Για τους νέους κατοίκους

Άγγελος Περδικούρης, Τρίλοφος

Παραλλάσσοντας ένα αστείο των αδελφών Μαρξ, των απίστευτων αυτών κωμικών, θα μπορούσαμε να πούμε για τη σημερινή, καθ' ημάς, δημοτική εξουσία:
"Μιλάνε επικίνδυνα, φέρονται επικίνδυνα.
Πρόσεξε, δεν προσποιούνται: ΕΙΝΑΙ επικίνδυνοι".



Δεν υπονοούμε, ούτε καν έμμεσα, ότι κάνουν κάτι παράνομο. Ίσα-ίσα, το αντίθετο. Και αυτό είναι το πρόβλημα, ότι δρουν, δηλαδή, εντελώς μέσα στα πλαίσια της νομιμότητας και μόνο αυτό - τίποτα παραπέρα. Γι' αυτό και δεν ελπίζουμε ότι έτσι κάτι μπορεί να αλλάξει στον δήμο. Η πολιτική τους είναι η ειρηνική συνύπαρξη και συνεργασία με όλες τις κατεστημένες μορφές εξουσίας στο νομό και τη χώρα, με αποτέλεσμα να μην γίνεται καμία ανατροπή των δεδομένων διαδικασιών που φτιάχτηκαν για να μην αλλάζει τίποτα, για να εμποδιστεί ό,τι καλό και καινούργιο θα μπορούσε να συμβεί (και αυτό είναι κάτι που μπορεί να βγει σαν συμπέρασμα από συζητήσεις σαν αυτή εδώ).
Αν ήσασταν από τους (εντυπωσιακά αλλά όχι περίεργα) ελάχιστους συνδημότες που παρακολουθούν τους "απολογισμούς" του Δήμου ή τις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου, θα διαπιστώνατε αμέσως ότι βασική ιδέα στις τοποθετήσεις της πλειοψηφίας είναι πάντα η επωδός "Τί να κάνουμε; Το είπαμε στο Νομάρχη και μας υποσχέθηκε ότι θα γίνει. Το είπαμε στο Υπουργείο και μας είπανε ότι έχουμε δίκιο. Τι άλλο θέλετε να κάνουμε; Αργούν αυτές οι διαδικασίες. Η πολεοδομία, η γραφειοκρατία, οι υπηρεσίες, οι νόμοι. Αυτά φταίνε. Έτσι είναι. Εμείς κάνουμε ότι μπορούμε. Υποσχόμαστε ότι του χρόνου θα υλοποιηθεί και το Α και το Β...". Και ως εδώ. Ευχαριστημένοι αλληλο-συγχαίρονται και οι δημότες φεύγουν με σκυμμένο κεφάλι ή έστω με σαρδόνιο χαμόγελο.
Αυτός είναι ο σκοπός της Αυτοδιοίκησης; Να πείθει τους πολίτες ότι είναι ανήμποροι να κάνουν οτιδήποτε; Είτε είναι η χωματερή που καίγεται, είτε τα οικόπεδα που χαρίζονται στα μοναστήρια (και από κει στους εργολάβους), είτε είναι τα σχολεία; Αυτή είναι η πολιτική μιας παράταξης που υποτίθεται ότι υποστηρίχτηκε από τις (αν όχι σοσιαλιστικές, τουλάχιστον) κεντρο-αριστερές τάσεις της μικροκοινωνίας μας; Η νομιμοποίηση της κεντρικής εξουσίας στα μάτια των πολιτών; Το μαξιλάρι που θα απορροφά τους κραδασμούς των ενστάσεων των πολιτών που βλέπουν καθημερινά να απαξιώνεται συστηματικά το δημόσιο στοιχείο της ζωής τους, είτε είναι το πεζοδρόμιο των 80cm, είτε το άθλιο σχολείο, είτε οι ανύπαρκτοι δημόσιοι χώροι (ανέκδοτο πια κι αυτό); Γιατί αν έλειπε η δημοτική αυτοδιοίκηση είναι προφανές ότι οι κάτοικοι θα αντιδρούσαν σε όλα αυτά: θα ζητούσαν άμεσο κλείσιμο της χωματερής, απόδοση των δημοσίων εκτάσεων στην κοινή χρήση και όχι στα μοναστήρια, αξιοπρεπή έστω σχολεία κλπ, κλπ. Αυτό λοιπόν δεν κατορθώνει η ύπαρξη της τοπικής αυτοδιοίκησης; Τη διαμεσολάβηση ώστε οι φυσικές, φυσικότατες, απορίες των φορολογουμένων ("δεν καταλαβαίνω γιατί, ενώ πληρώνω, δεν έχω το ελάχιστο") να μην μπουν ποτέ σε μια κοίτη που το ρεύμα της θα αλλάξει τα στοιχειώδη; Είναι λοιπόν υπερβολή να χαρακτηρίσουμε μια τέτοια πολιτική επικίνδυνη;
Στο Δήμο Μίκρας, υπολογίζεται ότι πάνω από το 75% των κατοίκων είμαστε "νέοι κάτοικοι". Η συντριπτική πλειοψηφία εργάζεται εκτός της περιοχής του δήμου, γυρίζει αργά από τις δουλειές της, κουρασμένη κάθεται να απολαύσει το καινούριο σπίτι προσπαθώντας να μη σκέφτεται τις δόσεις του δανείου ή φεύγει αμέσως για να πάει τα παιδιά στα φροντιστήρια, τις ξένες γλώσσες, τα αθλητικά κέντρα.
Υπεραπασχολείται και δεν μένει καιρός να ασχοληθεί ούτε στο ελάχιστο με τα κοινά. Λίγοι διαβάζουν καμιά τοπική εφημερίδα ή καμιά ανακοίνωση που θα βρουν στη γραμματοθυρίδα τους. Θυμούνται ότι είναι αγανακτισμένοι από την κατάσταση που επικρατεί, θα' θελαν να κάνουν κάτι, μάλλον να γίνει κάτι, και περιμένουν τις εκλογές. Υπόσχονται να θυμηθούν να φέρουν τα εκλογικά τους δικαιώματα αλλά οι εκλογές έρχονται και παρέρχονται. Είναι και αυτή η αντίληψη ότι αφήνοντας τα δικαιώματα στον τόπο σου δεν ξεκόβεις τελείως. Πας (αν πας) και ψηφίζεις με κομματικά κριτήρια γιατί δεν ξέρεις κανέναν, αλλά γυρνάς στον τόπο που μένεις και διαπιστώνεις ότι δεν αλλάζει τίποτα. ("Ρωμιός, ένας άνθρωπος που γυρνάει στον τόπο του για να βλαστημήσει", που έλεγε κι ο Σεφέρης). Δεν θα πρέπει να αλλάξει αυτή η κατάσταση; Δεν είναι καιρός οι νέοι κάτοικοι να αποφασίσουμε ότι καλώς ή κακώς εδώ θα μείνουμε από δω και πέρα, ότι κάποιο λόγο πρέπει να έχουμε στα κοινά, έστω και αυτόν τον κουτσουρεμένο της ανά τετραετίας επιλογής του ποιός επικίνδυνος θα διαχειριστεί την αγανάκτησή μας;