Σαν σουρουπώνει στον Τρίλοφο ή ο πολιτισμός στη ρεματιά

Γιάννης Καραγιαννόπουλος, Τρίλοφος

Που να φτουρήσει ο λόγος για τον έρμο τον πολιτισμό, αφού έχει να κάνει με δύο πανίσχυρους αντιπάλους. Από τη μια τους κυβερνώντες, που τον αντιμετωπίζουν σαν φτιασίδι στην εικόνα τους. Κι’ από την άλλη τα εμπορικά ηλεκτρονικά μέσα, που πλασάρουν την ευτέλεια ως πολιτισμό.
Αλλά, για να είμαστε δίκαιοι δεν είναι μόνο οι προαναφερόμενοι αντίπαλοι. Όλοι αυτοί οι πολεοδόμοι, οικονομολόγοι, φιλόσοφοι, γραφειοκράτες, λογιστές του δημόσιου χρήματος, που γράφουν, συζητούν, αγορεύουν σε συνέδρια και σεμινάρια, για τη βαρβαρότητα των πόλεών μας, την αλλοτρίωση του σύγχρονου τεχνολογικού πολιτισμού, πόσο βολεμένοι οι ίδιοι σε θέσεις με γερούς μισθούς και επιμίσθια, με παροχές και ταξίδια, πόσο δεμένοι οι ίδιοι με το σύστημα, πόσο βέβαιοι πως τίποτα δεν κινδυνεύει ν’ αλλάξει τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον.
Σκεφτόμενος τα παραπάνω μου ήρθαν στο μυαλό κάποιες Κυριακάτικες μέρες στον Τρίλοφο τη στιγμή που σουρουπώνει. Τη στιγμή που θέλεις να κάνεις κάποια διαφορετικά πράγματα, που σε γεμίζουν, που σου ομορφαίνουν τη ζωή.
Να πας σε ένα θέατρο, να δεις μια καλή κινηματογραφική ταινία, να διαβάσεις ένα βιβλίο για να ξεφύγεις, να μάθεις ένα μουσικό όργανο, να χορέψεις, να αθληθείς, να κάνεις ποδήλατο, να συζητήσεις, να συνευρεθείς με κόσμο, να πας μια βόλτα βρε αδελφέ!! Ναι, γιατί η βόλτα και η συνεύρεση σε ένα πάρκο είναι κι’ αυτά πολιτισμός.
Δυστυχώς, πολύ λίγα από αυτά τα απλά στοιχεία της πολιτιστικής ζωής ενός τόπου μπορεί κανείς να βρει στο δήμο μας.
Ευτυχώς υπάρχουν αυτοί που επιμένουν κι’ ας έχουν συχνά την αίσθηση ότι μιλάνε στην έρημο.
Αν εξαιρέσουμε τις ατομικές και φιλότιμες προσπάθειες που κάνουν κάποιοι συντοπίτες μας μέσα από τους πολιτιστικούς και αθλητικούς συλλόγους, τα ΚΑΠΗ, τις σχολές μουσικής, τα βιβλιοπωλεία κλπ, ο τόπος μας χαρακτηρίζεται για την πολιτιστική του γύμνια. Πάνε περίπου 10 χρόνια που ιδρύθηκε ο καποδιστριακός Δήμος Μίκρας και τίποτα δεν έγινε ώστε να κατασκευαστεί ένα Δημοτικό Πολιτιστικό-Πνευματικό Κέντρο, που να λειτουργεί σαν χώρος σύναξης και επιμορφωτικής ψυχαγωγίας για τη νεολαία και τους κατοίκους του δήμου. Ένας πολυχώρος, μελίσσι πολιτισμού και πνευματικής αναζήτησης.
Ανύπαρκτη είναι όμως και η Δημοτική Βιβλιοθήκη, που μπορεί να γίνει γρήγορα, εύκολα και με σχετικά μικρό χρηματικό κόστος.
Ανύπαρκτο, ένα Αθλητικό Δημοτικό Κέντρο, ένα Κολυμβητήριο, κι’ ας είχε εγκριθεί για την Ολυμπιάδα του 2004 η μελέτη και η δημιουργία του.
Ανύπαρκτο, ένα οργανωμένο ποδηλατοδρόμιο, όπου τα παιδιά θα αθλούνται χωρίς το φόβο αυτοκινητιστικού ατυχήματος (κοστίζει ελάχιστα, γίνεται γρήγορα, σώζει ζωές).
Και ενώ στο Δήμο μας ο πολιτισμός εξαντλείται σε γιορτές (τύπου συναυλίας με κάποιο τραγουδιστή) ή σε αποκριάτικα γλέντια, οι απαντήσεις των υπευθύνων είναι:
Δεν έχουμε χρήματα και επιχορηγήσεις για τόσο μεγάλα έργα. Δεν έχουμε άλλα χωράφια για να κτίσουμε Πολιτιστικό Κέντρο και Βιβλιοθήκη. Όταν γεμίσουμε τις ρεματιές με χώμα (όσες απόμειναν) θα δούμε και την προοπτική όλων αυτών. Γι’ αυτό και το ερώτημα είναι πως θα βγάλουμε τον πολιτισμό απ’ τη ρεματιά και το γκρεμό. Την απάντηση πρέπει να τη δώσουμε μόνοι μας.