Η καθημερινότητα...

Κωστής Γκορτζής, Τρίλοφος

«Μπούκωσε» η θυρίδα. Παχιό παχιό το νέο τεύχος της Εφημερίδας του Δήμου μας που «ταΐζουμε» με τα δημοτικά μας τέλη.
«Χαλάλι, όμως», είπα μόλις είδα τον τεράστιο τίτλο. ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΒΑΘΜΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ. Την ακούμπησα με τρυφερότητα στο κάθισμα του συνοδηγού και σπινάρισα το αυτοκίνητο βιαστικός να φτάσω σπίτι να τη φυλλομετρήσω.
Βγαίνοντας από το δρομάκι των θυρίδων, έπεσα στα φρένα. Φρακάρισμα, πάλι, στην πλατεία από τον έξυπνο νεοέλληνα που θέλει να αγοράσει ψωμί και πατάτες μπαίνοντας ΜΕΣΑ στον φούρνο και στο σούπερ μάρκετ με το θηριώδες 4x4, το λεωφορείο του ΟΑΣΘ δεν χωράει και ο οδηγός σκούζει απελπισμένος το κλάξον του, το ίδιο και ο «εκκενώσεις βόθρων» δέκα μέτρα πιο πάνω που δεν μπορεί να περάσει γιατί ο πρώτος ξάδερφος του έξυπνου νεοέλληνα θέλει να πληρώσει τους δεκάξη λογαριασμούς των κινητών της οικογένειας παρκάροντας το δικό του, πιο θηριώδες, 4x4 στη μέση του δρόμου έξω από το Ταχυδρομείο.
«Άντε ρε παιδιά», σιγομουρμουράω ανυπόμονος να φτάσω σπίτι. «Πεντακόσια μέτρα έμειναν». Μπλοκαρισμένος μπροστά στο σουβλατζίδικο, ξαφνιάζομαι από τον δεύτερο ξάδερφο του νεοέλληνα που βγαίνει από το επάνω στενάκι των θυρίδων και θέλει να περάσει για να κατεβεί ΑΝΑΠΟΔΑ στον μονόδρομο και να βγει στη φρακαρισμένη πλατεία. «Πού πάς ρε Καραμήτροοοο;» φωνάζω. «Μονόδρομοοοοος!» Η απάντησή του, πλήρης θρησκευτικής ορολογίας περιλαμβάνουσα τους Άγιους Πάντες, τη σεπτή Παναγία και τον καλό Χριστούλη, θα έκανε τον ΠαπαΧρήστο υπερήφανο για τους πιστούς του ενορίτες (αφού το συγκεκριμένο αυτοκίνητο πρώτο έρχεται και τελευταίο φεύγει απ’ τον Αη Θανάση κάθε Κυριακή…) και προκαλεί την αντανακλαστική μου μνήμη να ανασύρει από τα βάθη της την αντίστοιχη ναυτική ορολογία που είχα μάθει στα νιάτα μου. Καβαλώντας το πεζοδρόμιο του σουβλατζίδικου και συνεχίζοντας τον …ψαλμό του, με προσπερνάει ανάποδα και πάει να φρακάρει παρακάτω στην πλατεία.
Επιτέλους, ο πρώτος ξάδερφος του νεοέλληνα, βγαίνει από το Ταχυδρομείο, πετάει το μάτσο των λογαριασμών στην τζιπούρα, πετάει ένα «άει %$#@σου» στον «εκκενώσεις βόθρων» που δικαίως τον «έλουζε» με ποικιλία λεκτικών βοθρολυμάτων, και ξεκινάει μεγαλοπρεπώς. Μπρος το τζιπ, πίσω ο «εκκενώσεις», κολλητά κι εγώ ν’αναπνέω και να οσμίζομαι το στάζον περιεχόμενο του προπορευόμενου.
Η ταχύτητα μικρή. Το τζιπ, ο «εκκενώσεις» κι εγώ, κι άλλοι αμέτρητοι από πίσω, πορευόμαστε την ανηφόρα ανάμεσα σε ευάριθμους πεζούς που κατευθύνονται στο μνημόσυνο της γιαγιάς του νεοέλληνα στην εκκλησία της Παναγίας λίγο πιο πάνω. Περπατώντας στον δρόμο, φυσικά, μια και το πεζοδρόμιο (όπου υπάρχει) έχει πλάτος αντίστοιχο του συρματόσχοινου των ακροβατών στο τσίρκο Μεντράνο.
Φυσικά, στη διασταύρωση της εκκλησίας σταματάμε ξανά. «Φτου!» σκέφτομαι, «όλο το σόι του νεοέλληνα θα είναι εδώ παρκαρισμένοι». Τι να κάνω, σηκώνω το χειρόφρενο, σβήνω τη μηχανή, και συμμετέχω με τη δέουσα ευλάβεια στο μνημόσυνο της γιαγιάς. Το ίδιο και ο «εκκενώσεις»… Ευκαιρία να διαβάσω και την αλληλογραφία που πήρα από τη φρακαρισμένη, λόγω Δημοτικής εφημερίδας, θυρίδα. Πιστωτική μία, πιστωτική δύο, Στεγαστικό τρία, Καταναλωτικό τέσσερα, ΟΤΕ πέντε, ΔΕΗ έξη, καπάκι και το «φτηνό»… νερό του Δήμου, κάπως μού ‘ρθε και …ζήλεψα τη μνημονευόμενη γιαγιά που γλύτωσε.
Έδιωξα τις μακάβριες σκέψεις και είπα να ρίξω μια ματιά στα ευχάριστα. Προκλητικά απλωμένη στο κάθισμα η εφημερίδα του Δημάρχου μας φώτιζε το σκοτεινό τούνελ του μυαλού μου με τον φωτεινό τίτλο της. ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΒΑΘΜΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ.
Φευ!, μόλις είπα να της ρίξω μια ματιά, ένα σύννεφο λαδοπετρέλαιου από την εξάτμιση του «εκκενώσεις», που έβαλε μπρος και ξεκίνησε, με ξαναγύρισε στην πραγματικότητα. «Άντε, τρακόσια μέτρα μείνανε» σιγομουρμούρισα κι έβαλα μπρος.
200 μέτρα από το σπίτι, με τα αμορτισέρ να χτυπούν κόκκινο από την εκπληκτική ποιότητα του οδοστρώματος που ο κάθε εργολάβος κόβει-ράβει κατά πώς του καπνίσει, ο συμπαθής «εκκενώσεις» σταματάει για προβεί προφανώς σε αναρρόφηση λυμμάτων κάποιου γείτονα. Ευτυχώς υπάρχει παράκαμψη. Στρίβω αριστερά, βγαίνω για λίγο στον κεντρικό προς Χαλκιδική, με προσπερνούν ξυριστά τρία φορτηγά στη σειρά με 100 χιλιόμετρα, ξαναστρίβω δεξιά και μπαίνω ανακουφισμένος στα τελευταία 100 μέτρα της διαδρομής «προς Ι.Ν. Αγίου Αθανασίου». 100 μέτρα ειδικής διαδρομής επιπέδου CAMEL TROPHY, αποφεύγω την ταμπέλα «Οδός ΤΖΙΛΗ», που είναι φυτεμένη στον ΔΡΟΜΟ και όχι στο πεζοδρόμιο, και κατηφορίζω για να παρκάρω στον χώρο έξω από την εκκλησία. Αμ, δεν!
Πιο εύκολα βρίσκεις να παρκάρεις στην …Τσιμισκή παρά στον Άγιο Αθανάσιο Τριλόφου. Η κατάσταση μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν ανεκτή. Τα αυτοκίνητα της γειτονιάς οριακά χωρούσαν στον διατιθέμενο χώρο και, άντε περίσσευαν κανα δυό που βολεύονταν στο προαύλιο της εκκλησίας, κυρίως το βράδυ και όταν η εκκλησία δεν λειτουργούσε. Έλα όμως που κάποιος, συγγενής του νεοέλληνα μάλλον κι αυτός, Επίτροπος της εκκλησίας αποφάσισε κι έβαλε ταρίφα για το πάρκιγκ φτιάχνοντας και θέσεις με ΑΛΥΣΣΙΔΕΣ και φράζοντας την είσοδο του προαύλιου σαν τον Κεράτιο Κόλπο με αλυσσίδα, λουκέτο και ταμπέλα «Σας ενημερώνουμε ότι από το Σάββατο 20/12/08 το προαύλιο της εκκλησίας θα παραμένει κλειστό, λόγω εορτών και ανάγκης χώρου στάθμευσης των ενοριτών μας κατά τη διάρκεια των Θ.Λειτουργιών»! Οι γείτονες δεν είναι, φαίνεται, ενορίτες. Και όσο διαρκεί η Θεία Λειτουργία, το προαύλιο μπορεί να είναι πάρκιγκ ενώ όταν η εκκλησία είναι κλειστή δεν μπορεί… Αν συνδυάσω τον …οβολό των λειτουργουμένων στην ιστορική αυτή απόφαση θα είμαι κακός Χριστιανός;
Σκοτεινιασμένος από αυτή την καθημερινότητα, σπρώχνω λίγο τους σκουπιδοτενεκέδες, και στριμώχνω το αυτοκίνητο. «Α, μα πιά» μουρμουράω. «Ας δούμε και κάτι καλό». Ανοίγω την εφημερίδα για να ενημερωθώ τουλάχιστον για τα έργα που ο καλός μας Δήμαρχος κάνει για να τη βελτιώσει. Έργο πρώτο, «Κατασκευή αίθουσας πολλαπλών χρήσεων στο Πλαγιάρι», έργο δεύτερο «Σε εξέλιξη οι διαδικασίες έγκρισης της μελέτης για την κατασκευή κτιρίου πολλαπλών χρήσεων στον ΒΛΑΧΟ», έργο τρίτον, «Παρεμβάσεις στην κεντρική πλατεία του Κάτω Σχολαρίου», έργον τέταρτον, «Αίτημα του Δήμου η κατασκευή του 3ου Νηπιαγωγείου Τριλόφου».
ΑΥΤΑ! Μια αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, μια «εξέλιξη σε διαδικασίες έγκρισης», μια «παρέμβαση» και ένα … «αίτημα».
Και η αποχέτευση; Τα πεζοδρόμια; Οι δρόμοι; Τα φορτηγά που διασχίζουν την περιοχή; Το ρεύμα που μια έχει και μια δεν έχει; Το νερό που ώρες ώρες μπορείς να χτίσεις μ’ αυτό (με τόσο χώμα που περιέχει); Οι πολεοδομικές αυθαιρεσίες και παρανομίες; Η ανικανότητα των Τεχνικών Υπηρεσιών να προσδιορίσουν αν ένας δρόμος είναι δημοτικός ή ιδιωτικός; Η ταχυδρομική εξυπηρέτηση; Η αστυνόμευση; Ο αποκλεισμός των ΑΜΕΑ από παντού; Η ΑΠΟΧΕΤΕΥΣΗ;;;;;
Ανοίγω την πόρτα με την εφημερίδα στο χέρι και την ώρα που το πόδι μου βουλιάζει στο ποτάμι των νερών που, ως συνήθως, κατηφορίζουν την οδό Τζιλή, πέφτει το μάτι μου σ’ έναν μικρότερο τίτλο στο πρωτοσέλιδο. «ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ Η ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΕΡΗ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ».
Η αντανακλαστική μνήμη μου έφερε στα χείλη μου το σημαδιακό τραγούδι του Μηλιώκα. «Να δείς που κάποτε θα μας πούνε και %^%$#κες!»
Τέντωσα το χέρι μου και απόθεσα τη φυλλάδα στον σκουπιδοτενεκέ. Στον πράσινο, όχι στον μπλε, από φόβο μην και …ανακυκλωθεί.