνειδητότητας. Επί πλέον και προπάντων είχε μένος καταστροφικό, ήτανε τυφλή, λέγανε. Τι τους έφταιγε η Τράπεζα, θα διαλαλήσει μεγαλοδημοσιογράφος, που δεν είχε ακούσει τίποτα για το ρόλο τους στην κρίση, ενώ οι δεκαπεντάρηδες, που «δεν έχουνε γνώσεις», είχανε, φαίνεται, ακούσει.
Με την προβολή τέτοιων ιδεών παρουσιάζανε μειωμένη όσο γινόταν τη δική τους ενοχή, αποκρύπτοντας βέβαια ότι στην Ιστορία η αναλογία ανάμεσα στο μέγεθος της πίεσης των αιτίων και στο μέγεθος των αντιδράσεων τηρείται πάντα ή κι αν διαταράσσεται η διαταραχή γίνεται σε βάρος του μεγέθους της αντίδρασης, λόγω δυσκολιών που έχει η εκδήλωσή της, αφού προσκρούει στην έννομη τάξη. Ενώ η αναλογία ανάμεσα στο μέγεθος της αντίδρασης και στη δυνατότητα λεκτικής της απόδοσης δεν είναι αναγκαίο να υπάρχει. Η αδυναμία αντίστοιχης λεκτικής έκφρασης της αγανάκτησης δε μειώνει το μέγεθος της διάθεσής της και συνήθως το βουβό είναι πιο σφοδρό στις αντιδράσεις του. Γιατί η αντίδραση είναι πιο έντονη, όταν η τροφοδότησή της γίνεται βιωματικά.
Αλλά και τα τελικά τους αίτια είχαν ξεκάθαρο προσανατολισμό: την υπάρχουσα κατάσταση, παντελώς να εκλείψει. Τόσο μισητή τους είναι. Δεν είναι προσανατολισμός να θες να γκρεμίσεις καθετί σάπιο που ορθώνεται μπροστά σου; Έδειχνε τέλος η ένοχη γενιά, για τη μείωση της ενοχής της πάντα, πως δεν έβλεπε ότι η Ιστορία θα γινόταν πιο απαιτητική ως προς το αζημίωτό της, για το οποίο έγινε λόγος παραπάνω, αφού έμελλε η παρέμβασή της να είναι αποφασιστικότατη. Το μέγεθος της αναλγησίας μας είχε στήσει τόσο μεγάλα φράγματα στο δρόμο της, ώστε να μην είναι δυνατή η ανατροπή τους παρά μόνο με σφοδρή βιαιότητα και εκτεταμένες καταστροφές.
Μα μπήκαν και οι «κουκουλοφόροι» στη μέση, αντιτείνουν, που η δουλειά τους αυτή είναι, να καταστρέφουν αναίτια. Και τι δουλειά είχανε μαζί τους ως συναυτουργοί και συνεχείς αναπληρωτές ή ως ακόλουθοί τους οι άλλοι νέοι, που αποτελούν όχι απλώς την πλειοψηφία, αλλά το σύνολο; Για τους «κουκουλοφόρους» όμως προκαταρκτικά δυό διευκρινίσεις: Ο συντάκτης του κειμένου έχει την άποψη ότι η πλειοψηφία τους δεν είναι «βαλτοί», έστω κι αν με τις ενέργειές τους πολλές φορές μοιάζουν να είναι. Δεύτερον η εξήγηση ενός κοινωνικού φαινομένου, η προσπάθεια αναγωγής του στα αίτιά του, δε συνιστά πολιτική κάλυψη.
Κι αν λοιπόν δεχτούμε ότι αυτοί οι λίγοι και σταθεροί «κουκουλοφόροι» είδανε τον ξεσηκωμό των νέων ως ευκαιρία, για να τα ξαναρημάξουνε, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η ιδεολογική βάση, που υποκινεί τους μεν και τους δε, είναι κοινή, με τη διαφορά ότι στους πρώτους αυτή είναι σταθερή, ενώ στους δεύτερους περιστασιακή. Ότι σε όλους τους νέους ανεκδήλωτη διάθεση για τέτοιου είδους αντίδραση απέναντι στην κατάσταση που ισχύει στην κοινωνία μας υπάρχει επιβεβαιώθηκε με την καθολικότητα της αντίδρασής τους και τη συνεχή αναπλήρωση των «κουκουλοφόρων». Άρα τα αίτια του ξεσηκωμού, αναγκαστικά ή τελικά, είναι μόνιμο ιδεολογικό υπόβαθρο όλων των νέων, όπως και κίνητρο, οπότε κάθε αποκήρυξη ή αναθεματισμός των «κουκουλοφόρων», δεν αίρει τα αίτια που τους υποκινούν και, αφού δεν τα αίρει, ισοδυναμεί με ξόρκισμα.
Όμως οι «κουκουλοφόροι», που με τόση ευκολία, ωσάν να πρόκειται για «λεπροφόρους», αφορίζονται και δίχως την παραμικρή επιφύλαξη αποκόπτονται από το σώμα της κοινωνίας μας με προορισμό το ρίξιμό τους στον Καιάδα, είναι γεννήματα της δικιάς της μήτρας. Δεν έπεσαν από τον ουρανό ούτε πλάστηκαν από «εξωγήινους» ή εξωγενείς παράγοντες. Γεννήματα της κοινωνίας μας είναι, δηλαδή παιδιά δικά μας και πλάσματά μας. Και η παθολογική κοινωνικά συμπεριφορά τους αντανακλά την παθολογία τη δική μας. Εξετάσαμε όμως ποτέ μήπως στο στόχαστρο αυτών των φανερών «κουκουλοφόρων» είναι κάποιοι άλλοι, κουκουλοφόροι πάλι, αλλά αφανείς, υπαίτιοι κιόλας της κατάστασης που ζούνε οι νέοι, εκείνοι που έχουνε μετατρέψει το πρόσωπό τους σε προσωπείο εφόρου ζωής και δε χρειάζονται κουκούλα; Πώς αλλιώς εξηγείται χρόνια και χρόνια άλλα να λέγονται, άλλα να εξαγγέλλονται, άλλα να διακηρύσσονται και τα αντίθετα να πραγματοποιούνται και ως σύμφωνα με τις διακηρύξεις τους να παρουσιάζονται; Αν έπρεπε στους περισσότερούς μας να αποκαλυφθεί η απάτη του συστήματος μεσω της έλευσης της κρίσης, αυτό καθόλου δε σημαίνει πως ήταν αδιόρατη ή προπάντων ότι τα αρνητικά της προεργασίας της δε βιωνότανε ως αδικία, ως ανισότητα, ως αμείλικτος ανταγωνισμός και αποκλεισμός των πολλών από τους λίγους, ως άγχος και αβεβαιότητα για το μέλλον, ως υποσκελισμός του ανθρώπου από το κέρδος και ως απαξίωση γενικά της ανθρώπινης ύπαρξης, όλα αυτά που αποτελούν δομικά στοιχεία της σημερινής μας ζωής σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο και που αισθάνονται ιδιαίτερα οι νέοι, όσο ακόμα δεν έχουν αναισθητοποιηθεί από την ιδιοτέλεια της βιοτικής μέριμνας. Αυτή η απλή συνάρτηση της δυνατότητας να ζει κάποιος –κι εδώ είναι οι πολλοί– από τη δυνατότητα κάποιων να κερδίζουν –κι εδώ είναι οι λίγοι– συνάρτηση που αποτελεί πεμπτουσία και νομική θωράκιση του συστήματος, δεν είναι εξωλογική, εξωηθική αλλά και εξωφρενική; Δεν είναι αυτό μια νέα κρυμμένη μορφή της παλιάς δουλοκτησίας; Κι επί πλέον να σου λένε μετά από μακροχρόνια και έμπραχτη αποδοχή αυτής της συνάρτησης, πράγμα που στην πράξη μεταφράζεται εκτός των άλλων και σε «λιτότητα» δεκαετιών για τους πολλούς και συσσώρευση αμύθητου πλούτου σε λίγους, ότι οι ιδιοκτήτες και κύριοι της ζωής μας είχανε παρόλα αυτά «χασούρα», που έθεσε εκτός λειτουργίας τη «μηχανή» της παγκόσμιας οικονομίας κι αν κατεπειγόντως δεν εξευρεθούν, για να προσφερθούν στους χειριστές της τα κεφάλαια που ζητάνε – ίσα ή περισσότερα από αυτά που φάγανε κανείς δεν ξέρει, μιλάμε ωστόσο για υπέρογκα ποσά δισεκατομμυρίων – τότε η «μηχανή» αυτή, που με τη λειτουργία της συντηρεί όλο τον πληθυσμό της γης, δε θα ξαναλειτουργήσει, γιατί είναι ιδιοκτησίας των χειριστών της και προγραμματισμένη να τίθεται σε λειτουργία μόνο από τους ίδιους. Χωρίς την «αποζημίωσή» τους γι’ αυτά που μας φάγανε, μας λένε τα υποχείριά τους οι κυβερνήσεις, πάμε όλοι χαμένοι.
Πάντως ο δικός μου ταπεινός σχολιασμός για όλα όσα συμβαίνουν τη στιγμή αυτή στην παγκόσμια σκηνή είναι πως, αν κάτι τέτοιο συνέβαινε σε οποιαδήποτε μορφή κοινωνικής συμβίωσης, οικογενειακή, κοινοτική ή εθνική, και δεν επενέβαινε ο νόμος για να επιβάλει τις δίκαιες κυρώσεις στους υπαίτιους, τότε κανείς δε θα μπορούσε να συγκρατήσει τα πλήθη από το «λιντσάρισμά» τους. Όμως σε μια παγκόσμια τάξη πραγμάτων, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί από τη θέληση των λίγων ισχυρών, είναι πολύ φυσικό να μην έχει καμιά θέση η οποιαδήποτε έννοια δικαίου κι επιβολής κυρώσεων στους υπαίτιους.
Αλλά και το προστάδιο αυτής της απάτης δεν είναι λιγότερο κακουργηματικό. Ένας μηδενικός σχεδόν αριθμός ανθρώπων, χάρη στα υποχείριά τους, τις κυβερνήσεις των ισχυρών χωρών της γης, είπαμε, κατάφερε να ιδιοποιηθεί όλο τον πλούτο του πλανήτη αλλά και όλη την πολιτισμική δύναμη του ανθρώπινου γένους μαζί και την κάθε δυνατότητα που εμπεριέχει αυτή. Το αποτέλεσμα αυτής της μακροχρόνιας και συστηματικής λεηλασίας του πλανήτη αλλά και της στυγνής διπλής εκμετάλλευσης, εργασίας και περιουσίας, όλου του πληθυσμού της γης, ήταν η εξώθηση του μεγαλύτερου μέρους του στην ανέχεια και του ανθρώπινου είδους στον κίνδυνο της εξαφάνισης.
Μα πού τα ξέρανε όλα αυτά οι νέοι, που τους λείπουνε οι γνώσεις, για να νιώσουν την ανάγκη αντίδρασης, μας ρωτάνε; Η απάντησή μας: Όλη αυτή η παθογένεια του συστήματος είναι, το είπαμε, βίωμα, όχι απόσταγμα θεωρητικών διερευνήσεων, και βιώνεται από όλους μας. Απλώς δεν ομολογείται. Οι τέκτονές της, που είναι και οι κύριοι νομείς της, δε θέλουν να την παρουσιάζουν ως παθολογική και παθογόνο κατάσταση, για να μην είναι και φαινομενικά δικαιολογημένες οι αντιδράσεις. Αλλά και όλοι οι άλλοι, που έχουνε μια συμμετοχή με τη μορφή απολαβής κάποιας ευημερίας στην ίδια νομή –και είναι οι πολίτες των αναπτυγμένων χωρών που δεν ανέρχονται ούτε στο ένα δέκατο του πληθυσμού της γης και που μαζί με τους τέκτονες αποτελούν τους ρυθμιστές της ζωής όλης της οικουμένης– και αυτοί δε μιλάνε. Εξαγοράσανε την όποια συμμετοχή τους στη νομή με τη σιωπή τους. Αν το ομολογούσαν θα ενοχοποιούσανε τους εαυτούς τους, καθώς ξέρουνε πολύ καλά ότι χάρη στην παγκοσμιοποίηση της ανισότητας και αδικίας αποκτούν οι ίδιοι τη δυνατότητα –την καταστήσανε και δικαίωμα– συμμετοχής στη νομή. Είναι η αυτοδιαφθορά για την οποία κάνει λόγο ο τίτλος.
Ωστόσο παρά την καθολική επικράτηση της παθολογίας του συστήματος σε παγκόσμιο επίπεδο και σε όλες τις δομές των κοινωνιών μας και παρά την αδυναμία «διαβλέψεων» η Ιστορία, ας είναι ανέλπιστα, πήρε απ’ ό,τι είδαμε θέση και, όταν η Ιστορία παίρνει θέση, τα πράγματα βαίνουνε καλώς.
Όταν λοιπόν οι μεγάλοι απολαμβάνουν τους καρπούς της αυτοδιαφθοράς τους, οι μικροί τα ρημάζουν, για να μετατρέψουν σε καρποφόρο το ρημαγμένο από τους γονείς τους μέλλον.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Δίχως «Στοργή»

Συγχαρητήρια για τα εγκαίνια του πρώτου βρεφονηπιακού σταθμού στο Πλαγιάρι. Σύσσωμη η συντακτική ομάδα του περιοδικού, εύχεται να υλοποιηθεί σύντομα η ολοκλήρωση του αντίστοιχου έργου και στα υπόλοιπα διαμερίσματα του Δήμου μας.
Μήπως όμως το μηνιαίο ποσό των 200 ευρώ το μήνα για τροφεία, βρίσκεται σε αντίθεση με τον κοινωνικό χαρακτήρα του έργου;
Πώς εξυπηρετείτε τους εργαζόμενους γονείς, όταν το παραπάνω ποσό είναι απαγορευτικό για την εγγραφή των παιδιών τους στο σταθμό;
Ένας Δήμος που υποστηρίζει ότι κάνει κοινωνικό έργο, οφείλει να το δείχνει και στην πράξη.
Τελικά σε τι διαφέρει μια Δημοτική επιχείρηση από μια ιδιωτική;
Ελπίζουμε να το καταστήσετε σαφές, αναθεωρώντας την τιμολογιακή σας
πολιτική, σε μια εποχή οικονομικά δύσκολη για όλους μας.

Με στοργή
Η Συντακτική επιτροπή του περιοδικού
«Κάτοικος Δ. Μίκρας»

Διαβάστε τη συνέχεια...

Γράμμα από μια καθηγήτρια προς τους τελειόφοιτους Λυκείου και όχι μόνο!

Βασιλειάδου Σοφία

Αναρωτιέμαι μαζί σας , τώρα που κλείνει ένας κύκλος της ζωής σας, τι σας πρόσφεραν τα τρία χρόνια του Λυκείου και από τι σας στέρησαν.
Διάβασμα, εντατικοποίηση, άγχος και συναισθηματική φόρτιση, σκληρή δουλειά με επιβράβευση μια θέση σε κάποιο πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ και ένα αβέβαιο επαγγελματικό μέλλον.
Επιπλέον το άγχος των περισσότερων γονιών να εξασφαλίσουν τα υπέρογκα , για μια μέση οικογένεια , χρηματικά ποσά των φροντιστηρίων, αφού το σχολείο και η πρόσθετη διδακτική στήριξη απαξιώνονται συστηματικά και μάλλον σκόπιμα.
Σας κλέψαμε την εφηβεία. Δεν σας αφήσαμε να ασχοληθείτε με αυτά που θα θέλατε.
Δεν σας αφήσαμε να εκπληρώσετε εφηβικές σας επιθυμίες, να χαρείτε τη συντροφιά των φίλων σας, ένα πολιτιστικό γεγονός, να προβληματιστείτε για κάτι άλλο πέρα από τις πανελλήνιες εξετάσεις. Να αναδείξετε κάποιες ιδιαίτερες κλήσεις σας που θα μπορούσαν να παίξουν καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα ζωή σας. Δεν το θέλαμε αλλά πιστεύαμε εμείς οι οι καθηγητές σας και οι γονείς σας ότι ήταν για το δικό σας καλό. Ναι γιατί και εμείς βρισκόμαστε στις ίδιες συμπληγάδες και κρίναμε ότι οφείλαμε να σας προετοιμάσουμε για μια κοινωνία, όπως η σημερινή, σκληρή, ανταγωνιστική, απαιτητική, χωρίς περίσσιους συναισθηματισμούς.
Και έπειτα ήλθε ο ξεσηκωμός του Δεκεμβρίου. Ξέσπασμα οργής και αγανάκτησης. Απολίτικο το είπαν κάποιοι, με έντονα στοιχεία αναρχισμού. Μπορεί μπροστά στις κάμερες να μην μπορούσατε να δικαιολογήσετε τις πράξεις σας με όρους πολιτικής. Εμείς όμως ξέραμε γιατί το κάνατε. Και στο Υπουργείο Παιδείας το ξέρανε. Ανυσήχησαν, ανησύχησε το κατεστημένο όλης της Ευρώπης. Και αναγκαστήκαν να προτείνουν διάλογο για την παιδεία, αναθεώρηση του θεσμού των πανελληνίων. Ένα στημένο διάλογο με προαποφασισμένο το περιεχόμενο και τις κατευθύνσεις ,είπαν πολλοί (κόμματα, ΟΛΜΕ,..). Μάλλον έχουν δίκαιο. Γιαυτό και εμείς , εσείς πρέπει να συνεχίσουμε να δίνουμε μικρές και μεγάλες μάχες για μια καλύτερη παιδεία. Αλλά συμφωνούμε ή όχι με το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα δεν πρέπει να μείνουμε έξω από το παιχνίδι Προβληματισμός λοιπόν αλλά και διάβασμα, έστω κι αν είναι ένα διάβασμα ανούσιο, χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα με μόνη αμοιβή ένα εισιτήριο προς την τριτοβάθμια.
Εμείς οι μεγαλύτεροι, οι περισσότεροι , χάσαμε τα οράματα μας, της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας, της ουσιαστικής δημοκρατίας ή τα κρύψαμε κάπου βαθειά μέσα μας. Εσείς είστε νέοι, έχετε όλη τη ζωή μπροστά σας. Βάλτε στόχους μην την εξευτελίσετε. Αγωνιστείτε για να γίνει το όραμα πραγματικότητα.

Διαβάστε τη συνέχεια...