Ποιος εκπαιδεύει ποιον σ’ αυτόν τον τόπο;

Λάμπρος Αναστασιάδης, Πλαγιάρι

Διάβασα σε αφίσα της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης με τίτλο “στην περιφέρεια για τον πολιτισμό”, το κάλεσμά της για μια θεατρική παράσταση στο Δήμο Μίκρας τη Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008.

Σκέφτηκα, ενδιαφέρθηκαν και για μας τους ανθρώπους που ζούμε στην ύπαιθρο.

Ανταποκρίθηκα στην πρόσκληση. Παρακολούθησα τη θεατρική παράσταση που διοργανώθηκε σε συνεργασία με το Δήμο Μίκρας “Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι” του Ουίλιαμ Σαίξπηρ.
Τελείωσε η παράσταση και ένιωσα βαθιά προσβεβλημένος. Ένα κλασσικό αριστούργημα σε μια απόδοση που ελάχιστα σημεία της το εκφράζουν.

Οι υπεύθυνοι πολιτισμού της Νομαρχίας μας αποκαλούν “περιφέρεια” και το εννοούν. Νομίζουν ότι δεν έχουμε δει άλλες παραστάσεις στη ζωή μας και θέλουν να μας εκπαιδεύσουν. Ζουν σε προηγούμενες δεκαετίες οι άνθρωποι.

Οι υπεύθυνοι όμως του Πολιτισμού στο Δήμο μας, δεν οφείλουν να δουν πρώτα την παράσταση και αφού την εγκρίνουν, να την εντάξουν στα πλαίσια μιας κορυφαίας για τη Μίκρα εκδήλωσης, όπως αυτή των “ΔΗΜΗΤΡΙΩΝ”;

Να σκεφτώ ότι την είδαν και συμφώνησαν να παρουσιαστεί στους κατοίκους του Δήμου; Δεν το πιστεύω. Αν είναι έτσι, υποτιμούν τον ίδιο τους τον εαυτό.

Να θεωρήσω ότι δεν είχαν τίποτε άλλο να συμπεριλάβουν σ’ αυτές τις εκδηλώσεις και ανέλαβαν ένα τόσο μεγάλο ρίσκο; Πιο καλή η μοναξιά.

Να έχουν τόσο τυφλή εμπιστοσύνη στις φτηνές επιλογές της Νομαρχίας; Εκτιμείστε το επίπεδο των δημοτών στους οποίους απευθύνεστε.

Κύριοι υπεύθυνοι της Νομαρχιακής και Τοπικής Αυτοδιοίκησης, παρακολουθείστε με επιμέλεια το πρόγραμμα των Δημητρίων της Θεσσαλονίκης και επιλέξτε κάτι αντίστοιχο και για μας τους “περιφερειακούς”. Θα σας είμαστε ευγνώμονες.

Μαθήματα πολιτισμού στην περιφέρεια, πήραμε το πρωινό της Κυριακής της 26ης Οκτωβρίου. Σε μια συγκινητική εκδήλωση στον πολιτιστικό σύλλογο του Ορφέα στο Πλαγιάρι, βιώσαμε τη συνύπαρξη των γενεών, τη σύνθεση των πολιτισμών, τη διαχρονική εξέλιξη του τόπου μας.

Σε μια ανθρώπινη και σεμνή παρουσίαση, δυο ξεχωριστοί συνδημότες μας οι κ. Γιάννης Κιουτσούκης και Αντώνης Κοκκινάκης, παρουσίασαν το βιβλίο τους “Από τις αλησμόνητες Πατρίδες της Ανατολικής Θράκης στο Νέο Πλαγιάρι Θεσσαλονίκης”.

Ο κ. Γιάννης το όφειλε στον εαυτό του, στους αγώνες των δικών του ανθρώπων να ριζώσουν και να δημιουργήσουν στους νέους τόπους και σε πείσμα των καιρών.
Ο Αντώνης συνέβαλλε –όπως οφείλουμε να συμβάλλουμε όλοι μας– με την προσπάθειά του αυτή, στη συγκατοίκηση διαφορετικών ανθρώπων, μακριά από τα κλισέ των “ντόπιων και των ξένων”.

Διαβάζοντας το βιβλίο, διαπιστώνεις ότι το παλιό και το νέο είναι σχετικό. Το 1922 και οι παλιοί κάτοικοι, νέοι ήταν κι αυτοί στο Νέο Πλαγιάρι.

Σας ευχαριστούμε για τις γνώσεις που μας προσφέρατε με το έργο σας.

Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι οι τεχνητοί διαχωρισμοί στις κοινωνίες μας είναι εφήμεροι και επιβλαβείς.

Η σύνθεση του διαφορετικού δεν έχει μόνο απίστευτη γοητεία αλλά κρύβει και μια απίστευτη δυναμική. Σ’ αυτό το σημείο κατά τη γνώμη μου κρίνεται ο σύγχρονος πολίτης.
Μήπως τελικά κύριοι της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης πρέπει να πάρετε μαθήματα πολιτισμού από τους περιφερειακούς συμπολίτες σας;