Καλά, που ζεις εσύ, να ‘ούμε;

Δημήτρης Σελέκος, Πλαγιάρι

Είχα μόλις αφήσει το παιδί στο θερινό κέντρο φύλαξης του Δήμου, αυτόν τον καλαίσθητο, πυκνόφυτο και δροσερό χώρο, αφού η μία από τις τρεις παιδαγωγούς με είχε διαβεβαιώσει ότι μόλις τελειώσει το παιχνίδι στα διπλανά γήπεδα, θα έχει φτάσει και ο γυμναστής για να βάλει τα παιδιά στη δημοτική πισίνα· δεν ξεκολλάει πια ο δικός μου από το νερό! Είχα, λοιπόν, κανένα δίωρο περιθώριο, μέχρι να ανοίξει ο δημοτικός κινηματογράφος. Θα προβάλλονταν μια ταινία που δεν πρόλαβα να τη δω στις χειμερινές προβολές της «Ταινιοθήκης Μίκρας». Ήταν, λοιπόν, ευκαιρία να κάνω τη βόλτα που τόσο μου αρέσει στον ενοποιημένο χώρο αναψυχής του Πλαγιαρίου. Πολύ έξυπνη η ιδέα και η εφαρμογή της : μόλις δόθηκε σε κυκλοφορία ο καινούργιος παρακαμπτήριος δρόμος που συνδέει το δρόμο της Περαίας με την Επανομή και τη Μηχανιώνα, όλοι οι παλιοί δρόμοι από τα Πλατανάκια μέχρι και το πάρκο πίσω από την εκκλησία πεζοδρομήθηκαν, δεντροφυτεύτηκαν και σφύζουν από ζωή, παιδικές φωνές και παππούδες που διαφωνούν για τα πολιτικά. «Ωραία,» σκέφθηκα «θα αράξω στο ένα από τα δύο δημοτικά αναψυκτήρια. Εκεί, τουλάχιστον, ο καφές είναι αληθινός καφές και η τιμή του είναι τιμή καφέ και όχι μακαρονάδας με κιμά!». Έκατσα δίπλα στο θεατράκι, χωρίς να με «κόψει» κανένα από τα ποδήλατα της πιτσιρικαρίας που βολτάρει ανέμελα από τότε που εξοβελίστηκαν αυτοκίνητα και φορτηγά από το χωριό. Και κάνω χάζι. « Ίσως έχει και σήμερα καμιά μίνι συναυλία από τις σχολικές μπάντες…». Τις προάλλες είχα κατορθώσει να ακούσω Metal Rock, αφού τα παιδιά που έπαιζαν ήταν συμμαθητές του γιού μου. Ανάγκα…
Νταν Νταν Νταν Νταν Νταν …
Πετάχτηκα έντρομος από το κρεβάτι. Η καμπάνα της εκκλησίας, τώρα το καλοκαίρι που τα παράθυρα είναι ανοιχτά, με χτυπούσε στο κρανίο. Που και να’ μενα μέσα στο χωριό! Μικρόφωνο της βάλανε; Ο βόμβος από τους εποχούμενους, ηρωϊκούς και ταλαιπωρημένους, παραθεριστές της Κυριακής έδενε φυσιολογικά με το σύννεφο σκόνης που σηκώνονταν λόγω των μονίμως ημιτελών «έργων». Είδα ένα όνειρο έτσι κι έτσι, είπα στη γυναίκα μου· με κοίταξε συγκαταβατικά. Βγήκα για εφημερίδες· έκανα κανα τέταρτο μέχρι να φτάσω… η κίνηση βλέπεις και τα «φαρδιά» πεζοδρόμια… δύο παρακάτω μαλώνανε για πάρκιγκ… Ήρθαν αμέσως στο μυαλό μου τα λόγια ενός περαστικού την ώρα που, λίγες μέρες πριν (Παρασκευή 2 Μαΐου), αναρωτιόμουν μπροστά στην κλειδωμένη πόρτα του Δημαρχείου Μίκρας γιατί είναι κλειστός ο Δήμος στις 2 του Μάη : «Καλά, που ζεις εσύ, να ‘ούμε;». Με τις κουβέντες αυτές μέσα στα σφιγμένα δόντια μου επέστρεφα σπίτι «Καλά, που ζεις εσύ, να ‘ούμε;».