Κι εσύ μιλάς για... όνειρα

Στέλλα Κλάδου, Πλαγιάρι

Πριν από είκοσι, περίπου, χρόνια αποφασίσαμε την μόνιμη εγκατάστασή μας στο Πλαγιάρι προσπερνώντας τις όσες δυσκολίες παρουσιαζόταν με τις επαγγελματικές μας υποχρεώσεις αφού χρειάζονταν να διανύουμε περισσότερα από πενήντα χιλιόμετρα ημερησίως ο κάθε ένας μας και σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Προτεραιότητα μας ήταν να μπορέσουμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας την ποιότητα ζωής που ονειρευτήκαμε: Τον καθαρό αέρα, το πράσινο, το χωριό, τη γειτονιά, την επικοινωνία, την ασφάλεια...
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 όλα αυτά διαφαίνονταν εφικτά, πραγματοποιήσιμα, ιδανικά. Το σήμερα όμως μας διαψεύδει. Την τελευταία δεκαετία γίνανε εις βάρος των ονείρων μας έκτροπα.
Άναρχη δόμηση, ανύπαρκτα έργα υποδομής και το χειρότερο κανένας σεβασμός στον Δημότη και στον συνδημότη.
Το μπετόν έχει πλημμυρίσει στον κάθε δρόμο, στη κάθε γειτονιά. Η ανοχή των φορέων και η εξαπάτηση των κατασκευαστών έναντι των νέων κατοίκων για ανεξάρτητες μονοκατοικίες, τις περίφημες μεζονέτες που όλοι πολύ καλά γνωρίζουμε ότι χρησιμοποιείται σαν όρος καμουφλάζ του διαμερίσματος, δημιούργησε τεράστια προβλήματα σε όλους όσους ζουν σε ακτίνα τουλάχιστον δύο τετραγώνων.
Τα εσωτερικά προβλήματα κάθε συγκροτήματος τεράστια. Γείτονες έρχονται σε διαμάχες καθημερινά, μιας και κανένας όταν απέκτησαν τις ιδιοκτησίες τους δεν τους τόνισε ότι η “ανεξάρτητη” μονοκατοικία τους περιλαμβάνει και τους κοινόχρηστους χώρους, και δεν ανταλλάσουν πλέον ούτε καλημέρα. Όλες αυτές οι κατασκευές με τα παράνομα ημιυπόγεια που χρησιμοποιούνται και πωλούνται σαν χώροι κυρίας χρήσης δεν άφησαν τη παραμικρή σπιθαμή οικοπέδου και την υποδομή για parking αυτοκινήτου που έχει σαν αποτέλεσμα να παρκάρουν τ’ αυτοκίνητά τους ανεξέλεγκτα σε κάθε σημείο που θα μπορούσε να ενοχλεί τον συνδημότη του που έχει προβλέψει για θέση parking με αποτέλεσμα να επεκτείνεται η διαμάχη και εκτός συγκροτημάτων. Το όνειρο της γειτονιάς και της επικοινωνίας εξατμίζεται...
Ξεκινώντας από τον κεντρικό δρόμο και σε κάθε μικρότερο παράλληλο ή κάθετο η έλλειψη πεζοδρομίων. Τα πεζοδρόμια, πλέον, έχουν γίνει μέρος της κάθε ιδιοκτησίας και επαφίενται στην καλή διάθεση και το σεβασμό του κάθε ιδιοκτήτη. Πεζοδρόμια με μπετόν, με χώμα, με πλάκες, με πέτρα, με πλακάκια, με... γκαζόν, με δέντρα, με ζαρντινιέρες και ότι άλλο μπορεί να ταιριάζει ή όχι στη φαντασία και στην αισθητική του κάθε ιδιοκτήτη ή κατασκευαστή. Η χρήση ή η κατάχρηση των πεζοδρομίων κάθε άλλο από τους πεζούς εξυπηρετεί. Ο περίπατος στο χωριό για μεγάλους και προπάντων για τα παιδιά έχει γίνει μια μεγάλη περιπέτεια. Αν δε έχεις την τύχη να συνοδεύεις καροτσάκι, τότε είναι που η περιπέτειά σου μετατρέπεται σε επικίνδυνη αποστολή. Το όνειρο της ασφάλειας πάει κι εκείνο περίπατο ανάμεσα σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα και κατεστραμμένα κράσπεδα.
Ήταν όμορφο το όνειρο και δεν θέλαμε να ξυπνήσουμε... Μα σαν αντιμετωπίζουμε καθημερινά την πραγματικότητα με όσα έπεται, ας περισώσουμε τα μέγιστα και ας βελτιώσουμε τα λιγοστά... Ας ενδιαφερθεί επιτέλους κάποιος και για τα δικά μας όνειρα. Όλοι στον ίδιο τόπο ζούμε. Όλοι για τον ίδιο τόπο έπρεπε ν’ αγωνιζόμαστε...