Ένας νοσταλγικός μονόλογος

Αγγελική Ζιάκα, Πλαγιάρι

Πολλά είναι αυτά για τα οποία θα ήθελα να γράψω. Θα προτιμούσα τον διάλογο, αλλά λόγω της φύσης της γραφής θα αφεθώ σε έναν αυθόρμητο μονόλογο. Θα ’θελα να σας πω λοιπόν για την κακή διαχείριση του ακριβού αγαθού του νερού, που θα γίνεται όλο και ακριβότερο αλλά και λιγότερο, για την άναρχη και απελπιστική δόμηση με τις χιλιάδες κραυγαλέες πλέον παρανομίες, για τα τεράστια καμπαναριά της εκκλησίας, κακέκτυπα του περικαλλέστατου βυζαντινού ρυθμού. Την εκκλησία βέβαια την χαίρεται ο κάθε χριστιανός, διότι είναι εμπειρία ζωής και ελπίδας, στολίδι μνήμης και τιμής της ζωντανής παράδοσης του λαού. Τι να πω; Nοσταλγώ την παλιά εκκλησία, την οποία έχτισαν με τα χέρια τους και τον ιδρώτα τους οι πρωτοαφιχθέντες πρόσφυγες τότε Πλαγιαρινοί, και την οποία με πολλή ευκολία επέτρεψαν τα παιδιά τους να ξεριζωθεί, όπως άλλωστε και τα μεγάλα και αγέρωχα δένδρα του περιβόλου της. Γίνεται εκκλησία χωρίς περίβολο; Ο ιερός χώρος οριοθετείται από τον περίβολο. Είναι μια από τις ελάχιστες πανελλαδικώς εκκλησίες που αντί για περίβολο, έχει πεζοδρόμιο με άμεση πρόσβαση στον κεντρικό δρόμο, φόβος για κάθε παιδί, που μπορεί να ξεφύγει από το χέρι της μάνας και να ορμήσει στην κεντρική λεωφόρο. Για πολλά θα ’θελα να μιλήσω αλλά χωρίς να κατηγορήσω, απλώς να μοιραστώ μαζί σου αναγνώστη αυτά που εγώ βλέπω και με ενοχλούν, ενώ εσένα μπορεί και να σε ευχαριστούν.... ποιος ξέρει;

Είναι λυπηρό που το όμορφο Πλαγιάρι της δεκατιάς του ’90 έχει φύγει ανεπιστρεπτί. Όταν πρωτόφτασα εδώ, έφηβη ακόμη, μου άρεσε να ρεμβάζω, αφήνοντας το βλέμμα μου να αιωρείται ρυθμικά πάνω στους λόφους, που τόσο θυμίζουν το παλιό Πλαγιάρι, και να οσφραίνομαι το βρεμένο, το οργωμένο χώμα, να γεμίζουν οι κόρες τον ματιών μου από το χρυσαφένιο χρώμα των αθέριστων σιτηρών και να χαίρομαι την ύπαιθρο χώρα και τις αλλαγές των εποχών. Η αστικοποίηση έκανε γοργά την είσοδό της από το 2000 κυρίως και εδώθε. Το σκηνικό αλλάζει απότομα μέρα με τη μέρα. Ξαφνικά το βλέμμα μου αντικρίζει παντού μεζονέτες, παρακολουθεί τρελούς εκσκαφείς να ξεριζώνουν ελαιόδενδρα 30 και 50 χρόνων ή ακόμη και ανθισμένες αμυγδαλιές, για να χτιστούν κι άλλες μεζονέτες, για να φτιαχτεί ένας καλός τσιμεντένιος φράχτης, για να ’ρθει ο πολιτισμός βρε παιδί μου, να βάλουμε και κάνα φοίνικα εδώ στο βορρά να αισθανθούμε πως είμαστε σε χώρα τροπική. Παρανομία, ασυδοσία, ακαλαισθησία, έλλειψη ενδιαφέροντος για τη δική μας την ποιότητα ζωής, όχι του γείτονα, τη δική μας. Εδώ που τα λέμε, τώρα συνειδητοποιούμε πόσο ο κοντινός μας πλέον γείτονας, στην απέναντι ή διπλανή μεζονέτα, κοντεύει να γίνει εξάρτημα της οικογένειας μας, αφού, χάρη στην ασφυκτική εγγύτητα της δόμησης, όλα τα ακούμε και όλα τα βλέπουμε. Μέσα στα πολλά, ένα από τα χειρότερα είναι ότι οι νέες πλέον μονοκατοικίες τρώνε τον κοινό και ζωτικό για όλους τους δημότες χώρο από τα πεζοδρόμια. Ναι, δεν αστειεύομαι πεζοδρόμια, θα μου πείτε, πού τα βλέπω; Να εκεί που ξεφεύγει η μονοκατοικία από την ευθεία των παλαιότερων κτισμάτων, να εκεί ακριβώς που επεκτείνεται και καταλαμβάνει τετραγωνικά μέτρα σε βάρος του πεζοδρομίου, εκεί που σύμφωνα με το αρχικό πολεοδομικό σχέδιο, που είχε χαράξει ένα όμορφο και ανθρώπινο Πλαγιάρι, υπήρχε κανονικά χώρος για πεζοδρόμια, για να μπορεί να περπατά ένας πεζός, μια μάνα με το παιδί στο καροτσάκι. Δεν υπάρχει πια, ούτε χώρος, ούτε πεζοδρόμιο. Όλα τα πεζοδρόμια που έχουν χτιστεί, και κυρίως αυτά κατά μήκος του κεντρικού δρόμου, εξυπηρετούν τους νεοαφιχθέντες κατοίκους του Πλαγιαρίου να παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους, μιας και όταν αγόραζαν δεν ρώταγαν να μάθουν...

Σκέφτομαι λοιπόν πως θα ’ταν το Πλαγιάρι του 2007 αν είχαν τηρηθεί κάποιοι βασικοί κανόνες πολεοδομίας, αν είχαμε σεβαστεί το αρχικό πολεοδομικό σχέδιο που απέβλεπε στην αρμονική οργάνωση και ανάπτυξη των οικισμών, και αν αγαπούσαμε περισσότερο το μέλλον μας και κυρίως αυτό των παιδιών μας, παρά το πορτοφολάκι μας. Λοιπόν θα ήταν ένα πρότυπο χωριό με ωραίες κατοικίες και ευρύχωρους αίθριους χώρους μεταξύ τους, πεζοδρόμια μεγάλα για να περπατούν οι άνθρωποι και να λένε και καμιά καλημέρα, να μη χρειάζεται να παίρνουν όλοι τα αυτοκίνητα τους για να κάνουν δύο βήματα, σχολεία που να χωρούν όλα τα παιδιά, εκκλησία με αυλή και δένδρα, σαν εκείνη την παλιά, την ταπεινή και όμορφη, πλατεία και πάρκα για τα παιδιά, τα οποία αν και υπάρχουν εν μέρει, είναι παρατημένα στη μοίρα τους και τη φθορά του χρόνου. Θα μπορούσε ακόμα να υπάρχει δίπλα στο πεζοδρόμιο και ποδηλατόδρομος για να γυρίζει κανείς τις όμορφες γειτονιές του χωριού ή να πηγαίνει «ποδηλατάδα», με φίλους, παιδιά και σκύλους, στον Τρίλοφο και να επιστρέφει, έτσι για την άσκησή του και την ευχαρίστησή του. Και πολλά άλλα αυτονόητα αλλά ανύπαρκτα. Καλή Χρονιά...