Ποιοι φταίνε και ποιοι πληρώνουν την κρίση;

Γεώργιος Καστανίδης, Πλαγιάρι

Ένα πρωί, ενώ οδηγούσα το αυτοκίνητό μου και πήγαινα στη δουλειά μου, το μυαλό μου ταξίδευε στη δόση του δανείου που έπρεπε να πληρώσω, στο γείτονα που αποφάσισε ξαφνικά να αδειάσει τα βοθρολύματά του στο δρόμο εκμεταλλευόμενος τη βροχή, στο λογαριασμό της Δ.Ε.Η. που κάθε φορά εμφανίζεται αυξημένος ενώ από την άλλη η επιχείρηση παρουσιάζει ολοένα και περισσότερες ζημίες, στο λογαριασμό του νερού που και αυτός ανεβαίνει αλλά η ποιότητα του κατεβαίνει και ξαφνικά… ακούω στο ραδιόφωνο ότι μια μεγάλη επενδυτική εταιρεία στην Αμερική παρουσίασε σημαντικά οικονομικά προβλήματα με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στη χρεωκοπία.
Σταματάω απότομα τις σκέψεις μου και ανοίγω την ένταση του ραδιοφώνου. Διαπιστώνω έκπληκτος ότι επέρχεται μεγάλη οικονομική κρίση στην Αμερική η οποία με τη σειρά της θα έρθει και στην Ευρώπη και φυσικά και στη χώρα μας. “Και πάνω που έπεσε το πετρέλαιο και η βενζίνη, σκέφτομαι, και πήραμε μια ανάσα, να σου τώρα ένα νέο γεγονός που θα μας προβληματίσει”. Πού να φανταστώ ότι θα οδηγούμασταν σε αυτό που ζούμε σήμερα αλλά και σε αυτά που πρόκειται να δούμε στο άμεσο μέλλον.
“Έκανα κάτι λάθος στη ζωή μου που θα έπρεπε να αποφύγω, έτσι, ώστε να μη συμβάλω και εγώ στην λεγόμενη οικονομική κρίση;”
“Μήπως δεν έπρεπε να μπω σε διαδικασία δανείου για την αγορά πρώτης κατοικίας;”
“Το καινούριο αυτοκίνητο που είχα αγοράσει ήταν πέραν των δυνατοτήτων μου;”
“Το ότι ψωνίζω από ελληνικό super market είναι σπατάλη, ενώ θα έπρεπε να ψωνίζω από ξενόφερτη αλυσίδα discount με αμφίβολης ποιότητας προϊόντα;”
“Τα ρούχα που ψώνισα πριν ένα μήνα ήταν καταστροφή για την οικονομία;”
Όλα αυτά τα ερωτήματα αλλά και πολλά άλλα άρχισαν από εκείνο το πρωί μέχρι και σήμερα να με βασανίζουν και να μην ξέρω τι πραγματικά να κάνω. Τα πράγματα οδηγούνται καθημερινά από το κακό στο χειρότερο στην αγορά, μεγάλες επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν σημαντικά οικονομικά προβλήματα, οι ακάλυπτες επιταγές μήνα με το μήνα πολλαπλασιάζονται, οι απολύσεις είναι ένα καθημερινό φαινόμενο και εγώ τρέχω όλη μέρα για να μπορέσω να εισπράξω αυτά που μου χρωστάνε στη δουλειά μου, να βρω καμιά καινούρια δουλειά, αν και έχουν μειωθεί σε μεγάλο βαθμό, και γενικότερα να επιβιώσω μέσα σε αυτή την τρέλα που επικρατεί.
Από την άλλη μεριά η κυβέρνηση δείχνει να είναι σε απόγνωση και ζητά χείρα βοηθείας από τα υπόλοιπα κόμματα που της γυρίζουν την πλάτη. Και εμείς σαν άβουλα όντα καθόμαστε μπροστά στο χαζοκούτι και παρακολουθούμε στα παράθυρα της ντροπής τις ανελέητες κοκορομαχίες των πολιτικών και των δημοσιογράφων να προσπαθούν να φωνάξουν δυνατότερα από το συνομιλητή τους και όχι να διεξάγουν έναν πολιτισμένο διάλογο με επίπεδο που θα άρμοζε στους ανθρώπους που μας εκπροσωπούν. Προσπαθούν όλοι τους να μας πείσουν ότι για την οικονομική κρίση που διανύουμε φταίμε εμείς και ο υπερκαταναλωτισμός μας και όχι αυτοί που όλα αυτά τα χρόνια οδήγησαν τη χώρα σε τεράστια αδιέξοδα, που δημιούργησαν μια Ελλάδα γεμάτη δημοσίους υπαλλήλους που σε κάποιες υπηρεσίες δεν έχουν καν αντικείμενο να εργαστούν, που ξεπουλάνε την περιουσία της χώρας μας δεξιά και αριστερά, που παρότρυναν τον κοσμάκη να “επενδύσει” τις λίγες οικονομίες τους στο χρηματιστήριο για να του τις φάνε, και έπειτα επενδύσανε και τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων και δημόσιων οργανισμών για να τα ροκανίσουν και αυτά, που ξεπουλάνε το όνομα και την εθνική μας υπόσταση και κυριαρχία σε γειτονικούς λαούς, που, που, που...
Πραγματικά, εάν έγραφα μόνος μου ένα άρθρο σε ολόκληρη την εφημερίδα θα μπορούσα πολύ εύκολα να τη γεμίσω με “που”... ξεφτίλας, ντροπής και αποτροπιασμού! Λυπάμαι, πραγματικά, που αναγκάζομαι να μιλήσω έτσι, αλλά νιώθω να με πνίγει το δίκιο! Αλλά, ταυτόχρονα, νιώθω και απογοήτευση, γιατί καθημερινά αγωνίζομαι και προσπαθώ για κάτι καλύτερο στη ζωή μου και έρχονται δυστυχώς κάποιοι από ψηλά και με μια σφαλιάρα με πετάνε ξανά στην αρχή και δε με αφήνουνε να σηκώσω κεφάλι. Λυπάμαι, λυπάμαι πραγματικά...