Αψού...

Δημήτρης Σελέκος, Πλαγιάρι

“Μα καλά, κύριε, εσείς που είστε υπεύθυνος εδώ, δε μπορείτε να κάνετε κάτι για αυτό;” διαμαρτύρονταν έντονα μία μεσόκοπη κυρία προς το ναύτη (σ.σ. τον όρο να μου τον διευκρινήσει ο Γκορτζής) που απορημένος την κοιτούσε, χωρίς να έχει πάρει είδηση για τι πράγμα του μιλάει.
“Έχει δίκιο η κυρία” πετάχτηκε μιαν άλλη. “Δε μπορείτε να κάνετε κάτι τέλος πάντων; Δεν τον ακούτε πώς βήχει;”.Τότε στρέψαμε όλοι όσοι ακούγαμε τον διάλογο αυτόματα τα κεφάλια μας προς το πίσω μέρος του πρώτου καταστρώματος του ιπτάμενου δελφινιού, προς το οποίο έδειχναν οι χειρονομίες των γυναικών. Πράγματι, μετά από λίγο ακούσαμε έναν ασθενή βήχα, ο οποίος χρειαζόταν έντονη προσήλωση για να ακουστεί. Ο ναύτης σάστισε. “Και τι να κάνω εγώ, κυρία μου;” πρόλαβε να πει, πριν τον πιάσουν απ’ τα μούτρα οι σύζυγοι των κυριών: “Μα δεν μπορείτε να του πείτε να βγει έξω;” - εννοώντας το πέρασμα από το πρώτο στο δεύτερο κατάστρωμα, όπου ο θόρυβος από τις μηχανές του ρώσικου και παμπάλαιου Κομέτα ήταν εκκωφαντικός και η κάπνα από τα φουγάρα του αντέχονταν μόνο από τους θεριακλήδες του τσιγάρου που μπροστά στο πάθος τους για κάπνισμα αψηφούσαν κάθε αντιξοότητα. – “Δεν υπάρχει τέλος πάντων ένας χώρος για να τον απομονώσετε;” Την άβολη θέση του ναύτη που δε μπορούσε να συνταιριάξει στο μυαλό του έναν πιθανώς αθώο βήχα με το μέγεθος της διαμαρτυρίας ήρθε να δυσχεράνει η δεύτερη κυρία: “Δε θα έπρεπε να έχει σε κάθε κατάστρωμα μάσκες προσώπου για τέτοιες περιπτώσεις;” και με μια κίνηση βγάζει από την τσάντα της μία μάσκα και την φορά εκνευρισμένη. Τότε πετάχτηκα και εγώ να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα για να φέρω πλέον σε δύσκολη θέση την “μασκοφόρο”: “Πολύ καλά τα λέτε” της είπα. “Προσέξτε μόνο τώρα στη Σκόπελο που πιάνει το δελφίνι μη σας συλλάβουν για τρομοκράτισσα!”. Εκείνη, ενοχλημένη, έσκασε ένα μειδίαμα αμηχανίας και ευτυχώς δεν ξαναμίλησε.
Είναι κοινό μυστικό πως η προπαγάνδα και η κινδυνολογία των ΜΜΕ για το ζήτημα της νέας γρίπης βγάζει κερδισμένους τις φαρμακοβιομηχανίες και τις πολιτικές εκείνες δυνάμεις που θέλουν να κρύψουν την ανικανότητά τους με την εφεύρεση μεγάλων κινδύνων. Εντούτοις, πολλοί από εμάς πέφτουμε θύματά τους αυξάνοντας το φόβο, τον συντηρητισμό, την αποξένωση. Μπαίνουμε ολοένα πιο βαθειά στο καβούκι μας και έχουμε και μια δικαιολογία παραπάνω: είναι θέμα υγείας! Μακριά από τις συναθροίσεις, όχι χειραψίες, όχι φιλιά, όλοι είναι ύποπτοι, ένα φτάρνισμα, ένα βήξιμο, κινδυνεύω ! Και νά σου ο καλός άνθρωπος, ο κυρ Παντελής του γνωστού τραγουδιού γίνεται ο κυρίαρχος τύπος φοβισμένου και υποταγμένου πολίτη.
Αψού, για να μην πω (Α)φτού.