Ησυχαστήριον « Η Μίκρα» ή Τι είναι η πατρίδα μου

Δημήτρης Σελέκος, Πλαγιάρι
Ποτέ μου, παιδιόθεν, δεν κατάλαβα γιατί οι νέοι πρέπει ντε και καλά να είναι φορείς ανανέωσης, ελπίδας και προόδου. Εσείς, μας λέγανε, θα κάνετε τον κόσμο καλύτερο, θα ξεπεράσετε τα εμπόδια, θα βρείτε νέους τρόπους που εμείς, οι παλαιότεροι, δεν καταφέραμε. Πέραν του ότι μια τέτοια θέση απενοχοποιεί την παλαιότερη γενιά που απεκδύεται των ευθυνών της με μεγαλόσχημη μετριοφροσύνη, υποβάλλει την αντίληψη ότι η πορεία των κοινωνιών και των προβλημάτων τους είναι γραμμική προς μιαν κατεύθυνση διαρκούς προόδου στην οποία η μια γενιά διαδεχόμενη την άλλη θα κάνει όλο και καλύτερο τον κόσμο, ώσπου κάποια στιγμή στο μέλλον θα φτιάξουμε έναν παράδεισο! Δι΄ ευχών των αγίων πατέρων ημών … Απ΄ όσο ξέρω κάθε τι νέο προέρχεται από υλικά του παρελθόντος του, εμφανίζεται σε μια ήδη διαμορφωμένη κατάσταση και τρέφεται από αυτήν. Αν κάτι τέτοιο ισχύει, οφείλουμε να κοιτάξουμε από άλλη γωνία ό, τι σχετίζεται με ζητήματα νεότητος.

Αφορμή για αυτές τις σκέψεις είναι η ταχύτατη πληθυσμιακή αύξηση του δήμου Μίκρας και των όμορων δήμων, όχι λόγω γεννήσεων βέβαια, αλλά λόγω αθρόων «μετακομίσεων» νέων κατοίκων. Οι όροι αυτής της αύξησης είναι πασίγνωστοι : δάνειο, μεζονέτα εντός οικοπέδου ιδιοκτησίας ντόπιου (ως επί το πλείστον παλαιού πρόσφυγα), πολεοδομικές παραβάσεις, ανύπαρκτη ρυμοτομία, έλλειψη υποδομών και πολλά άλλα προβλήματα, αρκετά από τα οποία θίγονται σε αυτό το τεύχος.
Αυτοί λοιπόν οι νέοι κάτοικοι δε δυσανασχετούν, δεν οργίζονται με όλα όσα ζουν και βλέπουν στο δήμο Μίκρας; Άγνωστο ! Δε βλέπουν ότι η απόσταση που χωρίζει το μπαλκόνι της νέας μεζονέτας τους είναι μικρότερη από αυτήν που είχαν στο μπαλκόνι διαμερίσματος εντός της πόλης; Δε βλέπουν ότι η ποιότητα του νερού που τρέχει στις βρύσες τους είναι χειρότερη από αυτή της ΕΥΑΘ; Δε βλέπουν χειρότερες σχολικές εγκαταστάσεις από αυτές της πόλης; Δε βλέπουν πολύ λιγότερους ελεύθερους χώρους από αυτούς που περίμεναν πως θα συναντήσουν; Και τι κάνουν για αυτό; Τίποτε! «Μα είναι νέοι κάτοικοι, δεν έχουν τις δεσμεύσεις των παλαιότερων, δε θάπρεπε να διαμαρτυρηθούν ;» Όχι περισσότερο ή λιγότερο απ’ό,τι οι «παλιοί κάτοικοι», λέω εγώ, γιατί η έκθεση, η συμμετοχή, η διαμαρτυρία, η διεκδίκηση είναι ζητήματα ενεργού ή καλού κατοίκου και όχι νέου. Δεν έχουν επετηρίδα νεότητας, ούτε ένσημα παλαιότητας. Ας πάρουμε θέση όλοι μας ενώπιον των προβλημάτων της καθημερινότητας, δηλαδή της πολιτικής, και ας αφήσουμε στην ιστορία να δείξει τι καταφέραμε. Αλλά, υπό αυτό το πρίσμα, η αποχή κάποιου από τα κοινά στιγματίζει τον ίδιο και όχι τους ανεπαρκείς καθόλα «άρχοντες».