23 Ιουν 2008

Θες ν’ αγιάσεις μα ο διάολος δε σ’ αφήνει...

Σημείωμα της Συντακτικής Ομάδας

Η κυκλοφορία του πρώτου τεύχους του «Κάτοικου» δεν πέρασε απαρατήρητη. Αρκετά ήταν τα θετικά σχόλια, ενδιαφέρουσες οι παρατηρήσεις και οι κριτικές ενώ δεν έλλειψε η εκδήλωση ενδιαφέροντος για τη συγγραφή κειμένων στα επόμενα τεύχη. Από την άλλη μεριά οι απόψεις όσων ενοχλήθηκαν από το περιεχόμενο του περιοδικού, και οι οποίοι πιστεύουμε δεν είναι λίγοι, εκτός από μια περίπτωση δεν έφτασαν σε μας.
Έγινε επίσης αντιληπτό ότι το περιοδικό δεν στηρίζεται σε «χορηγίες» και διαφημίσεις, αλλά μόνο στην οικονομική συνδρομή των συντακτών και των φίλων του και γι’ αυτό το λόγο είναι και θα είναι αδέσμευτο, ανεξάρτητο από συμφέροντα και ενοχλητικό για όσους είναι υπεύθυνοι για τα κακώς κείμενα του Δήμου Μίκρας και όχι μόνο. Για τους λόγους αυτούς οι κριτικές μας δεν είναι κακόβουλες, ακόμη κι όταν δυσαρεστούν ή αδικούν κάποιους, γιατί γίνονται με μοναδικό κριτήριο τη δική μας αντίληψη για το σωστό και το λάθος.
Αισθητή ήταν επίσης η αύξηση του ενδιαφέροντος και της επισκεψιμότητας του ιστολόγιου του περιοδικού στο διαδίκτυο, κάτι που περιμένουμε και επιθυμούμε να γίνει ακόμη πιο έντονο στο μέλλον και μάλιστα με τρόπο ενεργητικό δηλαδή με αποστολή μηνυμάτων και άσκηση κριτικής στο περιεχόμενο κάθε τεύχους.
Πιστεύουμε επίσης ότι από το πρώτο τεύχος του «Κάτοικου» έγινε φανερό ότι ο βασικός στόχος του περιοδικού είναι η αμφίδρομη επικοινωνία και η ενημέρωση των κατοίκων του Δήμου Μίκρας που νοιώθουν να αδικούνται από το χαμηλό επίπεδο του παλιού και του νέου «επίσημου» έντυπου του δήμου.
Μετά την πρώτη έκδοση το επόμενο τεύχος του «Κάτοικου» προγραμματιζόταν για Νοέμβρη-Δεκέμβρη του 2008. Όμως, οι προτροπές των φίλων του περιοδικού για μια γρηγορότερη επανέκδοση μας οδήγησαν στο έκτακτο τεύχος που κρατάτε στα χέρια σας.
Η αρχική μας επιδίωξη ήταν να βγει ένα τεύχος κάπως ελαφρύ σε περιεχόμενο, ας πούμε «καλοκαιρινό», χωρίς όμως να πάψει να είναι σοβαρό.
Όμως, η σκιά των προβλημάτων που πλήττουν τη ζωή μας σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο, αφήνει ελάχιστα περιθώρια για να είναι κανείς ελαφρύς και διασκεδαστικός. Η ξέφρενη αύξηση των τιμών σε προϊόντα και υπηρεσίες, η υπερχρέωση των νοικοκυριών, οι κατασχέσεις ακινήτων και άλλων περιουσιακών στοιχείων, η φτώχεια που εξαπλώνεται σαν καρκίνωμα και η διαρκής υπονόμευση του δημόσιου συμφέροντος είναι αποτέλεσμα μιας ανάλγητης πολιτικής που ασκείται σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Απέναντι σ’ αυτά τα προβλήματα που έχουν ήδη εισβάλει και στον μικρόκοσμο του δήμου Μίκρας ο «Κάτοικος» είχε και θα έχει σταθερά ανοικτό μέτωπο ενημέρωσης και κριτικής.
Κλείνοντας αυτό το σημείωμα θέλουμε να επαναλάβουμε ότι το περιοδικό είναι ανοικτό και επιζητούμε την επικοινωνία και τη συνεργασία με όσους και όσες θέλουν να δημοσιοποιήσουν τις απόψεις τους από τις στήλες του.
Η συντακτική ομάδα είναι επίσης ανοικτή και συγκροτείται κάθε φορά από όσους και όσες γράφουν σε κάθε τεύχος. Η συντακτική ομάδα ελέγχει μόνο την ποιότητα και όχι το περιεχόμενο των κειμένων εφόσον κινούνται μέσα στα πλαίσια της κοινωνικής και πολιτικής δημοκρατίας μακριά από εθνικιστικές, ρατσιστικές και θρησκόληπτες απόψεις και δόγματα.


Διαβάστε τη συνέχεια...

Αναζητώντας το αυτονόητο

Λάμπρος Αναστασιάδης, Πλαγιάρι

Η ποιότητα ζωής του σύγχρονου ανθρώπου, ως δείκτης ευημερίας και ανάπτυξης των κοινωνιών, αποτελεί ένα πολυδιάστατο θέμα
Μια προσπάθεια να το προσεγγίσουμε θα μας οδηγούσε σε παραμέτρους όπως:
· Η εργασία του ανθρώπου και οι συνθήκες που την ασκεί
· Οι οικονομικές του απολαβές και η αγοραστική του δυνατότητα
· Το επίπεδο της μόρφωσης και η γενικότερη κουλτούρα του
· Η δυνατότητα πρόσβασης και συμμετοχής του στις διαδικασίες ανάδειξης και επίλυσης των θεμάτων που τον αφορούν σε κάθε επίπεδο, αλλά και σε άλλες παραμέτρους εξίσου σημαντικές με τις παραπάνω.
Στα πλαίσια αυτού του άρθρου μας ενδιαφέρει η δυνατότητα που έχει ο κάτοικος μιας περιοχής σα τη δική μας, να παράγει και να καταναλώνει τα αγαθά που συνδέονται με την αξιοποίηση του εκτός εργασίας χρόνου του ή αλλιώς με την αξιοποίηση του ελεύθερού του χρόνου.

Ζούμε σε όμορφες περιοχές. Μια βόλτα με τα πόδια ή με το ποδήλατο στα ήσυχα ακόμη μέρη τους μας αποζημιώνει. Ως πότε; Δεν το ξέρουμε. Ευχόμαστε να κρατήσει για πολύ. Για μας, για τα παιδιά μας, για τα παιδιά τους. Ευγνωμονούμε τη φύση για τις υπηρεσίες της και όσους κατοίκους αυτής της περιοχής τη φρόντισαν και τη διαφύλαξαν για να την παραδώσουν στις επόμενες γενιές και στους σημερινούς της κατοίκους.
Αρκεί όμως η φυσική ομορφιά για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες των κατοίκων του Δ. Μίκρας;
Ας δούμε τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος στον ελεύθερό του χρόνο στους τέσσερις οικισμούς του Δήμου.
Να επισκεφτεί τα καφέ της περιοχής και να εναλλάσσει τη μια μετά την άλλη τις ταβέρνες, μέχρι να αποκτήσει προσωπική άποψη για όλες.
Να επισκεφτεί με τα παιδιά του κάποιο από τα ελάχιστα και τυπικά πάρκα των χωριών μας
Τα πιτσιρίκια να παίξουν μπάσκετ ή ποδόσφαιρο στις αυλές των σχολείων ή στους ακάλυπτους χώρους των οικισμών.
Οι ηλικιωμένοι να πιουν τον καφέ τους ή να παίξουν κανένα χαρτάκι στα κατά τόπους ΚΑΠΗ.

Και όταν αναζητήσουμε το αυτονόητο;
● Να πάμε σε μια παιδική χαρά που δεν θα έχει τις προδιαγραφές οριοθετημένης αλάνας, αλλά θα προσφέρει στα παιδιά μας εναλλακτικές επιλογές και ασφάλεια στο παιχνίδι τους .
● Να παρακολουθήσουμε μια θεατρική παράσταση, σαν αυτές που έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν άλλοι συμπολίτες μας στην πόλη της Θεσσαλονίκης ή και σε άλλους Δήμους.
● Να απολαύσουμε μια κινηματογραφική ταινία στο όμορφο φυσικό περιβάλλον που διαθέτουμε.
● Να επισκεφτούμε μια έκθεση ζωγραφικής ή φωτογραφίας.
● Να δημιουργήσουμε εμείς και τα παιδιά μας «πολιτισμό»

Τότε θα πρέπει να πάρουμε το αυτοκίνητό μας και να αναζητήσουμε αυτά που ψάχνουμε σε άλλους τόπους. Μήπως το παραπάνω αποτελεί και μια αιτία για τη διαπίστωση, ότι πολλοί νέοι κάτοικοι χρησιμοποιούν τις περιοχές μας μόνο ως ξενοδοχείο;
Δεν έχουμε καμία διάθεση να μειώσουμε την όποια προσπάθεια γίνεται εκ μέρους του Δήμου προς αυτή την κατεύθυνση.
Τα Ευμένεια, τα Τριλόφεια, τα Δημήτρεια, η γιορτή του σταφυλιού και του τσίπουρου στο Σχολάρι είναι πολύ καλά. Είναι όμως λίγα και περιστασιακά.
Μια συναυλία ή μια θεατρική παράσταση το χρόνο ή ακόμα και το Μαθητικό Φεστιβάλ που πρόσφατα διοργανώθηκε ( κατά την άποψή μας, θετική πρωτοβουλία),
δε μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες των νέων και των κατοίκων συνολικά.
Μοναδική εξαίρεση οργανωμένης παρέμβασης στα πολιτισμικά πράγματα της περιοχής, αποτελεί η δουλειά των πολιτιστικών και αθλητικών συλλόγων.
Με τις μικρές τους δυνατότητες και την αυτοθυσία των μελών τους προσφέρουν ότι μπορούν στα παιδιά μας και τους υπόλοιπους κατοίκους. Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτοί. Αν όμως δε στηριχτεί απλόχερα αυτή η προσπάθεια από την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τα αρμόδια υπουργεία, αργά ή γρήγορα η πολιτισμική ζωή θα μαραζώνει και θα περιορίζεται ολοένα και περισσότερο σε αυτοσχέδιες ερασιτεχνικές και περιστασιακές μορφές πολιτισμικής παρέμβασης.
Τι μπορεί να γίνει;

● Να αναμορφωθούν οι παιδικές χαρές του Δήμου.
● Να γίνουν πολιτιστικά κέντρα σε κάθε οικισμό.
● Τα παιδιά μας να αθλούνται σε σύγχρονες ( και κλειστού τύπου) αθλητικές εγκαταστάσεις.
● Είναι υπερβολή η δημιουργία Δημοτικού θερινού κινηματογράφου;
● Είναι υπερβολικό το αίτημα των κατοίκων της περιοχής για δημιουργία Δημοτικού θεάτρου;

Θα μας πουν κάποιοι συνδημότες μας « ο Δήμος δε μπορεί να κλείσει τις τρύπες που άνοιξαν σε ολόκληρο τον οικισμό του Πλαγιαρίου και εσείς ζητάτε θερινούς κινηματογράφους και θέατρα;
Εμείς πιστεύουμε ότι για να γίνουν αυτά που προτείνουμε χρειάζεται όραμα, διάθεση και διεκδικητικό πνεύμα. Δυστυχώς για όλους μας η Δημοτική αρχή δεν τα διαθέτει και γι αυτό υποβαθμίζεται συνεχώς η ποιότητα της ζωής των κατοίκων.


Διαβάστε τη συνέχεια...

Για το δικαίωμα χρήσης όλων των δημόσιων χώρων του Δήμου

Τάσος Αναστόπουλος, Πλαγιάρι

To Μάιο του 2007 τα φώτα της δημοσιότητας έφεραν στο προσκήνιο όλης της χώρας έναν μεγάλο αγώνα που ξεκίνησε ο Δήμος Ελληνικού στην Αθήνα.
Ο Δήμαρχος Χρήστος Κορτζίδης προχώρησε σε απεργία πείνας διεκδικώντας το συνταγματικό δικαίωμα ελεύθερης πρόσβασης όλων των πολιτών σε όλους τους δημόσιους χώρους και ιδιαίτερα στις δημόσιες ακτές που βρίσκονται υπό ιδιωτική εκμετάλλευση.
Λίγα χρόνια νωρίτερα ο Δήμος Καλυβίων Θορικού έγινε γνωστός σ’ όλη την Ελλάδα για τον αγώνα που έδωσαν οι κάτοικοι του δήμου με επικεφαλής το δήμαρχο Πέτρο Φιλίππου ενάντια στην καταπάτηση των ακτών της περιοχής από ξενοδοχειακές επιχειρήσεις.
Οι δύο δήμαρχοι αντιμετώπισαν απειλές, βία συλλήψεις και διώξεις αλλά πρόσφατα δικαιώθηκαν δικαστικά και μαζί με αυτούς δικαιώθηκαν οι αγώνες των κατοίκων για την υπεράσπιση των δημόσιων χώρων.
Φαντάζεστε κάτι παρόμοιο στο Δήμο Μίκρας; Φαντάζεστε το δήμαρχο και τη «σιωπηλή» πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου να μπαίνουν μπροστάρηδες στους αγώνες για την υπεράσπιση της περιουσίας του δήμου απέναντι στα ιδιωτικά συμφέροντα; Φαντάζεστε τη διοίκηση του δήμου να παθιάζεται για το δημοκρατικό δικαίωμα των δημοτών να έχουν πρόσβαση σε όλους τους ανοικτούς και κλειστούς δημόσιους χώρους μέσα από τους νόμιμους συλλογικούς φορείς τους είτε είναι άτυπες συλλογικότητες και κινήσεις πολιτών, ή σωματεία, δημοτικές παρατάξεις και κόμματα; Όχι, γιατί κανείς δεν έχει τόσο δυνατή φαντασία. Όχι, γιατί ήδη έχουμε πολλά παραδείγματα για το αντίθετο.
Στο Δήμο Μίκρας η παραχώρηση δημοτικών εκτάσεων σε ιδιώτες μέσω των Συμπράξεων Δημόσιου-Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) αποτελεί κεντρική επιλογή της δημοτικής πλειοψηφίας και έχει πάρει πρωτοφανή έκταση για όλη την Ελλάδα.
Στο Δήμο Μίκρας, που δεν διαθέτει καμία αξιόλογη δημόσια αίθουσα πολιτιστικών, κοινωνικών και πολιτικών εκδηλώσεων, η αυθαίρετη άρνηση παραχώρησης της αίθουσας του δημοτικού συμβουλίου, που είναι η μοναδική αξιοπρεπής δημόσια αίθουσα που υπάρχει στο δήμο, σε νόμιμους φορείς της κοινωνίας αποτελεί πολιτική επιλογή του δημάρχου και των συνεργατών του, όπως αποδεικνύεται από τη μεροληπτική παραχώρηση της αίθουσας αυτής σε άλλους πολιτικούς φορείς της αρεσκείας του δημάρχου.
Στο Δήμο Μίκρας οι αίθουσες που ανήκουν στους διάφορους πολιτιστικούς συλλόγους, με μοναδική φωτεινή εξαίρεση τον Ορφέα Πλαγιαρίου, παραχωρούνται δύσκολα και μεροληπτικά σε συλλογικούς φορείς ιδιαίτερα όταν αφορούν πολιτικές εκδηλώσεις.
Η κοινωνία για να λειτουργήσει χρειάζεται το δημόσιο χώρο, έχει ανάγκη από μια πλατεία, ένα πάρκο, ένα υπαίθριο κινηματογράφο, μια σωστή δημόσια αίθουσα, ένα χώρο πολιτιστικών εκδηλώσεων. Τίποτε από αυτά δεν υπάρχει ουσιαστικά στο Δήμο Μίκρας!
Οι αγώνες των κατοίκων των δήμων Καλυβίων και Ελληνικού είναι αγώνες που κι’ εμείς οφείλουμε να κάνουμε κάθε φορά που η ζωή μας φέρνει αντιμέτωπους με τις αντιδημοκρατικές νοοτροπίες και την αδιαφορία των δημόσιων αρχών σε εθνικό, νομαρχιακό και κυρίως τοπικό επίπεδο.


Διαβάστε τη συνέχεια...

Καλά, που ζεις εσύ, να ‘ούμε;


Δημήτρης Σελέκος, Πλαγιάρι

Είχα μόλις αφήσει το παιδί στο θερινό κέντρο φύλαξης του Δήμου, αυτόν τον καλαίσθητο, πυκνόφυτο και δροσερό χώρο, αφού η μία από τις τρεις παιδαγωγούς με είχε διαβεβαιώσει ότι μόλις τελειώσει το παιχνίδι στα διπλανά γήπεδα, θα έχει φτάσει και ο γυμναστής για να βάλει τα παιδιά στη δημοτική πισίνα· δεν ξεκολλάει πια ο δικός μου από το νερό! Είχα, λοιπόν, κανένα δίωρο περιθώριο, μέχρι να ανοίξει ο δημοτικός κινηματογράφος. Θα προβάλλονταν μια ταινία που δεν πρόλαβα να τη δω στις χειμερινές προβολές της «Ταινιοθήκης Μίκρας». Ήταν, λοιπόν, ευκαιρία να κάνω τη βόλτα που τόσο μου αρέσει στον ενοποιημένο χώρο αναψυχής του Πλαγιαρίου. Πολύ έξυπνη η ιδέα και η εφαρμογή της : μόλις δόθηκε σε κυκλοφορία ο καινούργιος παρακαμπτήριος δρόμος που συνδέει το δρόμο της Περαίας με την Επανομή και τη Μηχανιώνα, όλοι οι παλιοί δρόμοι από τα Πλατανάκια μέχρι και το πάρκο πίσω από την εκκλησία πεζοδρομήθηκαν, δεντροφυτεύτηκαν και σφύζουν από ζωή, παιδικές φωνές και παππούδες που διαφωνούν για τα πολιτικά. «Ωραία,» σκέφθηκα «θα αράξω στο ένα από τα δύο δημοτικά αναψυκτήρια. Εκεί, τουλάχιστον, ο καφές είναι αληθινός καφές και η τιμή του είναι τιμή καφέ και όχι μακαρονάδας με κιμά!». Έκατσα δίπλα στο θεατράκι, χωρίς να με «κόψει» κανένα από τα ποδήλατα της πιτσιρικαρίας που βολτάρει ανέμελα από τότε που εξοβελίστηκαν αυτοκίνητα και φορτηγά από το χωριό. Και κάνω χάζι. « Ίσως έχει και σήμερα καμιά μίνι συναυλία από τις σχολικές μπάντες…». Τις προάλλες είχα κατορθώσει να ακούσω Metal Rock, αφού τα παιδιά που έπαιζαν ήταν συμμαθητές του γιού μου. Ανάγκα…
Νταν Νταν Νταν Νταν Νταν …
Πετάχτηκα έντρομος από το κρεβάτι. Η καμπάνα της εκκλησίας, τώρα το καλοκαίρι που τα παράθυρα είναι ανοιχτά, με χτυπούσε στο κρανίο. Που και να’ μενα μέσα στο χωριό! Μικρόφωνο της βάλανε; Ο βόμβος από τους εποχούμενους, ηρωϊκούς και ταλαιπωρημένους, παραθεριστές της Κυριακής έδενε φυσιολογικά με το σύννεφο σκόνης που σηκώνονταν λόγω των μονίμως ημιτελών «έργων». Είδα ένα όνειρο έτσι κι έτσι, είπα στη γυναίκα μου· με κοίταξε συγκαταβατικά. Βγήκα για εφημερίδες· έκανα κανα τέταρτο μέχρι να φτάσω… η κίνηση βλέπεις και τα «φαρδιά» πεζοδρόμια… δύο παρακάτω μαλώνανε για πάρκιγκ… Ήρθαν αμέσως στο μυαλό μου τα λόγια ενός περαστικού την ώρα που, λίγες μέρες πριν (Παρασκευή 2 Μαΐου), αναρωτιόμουν μπροστά στην κλειδωμένη πόρτα του Δημαρχείου Μίκρας γιατί είναι κλειστός ο Δήμος στις 2 του Μάη : «Καλά, που ζεις εσύ, να ‘ούμε;». Με τις κουβέντες αυτές μέσα στα σφιγμένα δόντια μου επέστρεφα σπίτι «Καλά, που ζεις εσύ, να ‘ούμε;».


Διαβάστε τη συνέχεια...

STOP στις παράνομες χωματερές

Άνοιγα της Mαυροράχης - κλείσιμο των Ταγαράδων τώρα

Περιβαλλοντική Κίνηση ΚΡΟΥΣΙΔΑ ΓΗ
http://kroussida.blogspot.com/


Οι παράνομες χωματερές στους δήμους Θερμαϊκού, Μίκρας και Επανομής αυξάνονται και επεκτείνονται. Η παράνομη χωματερή μέσα στον προστατευόμενο (NATURA 2000) υδροβιότοπο της Επανομής συνεχίζει να λειτουργεί παρά την τοποθέτηση από το Δήμο απαγορευτικής πινακίδας για τη ρίψη μπάζων και σκουπιδιών. Ελπίζουμε ότι η πινακίδα αυτή δεν αποτελεί απλό άλλοθι και ότι ο Δήμος Επανομής φροντίζει να επιβλέπει την τήρηση των απαγορεύσεών του.
Η παράνομη χωματερή στην περιοχή Μάνα Νερού, μεταξύ Περαίας και Πλαγιαρίου, καταστρέφει μια περιοχή φυσικού κάλους. Οι δύο γειτονικοί δήμοι Μίκρας και Θερμαϊκού αδιαφορούν.
Η χωματερή των Ταγαράδων λειτουργεί από το 1981 απορροφώντας κάθε μέρα σχεδόν 2000-2500 τόνους αποβλήτων. Μετά την πυρκαγιά του Ιουλίου 2006 η κατάσταση στη χωματερή έχει επιδεινωθεί δραματικά και επιδεινώνεται παραπέρα με την παράνομη απόρριψη στους Ταγαράδες της λυματολάσπης και των τοξικών αποβλήτων.
Οι όροι αδειοδότησης του ΧΥΤΑ Μαυροράχης δεν προβλέπουν την απορρόφηση βιομηχανικών, νοσοκομειακών, τοξικών και αδρανών-κατασκευαστικών αποβλήτων, αλλά και της λυματολάσπης. Γι’ αυτό η έναρξη λειτουργίας της Μαυροράχης θα προκαλέσει έμμεσα την επιδείνωση της κατάστασης στους Ταγαράδες, αν δεν κλείσουν άμεσα και οριστικά. Επίσης οι οικονομικοί όροι λειτουργίας της Μαυροράχης δημιουργούν ακόμη μεγαλύτερες ανησυχίες για τη συνέχιση της λειτουργίας των Ταγαράδων σε ουσιαστικά παράνομη βάση. Να σημειωθεί ότι η μεταφορά ενός τόνου αποβλήτων στη Μαυροράχη θα κοστίζει 30-60 ευρώ, ενώ για τους Ταγαράδες χρειάζονται μόνο 7-8 ευρώ. Έτσι κάθε μέρα θα προκύπτει μια αύξηση κόστους της τάξης των 100.000 ευρώ. Για τους λόγους αυτούς πρέπει οι Ταγαράδες να κλείσουν άμεσα και οριστικά.
Η Περιφέρεια, η Νομαρχία και ο σύνδεσμος ΟΤΑ έχουν επιδείξει εγκληματική ανευθυνότητα στη διαχείριση των σκουπιδιών του Νομού μας.
Οι δήμοι δεν έχουν δείξει ότι μπορούν να προστατέψουν την υγεία των κατοίκων, τους φυσικούς πόρους και το περιβάλλον από την ανεξέλεγκτη απόρριψη αποβλήτων και σκουπιδιών κάθε είδους, αφού παρά τις κινητοποιήσεις που κατά καιρούς κάνουν δεν τολμούν να επέμβουν στις περιοχές τους για να σταματήσουν τη λειτουργία των παράνομων χωματερών, να χτυπήσουν τα τοπικά συμφέροντα που δημιουργούν και χρησιμοποιούν τις παράνομες χωματερές.
Οι «καλές» προθέσεις και το «ενδιαφέρον» των δημοτικών αρχών δεν δικαιολογεί εφησυχασμό και αυταπάτες. Η μόνη δύναμη που μπορεί να αλλάξει τα πράγματα είναι οι ενεργοί πολίτες που έχουν γνώση των προβλημάτων και παρεμβαίνουν μέσα από συλλογικούς φορείς, όπως η Κρουσίδα, που δεν εξαρτώνται από τις τοπικές εξουσίες.
Η Κρουσίδα δίνει επίσης μεγάλη σημασία στην επικοινωνία και συνεργασία με τους εργαζόμενους στη χωματερή, οι οποίοι ζουν σε καθημερινή βάση τα προβλήματα και ενεργοποιούνται τόσο για την προστασία της προσωπικής τους υγείας αλλά και από ευαισθησία προς τα μεγάλα περιβαλλοντικά προβλήματα που δημιουργούνται στην ευρύτερη περιοχή.


Διαβάστε τη συνέχεια...

Aνακύκλωση στα... σκουπίδια

Σ. Κλάδου, Πλαγιάρι

« Ο Δήμος Μίκρας στο πλαίσιο της προσπάθειας για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των κατοίκων του, συμμετέχει ενεργά στο Πρόγραμμα Ανακύκλωσης Συσκευασιών από χαρτί, πλαστικό, αλουμίνιο, γυαλί και σίδερο. Η ανταπόκριση των κατοίκων κυμαίνεται σε ικανοποιητικά επίπεδα, αν και θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι στους κάδους συγκεντρώνονται μόνο καθαρές συσκευασίες.»
Ενημερωτική Έκδοση του Δήμου Μίκρας – Μάιος 2008


Γι αυτή τη προσπάθεια το μεγαλύτερο μέρος των νοικοκυριών του Δήμου μας οργάνωσαν τον τρόπο διαχείρισης των απορριμμάτων τους δημιουργώντας χώρους συλλογής των Ανακυκλώσιμων Συσκευασιών και διαμόρφωσαν έτσι την καθημερινότητα τους ώστε συνειδητά όλα τα μέλη της οικογένειας να συμμετέχουν σε αυτή τη προσπάθεια για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής όλων μας….
Φτάσαμε στο σημείο να συλλέγουμε πλέον ελάχιστα απορρίμματα σε αντίθεση με τα ανακυκλώσιμα υλικά. Η επίσκεψή μας στους κάδους ανακύκλωσης είναι πιο συχνή και μεγαλύτερη σε όγκο από εκείνη στους κάδους απορριμμάτων και αυτό είναι μεγάλη επιτυχία. Αν, δε, αναλογιστούμε τον τρόπο ζωής όλων μας που ο χρόνος είναι πάντα λιγότερος από αυτόν που χρειαζόμαστε για να φέρουνε εις πέρας τις καθημερινές υποχρεώσεις μας και παρόλα αυτά πλένουμε, με τον ίδιο ζήλο που πλένουμε τα σερβίτσια μας , και τα κουτιά από το γάλα ή τις κονσέρβες τότε μπορούμε να μιλήσουμε για μεγαλύτερη επιτυχία. Αν πάλι σκεφτούμε τον περιορισμένο χώρο που διαθέτουν πολλά νοικοκυριά και όμως βρίσκουν τρόπο να διαχειριστούν σωστά τα απορρίμματά τους, τότε λοιπόν μιλάμε για μια τεράστια επιτυχία και μπράβο γιατί αυτό γίνεται καθημερινά και αγόγγυστα και αν θέλετε και για έναν και μόνο σκοπό: Την βελτίωση της ποιότητας ζωής όλων μας……..
Με μεγάλη μας έκπληξη, διαπιστώσαμε ότι το περιεχόμενο των κάδων ανακύκλωσης συλλέγεται με το ίδιο απορριμματοφόρο που συλλέγονται και τα σκουπίδια. Αρχικά , θεωρήσαμε ότι ο αρμόδιος υπάλληλος είτε από βιασύνη είτε από απροσεξία μπερδεύτηκε και τον ενημερώσαμε ότι αυτούς τους κάδους τους συλλέγει άλλο, ειδικό απορριμματοφόρο.
Η απάντηση που πήραμε μας εξέπληξε ακόμη περισσότερο: «Το γνωρίζω αλλά το ειδικό απορριμματοφόρο δεν προλαβαίνει να αδειάσει όλους τους κάδους και αύριο έχει λειτουργία (ήταν Σάββατο μεσημέρι στη εκκλησία του Πλαγιαρίου) και δεν είναι σωστό να μείνουν γεμάτοι οι κάδοι.»
Την έκπληξη διαδέχτηκε η οργή , η αγανάχτηση, η απογοήτευση…...
Τα σκουπίδια ΝΑΙ οι ανακυκλώσιμες συσκευασίες, όμως, ΟΧΙ!!!
Και γιατί δεν ήταν σωστό? Μήπως ρωτήθηκε το εκκλησίασμα αν ενοχλούνταν από αυτό το θέαμα όταν οι περισσότεροι από αυτούς κοπίασαν για να συλλέξουν όσο γίνεται περισσότερες συσκευασίες για να ενισχύσουν την κοινή προσπάθεια?
Γιατί δεν ήταν σωστό? Μήπως είναι σωστό, από τη στιγμή που υπάρχει τέτοιο πρόβλημα περισυλλογής, οι κάδοι να βρίσκονται σε τόσο περίοπτα σημεία και να δημιουργούν τόσο παράλογες ανάγκες?
Τα ίδια συναντήσαμε και στον δρόμο που γίνεται η λαϊκή στο Πλαγιάρι και στην περιοχή του γηπέδου όπου εκεί, μάλιστα, αφού επανειλημμένα προσπαθήσαμε να σταματήσουμε τον υπάλληλο τελικά ευθαρσώς μας απάντησε : «Αφού τελείωσαν τα λεφτά από το πρόγραμμα, έχω εντολή να τα μαζεύω όλα.»
Κατά τ’ άλλα ο Δήμος μας είναι πίσω όσον αφορά στο θέμα της ανακύκλωσης και χρειάζεται περισσότερη ενημέρωση από τους φορείς και προσπάθεια από τους δημότες για να μην «κυμαίνεται η ανταπόκρισή τους σε ικανοποιητικά επίπεδα»..
Είμαστε εγκλωβισμένοι….
Η προσπάθεια αυτή μας έχει γίνει τρόπος ζωής.
Θέλουμε την ποιότητα ζωής μας πίσω…..


Διαβάστε τη συνέχεια...

Διαβάζω...

Γιώργος Καραγιαννόπουλος

Διαβάζω βιβλία για να κατακτήσω το χρόνο. Διαβάζοντας, το παρελθόν μου φαίνεται οικείο, το μέλλον φιλικό και προσιτό. Καταρρίπτω όρια και φραγμούς, σύνορα και προθεσμίες, απαγορεύσεις και φόβους. Η φαντασία διαστέλλεται, ο κόσμος γίνεται άπειρος ή μικρός ανάλογα με το κέφι μου. Όταν όλα σήμερα ελέγχονται και προκαθορίζονται, μονάχα το διάβασμα μου επιτρέπει την ελευθερία. Διαβάζω, άρα είμαι ελεύθερος!
Αγοράζω βιβλία για να κάνω δικό μου τον κόσμο. Τον κόσμο των ιδεών, των μύθων, της επιστήμης του ονείρου. Μέσα από τις τυπωμένες σελίδες νιώθω να ορίζω καλύτερα το γύρω χώρο, την οικουμένη, ολόκληρο το σύμπαν. Αγοράζοντας βιβλία, πλουτίζω σε εμπειρίες και ευαισθησία, γίνομαι συμμέτοχος στο παγκόσμιο αγαθό της γνώσης.
Χαρίζω βιβλία στο όνομα της αγάπης. Με μια συλλογή ποιητική εγκαινιάζω έναν έρωτα, με ένα μυθιστόρημα σφραγίζω μια φιλία χρόνων.
Δανείζω και δανείζομαι βιβλία γιατί έτσι αποκτούν ζωή. Δραπετεύουν από τα ράφια. Παλιώνουν χρήσιμα οι σελίδες τους, κυοφορούν γνώσεις και απόλαυση.
Γράφω βιβλία για να γίνω ένας μικρός θεός. Η πένα μου δημιουργεί κόσμους μαγικούς. Παίρνω αφορμή απ’ το τίποτα και ανασταίνω ζωές. Γράφω, γιατί μόνο έτσι υπάρχω.


Διαβάστε τη συνέχεια...

Μαγιακόφσκι, επίτιμος δημότης Μίκρας

Άγγελος Περδικούρης, Τρίλοφος

“Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να καταφέρει ο αντίπαλος
είναι να σε κάνει να ασχολείσαι συνεχώς μαζί του”


Είναι ίσως ανιαρό και κουραστικό για όσους σε διαβάζουν να γράφεις και να ξαναγράφεις για τα ίδια θέματα αλλά κάποια πράγματα, πώς να το κάνουμε, δεν σε αφήνουν να ησυχάσεις. Έρχονται και χώνονται μπρος στη μύτη σου, τα σπρώχνεις παραπέρα ξέροντας ότι “πάλι μία από τα ίδια θα έχουμε” όμως αυτά επιμένουν και τελικά υποκύπτεις. Μιλάω για την “εφημερίδα” του Δήμου με αφορμή το 3ο τεύχος της.
Έχει τρομερό ενδιαφέρον μια στοιχειώδης σημειολογική ανάλυση μιας και μόνης σελίδας — της πρώτης συγκεκριμένα. Αναδεικνύει όλη την αντίληψη των εκδοτών της για το επίσημο έντυπο του Δήμου και ακτινογραφείται η πολιτική τους.
Από τα οχτώ θέματα που θίγονται στην 1η σελίδα στα έξι δεν διαβάζουμε κάποια είδηση ακριβώς, κάτι που να έγινε ή τέλος πάντων τον σχολιασμό μιας κατάστασης όπως υπάρχει αυτή τη στιγμή στον Δήμο. Τί διαβάζουμε λοιπόν; Κατ’ αρχάς όλα τα θέματα είναι θετικά: δεν υπάρχει κάτι που να σε στενοχωρεί, να σε ανησυχεί ή έστω να σε προβληματίζει. Όλα είναι ιδανικά, αγγελικά πλασμέ-να. Και πώς γίνεται αυτό; Μα, φυσικά, αποφεύγοντας να αναφερθούνε στην πραγματικότητα. Μή-πως απλώς αναφέρονται στο... αύριο που θα ’ναι καλύτερο; Έστω «θα ’ταν κι αυτό μια κάποια λύ-ση». Όχι. Αναφέρονται στις... προθέσεις, στις προσδοκίες και κυρίως στις προτεραιότητές τους! Διαβάζουμε λοιπόν: «Σημαντικές οι προοπτικές ανάπτυξης...», «Προτεραιότητες της ΔΕΥΑΚ...», «Εκτιμούμε ότι η συμμετοχή μας στη ΣΥΝ.ΟΤΑ. θα συμβάλλει...» «Προτεραιότητα του Δήμου Μίκρας είναι...», «Στόχος η παροχή ασφαλών χώρων...» «Η ανάπτυξη προγραμμάτων επιμόρφω-σης [...] βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των προτεραιοτήτων του Δήμου...», και πάει λέγοντας. Στ’ αλήθεια όλες αυτές οι προτάσεις είναι αντιγραμμένες από την 1η σελίδα, μία προς μία.
Συμμερίζομαι κι εγώ το δίλημμά σας: έχει κόλλημα ο αρχισυντάκτης με την λέξη «προτεραιότητα» ή όλα τα άρθρα τα έγραψε κάποιος με το ίδιο ακριβώς κόλλημα;
Είναι, μεταφερμένη στο χαρτί, η ίδια τακτική που συναντήσαμε και στους απολογισμούς που κάνει κάθε χρόνο ο δήμαρχος: καμία αναφορά στο τι έγινε, μόνο στο τι θα γίνει! Όλα θα διορθωθούν στο μέλλον. Φουτουρισμός. Φυγή προς τα εμπρός! Μας βλέπει ο Μαγιακόφσκι και ζηλεύει!
Μα καλά, από όλα όσα βλέπουν να γίνονται στους άλλους δήμους αυτά μόνο ζηλέψανε να αντι-γράψουν; Την προπαγάνδα, την διαφήμιση και τα κενά λόγια; Την ωραιοποίηση ντε και καλά της κατάστασης; Με το στανιό ευχαριστημένοι;
Δίνει ο δήμος 45.000 € το χρόνο για να βγάλει αυτό το έντυπο που υποτίθεται ότι σκοπό έχει την ενημέρωση των δημοτών («Ενημερωτική Έκδοση του Δήμου Μίκρας» είναι ο 2ος υπότιτλος γιατί έχει και άλλον) – και γράφουν αυτά; Ποιοι είναι αυτοί που τα συντάσσουν; Ζούνε στον Δήμο ή εί-ναι επαγγελματίες διαφημιστές («επικοινωνιολόγοι» λέγονται στην νεοφιλελεύθερη εποχή μας) που αμειβόμενοι κατάλληλα σου γράφουν με το μέτρο ότι «όνειρο» θέλεις;


Διαβάστε τη συνέχεια...

H εξόντωση των αδέσποτων και των κατοικίδιων ζώων

Τάσος Αναστόπουλος, Πλαγιάρι

Πριν από λίγο καιρό σε μερικά σημεία στο Πλαγιάρι αναρτήθηκε μια ανακοίνωση διαμαρτυρίας για μια άθλια και δυστυχώς τακτικά επαναλαμβανόμενη πρακτική στο Δήμο μας, δηλαδή για την εξόντωση αδέσποτων ζωών με φόλες.
Το κείμενο αυτό με παρακίνησε να γράψω το σημείωμα που διαβάζετε.
Παρά τις όποιες διαφωνίες έχω για το κάπως ουδέτερο και τεχνοκρατικό ύφος της ανακοίνωσης και το ευγενικό (!!) τρόπο με τον οποίο επιχειρεί να συνετίσει τους ελεεινούς δολοφόνους των ζώων, εντούτοις είναι η πρώτη φορά που κάποιοι αντιδρούν δημόσια γι’ αυτές τις δολοφονικές εκστρατείες και γι’ αυτό αξίζει να αναφερθούμε στην πρωτοβουλία αυτή. (Ή στο πρόβλημα αυτό)
Όπως συμβαίνει με πολλά άλλα προβλήματα στη χώρα μας, το νομικό πλαίσιο για τα αδέσποτα και τα κατοικίδια ζώα είναι απόλυτα επαρκές αλλά οι νόμοι απλώς δεν εφαρμόζονται. Η προστασία και η μεταχείριση των αδέσποτων ζώων καθορίζεται από το Νόμο 3170/03 όπου καταργείται ο «μπόγιας» και «απαγορεύεται η περισυλλογή η μεταφορά των αδέσποτων από αναρμόδιους φορείς και πολίτες», ενώ η κακοποίηση και ο φόνος των ζώων ορίζονται ως σοβαρά εγκληματικές πράξεις και βάσει του νόμου 1197/81 διώκονται αυτεπάγγελτα και τιμωρούνται πολύ αυστηρά.
Η υπηρεσιακή ευθύνη για την επίβλεψη και εφαρμογή των νόμων για τα αδέσποτα ζώα ανατίθεται στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης, οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να εφαρμόζουν επιδοτούμενα προγράμματα προστασίας των αδέσποτων της περιοχής τους σε συνεργασία με φιλοζωικά σωματεία.
Όμως αντίθετα, πολλοί δήμοι της χώρας βαρύνονται με την κατηγορία ότι πρωτοστατούν στις βάρβαρες ζωοκτονίες συνήθως μέσω των υπηρεσιών καθαριότητας ή κάνουν πλάτες σε μεμονωμένους «πολίτες» που επιδίδονται στο ελεεινό αυτό σπορ. Τέτοιες καταγγελίες αναρτήθηκαν πρόσφατα στο διαδίκτυο για το Δήμο Θέρμης και παλιότερα δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες για τους δήμους Πειραιά, Ηρακλείου Κρήτης και Βέροιας.
Στο δήμο Μίκρας δεν είμαστε σε θέση να κατηγορήσουμε τη δημοτική αρχή για τέτοιες εγκληματικές εκστρατείες. Αυτό βέβαια δεν οφείλεται στα ζωοφιλικά αισθήματα των τοπικών αρχόντων αλλά μάλλον στον όγκο των άλυτων προβλημάτων του δήμου που παρεμβάλλεται ανάμεσα σ’ αυτούς και στα αδέσποτα. Η πλήρης απουσία και ανεπάρκεια του δήμου για την αντιμετώπιση των πολυάριθμων παράνομων δραστηριοτήτων που αναπτύσσονται απροκάλυπτα στο δήμο Μίκρας όπως τα παράνομα μπαζώματα, οι παράνομες χωματερές, οι παραβιάσεις του οικοδομικού κανονισμού κλπ δεν αφήνει καμία αισιοδοξία για τον έλεγχο και τη δίωξη των ζωοκτόνων . Όπως πολλά άλλα προβλήματα στον τόπο μας ο εντοπισμός και η προσαγωγή στη δικαιοσύνη αυτών που δολοφονούν τα αδέσποτα και αρκετά συχνά και τα κατοικίδιά μας είναι υπόθεση των γυναικών και των ανδρών που κατοικούν στο δήμο Μίκρας και επιθυμούν μια άλλη κοινωνία και έναν άλλο πολιτισμό που να προάγει το σεβασμό του ανθρώπου, των ζώων και της φύσης.


Διαβάστε τη συνέχεια...

Αλήθειες και ψέματα γύρω από την τιμή του νερού

Απόστολος Πράτανος, Τρίλοφος

Όταν εκδίδαμε την ανακοίνωση-καταγγελία για την επιβολή του τέλους 80% του Ν.1069/80 στην τιμή του νερού, ειλικρινά κι εμείς δεν φανταζόμασταν ότι θα είχε τέτοια απήχηση, που να αναγκάζει τη δημοτική πλειοψηφία να απολογείται σε κάθε έντυπο του Δήμου.
Δεν παραλείπουν να αναφερθούν, σε κάθε τεύχος, στα έργα που γίνονται για την εξασφάλιση επάρκειας και καλής ποιότητας νερού, για αγωγούς, δεξαμενές κ.ά., για τις μετρήσεις που γίνονται, σαν να πρόκειται για κάτι καινούριο ή κάτι πέραν των αυτονόητων υποχρεώσεων του Δήμου για παροχή στοιχειωδών υπηρεσιών στο κορυφαίο ζήτημα του νερού.
Στο τελευταίο τεύχος της εφημερίδας του Δήμου (Νο 3, Μάιος 2008) προσπαθούν αγωνιωδώς να μας πείσουν ότι καμιά αύξηση στην τιμολόγηση του νερού δεν έγινε τα τελευταία χρόνια, θαρρείς και το τέλος του 80% είναι αέρας ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο και αποτελεί ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΗ στις τσέπες των καταναλωτών.
Μιας και εδώ και τρία χρόνια ο κ. Γκουστίλης και η παράταξή του έχουν αποκλείσει τις παρατάξεις της μειοψηφίας από το περιοδικό του Δήμου, δράττομαι της ευκαιρίας να παρουσιάσω τις απόψεις της Κίνησής μας γύρω από το θέμα στο φιλόξενο χώρο του εντύπου "Κάτοικος Δήμου Μίκρας" που αποτελεί μια αξιέπαινη πρωτοβουλία και ένα πραγματικό ανεξάρτητο βήμα παράθεσης απόψεων, με ευπρέπεια και ποιότητα, πρωτόγνωρα για τα χρονικά του Δήμου μας, όπου έχω την τιμή να συμμετέχω ως μέλος της συντακτικής του επιτροπής. Εύχομαι ολόψυχα καλή συνέχεια και διαρκή βελτίωση του ήδη υψηλού επιπέδου, που διαφάνηκε από το πρώτο κιόλας τεύχος του.
Και ξεκινώ την τοποθέτησή μου βάζοντας δύο ερωτήματα:
— Είναι ή δεν είναι πραγματική αύξηση στην τιμή του νερού η επιβολή του τέλους 80%; Οι καταναλωτές που πήραν τους λογαριασμούς είναι οι αρμοδιότεροι να απαντήσουν.
— Και, παρεμπιπτόντως, επειδή επιμένουν ότι αυτό το τέλος είναι υποχρεωτικό από το Νόμο 1069/80 για όσους Δήμους έχουν συστήσει επιχειρήσεις ύδρευσης-αποχέτευσης (γεγονός που – φυσικά – δεν αμφισβητούμε), ρωτάμε: Γιατί το τέλος δεν επιβλήθηκε από 1/1/2006 όπως προβλέπει ο Νόμος (την 1η Ιανουαρίου του επομένου από τη σύσταση δημοτικής επιχείρησης, έτους) αφού η ΔΕΥΑΚ συστάθηκε το 2005; Μήπως έπαιξε καθοριστικό ρόλο ότι το 2006 ήταν προεκλογικό έτος και η παράταξη του κ. Γκουστίλη δεν ήθελε να επωμισθεί το πολιτικό κόστος από μια τέτοια απόφαση; Αλλά δεν έπρεπε οι δημότες να γνωρίζουν τις προθέσεις τους; Για το λαϊκισμό, όμως, της παράταξης του κ. Γκουστίλη και τις μακροπρόθεσμα επιζήμιες συνέπειές του, πολλά θα μπορούσε να γράψει κανένας και σίγουρα δεν είναι αυτός ο κατάλληλος χώρος να αναλυθεί.

Τελευταία ο κ. Δήμαρχος μας κατηγορεί ότι δεν έχουμε προτάσεις, ότι κάνουμε ‘μηδενιστική αντιπολίτευση’ και στο χορό έχουν μπει και κάποιοι νεόκοποι σύμβουλοί του (ως μη όφειλαν εκ της θέσεώς τους), γράφοντας για επιφανειακή και άνευ ουσίας αντιπολιτευτική τακτική ‘για λόγους style’, επιθυμώντας να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα και να συσκοτίσουν το γεγονός ότι προτάσεις κάναμε και κάνουμε όχι μόνο για το συγκεκριμένο θέμα αλλά για όλα τα μικρά και μεγάλα προβλήματα του Δήμου μας.

Και δε θα διστάσω στο σημείο αυτό να πω, χωρίς ίχνος αλαζονείας, αλλά με όλη τη σοβαρότητα που ξέρουν ότι επιδεικνύουμε, όσοι δημότες παρακολουθούν τις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου, τις συγκεντρώσεις και άλλα βήματα, ότι οι προτάσεις και οι θέσεις μας είναι δυσανάλογα πολλές και επεξεργασμένες σε σχέση με την εκλογική δύναμη και τις δυνατότητές μας. Όσοι έχουν αμφιβολία γι’ αυτό, ας συγκρίνουν τη στάση της παράταξης του 7% σε σχέση όχι μόνο με την άλλη παράταξη της μειοψηφίας (του 40% περίπου) αλλά και των συμβούλων της πλειοψηφίας μέσα στο Δ.Σ.
Κι ύστερα από τα παραπάνω ρωτώ ευθέως:
— Η πρότασή μας για κλιμάκωση του επιβαλλόμενου τέλους, με αντίστοιχη προσαρμογή των τιμολογίων προς τα κάτω, με ορίζοντα τουλάχιστον δεκαετίας, δεν ήταν μια αξιόλογη πρόταση, που θα άξιζε να μελετηθεί; Ή μήπως κάποιοι θεωρούν ότι η κατά 8% αύξηση της τιμής του νερού επί μια δεκαετία, για παράδειγμα, είναι μικρή; Και η πρόταση αυτή έγινε σύμφωνα με τη δική τους λογική από μια παράταξη που θεωρεί ότι τα έργα ύδρευσης πρέπει να χρηματοδοτούνται αποκλειστικά από το κράτος, με απόλυτη προτεραιότητα. Δεν την έλαβαν καν υπόψη.
— Η θέση μας ότι τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα (συνταξιούχοι ΟΓΑ κλπ) δεν θα έπρεπε να επιβαρυνθούν ΚΑΘΟΛΟΥ από την επιβαλλόμενη αύξηση δεν ήταν λογική; Άλλωστε όλα τα έργα που γίνονται ή θα γίνουν δεν αφορούν σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση τους κατοίκους που καταναλώνουν κάτω από το ελάχιστο όριο. Είναι δίκαιο, λοιπόν, αυτοί οι φτωχοί κάτοικοι να χρηματοδοτούν –έστω και λίγο– έργα που αφορούν τους μεγαλύτερους καταναλωτές;

Ούτε και αυτή η πρότασή μας εισακούσθηκε.

Παρόλα αυτά θορυβήθηκαν όταν βγάλαμε την ανακοίνωση και έγιναν αποδέκτες της δυσαρέσκειας του κόσμου. Και για να χρυσώσουν το χάπι προχώρησαν στην ανά τετράμηνο μέτρηση αντί του εξαμήνου. Μέτρο τελείως ανεπαρκές, κατά τη γνώμη μας.

Αλλά γεννάται το ερώτημα:
Γιατί παρά τις όποιες δικαιολογίες τους, η δημοτική πλειοψηφία και ο κ. Γκουστίλης προχώρησαν στην εφ’ άπαξ επιβολή του τέλους, παρά το τεράστιο πολιτικό κόστος, το οποίο τόσο πολύ υπολογίζουν;

Για μας που τους ζούμε και γνωρίζουμε τον τρόπο λειτουργίας τους είναι απόλυτα εξηγήσιμο.

— Αφού ξόδεψαν και το τελευταίο ΕΥΡΩ των απαλλοτριώσεων μέχρι το τέλος του 2006, τώρα έχουν ανάγκη από «ζεστό» χρήμα για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες που δημιούργησαν και συνεχίζουν να δημιουργούν. Τώρα δεν υπάρχουν τα έκτακτα έσοδα. Γι’ αυτό και η εφάπαξ επιβολή του τέλους στην αρχή της τετραετίας, γι’ αυτό και αύξηση κατά 20-25% των δημοτικών τελών και φόρων μέσα σε ένα χρόνο.

Είναι σίγουρο ότι μεγάλο μέρος των χρημάτων αυτών θα χρησιμοποιηθούν για ρουσφετολογικούς σκοπούς. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι λίγο μετά την επιβολή του τέλους ήρθε για έγκριση στο Δ.Σ. ένας κανονισμός της ΔΕΥΑΚ που θα ταίριαζε σε Δήμο μεσαίου μεγέθους και πάνω (Γενικός Διευθυντής, δύο διευθύνσεις, τμήματα, γραφεία: σύνολο περίπου 75 υπάλληλοι). Από πού θα πληρώνονται όλοι αυτοί; Διακινδυνεύω την πρόβλεψη ότι το μεγαλύτερο μέρος των εισπραττομένων εσόδων θα διατίθεται για λειτουργικές δαπάνες. Θα περιμένουμε πάντως με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναλυτικό απολογισμό διάθεσης του συνόλου των πόρων της ΔΕΥΑΚ.

Τα παραπάνω θα πρέπει να διαβαστούν και υπό το φως της αγωνίας μας για την ανοχή και αδιαφορία που παρατηρείται απέναντι στην αλόγιστη κατασπατάληση του νερού –αυτού του αγαθού εν ανεπαρκεία. Πιστεύουμε ότι η εγκράτεια στην χρήση μπορεί να προέλθει μόνο από την συνειδητοποίηση των πολιτών. Και ότι, επιπλέον, η πολιτική που προβάλει την λογική του «σπατάλησες-πλήρωσε» δεν συμβάλει προς αυτήν την κατεύθυνση αλλά αντίθετα λειτουργεί σαν ένα απενοχοποιητικό άλλοθι για τους έχοντες την οικονομική δυνατότητα να σπαταλούν και φέρνει σε ακόμα πιο δεινή θέση τους μη έχοντες για τους οποίους το νεράκι είναι ένα βασικό αγαθό για την λάτρα και τις γλάστρες και όχι για την νεοπλουτίστικη επιδειξιμανία των πισινών και του γκαζόν.


Διαβάστε τη συνέχεια...

Σαν σουρουπώνει στον Τρίλοφο ή ο πολιτισμός στη ρεματιά

Γιάννης Καραγιαννόπουλος, Τρίλοφος

Που να φτουρήσει ο λόγος για τον έρμο τον πολιτισμό, αφού έχει να κάνει με δύο πανίσχυρους αντιπάλους. Από τη μια τους κυβερνώντες, που τον αντιμετωπίζουν σαν φτιασίδι στην εικόνα τους. Κι’ από την άλλη τα εμπορικά ηλεκτρονικά μέσα, που πλασάρουν την ευτέλεια ως πολιτισμό.
Αλλά, για να είμαστε δίκαιοι δεν είναι μόνο οι προαναφερόμενοι αντίπαλοι. Όλοι αυτοί οι πολεοδόμοι, οικονομολόγοι, φιλόσοφοι, γραφειοκράτες, λογιστές του δημόσιου χρήματος, που γράφουν, συζητούν, αγορεύουν σε συνέδρια και σεμινάρια, για τη βαρβαρότητα των πόλεών μας, την αλλοτρίωση του σύγχρονου τεχνολογικού πολιτισμού, πόσο βολεμένοι οι ίδιοι σε θέσεις με γερούς μισθούς και επιμίσθια, με παροχές και ταξίδια, πόσο δεμένοι οι ίδιοι με το σύστημα, πόσο βέβαιοι πως τίποτα δεν κινδυνεύει ν’ αλλάξει τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον.
Σκεφτόμενος τα παραπάνω μου ήρθαν στο μυαλό κάποιες Κυριακάτικες μέρες στον Τρίλοφο τη στιγμή που σουρουπώνει. Τη στιγμή που θέλεις να κάνεις κάποια διαφορετικά πράγματα, που σε γεμίζουν, που σου ομορφαίνουν τη ζωή.
Να πας σε ένα θέατρο, να δεις μια καλή κινηματογραφική ταινία, να διαβάσεις ένα βιβλίο για να ξεφύγεις, να μάθεις ένα μουσικό όργανο, να χορέψεις, να αθληθείς, να κάνεις ποδήλατο, να συζητήσεις, να συνευρεθείς με κόσμο, να πας μια βόλτα βρε αδελφέ!! Ναι, γιατί η βόλτα και η συνεύρεση σε ένα πάρκο είναι κι’ αυτά πολιτισμός.
Δυστυχώς, πολύ λίγα από αυτά τα απλά στοιχεία της πολιτιστικής ζωής ενός τόπου μπορεί κανείς να βρει στο δήμο μας.
Ευτυχώς υπάρχουν αυτοί που επιμένουν κι’ ας έχουν συχνά την αίσθηση ότι μιλάνε στην έρημο.
Αν εξαιρέσουμε τις ατομικές και φιλότιμες προσπάθειες που κάνουν κάποιοι συντοπίτες μας μέσα από τους πολιτιστικούς και αθλητικούς συλλόγους, τα ΚΑΠΗ, τις σχολές μουσικής, τα βιβλιοπωλεία κλπ, ο τόπος μας χαρακτηρίζεται για την πολιτιστική του γύμνια. Πάνε περίπου 10 χρόνια που ιδρύθηκε ο καποδιστριακός Δήμος Μίκρας και τίποτα δεν έγινε ώστε να κατασκευαστεί ένα Δημοτικό Πολιτιστικό-Πνευματικό Κέντρο, που να λειτουργεί σαν χώρος σύναξης και επιμορφωτικής ψυχαγωγίας για τη νεολαία και τους κατοίκους του δήμου. Ένας πολυχώρος, μελίσσι πολιτισμού και πνευματικής αναζήτησης.
Ανύπαρκτη είναι όμως και η Δημοτική Βιβλιοθήκη, που μπορεί να γίνει γρήγορα, εύκολα και με σχετικά μικρό χρηματικό κόστος.
Ανύπαρκτο, ένα Αθλητικό Δημοτικό Κέντρο, ένα Κολυμβητήριο, κι’ ας είχε εγκριθεί για την Ολυμπιάδα του 2004 η μελέτη και η δημιουργία του.
Ανύπαρκτο, ένα οργανωμένο ποδηλατοδρόμιο, όπου τα παιδιά θα αθλούνται χωρίς το φόβο αυτοκινητιστικού ατυχήματος (κοστίζει ελάχιστα, γίνεται γρήγορα, σώζει ζωές).
Και ενώ στο Δήμο μας ο πολιτισμός εξαντλείται σε γιορτές (τύπου συναυλίας με κάποιο τραγουδιστή) ή σε αποκριάτικα γλέντια, οι απαντήσεις των υπευθύνων είναι:
Δεν έχουμε χρήματα και επιχορηγήσεις για τόσο μεγάλα έργα. Δεν έχουμε άλλα χωράφια για να κτίσουμε Πολιτιστικό Κέντρο και Βιβλιοθήκη. Όταν γεμίσουμε τις ρεματιές με χώμα (όσες απόμειναν) θα δούμε και την προοπτική όλων αυτών. Γι’ αυτό και το ερώτημα είναι πως θα βγάλουμε τον πολιτισμό απ’ τη ρεματιά και το γκρεμό. Την απάντηση πρέπει να τη δώσουμε μόνοι μας.


Διαβάστε τη συνέχεια...

2008: χρονιά επιτυχιών για τον «Ορφέα» Πλαγιαρίου

Η Συντακτική Ομάδα

Αξιόλογες επιτυχίες κατέγραψε στο ενεργητικό του για το 2008 ο Αθλητικός Πολιτιστικός Σύλλογος «Ορφέας» Πλαγιαρίου.
Στο 10ο Φεστιβάλ Γενικής Γυμναστικής του Δήμου Θεσσαλονίκης, η Ομάδα Ρυθμικής Γυμναστικής του «Ορφέα», με προπονήτρια και χορογράφο την καθηγήτρια του ΤΕΦΑΑ ΑΠΘ κ. Μαριλένα Βραχιολίδου, προκρίθηκε και βραβεύτηκε στους τελικούς, πήρε το ειδικό βραβείο καλύτερης σκηνικής παρουσίας και επίσης πέτυχε να προκριθεί στο Πανευρωπαϊκό Φεστιβάλ Γενικής Γυμναστικής που θα γίνει τον Ιούνιο του 2009 στη Θεσσαλονίκη.
Σημαντικές επιτυχίες είχε επίσης η Ακαδημία Μπάσκετ του «Ορφέα». Εκτός από τις ομάδες εφήβων και κορασίδων που αγωνίζονται με επιτυχία στα τοπικά πρωταθλήματα της Ένωσης Καλαθοσφαιριστικών Αθλητικών Σωματείων Θεσσαλονίκης, η Ακαδημία Μπάσκετ του «Ορφέα» δημιούργησε φέτος την ανδρική ομάδα του «ΟΡΦΕΑ» Πλαγιαρίου η οποία κατέκτησε το τοπικό πρωτάθλημα της Γ΄ κατηγορίας της ΕΚΑΣΘ αγωνιζόμενη μαζί με άλλες 60 περίπου ομάδες.
Το μέγα πρόβλημα βεβαίως που αντιμετωπίζουν όλες οι αθλητικές δραστηριότητες του «Ορφέα» είναι η έλλειψη κλειστού γηπέδου-γυμναστηρίου με επαρκείς προδιαγραφές στο δήμο Μίκρας. Το γεγονός ότι είμαστε ο μοναδικός δήμος της περιοχής χωρίς αθλητικές εγκαταστάσεις αυξάνει υπέρμετρα τα έξοδα για τη μίσθωση γηπέδων και διώχνει τους ταλαντούχους αθλητές και αθλήτριες σε συλλόγους άλλων δήμων της περιοχής μας και έτσι επηρεάζει αρνητικά τις άοκνες και πολύ αξιέπαινες προσπάθειες που κάνει ο «Ορφέας».


Διαβάστε τη συνέχεια...

Πως γίνανε τα δασύλλια στο Διαμέρισμα του Τριλόφου;

Κουβέντες στο ΚΑΠΗ
Βασίλης Πατσάλας, Τρίλοφος

Πριν από 70 χρόνια, κάποιος προοδευτικός δάσκαλος κουβέντιασε με τον τότε πρόεδρο της Κοινότητας, πώς να πρασινίσουν τον Τρίλοφο.
Η απόφασή τους ήταν να κάνουν ένα φυτώριο με διάφορα δένδρα, διότι το Δασαρχείο τότε δε διέθετε δένδρα στις κοινότητες.
Προς βορρά του χωριού, όπου υπάρχει ακόμη η βρύση Τσουρτμένη, κάνανε μια μεγάλη δεξαμενή, που υπάρχει και σήμερα, εκεί ακριβώς κάνανε το φυτώριο.
Με επικεφαλής το δάσκαλο, οι μαθητές του σχολείου περιποιόταν το φυτώριο το οποίο περιελάμβανε δένδρα αειθαλή και δένδρα καρποφόρα. Από αυτά τα μεν αειθαλή φυτεύτηκαν στην τοποθεσία του Άγιου Παντελεήμονος με προσωπική εργασία δημοτών και παιδιών του Δημοτικού Σχολείου, τα δε καρποφόρα μοιράστηκαν δωρεάν στους δημότες.
Τα άλλα δασύλλια που γίνανε μετά, φυτεύτηκαν πάλι με προσωπική εργασία των δημοτών και των μαθητών του Σχολείου μας, με δένδρα που διατέθηκαν δωρεάν από το Δασαρχείο.
Στην τοποθεσία Κούμη που είναι 50 στρέμματα κοινοτικά και πολλά ρέματα φυτεύτηκαν λεύκες. Έτσι, πρασίνισε ο Τρίλοφος και έγινε το καλύτερο χωριό. Ύστερα από λίγα χρόνια τις πανύψηλες λεύκες τις κόψανε για ξυλεία και με τα χρήματα που πήραν κάνανε στο χωριό διάφορα έργα.
Στη συνέχεια της κουβέντας οι παππούδες συνέχισαν να φιλοσοφούν.
Ο κυρ Χρήστος έλεγε: Υπάρχουν κι’ άλλοι τρόποι φυτέματος. Εγώ όταν ήμουν σύμβουλος στην Κοινότητα, στην αυλή του Κοινοτικού Καταστήματος υπήρχαν αδιάθετα δενδρύλλια τα οποία ήταν γυμνόριζα και τα είχαμε μέσα στην άμμο. Μερικοί από τους δημότες μας ρωτούσαν, αν μπορούσαν να πάρουν μερικά, άλλοι πάλι μας τα κλέβανε με αποτέλεσμα όμως να φυτευτούν όλα μέσα στο χωριό.
Ο κυρ Κώστας: Υπάρχουν τόσα ρέματα γυμνά! Αφού δε μπορούν μόνοι τους να τα φυτέψουν, ας επικοινωνήσουν με το Δασαρχείο που έχει τόσα προγράμματα, όπως κάνανε με το Τυπέ του Άνω Σχολαρίου.
Ο κυρ Γιάννης: Υπάρχουν τόσοι δημόσιοι χώροι που μπορούν να δενδροφυτευτούν! Π.χ. όπως τα οικόπεδα της Καρδίας τα οποία αν ήταν δενδροφυτεμένα δε θα τα παίρνανε τα μοναστήρια.
Ο κυρ Κώστας τελικά έκανε την παρακάτω πρόταση. Ο Δήμος να παίρνει κάθε χρόνο από το Δασαρχείο 4000 δένδρα και να τα μοιράζει στα τέσσερα Διαμερίσματα, στους Δημότες του.


Διαβάστε τη συνέχεια...