Καλοπροαίρετες κουβέντες στο ΚΑΠΗ

Βασίλης Πατσάλας, Τρίλοφος

Πολύ θα θέλαμε αυτά που λέμε στο περιοδικό σας να τα λέγαμε σε Λαϊκές Συνελεύσεις στο Δήμαρχο, αλλά Λαϊκές Συνελεύσεις δε γίνονται.
Υπάρχουν έργα που χρειάζονται πολλά χρήματα, υπάρχουν όμως και έργα που δεν θέλουν χρήματα αλλά φαντασία και θέληση. Εμείς θα επισημάνουμε τα έργα που δε θέλουν χρήματα.
Πρώτος πήρε το λόγο ο κυρ Κώστας. Το μεγάλο πρόβλημα στο Δήμο μας είναι η στάθμευση αυτοκινήτων. Τώρα έτσι που σταθμεύουν τα αυτοκίνητα στους δρόμους και από τις δύο πλευρές, δημιουργείται μεγάλο κυκλοφοριακό πρόβλημα και σίγουρα θα έχουμε ατυχήματα. Ο Δήμος πρέπει να σκεφτεί διάφορους τρόπους για εξεύρεση χώρου στάθμευσης πχ να απαλλοτριώσει οικόπεδα με ανταλλαγή δημοτικών οικοπέδων κλπ. Η Θέρμη που είχε το ίδιο πρόβλημα και αυτή, έσκαψε την πλατεία και δημιούργησε χώρο στάθμευσης.
Ακόμη πρέπει οι δρόμοι να μονοδρομηθούν γιατί όταν συναντιόνται δύο αυτοκίνητα υπάρχει πρόβλημα.
Δεύτερον, πρέπει οπωσδήποτε να μπει φανάρι στο δρόμο Τριλόφου-Επανομής στο σημείο του Πλαγιαρίου γιατί η κυκλοφορία είναι μεγάλη και υπάρχει κίνδυνος για ατυχήματα.
Ο κυρ Γιάννης. Στο διαμέρισμα Τριλόφου η αίθουσα που χρησιμοποιείται για Αγροτικό Ιατρείο δεν έχει τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για ένα τέτοιο χώρο, δηλαδή δεν έχει ούτε αίθουσα αναμονής ούτε μια τουαλέτα. Παλιότερα ο Τρίλοφος που ήταν Κοινότητα πάντα είχε γιατρό, μαμή και νοσοκόμα. Τώρα που γίναμε Δήμος και έχουμε πολύ περισσότερους κατοίκους, υπάρχει μόνο μία γιατρός και είναι επόμενο να μην εξυπηρετούνται οι δημότες όπως πρέπει και να ακούγονται πολλά παράπονα. Πως η Επανομή που είναι μικρότερος Δήμος έχει Πολυϊατρείο και εξυπηρετεί καλύτερα τους δημότες της;
Ο κυρ Βασίλης. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει φιλοδοξίες για τα κοινά. Εγώ υπηρέτησα είκοσι χρόνια στα κοινά: ποδόσφαιρο, συνεταιρισμό, πολιτιστικό σύλλογο, Κοινότητα χωρίς οικονομικά οφέλη. Τώρα οι περισσότεροι δημοτικοί σύμβουλοι έχουν μισθό και ερωτώ φιλοδοξούν για τα κοινά ή για το μισθό;
Ο κυρ Νίκος. Εγώ τη γυναίκα μου τη γνώρισα στο Νυφοπάζαρο. Νυφοπάζαρο λέγαμε τη Βρύση Σινούδι πίσω από τον παιδικό σταθμό. Είναι μια βρύση κάτω από ένα μεγάλο πλάτανο που έπινε νερό όλο το χωριό. Εκεί πηγαίνανε οι κοπέλες με τις στάμνες για να πάρουν νερό. Η βρύση όμως έτρεχε σιγά-σιγά και τα κορίτσια υποχρεωτικά καθόταν ώρες ολόκληρες για να έρθει η σειρά τους. Εκεί μαζεύονταν και τα αγόρια και έτσι γινόταν γνωριμίες. Υπάρχει μεγάλη ιστορία για τη βρύση αυτή. Τώρα δυστυχώς έχει εγκαταλειφθεί και δεν μπορείς να την πλησιάσεις από σκουπίδια, νερά και λάσπες.
Τώρα είναι Φθινόπωρο που όπως και την Άνοιξη φυτεύονται δένδρα. Να μη ξεχάσουμε να παραγγείλουμε δένδρα στο Δασαρχείο.