Φτιασίδια. Ελληνιστί: image making

Επειδή το παραξήλωσα με την κριτική στον Δήμαρχο και στους συνεργάτες του, κι επειδή ξημέρωσε το προεκλογικό έτος, οπότε και αντιλαμβάνομαι το άγχος τους για το πώς θα διατηρήσουν τον θρόνο τους για ακόμα μια τετραετία, σκέφτηκα ότι καιρός είναι να ...βάλω το σπαθί στη θήκη και να καταθέσω μερικές καλοπροαίρετες προτάσεις, χρήσιμες στη διαμόρφωση του 'αυτοδιοικητικού προφίλ' του Δημάρχου μας και, χρήσιμες και σε μάς, μπας και αποφύγουμε νέο τραπεζικό δανεισμό του Δήμου προς κάλυψη ...λειτουργικών-εκλογικών εξόδων. Στον ενάμισι χρόνο που απομένει, λοιπόν, και σε αντίθεση προς το συνήθως πολυδάπανο φτιασίδωμα-image making, απαραίτητο σε κάθε πολιτευάμενο ως το make up στις κυρίες -που κρύβει τις ...μικροατέλειες-, προτείνουμε χαμηλού κόστους εκδηλώσεις που θα αναδείξουν ή θα σμιλέψουν, όμως, αποτελεσματικά, το απαραίτητο χαρισματικό προφίλ ενός δυναμικού, εύστροφου, παραγωγικού, αισθητικά και οικολογικά ευαίσθητου ηγέτη ώστε, να προσελκύσει μαζικά και νέους ψηφοφόρους πέραν των εξασφαλισμένων από τις χάρες που τους γίνονται...

Προτείνουμε, λοιπόν:

-Τελετή αποκάλυψης Μνημείου στον Άγνωστο Αγρότη, νυν οικοπεδούχο, Μίκρας.

Μηδενικού κόστους αφού, το μνημείο υπάρχει ήδη (το τρακτέρ της φωτογραφίας) επί χρόνια εγκαταλελειμένο και ...ανεκμετάλλευτο, σε κοινή θέα και σε κατάλληλο χώρο για συγκέντρωση πολυπληθούς ...πελατείας. Προσφέρεται και για επαναλαμβανόμενες καταθέσεις στεφάνου παιανίζουσας της Φιλαρμονικής του Δήμου, και για πολιτιστικές εκδηλώσεις κάθε Καθαρή Δευτέρα, Πρωτομαγιά, του Αγίου Αθανασίου και της Παναγίας.

Τελετή αποκάλυψης Μνημείου του Αγνώστου Καλού Νερού, του οποίου η τύχη αγνοείται μετά τη λειτουργία χιλιάδων ανεξέλεγκτων βόθρων κατά την τελευταία δεκαετία.

Και αυτό, μηδενικού κόστους, αφού υπάρχει έτοιμο από χρόνια (το φορτηγό-γεωτρύπανο της φωτογραφίας) εγκαταλελειμένο και αναξιοποίητο, σε κατάλληλο σημείο και μάλιστα τρίστρατο! Μια διαμορφωτική ...παρέμβαση στον χώρο απαιτείται μόνο που μπορεί κι αυτή να εγγραφεί στα Μεγάλα Έργα Εξυπηρέτησης του πολίτη... που αναβαθμίζουν την καθημερινότητά μας...

Δοξολογία μετά λιτανείας και λαμπαδηφορίας (θα φέρει και έσοδα στην εκκλησία πέρα από αυτά του πάρκινγκ της...) στη μνήμη του τέως αποχετευτικού δικτύου Πλαγιαρίου (και των χρημάτων μας), νεομαρτυρήσαντος στον λάκκο των λεοντοεργολάβων, μετά ευχελαίου για την επίσπευση έναρξης κατασκευής του αποχετευτικού δικτύου των λοιπών διαμερισμάτων του Δήμου, εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν!

Καθιέρωση τελετών απονομών τιμητικών διακρίσεων με απονομή Διπλωμάτων στους καλύτερους και παραγωγικότερους Δημοτικούς Υπαλλήλους, όπως:

Βραβείο Αντικειμενικής Δημοσιογραφίας.

Για φέτος, (και για πέρσι και πρόπερσι), προτείνουμε να δοθεί στον πιστό/η Υπάλληλο, υπεύθυνο/η Έκδοσης της Δημοτικής Εφημερίδας για την αντικειμενικότητα των άρθρων και τον ταπεινό (και ευφάνταστο) τρόπο παρουσίασης των ...επιτευγμάτων της Δημοτικής μας Αρχής.

Βραβείο Ευφυέστερου Υπαλλήλου.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη, Το βραβείο πρέπει σίγουρα να απονεμηθεί στον Υπάλληλο που τοποθετεί τις πινακίδες οδοσήμανσης. Ακόμα και ο πιό ...κακόπιστος αμφιβάλλων, κοιτώντας τη φωτογραφία θα επικροτήσει χειροκροτών (με ανοιχτές τις παλάμες για καλύτερο ...ηχητικό αποτέλεσμα) την πρόταση.
Σχετικός Έπαινος προτείνεται να απονεμηθεί και στον Υπεύθυνο(;) Εποπτεύοντα(;;) Έμμισθο(!!!) Αντιδήμαρχο και στους ...βοηθούς του υπάλληλου (αποκλείεται να τις βάζει ΕΤΣΙ μόνος του).

Βραβείο Οικολογικής Ευαισθησίας
Το βραβείο προτείνεται να μοιραστεί στα δύο και εξ ίσου.
Το μισό να απονεμηθεί στη Διεύθυνση Πολεοδομίας του Δήμου για την ιδανική αδειοδότηση δόμησης της περιοχής και την προστασία των ρεμάτων.
Το άλλο μισό ασυζητητί δικαιούται ο κύριος ιδιοκτήτης του ...ιδιωτικού ΧΥΤΑ μεταξύ Καρδίας και Τριλόφου.
(φανταστείτε το τοπίο 'χειμωνιάτικο', όταν η Πλάση δεν κρύβει στα σπαρτά τα ...καλούδια)

Βραβείο Οδικής Ασφάλειας.
Αυτό προτείνουμε να μοιραστεί στα τρία. Έτσι, στη σχετική τελετή θα αυξηθεί και το 'μπούγιο' με την πρόσκληση εξωγενών παραγόντων (π.χ. Νομάρχης Ψωμιάδης, Διευθυντής Τροχαίας, τοπικοί βουλευτές, ηγούμενοι... κλπ).
Το ένα τρίτο προτείνεται να απονεμηθεί στον ΟΑΣΘ για τις ...ασφαλείς και εξυπηρετικές Στάσεις Λεωφορείων που έχει εγκαταστήσει στον Δήμο.
Χαρακτηριστικές των νέου τύπου Στάσεις στις φωτογραφίες

(αν δεν σε φάνε τα ...φίδια, όλο και κάποιος καλός οδηγός, σαν τον κύριο νταλικέρ που ανεβαίνει με 90 χλμ την ώρα την ανηφόρα του Τριλόφου, θα σε παρασύρει). Το δεύτερο τρίτο
προτείνεται να απονεμηθεί στην Τροχαία Θέρμης για τον αποτελεσματικό έλεγχο των φορτηγών του κυρίου Μπόμπολα που ...παρελαύνουν καθημερινά στον πάνω δρόμο του Τριλόφου σε τριάδες, με 100χλμ την ώρα, φορτωμένα με σκύρα από το Λάκκωμα, για να προλάβουν το χρονοδιάγραμμα καταστροφής των ακτών του Θερμαϊκού με την επέκταση του διαδρόμου του αεροδρομίου στη θάλασσα.

Το τελευταίο τρίτο, προτείνουμε να ...αυτοαπονεμηθεί στον κύριο Δήμαρχο για τις (μη) ενέργειές του προς τους δύο αυτούς φορείς.
Επιπλέον του τριχοτομημένου βραβείου, ας απονεμηθεί και κάποιος Έπαινος σ' αυτόν ή σ' αυτούς που επιτρέπουν τη στάθμευση έξω από μπαρ του Τριλόφου πάνω στον Δημόσιο δρόμο κάθε νύχτα και ΧΩΡΙΣ ο δρόμος να φωτίζεται τουλάχιστον...

Βραβείο Κοινωνικής ευαισθησίας.
Μονοκούκι στον Δήμαρχο (μην τον αφήσουμε μόνο μ' έναν Έπαινο κι ένα 'αυτοβραβείο') για τις αυστηρές οδηγίες προς τους αρμόδιους για την εξασφάλιση υποδομής εξυπηρέτησης των ΑΜΕΑ στους δρόμους, ...πεζοδρόμια, Σχολεία και Δημόσια Κτίρια. Το βραβείο προτείνουμε να απονείμει ο Δήμαρχος στον εαυτό του κατά την τελετή θεμελίωσης του πρώτου Νοσοκομείου την ώρα που δίπλα του θα απογειώνεται το πρώτο αεροπλάνο από τον νέο υπερδιάδρομο!

Βραβείο Αντιρατσιστικής συμπεριφοράς.
Προτείνουμε να απονεμηθεί σε συγκεκριμένο Αντιδήμαρχο του οποίου η συνήθης απάντηση σε οποιονδήποτε πολίτη του αναφέρει κάποιο πρόβλημα, είναι: 'Εδώ ψηφίζεις;', απόδειξη ότι δεν φταίει αυτός που οι άλλοι είναι ...μαύροι.

Αυτές είναι λίγες από τις πολλές καλές ιδέες μας για το φτιασίδωμα, ελληνιστί image making, του καλού μας Δημάρχου εν όψει των Αυτοδιοικητικών εκλογών του 2010. Μέχρι να τις μελετήσει, ας συνεχίσει τις εξ ίσου αποτελεσματικές -για τη διαμόρφωση της εικόνας της δημοτικής αρχής- εορτές των Απόκρεω και τις παραστάσεις Καραγκιόζη στην πόρτα του Δημαρχείου.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Αυτά δε θα τα μάθετε ποτέ από την «Εφημερίδα του Δήμου Μίκρας»

Αντί για σημείωμα της συντακτικής ομάδας

Απόστολος Πράτανος^*, Τρίλοφος

Είναι πραγματικά εκπληκτικός ο τρόπος που η παράταξη Γκουστίλη χειρίζεται το θέμα της διαιώνισης της παρουσίας της στη διοίκηση του Δήμου.
Πρόκειται για ένα φαινόμενο που αξίζει να μελετηθεί από πολιτικούς αναλυτές, για το που μπορεί να οδηγήσει η τυφλή φιλοδοξία να είναι κάποιος πάση θυσία «στα πράγματα», ενώ φυσιολογικά ο αποκλειστικός γνώμονας των ενεργειών τους θα έπρεπε να είναι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων του τόπου, ανεξάρτητα από πολιτικό κόστος.
Στα χρόνια που πέρασαν, ιδιαίτερα μετά το 2002, είχαμε πολλές φορές την ευκαιρία να διαπιστώσουμε την ιδιοκτησιακή αντίληψη για το Δήμο που διακατέχει την παράταξη της πλειοψηφίας, αντίληψη που ύστερα από την άνετη επικράτησή της στις εκλογές του 2006 «αναβαθμίστηκε» σε καθεστωτική.
Ο λαϊκισμός αποτελεί την πυξίδα για όλες τις δραστηριότητες της ετερόκλητης συμμαχίας που διοικεί το Δήμο.
Μερικά χαρακτηριστικά δείγματα αυτής της συμπεριφοράς αποτελούν:

• Η κατασπατάληση των πολύτιμων έκτακτων πόρων από τις απαλλοτριώσεις (άνω των 5 εκατ. ΕΥΡΩ) σε μικροέργα και προσλήψεις δεκάδων συμβασιούχων, αντί να αξιοποιηθούν για το ξεκίνημα έστω της κατασκευής των υποδομών που τόσο μεγάλη ανάγκη έχει ο Δήμος (αποχέτευση, πολεοδόμηση).


• Η εγκατάλειψη τόσο των οικισμών, όσο και των εντός σχεδίου περιοχών, στο έλεος της αυθαιρεσίας των κατασκευαστών, προκειμένου να μην γίνουν δυσάρεστοι σε κανένα, με μακροπρόθεσμα καταστρεπτικές συνέπειες (κυκλοφοριακές, περιβαλλοντικές, υποβάθμισης του δημόσιου και ιδιωτικού χώρου).

Εκεί όμως που αξίζει «να τους βγάλεις το καπέλο» είναι ο αριστοτεχνικός τρόπος με τον οποίο εμφανίζουν το μαύρο άσπρο. Διαβάζοντας κάποιος την εφημερίδα του Δήμου (που λειτουργεί ως προπαγανδιστικό έντυπο της πλειοψηφίας και από το οποίο έχει αποκλειστεί η μειοψηφία) σχηματίζει μια άκρως ειδυλλιακή εικόνα για τον τόπο μας.
Δημιουργούν την αίσθηση ότι όπου να’ναι ολοκληρώνονται έργα που δεν έχουν καν ξεκινήσει (πχ αποχέτευση).
Συντάσσουν μεγαλεπήβολους προϋπολογισμούς και τεχνικά προγράμματα, που δίνουν την εντύπωση μιας κοσμογονίας έργων, αλλά που υλοποιούνται σε ποσοστά κάτω του 40%.

Οι βραχυπρόθεσμοι στόχοι της παράταξης Γκουστίλη.
Με το που ξεκαθάρισε στο πρόσφατο συνέδριο της ΚΕΔΚΕ (Νοέμβριος 2008) ότι οι πολυσυζητημένες συνενώσεις Δήμων αναβάλλονται για το μέλλον, η διοίκηση Γκουστίλη έθεσε σε άμεση εφαρμογή σχέδιο για την εξασφάλιση της επανεκλογής της. Πρώτα μέτρα:

• Απόφαση για λήψη δανείου 950.000 ΕΥΡΩ για λειτουργικές ανάγκες!! Παρά τη συνεχή αύξηση της επιχορήγησης βλέπετε τα ανοίγματα είναι τόσα που δεν μπορούν να τα καλύψουν.


• Απόφαση για λήψη δανείου 4 εκατ. ΕΥΡΩ για το αποχετευτικό δίκτυο Τριλόφου-Καρδίας. Ασφαλώς και δεν είμαστε αντίθετοι στην κατασκευή του έργου. ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΜΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ στον υπέρογκο δανεισμό, που θα υποθηκεύσει το μέλλον του Δήμου για πολλά χρόνια και που αναπόφευκτα θα πληρωθούν στο πολλαπλάσιο, όχι από τον κ.Γκουστίλη και την ομάδα του, αλλά από τους δημότες.
  Ο στόχος αυτού του δανείου είναι να ανοιχτούν «τρύπες» όπως στο Πλαγιάρι για να δείξουν ότι γίνεται έργο, ενώ ούτε τα χρήματα φτάνουν, αλλά υπάρχει και η δέσμευση της κυβέρνησης ότι ΟΛΟΙ οι οικισμοί με πληθυσμό πάνω από 2.000 κατοίκους θα αποκτήσουν αποχέτευση με πόρους του ΕΣΠΑ (Δ΄ κοινοτικό πακέτο). Τότε γιατί βιάζονται; Μα για να κερδίσουν τις εκλογές του 2010.
  (Αναπόφευκτο) Σχόλιο: Αυτή διοίκηση για να πετύχει τους στόχους της έχει ανάγκη από επιπλέον 5 εκατ. ΕΥΡΩ κάθε τετραετία. Την προηγούμενη φορά ήταν οι απαλλοτριώσεις, τώρα τα δάνεια.


• Άμεση ενεργοποίηση της νεοϊδρυθείσας δημοτικής επιχείρησης Κοινωνικής Προστασίας και Αλληλεγγύης, για τη λειτουργία των παιδικών σταθμών Πλαγιαρίου και Καρδίας, με πρόσληψη 10 ατόμων το 2009 και άλλων 7 το 2010 (αντιληπτό με ποια κριτήρια). Σημειώνουμε εδώ ότι ενώ ο νέος Δημοτικός και Κοινοτικός Κώδικας ΚΑΤΑΡΓΕΙ τις δημοτικές επιχειρήσεις για να απαλλάξει τους δήμους από τις αμαρτίες τους, η διοίκηση Γκουστίλη δημιουργεί διαρκώς νέες επιχειρήσεις ειδικού σκοπού, προκειμένου να έχει τη δυνατότητα να αποφεύγει τον έλεγχο του δημοτικού συμβουλίου και προπαντός να προσλαμβάνει συμβασιούχους και να δημιουργεί θέσεις για τα στελέχη της.


• Πρόσληψη 13 ατόμων για 18 μήνες δηλαδή μέχρι της επόμενες εκλογές(για ευνόητους λόγους).


• Αίτημα για 35 θέσεις μερικής απασχόλησης, προϋπολογισμού 554.400 ΕΥΡΩ, που θα χρηματοδοτηθούν από τον κρατικό προϋπολογισμό και στο οποίο συμφωνήσαμε λόγω της οικονομικής και εργασιακής συγκυρίας, παρά τις επιφυλάξεις μας για αυτά τα προγράμματα. ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΙΓΟΥΡΟΙ ότι και αυτό θα προσπαθήσουν να το αξιοποιήσουν προς όφελός τους.

Και μια πρόβλεψη: Ενώ η διοίκηση Γκουστίλη είναι αντίθετη στη δημιουργία μηχανισμού καθαριότητας ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ δημοτικού (γι’ αυτό και εκτός Τριλόφου έχει αναθέσει τη συλλογή των απορριμμάτων σε εργολάβο) αν αναγκαστεί να το κάνει από το 2010, όπως προβλέπει ο νόμος, θα προσπαθήσει να το αξιοποιήσει προς όφελός της, προσλαμβάνοντας φυσικά τους αντίστοιχους συμβασιούχους.
Από όλα τα παραπάνω που σταχυολογήσαμε ως σημαντικά και από πολλά άλλα, που για να τα περιγράψουμε θα χρειαζόταν ολόκληρη εφημερίδα, φαίνεται καθαρά ότι η παράταξη Γκουστίλη δεν θα δίσταζε να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσο εξυπηρετεί το ΜΟΝΑΔΙΚΟ της στόχο: την επανεκλογή της.
Το ερώτημα που τίθεται είναι:
Οι δημότες θα συνεχίσουν να επιβραβεύουν μια τέτοια διοίκηση;

^*Ο Απόστολος Πράτανος είναι Δημ. Σύμβουλος της Κίνησης
"Ενότητα-Πρόοδος για τη Μίκρα"

Διαβάστε τη συνέχεια...

Το πλήρωμα του χρόνου

Λάμπρος Αναστασιάδης, Πλαγιάρι

Με το σημείωμα αυτό δεν έχουμε την πρόθεση να ασκήσουμε κριτική στα πεπραγμένα της Δημοτικής Αρχής.
Ο κάθε πολίτης αυτού του τόπου βλέπει και κρίνει το έργο της.
Στέκεται κριτικά απέναντι σ’ αυτά που κάνει ή δεν κάνει η πλειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου για το δημότη και αυτοκριτικά σε όσα κάνει ή δεν κάνει ο ίδιος ο δημότης για τον εαυτό του και τους άλλους.
Πρόθεση αυτού του άρθρου είναι να ξεκινήσει μια συζήτηση, ώστε να μετατραπεί η διάχυτη δυσαρέσκεια των πολιτών σε ενεργητική στάση, με στόχο την αναβάθμιση της ζωής μας σε τοπικό επίπεδο. Αυτό νομίζω ότι είναι και το ζητούμενο.
Η εξασφάλιση μιας άλλης ποιότητας στην τοπική κοινωνία.
Τα θέματα που μας απασχολούν είναι πολλά. Τα κοινά όμως προβλήματα απαιτούν και κοινή προσπάθεια για την αντιμετώπισή τους.
Πολίτες που αισθανόμαστε την ανάγκη να συμβάλλουμε στη διαμόρφωση μιας άλλης λογικής στα δημοτικά πράγματα, να βρεθούμε, να συζητήσουμε, να προτείνουμε. Πολιτικές, πρακτικές, πρόσωπα.
Σ’ αυτή την κατεύθυνση θα πρότεινα τη σύσταση μιας “Δημοτικής πρωτοβουλίας πολιτών” μακριά από κομματικές-παραταξιακές επιλογές και πέρα από κάθε λογική καταμέτρησης της επιρροής των κομμάτων στο Δήμο Μίκρας.
Μια πρωτοβουλία πολιτών με μοναδικό στόχο την ικανοποίηση των αναγκών των δημοτών και με μοναδικά εφόδια τη διορατικότητα, τη διάθεση για διεκδίκηση και την προσφορά έργου.
Στην πρωτοβουλία αυτή έχει θέση κάθε πολίτης, ενταγμένος ή μη σε πολιτικά κόμματα και κινήσεις.
Η κοινωνία των πολιτών αποβάλλει τις διαχωριστικές γραμμές. Η πολιτική ζωή στην εποχή μας αναπνέει από ενωτικές κινήσεις, δυναμώνει μέσα από πάνδημες προσεγγίσεις. Ο τόπος έχει ανάγκη από ανθρώπους που ξεπερνούν μικροκομματικές επιλογές, παρωχημένες ιδέες, ξεπερασμένα μοντέλα, ανεπαρκή πρόσωπα, δέσμια όλων των παραπάνω.
Θα μπορούσαν να πουν κάποιοι συνδημότες, ότι η παραπάνω πρόταση είναι γενική και αφηρημένη. Πιστεύω ότι η δυσκολία αυτού του εγχειρήματος, βρίσκεται ακριβώς σ’ αυτό το σημείο.
Η διαμόρφωση του προγράμματος αυτής της πρωτοβουλίας, οφείλει να ξεκινά από το μηδέν, να είναι διαρκώς ανοιχτή σε όλους τους πολίτες και να εκφράζει τις ευαισθησίες των δημοτών αναφορικά με τα θέματα:

• της δημοκρατικής διοίκησης του Δήμου και της θεσμοθετημένης έκφρασης των διαφορετικών απόψεων.
• της προστασίας του περιβάλλοντος και της ποιότητας του νερού.
• της κάλυψης των αναγκών σε σχολικές μονάδες και της ποιοτικής τους αναβάθμισης.
• των πολιτιστικών και αθλητικών υποδομών.
• των κοινωνικών παροχών προς τους πολίτες.
• της καθημερινότητας των δημοτών.

Μία τέτοια κίνηση, μπορεί να εμπνεύσει τους δημότες και να τους εκπροσωπήσει δυναμικά στις επερχόμενες Δημοτικές εκλογές.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Η «Μεταφυσική» της Ιστορίαςή όταν οι μεγάλοι απολαμβάνουν τους καρπούς της αυτοδιαφθοράς τους,οι μικροί τα ρημάζουν

Αλέκος Τζιόλας, Τρίλοφος

Όλοι μας μείναμε άναυδοι από την αντίδραση της σημερινής γενιάς των δεκαπεντάχρονων ίσως όχι τόσο από την έκταση και ένταση που είχε όσο από την ίδια την εκδήλωσή της. Κανείς δεν περίμενε κι ούτε πίστευε ότι σε μια τόσο χειραγωγημένη και ελεγχόμενη κοινωνία θα εκδηλωθεί κάποια άξια λόγου αντίδραση απέναντι στην ασχήμια της. Γιατί η ασχήμια της είναι καθολική, διαπερνά όλες τις δομές και όλες τις «στρώσεις» της, πράγμα που δεν επιτρέπει «διαβλέψεις» σαν τις προηγούμενες. Τα μέλη της κοινωνίας αυτής, της δικής μας κοινωνίας, που έχουνε στα χέρια τους την τύχη της, άρα εμείς οι μεγάλοι, καταφέραμε με τις ιδιοτέλειές μας να «μπλοκάρουμε» από καιρό την Ιστορία, να έχουμε κλείσει όλες τις εξόδους της προς κάποια αλλαγή και εξέλιξη. Κι ακόμα, ισχυροποιούμε ολοένα και περισσότερο τα «μπλόκα» της, προβαίνοντας χωρίς εξαίρεση σε τέτοιες συμπεριφορές. Η εξάρτησή μας από τους χειριστές της πολιτικής εξουσίας, παροντικούς ή πιθανούς μελλοντικούς, είναι απόλυτη, καθώς ολοκληρωτική είναι και η πίστη μας στη μοναδικότητα της ισχύουσας ιδεολογίας, όση «μπόχα» κι αν βγάζει τώρα που η φούσκα της έσκασε και που ευφημιστικά, για να επιτευχθούν αυτοσυγκρατήσεις στις εναντιώσεις, της δόθηκε το όνομα της οικονομικής κρίσης ή ύφεσης. Η ονοματοδότησή της από το αιτιατό και όχι από το αίτιο, εμπεριέχει την καθόλου ατελέσφορη ευφημιστική συγκάλυψη της εγκληματικότητας του αιτίου, της ασύλληπτης σε βάθος και πλάτος. Εδώ βάρβαρες στρατιωτικές επεμβάσεις εκλήφθηκαν ως ανθρωπιστικές, επειδή έτσι ονομάστηκαν, δε θα αποδώσει ο ευφημισμός σε εγκλήματα διαπραγμένα ειρηνικά; Έτσι η Ιστορία στις κοινωνίες που διοικούνται από αυτό το ιδεολογικό και πολιτικό καθεστώς, που το ονομάζουμε καπιταλιστικό –και στη δική μας επομένως– είχε «κολλήσει» και δε διακρινότανε διαφυγές. Γι’ αυτό και μείναμε όλοι μας άναυδοι.
Όμως, κι αν όλοι οι δρόμοι της Ιστορίας είναι κλειστοί από τις ιδιοτέλειες και τις συναλλαγές των ανθρώπων, εκείνη βρίσκει πάντα τρόπο, αργά ή γρήγορα, να σπρώξει τον εαυτό της μπροστά και να συνεχίσει μέσα στο διηνεκές την εξέλιξή της. Επινοεί και ανοίγει δικούς της αδιόρατους δρόμους, αλλά όχι βεβαίως με το αζημίωτο, ποτέ. Κι όσο πιο κλειστή είναι η προοπτική της εξέλιξής της τόσο το αζημίωτό της γίνεται πιο ανελέητα απαιτητικό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αφού τις ηλικίες τις μεγαλύτερες των σημερινών δεκαπεντάρηδων τις είχε κερδισμένες η ιδιοτέλεια, έπρεπε η Ιστορία να προσφύγει στην «ακέρδιστη» προς ώρας γενιά των δεκαπεντάχρονων και αυτήν να θέσει σε κίνηση. Έμενε ακόμα το έναυσμα, το ερέθισμα ή η αφορμή που λέμε, που θα δινόταν στη γενιά αυτή, προκειμένου να κινητοποιηθεί. Κι επειδή η κινητοποίησή της έπρεπε να είναι γενική και σφοδρή, ώστε να μπορέσει η Ιστορία ν` ανοίξει τους δρόμους της, ήταν υποχρεωμένη να καταφύγει στην «εύρεση» συγκλονιστικής αφορμής. Και αυτό έκανε. Επέλεξε ως αναπόδραστο θύμα το θάνατο ενός δεκαπεντάχρονου, για να τον προσφέρει αφορμή στους συνομηλίκους του, ώστε να τους ξεσηκώσει. Είναι αυτό που ονομάσαμε αντίτιμο στο αζημίωτο της Ιστορίας. Και όλα μετά γίνανε όπως εκείνη τα όρισε.
Η γενιά των δεκαπεντάρηδων στράφηκε με σφοδρότητα –από ανάγκη της Ιστορίας, είπαμε, γιατί αλλιώς κανένας δε θα διέκρινε την αποφασιστικότητά της– κατά των μεγαλύτερων γενιών –σχηματικά κατά των γονιών τους– που έχουν δεκαετίες τώρα την εξουσία στα χέρια τους και που φέρουν την ευθύνη για τη διαμόρφωση της σημερινής κατάστασης στη χώρα μας. Η γενιά λοιπόν των σημερινών δεκαπεντάρηδων, ενεργώντας εξ ονόματος, θα λέγαμε, των συνομηλίκων τους και των άλλων κοινωνιών, όρθωσε με ακράτητο πείσμα την εναντίωσή της απέναντι στη γενιά εκείνη, διευρυμένη τώρα, που διαχειρίστηκε την πολιτική εξουσία στη χώρα μας επί δεκαετίες, αναιρώντας ιδεολογικά τον εαυτό της κι επιφέροντας ολοκληρωτική διάψευση αλλά και βαθιά διάβρωση στο συνεκτικό ιστό της κοινωνίας μας. Και στο στόχο της η εξεγερμένη γενιά δεν είχε άλλον από την «ηρωική» γενιά του Πολυτεχνείου, που της έλαχε στο πρόσωπο της γενιάς των σημερινών δεκαπεντάρηδων να βρει το μάστορή της. Η σαρκαστικότητα της Ιστορίας το όρισε και αυτό, καθώς στη θέλησή της ανήκει και ο χλευασμός των λαθρεπιβατών της.
Απέναντι στα «ενεργούμενα» της Ιστορίας ποια ήταν η στάση της ένοχης γενιάς; Η προσπάθεια μείωσης φυσικά της σημασίας αυτής της εξέγερσης, που ούτε καν εξέγερση δε θέλανε να ονομαστεί. Η μείωση όμως της σημασίας της, επειδή δεν μπορούσε να γίνει στο ποσοτικό της επίπεδο, εστιάστηκε στην αμαύρωση και υποβάθμιση των ποιοτικών της χαρακτηριστικών. Τα αναγκαστικά αίτια δε δικαιολογούσαν αντίδραση αυτού του μεγέθους, είπανε, ενώ τα τελικά αίτια δεν είχανε κανέναν αποσαφηνισμένο λεκτικό προσδιορισμό ή ούτε καν προσανατολισμό, άρα ήτανε σαν να μην υπήρχαν, οπότε η ανυπαρξία τους καθιστούσε ανύπαρκτο και το στοιχείο της συνειδητότητας. Επί πλέον και προπάντων είχε μένος καταστροφικό, ήτανε τυφλή, λέγανε. Τι τους έφταιγε η Τράπεζα, θα διαλαλήσει μεγαλοδημοσιογράφος, που δεν είχε ακούσει τίποτα για το ρόλο τους στην κρίση, ενώ οι δεκαπεντάρηδες, που «δεν έχουνε γνώσεις», είχανε, φαίνεται, ακούσει.
Με την προβολή τέτοιων ιδεών παρουσιάζανε μειωμένη όσο γινόταν τη δική τους ενοχή, αποκρύπτοντας βέβαια ότι στην Ιστορία η αναλογία ανάμεσα στο μέγεθος της πίεσης των αιτίων και στο μέγεθος των αντιδράσεων τηρείται πάντα ή κι αν διαταράσσεται η διαταραχή γίνεται σε βάρος του μεγέθους της αντίδρασης, λόγω δυσκολιών που έχει η εκδήλωσή της, αφού προσκρούει στην έννομη τάξη. Ενώ η αναλογία ανάμεσα στο μέγεθος της αντίδρασης και στη δυνατότητα λεκτικής της απόδοσης δεν είναι αναγκαίο να υπάρχει. Η αδυναμία αντίστοιχης λεκτικής έκφρασης της αγανάκτησης δε μειώνει το μέγεθος της διάθεσής της και συνήθως το βουβό είναι πιο σφοδρό στις αντιδράσεις του. Γιατί η αντίδραση είναι πιο έντονη, όταν η τροφοδότησή της γίνεται βιωματικά.
Αλλά και τα τελικά τους αίτια είχαν ξεκάθαρο προσανατολισμό: την υπάρχουσα κατάσταση, παντελώς να εκλείψει. Τόσο μισητή τους είναι. Δεν είναι προσανατολισμός να θες να γκρεμίσεις καθετί σάπιο που ορθώνεται μπροστά σου; Έδειχνε τέλος η ένοχη γενιά, για τη μείωση της ενοχής της πάντα, πως δεν έβλεπε ότι η Ιστορία θα γινόταν πιο απαιτητική ως προς το αζημίωτό της, για το οποίο έγινε λόγος παραπάνω, αφού έμελλε η παρέμβασή της να είναι αποφασιστικότατη. Το μέγεθος της αναλγησίας μας είχε στήσει τόσο μεγάλα φράγματα στο δρόμο της, ώστε να μην είναι δυνατή η ανατροπή τους παρά μόνο με σφοδρή βιαιότητα και εκτεταμένες καταστροφές.
Μα μπήκαν και οι «κουκουλοφόροι» στη μέση, αντιτείνουν, που η δουλειά τους αυτή είναι, να καταστρέφουν αναίτια. Και τι δουλειά είχανε μαζί τους ως συναυτουργοί και συνεχείς αναπληρωτές ή ως ακόλουθοί τους οι άλλοι νέοι, που αποτελούν όχι απλώς την πλειοψηφία, αλλά το σύνολο; Για τους «κουκουλοφόρους» όμως προκαταρκτικά δυό διευκρινίσεις: Ο συντάκτης του κειμένου έχει την άποψη ότι η πλειοψηφία τους δεν είναι «βαλτοί», έστω κι αν με τις ενέργειές τους πολλές φορές μοιάζουν να είναι. Δεύτερον η εξήγηση ενός κοινωνικού φαινομένου, η προσπάθεια αναγωγής του στα αίτιά του, δε συνιστά πολιτική κάλυψη.
Κι αν λοιπόν δεχτούμε ότι αυτοί οι λίγοι και σταθεροί «κουκουλοφόροι» είδανε τον ξεσηκωμό των νέων ως ευκαιρία, για να τα ξαναρημάξουνε, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η ιδεολογική βάση, που υποκινεί τους μεν και τους δε, είναι κοινή, με τη διαφορά ότι στους πρώτους αυτή είναι σταθερή, ενώ στους δεύτερους περιστασιακή. Ότι σε όλους τους νέους ανεκδήλωτη διάθεση για τέτοιου είδους αντίδραση απέναντι στην κατάσταση που ισχύει στην κοινωνία μας υπάρχει επιβεβαιώθηκε με την καθολικότητα της αντίδρασής τους και τη συνεχή αναπλήρωση των «κουκουλοφόρων». Άρα τα αίτια του ξεσηκωμού, αναγκαστικά ή τελικά, είναι μόνιμο ιδεολογικό υπόβαθρο όλων των νέων, όπως και κίνητρο, οπότε κάθε αποκήρυξη ή αναθεματισμός των «κουκουλοφόρων», δεν αίρει τα αίτια που τους υποκινούν και, αφού δεν τα αίρει, ισοδυναμεί με ξόρκισμα.
Όμως οι «κουκουλοφόροι», που με τόση ευκολία, ωσάν να πρόκειται για «λεπροφόρους», αφορίζονται και δίχως την παραμικρή επιφύλαξη αποκόπτονται από το σώμα της κοινωνίας μας με προορισμό το ρίξιμό τους στον Καιάδα, είναι γεννήματα της δικιάς της μήτρας. Δεν έπεσαν από τον ουρανό ούτε πλάστηκαν από «εξωγήινους» ή εξωγενείς παράγοντες. Γεννήματα της κοινωνίας μας είναι, δηλαδή παιδιά δικά μας και πλάσματά μας. Και η παθολογική κοινωνικά συμπεριφορά τους αντανακλά την παθολογία τη δική μας. Εξετάσαμε όμως ποτέ μήπως στο στόχαστρο αυτών των φανερών «κουκουλοφόρων» είναι κάποιοι άλλοι, κουκουλοφόροι πάλι, αλλά αφανείς, υπαίτιοι κιόλας της κατάστασης που ζούνε οι νέοι, εκείνοι που έχουνε μετατρέψει το πρόσωπό τους σε προσωπείο εφόρου ζωής και δε χρειάζονται κουκούλα; Πώς αλλιώς εξηγείται χρόνια και χρόνια άλλα να λέγονται, άλλα να εξαγγέλλονται, άλλα να διακηρύσσονται και τα αντίθετα να πραγματοποιούνται και ως σύμφωνα με τις διακηρύξεις τους να παρουσιάζονται; Αν έπρεπε στους περισσότερούς μας να αποκαλυφθεί η απάτη του συστήματος μεσω της έλευσης της κρίσης, αυτό καθόλου δε σημαίνει πως ήταν αδιόρατη ή προπάντων ότι τα αρνητικά της προεργασίας της δε βιωνότανε ως αδικία, ως ανισότητα, ως αμείλικτος ανταγωνισμός και αποκλεισμός των πολλών από τους λίγους, ως άγχος και αβεβαιότητα για το μέλλον, ως υποσκελισμός του ανθρώπου από το κέρδος και ως απαξίωση γενικά της ανθρώπινης ύπαρξης, όλα αυτά που αποτελούν δομικά στοιχεία της σημερινής μας ζωής σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο και που αισθάνονται ιδιαίτερα οι νέοι, όσο ακόμα δεν έχουν αναισθητοποιηθεί από την ιδιοτέλεια της βιοτικής μέριμνας. Αυτή η απλή συνάρτηση της δυνατότητας να ζει κάποιος –κι εδώ είναι οι πολλοί– από τη δυνατότητα κάποιων να κερδίζουν –κι εδώ είναι οι λίγοι– συνάρτηση που αποτελεί πεμπτουσία και νομική θωράκιση του συστήματος, δεν είναι εξωλογική, εξωηθική αλλά και εξωφρενική; Δεν είναι αυτό μια νέα κρυμμένη μορφή της παλιάς δουλοκτησίας; Κι επί πλέον να σου λένε μετά από μακροχρόνια και έμπραχτη αποδοχή αυτής της συνάρτησης, πράγμα που στην πράξη μεταφράζεται εκτός των άλλων και σε «λιτότητα» δεκαετιών για τους πολλούς και συσσώρευση αμύθητου πλούτου σε λίγους, ότι οι ιδιοκτήτες και κύριοι της ζωής μας είχανε παρόλα αυτά «χασούρα», που έθεσε εκτός λειτουργίας τη «μηχανή» της παγκόσμιας οικονομίας κι αν κατεπειγόντως δεν εξευρεθούν, για να προσφερθούν στους χειριστές της τα κεφάλαια που ζητάνε – ίσα ή περισσότερα από αυτά που φάγανε κανείς δεν ξέρει, μιλάμε ωστόσο για υπέρογκα ποσά δισεκατομμυρίων – τότε η «μηχανή» αυτή, που με τη λειτουργία της συντηρεί όλο τον πληθυσμό της γης, δε θα ξαναλειτουργήσει, γιατί είναι ιδιοκτησίας των χειριστών της και προγραμματισμένη να τίθεται σε λειτουργία μόνο από τους ίδιους. Χωρίς την «αποζημίωσή» τους γι’ αυτά που μας φάγανε, μας λένε τα υποχείριά τους οι κυβερνήσεις, πάμε όλοι χαμένοι.
Πάντως ο δικός μου ταπεινός σχολιασμός για όλα όσα συμβαίνουν τη στιγμή αυτή στην παγκόσμια σκηνή είναι πως, αν κάτι τέτοιο συνέβαινε σε οποιαδήποτε μορφή κοινωνικής συμβίωσης, οικογενειακή, κοινοτική ή εθνική, και δεν επενέβαινε ο νόμος για να επιβάλει τις δίκαιες κυρώσεις στους υπαίτιους, τότε κανείς δε θα μπορούσε να συγκρατήσει τα πλήθη από το «λιντσάρισμά» τους. Όμως σε μια παγκόσμια τάξη πραγμάτων, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί από τη θέληση των λίγων ισχυρών, είναι πολύ φυσικό να μην έχει καμιά θέση η οποιαδήποτε έννοια δικαίου κι επιβολής κυρώσεων στους υπαίτιους.
Αλλά και το προστάδιο αυτής της απάτης δεν είναι λιγότερο κακουργηματικό. Ένας μηδενικός σχεδόν αριθμός ανθρώπων, χάρη στα υποχείριά τους, τις κυβερνήσεις των ισχυρών χωρών της γης, είπαμε, κατάφερε να ιδιοποιηθεί όλο τον πλούτο του πλανήτη αλλά και όλη την πολιτισμική δύναμη του ανθρώπινου γένους μαζί και την κάθε δυνατότητα που εμπεριέχει αυτή. Το αποτέλεσμα αυτής της μακροχρόνιας και συστηματικής λεηλασίας του πλανήτη αλλά και της στυγνής διπλής εκμετάλλευσης, εργασίας και περιουσίας, όλου του πληθυσμού της γης, ήταν η εξώθηση του μεγαλύτερου μέρους του στην ανέχεια και του ανθρώπινου είδους στον κίνδυνο της εξαφάνισης.
Μα πού τα ξέρανε όλα αυτά οι νέοι, που τους λείπουνε οι γνώσεις, για να νιώσουν την ανάγκη αντίδρασης, μας ρωτάνε; Η απάντησή μας: Όλη αυτή η παθογένεια του συστήματος είναι, το είπαμε, βίωμα, όχι απόσταγμα θεωρητικών διερευνήσεων, και βιώνεται από όλους μας. Απλώς δεν ομολογείται. Οι τέκτονές της, που είναι και οι κύριοι νομείς της, δε θέλουν να την παρουσιάζουν ως παθολογική και παθογόνο κατάσταση, για να μην είναι και φαινομενικά δικαιολογημένες οι αντιδράσεις. Αλλά και όλοι οι άλλοι, που έχουνε μια συμμετοχή με τη μορφή απολαβής κάποιας ευημερίας στην ίδια νομή –και είναι οι πολίτες των αναπτυγμένων χωρών που δεν ανέρχονται ούτε στο ένα δέκατο του πληθυσμού της γης και που μαζί με τους τέκτονες αποτελούν τους ρυθμιστές της ζωής όλης της οικουμένης– και αυτοί δε μιλάνε. Εξαγοράσανε την όποια συμμετοχή τους στη νομή με τη σιωπή τους. Αν το ομολογούσαν θα ενοχοποιούσανε τους εαυτούς τους, καθώς ξέρουνε πολύ καλά ότι χάρη στην παγκοσμιοποίηση της ανισότητας και αδικίας αποκτούν οι ίδιοι τη δυνατότητα –την καταστήσανε και δικαίωμα– συμμετοχής στη νομή. Είναι η αυτοδιαφθορά για την οποία κάνει λόγο ο τίτλος.
Ωστόσο παρά την καθολική επικράτηση της παθολογίας του συστήματος σε παγκόσμιο επίπεδο και σε όλες τις δομές των κοινωνιών μας και παρά την αδυναμία «διαβλέψεων» η Ιστορία, ας είναι ανέλπιστα, πήρε απ’ ό,τι είδαμε θέση και, όταν η Ιστορία παίρνει θέση, τα πράγματα βαίνουνε καλώς.
Όταν λοιπόν οι μεγάλοι απολαμβάνουν τους καρπούς της αυτοδιαφθοράς τους, οι μικροί τα ρημάζουν, για να μετατρέψουν σε καρποφόρο το ρημαγμένο από τους γονείς τους μέλλον.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Δίχως «Στοργή»

Συγχαρητήρια για τα εγκαίνια του πρώτου βρεφονηπιακού σταθμού στο Πλαγιάρι. Σύσσωμη η συντακτική ομάδα του περιοδικού, εύχεται να υλοποιηθεί σύντομα η ολοκλήρωση του αντίστοιχου έργου και στα υπόλοιπα διαμερίσματα του Δήμου μας.
Μήπως όμως το μηνιαίο ποσό των 200 ευρώ το μήνα για τροφεία, βρίσκεται σε αντίθεση με τον κοινωνικό χαρακτήρα του έργου;
Πώς εξυπηρετείτε τους εργαζόμενους γονείς, όταν το παραπάνω ποσό είναι απαγορευτικό για την εγγραφή των παιδιών τους στο σταθμό;
Ένας Δήμος που υποστηρίζει ότι κάνει κοινωνικό έργο, οφείλει να το δείχνει και στην πράξη.
Τελικά σε τι διαφέρει μια Δημοτική επιχείρηση από μια ιδιωτική;
Ελπίζουμε να το καταστήσετε σαφές, αναθεωρώντας την τιμολογιακή σας
πολιτική, σε μια εποχή οικονομικά δύσκολη για όλους μας.

Με στοργή
Η Συντακτική επιτροπή του περιοδικού
«Κάτοικος Δ. Μίκρας»

Διαβάστε τη συνέχεια...

Γράμμα από μια καθηγήτρια προς τους τελειόφοιτους Λυκείου και όχι μόνο!

Βασιλειάδου Σοφία

Αναρωτιέμαι μαζί σας , τώρα που κλείνει ένας κύκλος της ζωής σας, τι σας πρόσφεραν τα τρία χρόνια του Λυκείου και από τι σας στέρησαν.
Διάβασμα, εντατικοποίηση, άγχος και συναισθηματική φόρτιση, σκληρή δουλειά με επιβράβευση μια θέση σε κάποιο πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ και ένα αβέβαιο επαγγελματικό μέλλον.
Επιπλέον το άγχος των περισσότερων γονιών να εξασφαλίσουν τα υπέρογκα , για μια μέση οικογένεια , χρηματικά ποσά των φροντιστηρίων, αφού το σχολείο και η πρόσθετη διδακτική στήριξη απαξιώνονται συστηματικά και μάλλον σκόπιμα.
Σας κλέψαμε την εφηβεία. Δεν σας αφήσαμε να ασχοληθείτε με αυτά που θα θέλατε.
Δεν σας αφήσαμε να εκπληρώσετε εφηβικές σας επιθυμίες, να χαρείτε τη συντροφιά των φίλων σας, ένα πολιτιστικό γεγονός, να προβληματιστείτε για κάτι άλλο πέρα από τις πανελλήνιες εξετάσεις. Να αναδείξετε κάποιες ιδιαίτερες κλήσεις σας που θα μπορούσαν να παίξουν καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα ζωή σας. Δεν το θέλαμε αλλά πιστεύαμε εμείς οι οι καθηγητές σας και οι γονείς σας ότι ήταν για το δικό σας καλό. Ναι γιατί και εμείς βρισκόμαστε στις ίδιες συμπληγάδες και κρίναμε ότι οφείλαμε να σας προετοιμάσουμε για μια κοινωνία, όπως η σημερινή, σκληρή, ανταγωνιστική, απαιτητική, χωρίς περίσσιους συναισθηματισμούς.
Και έπειτα ήλθε ο ξεσηκωμός του Δεκεμβρίου. Ξέσπασμα οργής και αγανάκτησης. Απολίτικο το είπαν κάποιοι, με έντονα στοιχεία αναρχισμού. Μπορεί μπροστά στις κάμερες να μην μπορούσατε να δικαιολογήσετε τις πράξεις σας με όρους πολιτικής. Εμείς όμως ξέραμε γιατί το κάνατε. Και στο Υπουργείο Παιδείας το ξέρανε. Ανυσήχησαν, ανησύχησε το κατεστημένο όλης της Ευρώπης. Και αναγκαστήκαν να προτείνουν διάλογο για την παιδεία, αναθεώρηση του θεσμού των πανελληνίων. Ένα στημένο διάλογο με προαποφασισμένο το περιεχόμενο και τις κατευθύνσεις ,είπαν πολλοί (κόμματα, ΟΛΜΕ,..). Μάλλον έχουν δίκαιο. Γιαυτό και εμείς , εσείς πρέπει να συνεχίσουμε να δίνουμε μικρές και μεγάλες μάχες για μια καλύτερη παιδεία. Αλλά συμφωνούμε ή όχι με το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα δεν πρέπει να μείνουμε έξω από το παιχνίδι Προβληματισμός λοιπόν αλλά και διάβασμα, έστω κι αν είναι ένα διάβασμα ανούσιο, χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα με μόνη αμοιβή ένα εισιτήριο προς την τριτοβάθμια.
Εμείς οι μεγαλύτεροι, οι περισσότεροι , χάσαμε τα οράματα μας, της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας, της ουσιαστικής δημοκρατίας ή τα κρύψαμε κάπου βαθειά μέσα μας. Εσείς είστε νέοι, έχετε όλη τη ζωή μπροστά σας. Βάλτε στόχους μην την εξευτελίσετε. Αγωνιστείτε για να γίνει το όραμα πραγματικότητα.

Διαβάστε τη συνέχεια...

STAGE: Ο δήμος Μίκρας προωθεί την φθηνή και ανασφάλιστη εργασία

Τάσος Αναστόπουλος, Πλαγιάρι

Η έλλειψη σαφούς πολιτικού στίγματος είναι ένα αυτονόητο και θεμιτό χαρακτηριστικό σε πολλές δημοτικές παρατάξεις συνεργασίας υπερκομματικού χαρακτήρα στην τοπική αυτοδιοίκηση. Όμως, όταν οι παρατάξεις αυτές συγκροτούνται χωρίς δεσμευτικές προγραμματικές αρχές, χωρίς εσωτερικές δημοκρατικές διαδικασίες και με κύριο, αν όχι μοναδικό, στόχο την κατάληψη της διοίκησης των δήμων και τη διαχείριση των δημοτικών υποθέσεων χωρίς γνώμονα το δημόσιο συμφέρον, τότε η έλλειψη πολιτικού στίγματος μετεξελίσσεται σε πολιτική αμορφία.
Η πολιτική αμορφία αντιστοιχεί σε μια ουδέτερη πολιτική ταυτότητα που όμως κατά κανόνα συνδέεται με την υιοθέτηση και εφαρμογή των πιο συντηρητικών και αντιλαϊκών πολιτικών στην πολύπαθη τοπική αυτοδιοίκηση.
Η πολιτική αμορφία είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της σημερινής διοίκησης του Δήμου Μίκρας. Στην περίπτωσή μας όμως έχει λάβει κακοήθη μορφή και έχει συμβάλλει στη μεταλλαγή του δήμου μας σε πειραματόζωο του νεοφιλελευθερισμού.
Δήθεν αναπτυξιακές πολιτικές, που απορρίπτονται και απαξιώνονται από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας, εφαρμόζονται ανενδοίαστα στο δήμο Μίκρας με επιταχυνόμενους ρυθμούς. Το ξεπούλημα της δημοτικής περιουσίας σε συνδυασμό με την χωρίς ενδοιασμούς εφαρμογή των κακόφημων συμπράξεων δημόσιου-ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ), ο δανεισμός για τη συγκάλυψη της οικονομικής χρεοκοπίας του δήμου και την εξυπηρέτηση προεκλογικών σκοπιμοτήτων, η διεύρυνση των ελαστικών και επισφαλών σχέσεων εργασίας σε συνδυασμό με την ιδιωτικοποίηση των δημοτικών υπηρεσιών αποτελούν συνηθισμένες πρακτικές της δημοτικής πλειοψηφίας
Ένα νέο πεδίο «δόξης» για το δήμο μας είναι η προβολή των μορφών φθηνής και ανασφάλιστης εργασίας που προωθούνται από τα λεγόμενα προγράμματα STAGE.
Απόδειξη γι’ αυτό είναι το ανυπόγραφο δισέλιδο(!!) κείμενο για τα STAGE στο τεύχος Φεβρουαρίου του επίσημου εντύπου του δήμου.
Τα «προγράμματα απόκτησης εργασιακής εμπειρίας», STAGE, εφαρμόσθηκαν για πρώτη φορά από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ με στόχο την λογιστική μείωση των δεικτών ανεργίας και η εφαρμογή τους συνεχίστηκε και διευρύνθηκε από τις κυβερνήσεις της ΝΔ. Σήμερα έχουν καταλήξει να αποτελούν μηχανισμό ανακύκλωσης της ανεργίας, εξασφάλισης φτηνής ανασφάλιστης εργασίας και άσκησης ρουσφετολογικής πολιτικής.
Η εφαρμογή των προγραμμάτων STAGE αποτελεί έγκλημα σε βάρος των εργαζόμενων και των ασφαλιστικών ταμείων. Πρόσφατα ακόμη και η ΓΣΕΕ, μετά από πολλούς δισταγμούς, εξέφρασε την αντίθεσή της στη συνέχιση και τη διεύρυνση εφαρμογής των προγραμμάτων αυτών.
Στον ιδιωτικό τομέα οι εταιρίες που αναλάμβαναν αυτά τα προγράμματα ήταν αρχικά υποχρεωμένες να καταβάλλουν στο ΙΚΑ όλες τις εργοδοτικές εισφορές. Τώρα όμως, οι εργαζόμενοι που συμμετέχουν στα προγράμματα STAGE ασφαλίζονται μόνο για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και για το λεγόμενο επαγγελματικό κίνδυνο. Μιλάμε συνεπώς για μια σκανδαλώδη παροχή προς την εργοδοσία, που έτσι απαλλάσσεται από την καταβολή ασφαλιστικών εισφορών, σε βάρος φυσικά του ΙΚΑ και των άλλων Ταμείων. Όμως η ανασφάλιστη εργασία μέσω των προγραμμάτων STAGE επεκτείνεται ραγδαία στο δημόσιο τομέα (ΙΚΑ, εκπαίδευση κλπ) και στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης. Στο ΙΚΑ το 1/3 περίπου του προσωπικού εργάζεται ανασφάλιστο, με προγράμματα STAGE των 400 ευρώ τον μήνα, χωρίς καμία προοπτική για το αύριο και οι περισσότεροι από αυτούς τους εργαζόμενους βρίσκονται σήμερα λίγο πριν την απόλυση. Σήμερα η κυβέρνηση προωθεί, μέσω του προγράμματος STAGE την πρόσληψη ανασφάλιστου βοηθητικού προσωπικού για τα ολοήμερα νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολεία. Και μέσα στη σύγχυση να σου και η τοπική αυτοδιοίκηση με πρώτο και καλύτερο το δήμο Μίκρας. Ενώ το υπουργείο Απασχόλησης εξαγγέλλει 20.000 προσλήψεις στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης, ο δήμος Μίκρας, σαν από καιρό έτοιμος... προβάλλει τον παράδεισο των STAGE δήθεν αντικειμενικά σε ανυπόγραφη καταχώρηση στην εφημερίδα του δήμου αποδεικνύοντας έτσι ότι η διοίκηση του δήμου μας δεν ευαισθητοποιείται καθόλου απέναντι στις αντιδράσεις των συνδικαλιστικών φορέων, των κομμάτων και ακόμη και δημάρχων, όπως ο δήμαρχος Καισαριανής, που αντιδρούν και διαμαρτύρονται για τον εργασιακό μεσαίωνα των προγραμμάτων STAGE.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Η καθημερινότητα...

Κωστής Γκορτζής, Τρίλοφος

«Μπούκωσε» η θυρίδα. Παχιό παχιό το νέο τεύχος της Εφημερίδας του Δήμου μας που «ταΐζουμε» με τα δημοτικά μας τέλη.
«Χαλάλι, όμως», είπα μόλις είδα τον τεράστιο τίτλο. ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΒΑΘΜΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ. Την ακούμπησα με τρυφερότητα στο κάθισμα του συνοδηγού και σπινάρισα το αυτοκίνητο βιαστικός να φτάσω σπίτι να τη φυλλομετρήσω.
Βγαίνοντας από το δρομάκι των θυρίδων, έπεσα στα φρένα. Φρακάρισμα, πάλι, στην πλατεία από τον έξυπνο νεοέλληνα που θέλει να αγοράσει ψωμί και πατάτες μπαίνοντας ΜΕΣΑ στον φούρνο και στο σούπερ μάρκετ με το θηριώδες 4x4, το λεωφορείο του ΟΑΣΘ δεν χωράει και ο οδηγός σκούζει απελπισμένος το κλάξον του, το ίδιο και ο «εκκενώσεις βόθρων» δέκα μέτρα πιο πάνω που δεν μπορεί να περάσει γιατί ο πρώτος ξάδερφος του έξυπνου νεοέλληνα θέλει να πληρώσει τους δεκάξη λογαριασμούς των κινητών της οικογένειας παρκάροντας το δικό του, πιο θηριώδες, 4x4 στη μέση του δρόμου έξω από το Ταχυδρομείο.
«Άντε ρε παιδιά», σιγομουρμουράω ανυπόμονος να φτάσω σπίτι. «Πεντακόσια μέτρα έμειναν». Μπλοκαρισμένος μπροστά στο σουβλατζίδικο, ξαφνιάζομαι από τον δεύτερο ξάδερφο του νεοέλληνα που βγαίνει από το επάνω στενάκι των θυρίδων και θέλει να περάσει για να κατεβεί ΑΝΑΠΟΔΑ στον μονόδρομο και να βγει στη φρακαρισμένη πλατεία. «Πού πάς ρε Καραμήτροοοο;» φωνάζω. «Μονόδρομοοοοος!» Η απάντησή του, πλήρης θρησκευτικής ορολογίας περιλαμβάνουσα τους Άγιους Πάντες, τη σεπτή Παναγία και τον καλό Χριστούλη, θα έκανε τον ΠαπαΧρήστο υπερήφανο για τους πιστούς του ενορίτες (αφού το συγκεκριμένο αυτοκίνητο πρώτο έρχεται και τελευταίο φεύγει απ’ τον Αη Θανάση κάθε Κυριακή…) και προκαλεί την αντανακλαστική μου μνήμη να ανασύρει από τα βάθη της την αντίστοιχη ναυτική ορολογία που είχα μάθει στα νιάτα μου. Καβαλώντας το πεζοδρόμιο του σουβλατζίδικου και συνεχίζοντας τον …ψαλμό του, με προσπερνάει ανάποδα και πάει να φρακάρει παρακάτω στην πλατεία.
Επιτέλους, ο πρώτος ξάδερφος του νεοέλληνα, βγαίνει από το Ταχυδρομείο, πετάει το μάτσο των λογαριασμών στην τζιπούρα, πετάει ένα «άει %$#@σου» στον «εκκενώσεις βόθρων» που δικαίως τον «έλουζε» με ποικιλία λεκτικών βοθρολυμάτων, και ξεκινάει μεγαλοπρεπώς. Μπρος το τζιπ, πίσω ο «εκκενώσεις», κολλητά κι εγώ ν’αναπνέω και να οσμίζομαι το στάζον περιεχόμενο του προπορευόμενου.
Η ταχύτητα μικρή. Το τζιπ, ο «εκκενώσεις» κι εγώ, κι άλλοι αμέτρητοι από πίσω, πορευόμαστε την ανηφόρα ανάμεσα σε ευάριθμους πεζούς που κατευθύνονται στο μνημόσυνο της γιαγιάς του νεοέλληνα στην εκκλησία της Παναγίας λίγο πιο πάνω. Περπατώντας στον δρόμο, φυσικά, μια και το πεζοδρόμιο (όπου υπάρχει) έχει πλάτος αντίστοιχο του συρματόσχοινου των ακροβατών στο τσίρκο Μεντράνο.
Φυσικά, στη διασταύρωση της εκκλησίας σταματάμε ξανά. «Φτου!» σκέφτομαι, «όλο το σόι του νεοέλληνα θα είναι εδώ παρκαρισμένοι». Τι να κάνω, σηκώνω το χειρόφρενο, σβήνω τη μηχανή, και συμμετέχω με τη δέουσα ευλάβεια στο μνημόσυνο της γιαγιάς. Το ίδιο και ο «εκκενώσεις»… Ευκαιρία να διαβάσω και την αλληλογραφία που πήρα από τη φρακαρισμένη, λόγω Δημοτικής εφημερίδας, θυρίδα. Πιστωτική μία, πιστωτική δύο, Στεγαστικό τρία, Καταναλωτικό τέσσερα, ΟΤΕ πέντε, ΔΕΗ έξη, καπάκι και το «φτηνό»… νερό του Δήμου, κάπως μού ‘ρθε και …ζήλεψα τη μνημονευόμενη γιαγιά που γλύτωσε.
Έδιωξα τις μακάβριες σκέψεις και είπα να ρίξω μια ματιά στα ευχάριστα. Προκλητικά απλωμένη στο κάθισμα η εφημερίδα του Δημάρχου μας φώτιζε το σκοτεινό τούνελ του μυαλού μου με τον φωτεινό τίτλο της. ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΒΑΘΜΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ.
Φευ!, μόλις είπα να της ρίξω μια ματιά, ένα σύννεφο λαδοπετρέλαιου από την εξάτμιση του «εκκενώσεις», που έβαλε μπρος και ξεκίνησε, με ξαναγύρισε στην πραγματικότητα. «Άντε, τρακόσια μέτρα μείνανε» σιγομουρμούρισα κι έβαλα μπρος.
200 μέτρα από το σπίτι, με τα αμορτισέρ να χτυπούν κόκκινο από την εκπληκτική ποιότητα του οδοστρώματος που ο κάθε εργολάβος κόβει-ράβει κατά πώς του καπνίσει, ο συμπαθής «εκκενώσεις» σταματάει για προβεί προφανώς σε αναρρόφηση λυμμάτων κάποιου γείτονα. Ευτυχώς υπάρχει παράκαμψη. Στρίβω αριστερά, βγαίνω για λίγο στον κεντρικό προς Χαλκιδική, με προσπερνούν ξυριστά τρία φορτηγά στη σειρά με 100 χιλιόμετρα, ξαναστρίβω δεξιά και μπαίνω ανακουφισμένος στα τελευταία 100 μέτρα της διαδρομής «προς Ι.Ν. Αγίου Αθανασίου». 100 μέτρα ειδικής διαδρομής επιπέδου CAMEL TROPHY, αποφεύγω την ταμπέλα «Οδός ΤΖΙΛΗ», που είναι φυτεμένη στον ΔΡΟΜΟ και όχι στο πεζοδρόμιο, και κατηφορίζω για να παρκάρω στον χώρο έξω από την εκκλησία. Αμ, δεν!
Πιο εύκολα βρίσκεις να παρκάρεις στην …Τσιμισκή παρά στον Άγιο Αθανάσιο Τριλόφου. Η κατάσταση μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν ανεκτή. Τα αυτοκίνητα της γειτονιάς οριακά χωρούσαν στον διατιθέμενο χώρο και, άντε περίσσευαν κανα δυό που βολεύονταν στο προαύλιο της εκκλησίας, κυρίως το βράδυ και όταν η εκκλησία δεν λειτουργούσε. Έλα όμως που κάποιος, συγγενής του νεοέλληνα μάλλον κι αυτός, Επίτροπος της εκκλησίας αποφάσισε κι έβαλε ταρίφα για το πάρκιγκ φτιάχνοντας και θέσεις με ΑΛΥΣΣΙΔΕΣ και φράζοντας την είσοδο του προαύλιου σαν τον Κεράτιο Κόλπο με αλυσσίδα, λουκέτο και ταμπέλα «Σας ενημερώνουμε ότι από το Σάββατο 20/12/08 το προαύλιο της εκκλησίας θα παραμένει κλειστό, λόγω εορτών και ανάγκης χώρου στάθμευσης των ενοριτών μας κατά τη διάρκεια των Θ.Λειτουργιών»! Οι γείτονες δεν είναι, φαίνεται, ενορίτες. Και όσο διαρκεί η Θεία Λειτουργία, το προαύλιο μπορεί να είναι πάρκιγκ ενώ όταν η εκκλησία είναι κλειστή δεν μπορεί… Αν συνδυάσω τον …οβολό των λειτουργουμένων στην ιστορική αυτή απόφαση θα είμαι κακός Χριστιανός;
Σκοτεινιασμένος από αυτή την καθημερινότητα, σπρώχνω λίγο τους σκουπιδοτενεκέδες, και στριμώχνω το αυτοκίνητο. «Α, μα πιά» μουρμουράω. «Ας δούμε και κάτι καλό». Ανοίγω την εφημερίδα για να ενημερωθώ τουλάχιστον για τα έργα που ο καλός μας Δήμαρχος κάνει για να τη βελτιώσει. Έργο πρώτο, «Κατασκευή αίθουσας πολλαπλών χρήσεων στο Πλαγιάρι», έργο δεύτερο «Σε εξέλιξη οι διαδικασίες έγκρισης της μελέτης για την κατασκευή κτιρίου πολλαπλών χρήσεων στον ΒΛΑΧΟ», έργο τρίτον, «Παρεμβάσεις στην κεντρική πλατεία του Κάτω Σχολαρίου», έργον τέταρτον, «Αίτημα του Δήμου η κατασκευή του 3ου Νηπιαγωγείου Τριλόφου».
ΑΥΤΑ! Μια αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, μια «εξέλιξη σε διαδικασίες έγκρισης», μια «παρέμβαση» και ένα … «αίτημα».
Και η αποχέτευση; Τα πεζοδρόμια; Οι δρόμοι; Τα φορτηγά που διασχίζουν την περιοχή; Το ρεύμα που μια έχει και μια δεν έχει; Το νερό που ώρες ώρες μπορείς να χτίσεις μ’ αυτό (με τόσο χώμα που περιέχει); Οι πολεοδομικές αυθαιρεσίες και παρανομίες; Η ανικανότητα των Τεχνικών Υπηρεσιών να προσδιορίσουν αν ένας δρόμος είναι δημοτικός ή ιδιωτικός; Η ταχυδρομική εξυπηρέτηση; Η αστυνόμευση; Ο αποκλεισμός των ΑΜΕΑ από παντού; Η ΑΠΟΧΕΤΕΥΣΗ;;;;;
Ανοίγω την πόρτα με την εφημερίδα στο χέρι και την ώρα που το πόδι μου βουλιάζει στο ποτάμι των νερών που, ως συνήθως, κατηφορίζουν την οδό Τζιλή, πέφτει το μάτι μου σ’ έναν μικρότερο τίτλο στο πρωτοσέλιδο. «ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ Η ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΕΡΗ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ».
Η αντανακλαστική μνήμη μου έφερε στα χείλη μου το σημαδιακό τραγούδι του Μηλιώκα. «Να δείς που κάποτε θα μας πούνε και %^%$#κες!»
Τέντωσα το χέρι μου και απόθεσα τη φυλλάδα στον σκουπιδοτενεκέ. Στον πράσινο, όχι στον μπλε, από φόβο μην και …ανακυκλωθεί.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Περί εθνικών επετείων

Δημήτρης Σελέκος, Πλαγιάρι

Ακουγόταν από μακριά, με εκείνο το χαρακτηριστικό αντίλαλο των μικροφωνικών εγκαταστάσεων στα πανηγύρια, με τόνο και ρυθμό κατηχητικής ρητορείας. Δεν θέλησα να προσέξω τι λέει, ήμουν σίγουρος για την ποιότητα του λόγου, δεδομένου του εορτασμού της 25ης Μαρτίου. Σίγουρα θα μιλούσε για εθνική παλιγγενεσία, γενναίους αγώνες, ήρωες, ιστορία, ελευθερία, ανεξαρτησία, δικαιοσύνη... Μα τι με χωρίζει εμένα από αυτές τις έννοιες και μου δημιουργούν αποστροφή όταν ακούγονται σε επετείους; Το καλοσκέφθηκα. Μάλλον, «ο βίος και η πολιτεία» όσων τις εκστομίζουν. Μιλούν για πατρίδα όσοι κάνουν ό, τι μπορούν για να καταστρέψουν κάθε πιθαμή εδάφους της (είναι βλέπετε και τόπος η πατρίδα) εν ονόματι του κέρδους της ιδιοκτησιακής δημοκρατίας της αντιπαροχής∙ όσοι στραγγαλίζουν τον δημόσιο χώρο με τη βία της πολεοδομικής «ανάπτυξης», βία εναντίον της μητέρας, του πεζού, του ηλικιωμένου∙ όσοι υποβαθμίζουν τις γειτονιές χάρη των εμπορικών κέντρων. Μιλούν για πατρίδα όσοι απομυζούν τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους (γιατί πατρίδα είναι και οι άνθρωποι) με περισσή δεινότητα και καθ’ έξιν μένοντας δήθεν έκπληκτοι ή βουβοί στο χάσιμο δισεκατομμυρίων ευρώ στους χρηματιστηριακούς ναούς που οι ίδιοι έχτισαν∙ όσοι καταστρέφουν τη ελπίδα για γηρατειά με αξιοπρέπεια εγκαταλείποντας την κοινωνική ασφάλιση στα νύχια των ιδιωτικών εταιρειών∙ όσοι αφήνουν να μαραίνεται η δημόσια εκπαίδευση. Μιλούν για πατρίδα όσοι είναι υποτελείς στον κοσμοπολιτισμό αμερικάνικου τύπου ή άλλως επεκτατισμό∙ όσοι συνδέουν ολοκληρωτικές ιδέες και πρακτικές με την έννοια της πατρίδας.
Το περίεργο είναι ότι η αποκαλούμενη αριστερά έχει εγκαταλείψει τον χώρο της πατρίδας στους πατριδοκάπηλους. Και είναι περίεργο γιατί η αριστερά -με την ευρεία έννοια– ταυτίζονταν με αγώνες όχι μόνο κοινωνικούς, αλλά και πατριωτικούς: οι επτανήσιοι ριζοσπάστες (Πανάς, Ρηγόπουλος, Χοϊδάς, Τιμολέων Φιλήμων, Γεώργιος Φιλάρετος, Μαρίνος Αντύπας, Πλάτων Δρακούλης), ο κρητικός Σταύρος Καλλέργης, ο ανδριώτης Νίκος Γιαννιός, ο Άρης Βελουχιώτης κ.α. Τι την εμποδίζει να γλεντάει την επανάσταση του 1821 με τον δικό της τρόπο χωρίς παρελάσεις, να χαίρεται ό,τι απελευθερωτικό, να απαγγέλλει Κάλβο και Σολωμό και Ρίτσο;
Μήπως δεν ήταν και κοινωνική εκείνη η επανάσταση;

Διαβάστε τη συνέχεια...

Η θεωρία του μορφωτικού κεφαλαίου, Πιέρ Μπουρντιέ και Ζαν-Κλωντ Πασερόν

Κωστάκη Χριστίνα, Κάτω Σχολάρι

Η έννοια του μορφωτικού κεφαλαίου προτάθηκε από τους συγγραφείς των “Κληρονόμων”, Πιέρ Μπουρντιέ και Ζαν-Κλωντ Πασερόν. Μία μελέτη η οποία ξεκινάει το 1964 και έχει αποκτήσει μεγάλη επιρροή, σε διεθνές επίπεδο, τα τελευταία είκοσι περίπου χρόνια.
Κατά τους συγγραφείς των “Κληρονόμων” τα εμπόδια μπροστά στις σπουδές και η κοινωνική ανισότητα στην εκπαίδευση δεν οφείλονται μόνο στην κοινωνικοοικονομική τάξη στην οποία βρίσκεται ο μαθητής/φοιτητής, αλλά σημαντικό ρόλο παίζει κυρίως η κοινωνική προέλευση του, η οποία καθορίζει την επίδοση στις σπουδές, την επιλογή της ειδικότητας και την αργοπορία.
Ο σημαντικός ρόλος της κοινωνικής προέλευσης των μαθητών κι έπειτα των φοιτητών, εξηγείται απ’ το γεγονός ότι οι οικογένειες των προνομιούχων τάξεων έχουν να προσφέρουν στα παιδιά τους “μορφωτικό κεφάλαιο”. Με τον όρο “μορφωτικό κεφάλαιο” εννοούμε ένα σύνολο από στοιχειά συγχρόνως γνωστικά και ιδεολογικά, ορισμένες “στάσεις” και “συμπεριφορές” που ευνοούν την εξοικείωση με την εκπαίδευση. Είναι η λεγόμενη “ελεύθερη παιδεία”, κουλτούρα που υπάρχει έξω από τον θεσμό του σχολείου, π.χ λογοτεχνία, ποίηση, εφημερίδες, εκθέσεις, πολιτιστικές/ καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, ταξίδια.
Έτσι τα παιδιά των προνομιούχων έρχονται στο σχολείο εφοδιασμένα με την “ελεύθερη παιδεία”, δηλαδή από ένα σύνολο μορφωτικών εφοδίων, τα οποία δεν αποτελούν μέρος της ύλης που μεταδίδει το σχολείο, έχουν ωστόσο άμεση σχολική χρησιμότητα, καθώς εφοδιάζουν το άτομο με μια προδιάθεση στη μάθηση και το εξοικειώνουν με τα ερμηνευτικά κλειδιά για την κατανόηση των έργων των ιδεών και της τέχνης. Καθιστώντας το έτοιμο απέναντι στην γνώση, στην παιδεία γενικά και στο σχολείο ειδικότερα.
Τα παιδιά των προνομιούχων μετά από την μακρόχρονη εξοικείωση τους με τα έργα των ιδεών και της τέχνης (η περίφημη “όσμωση”, “οσμωτική καλλιέργεια”) εμφανίζουν αυξημένες, συγκριτικά με τα παιδιά των μη προνομιούχων, διανοητικές ικανότητες και δεξιότητες. Η ευρύτερη αυτή μόρφωση (αποτέλεσμα της οσμωτικής μάθησης) που έχει αποκτήσει το παιδί στους κόλπους της οικογένειας, εκείνης που καταναλώνει συστηματικά διάφορα μορφωτικά αγαθά υψηλής ποιότητας, το “μορφωτικό κεφάλαιο” δηλαδή είναι ένα κοινωνικό κεκτημένο, το οποίο όμως μεταφράζεται από το σχολείο ως φυσικό προσόν!
Αυτό συμβαίνει διότι το σχολείο δεν εξετάζει και αξιολογεί μόνο την ύλη που μεταδίδει, αλλά και την διανοητική καλλιέργεια και την ευρύτερη μόρφωση του παιδιού. Μ’ αυτόν τον τρόπο το σχολείο μεταβιβάζει τα προνόμια της σχολικής αριστείας στους ήδη προνομιούχους.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Εκλογικά Δικαιώματα και Δύναμη Διεκδίκησης

Ιφιγένεια Παπαρούση, Πλαγιάρι

Αγαπητοί συμπολίτες και γείτονες,

Με αφορμή τις επικείμενες εκλογές, αναρωτιέμαι πόσοι από εσάς, που μετοικήσατε στο Πλαγιάρι έχετε μεταφέρει τα εκλογικά σας δικαιώματα. Επειδή ιδίως στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης, η μία ψήφος κάνει την διαφορά. Επιπλέον γνωρίζω πραγματική ιστορία, όπου συντοπίτης μας, που μόλις έχει μετακομίσει από Θεσσαλονίκη στην περιοχή, διεκδικεί ένα τάδε δίκαιο και λογικό αίτημα από τον Δήμο Μίκρας, το οποίο όμως παραμένει καιρό σε εκκρεμότητα χωρίς επίλυση. Και κάποια στιγμή, σε τυχαία συνάντηση με ανώτατο μέλος του δημοτικού συμβουλίου, ο συντοπίτης μας μένει εμβρόντητος ακούγοντας «ναι, σε ξέρω είσαι ο Χ που ζητάς το τάδε, αλλά δεν έχεις εδώ τα εκλογικά σου δικαιώματα». Τα συμπεράσματα δικά σας.
Τα στοιχεία του συντοπίτη δεσμεύομαι να τα κρατήσω εμπιστευτικά, αλλά μοιράζομαι μαζί σας ότι προσωπικά από τις 14 Μαρτίου του 2008, έχει πρωτοκολληθεί το αίτημα μου για κάδο απορριμμάτων. Παρ’ όλες τις προσπάθειες μου και την επικοινωνία μου με τον Δήμο ουδέποτε επιλύθηκε το θέμα μου. Όπως φαντάζεστε, ανυπομονώ να έρθει ο Μάρτιος του 2010, για να μεταφέρω τα εκλογικά μου δικαιώματα και να δω αν η στάση του δήμου θα αλλάξει.
Η αλήθεια είναι ότι τα παραπάνω αποτελούν εικασίες. Όμως σε κάθε περίπτωση, στις δημοκρατίες η δύναμη μας είναι στην ψήφο. Και αν αναρωτιέστε ποια η διαδικασία για την μεταφορά των δικαιωμάτων σας, το έψαξα πριν από εσάς και σας το μεταφέρω. Πηγαίνετε σε ένα ΚΕΠ, μαζί με τον/την σύζυγο και τις ταυτότητες σας. Μαζί σας έχετε είτε δύο λογαριασμούς του ΟΤΕ (έναν που εκδόθηκε πριν δύο χρόνια και ένα πρόσφατο) είτε απλά και μόνο έναν λογαριασμό της ΔΕΗ. Από το ΚΕΠ θα ζητήσουν όλα τα υπόλοιπα έγγραφα. Στην περίπτωση που έχετε παλιότερο λογαριασμό του ΟΤΕ, οι δύο λογαριασμοί αποτελούν απόδειξη ότι μένετε τουλάχιστον δύο χρόνια. Ενώ στην περίπτωση της ΔΕΗ, οι υπάλληλοι του ΚΕΠ θα ζητήσουν από την ΔΕΗ να τους διαβεβαιώσει ότι μένετε τουλάχιστον δύο χρόνια στην περιοχή. Και αυτό ήταν τελειώσατε. Τόσο απλά.
Αξίζει και ευελπιστώ ότι όλοι όσοι ήρθατε από άλλους δήμους αλλά αγαπήσατε αυτό τον τόπο θα το φροντίσετε. Μέχρι το επόμενο τεύχος, να είστε όλοι καλά.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Ποιοι φταίνε και ποιοι πληρώνουν την κρίση;

Γεώργιος Καστανίδης, Πλαγιάρι

Ένα πρωί, ενώ οδηγούσα το αυτοκίνητό μου και πήγαινα στη δουλειά μου, το μυαλό μου ταξίδευε στη δόση του δανείου που έπρεπε να πληρώσω, στο γείτονα που αποφάσισε ξαφνικά να αδειάσει τα βοθρολύματά του στο δρόμο εκμεταλλευόμενος τη βροχή, στο λογαριασμό της Δ.Ε.Η. που κάθε φορά εμφανίζεται αυξημένος ενώ από την άλλη η επιχείρηση παρουσιάζει ολοένα και περισσότερες ζημίες, στο λογαριασμό του νερού που και αυτός ανεβαίνει αλλά η ποιότητα του κατεβαίνει και ξαφνικά… ακούω στο ραδιόφωνο ότι μια μεγάλη επενδυτική εταιρεία στην Αμερική παρουσίασε σημαντικά οικονομικά προβλήματα με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στη χρεωκοπία.
Σταματάω απότομα τις σκέψεις μου και ανοίγω την ένταση του ραδιοφώνου. Διαπιστώνω έκπληκτος ότι επέρχεται μεγάλη οικονομική κρίση στην Αμερική η οποία με τη σειρά της θα έρθει και στην Ευρώπη και φυσικά και στη χώρα μας. “Και πάνω που έπεσε το πετρέλαιο και η βενζίνη, σκέφτομαι, και πήραμε μια ανάσα, να σου τώρα ένα νέο γεγονός που θα μας προβληματίσει”. Πού να φανταστώ ότι θα οδηγούμασταν σε αυτό που ζούμε σήμερα αλλά και σε αυτά που πρόκειται να δούμε στο άμεσο μέλλον.
“Έκανα κάτι λάθος στη ζωή μου που θα έπρεπε να αποφύγω, έτσι, ώστε να μη συμβάλω και εγώ στην λεγόμενη οικονομική κρίση;”
“Μήπως δεν έπρεπε να μπω σε διαδικασία δανείου για την αγορά πρώτης κατοικίας;”
“Το καινούριο αυτοκίνητο που είχα αγοράσει ήταν πέραν των δυνατοτήτων μου;”
“Το ότι ψωνίζω από ελληνικό super market είναι σπατάλη, ενώ θα έπρεπε να ψωνίζω από ξενόφερτη αλυσίδα discount με αμφίβολης ποιότητας προϊόντα;”
“Τα ρούχα που ψώνισα πριν ένα μήνα ήταν καταστροφή για την οικονομία;”
Όλα αυτά τα ερωτήματα αλλά και πολλά άλλα άρχισαν από εκείνο το πρωί μέχρι και σήμερα να με βασανίζουν και να μην ξέρω τι πραγματικά να κάνω. Τα πράγματα οδηγούνται καθημερινά από το κακό στο χειρότερο στην αγορά, μεγάλες επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν σημαντικά οικονομικά προβλήματα, οι ακάλυπτες επιταγές μήνα με το μήνα πολλαπλασιάζονται, οι απολύσεις είναι ένα καθημερινό φαινόμενο και εγώ τρέχω όλη μέρα για να μπορέσω να εισπράξω αυτά που μου χρωστάνε στη δουλειά μου, να βρω καμιά καινούρια δουλειά, αν και έχουν μειωθεί σε μεγάλο βαθμό, και γενικότερα να επιβιώσω μέσα σε αυτή την τρέλα που επικρατεί.
Από την άλλη μεριά η κυβέρνηση δείχνει να είναι σε απόγνωση και ζητά χείρα βοηθείας από τα υπόλοιπα κόμματα που της γυρίζουν την πλάτη. Και εμείς σαν άβουλα όντα καθόμαστε μπροστά στο χαζοκούτι και παρακολουθούμε στα παράθυρα της ντροπής τις ανελέητες κοκορομαχίες των πολιτικών και των δημοσιογράφων να προσπαθούν να φωνάξουν δυνατότερα από το συνομιλητή τους και όχι να διεξάγουν έναν πολιτισμένο διάλογο με επίπεδο που θα άρμοζε στους ανθρώπους που μας εκπροσωπούν. Προσπαθούν όλοι τους να μας πείσουν ότι για την οικονομική κρίση που διανύουμε φταίμε εμείς και ο υπερκαταναλωτισμός μας και όχι αυτοί που όλα αυτά τα χρόνια οδήγησαν τη χώρα σε τεράστια αδιέξοδα, που δημιούργησαν μια Ελλάδα γεμάτη δημοσίους υπαλλήλους που σε κάποιες υπηρεσίες δεν έχουν καν αντικείμενο να εργαστούν, που ξεπουλάνε την περιουσία της χώρας μας δεξιά και αριστερά, που παρότρυναν τον κοσμάκη να “επενδύσει” τις λίγες οικονομίες τους στο χρηματιστήριο για να του τις φάνε, και έπειτα επενδύσανε και τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων και δημόσιων οργανισμών για να τα ροκανίσουν και αυτά, που ξεπουλάνε το όνομα και την εθνική μας υπόσταση και κυριαρχία σε γειτονικούς λαούς, που, που, που...
Πραγματικά, εάν έγραφα μόνος μου ένα άρθρο σε ολόκληρη την εφημερίδα θα μπορούσα πολύ εύκολα να τη γεμίσω με “που”... ξεφτίλας, ντροπής και αποτροπιασμού! Λυπάμαι, πραγματικά, που αναγκάζομαι να μιλήσω έτσι, αλλά νιώθω να με πνίγει το δίκιο! Αλλά, ταυτόχρονα, νιώθω και απογοήτευση, γιατί καθημερινά αγωνίζομαι και προσπαθώ για κάτι καλύτερο στη ζωή μου και έρχονται δυστυχώς κάποιοι από ψηλά και με μια σφαλιάρα με πετάνε ξανά στην αρχή και δε με αφήνουνε να σηκώσω κεφάλι. Λυπάμαι, λυπάμαι πραγματικά...

Διαβάστε τη συνέχεια...

Σχόλιο

Δημήτρης Σελέκος, Πλαγιάρι

Σε προηγούμενο τεύχος της επίσημης εφημερίδας του Δήμου διάβασα για τη βράβευση των μαθητών που επέτυχαν στις περσινές πανελλήνιες εξετάσεις. Η αναγνώριση της προσπάθειας των παιδιών αποτελεί, σκέφθηκα, υποχρέωση όλων μας και πολύ σωστά πράττει ο Δήμος κάτι τέτοιο. Ωστόσο, με προσεκτικότερη ανάγνωση διαπίστωσα ότι η εν λόγω βράβευση αφορούσε μόνο τα παιδιά που φοιτούσαν σε σχολεία του Δήμου και όχι όσα πέτυχαν στις εξετάσεις φοιτώντας π.χ. σε ιδιωτικά σχολεία. Κι αν μάλιστα υπολογίσει κανείς τα δεκάδες λεωφορεία που κάθε πρωί και μεσημέρι μεταφέρουν εκατοντάδες παιδιά σε σχολεία εκτός των ορίων του Δήμου, γίνεται αντιληπτό πόσα πολλά παιδιά αποκλείστηκαν από την εκδήλωση τιμής. Ποιο, λοιπόν, ήταν το κριτήριο επιλογής της δημοτικής αρχής; Απ’ ό,τι φαίνεται, ακόμη και σε απλά ζητήματα, η διοίκηση του δήμου δεν έχει εμπεδώσει στοιχειώδεις κανόνες δημοκρατικής συμπεριφοράς· οι έννοιες της ισονομίας και ισοπολιτείας είναι αχαρτογράφητη για αυτήν περιοχή.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Ένας ψύλλος με τ’ όνομα “αισθητική σχολικών κτιρίων”

Φανή Παπαδοπούλου, Τρίλοφος

Περνάω κάθε μέρα από μπροστά. Μου πήρε χρόνο να ομολογήσω στον εαυτό μου την αίσθηση που είχα απ’ το καινούριο σχολείο –2ο Γυμνάσιο– του Τριλόφου. Οι αναλογίες τού κτιρίου, των ανοιγμάτων, της στέγης μού φαίνονται λάθος. Ένα κτίριο που σχεδιάστηκε βιαστικά και κυρίως πρόχειρα. Όμως η σκέψη ότι επιτέλους έγινε ένα απαραίτητο σχολικό κτίριο μ’ έκανε να λογοκρίνω την άποψη για την αισθητική του. Είναι συνθήκες αυτές για να ψάχνεις ψύλλους στ’ άχυρα;
Είναι η αισθητική ενός σχολικού κτιρίου ψύλλος στ' άχυρα; Είναι η αισθητική τού χώρου που διαμορφώνουμε για να ζήσουμε πολυτέλεια;
Πόσο φθηνότερη είναι η ασχήμια, η έλλειψη προβληματισμού και σχεδιασμού για το περιβάλλον που κατασκευάζουμε;
Στεκόμαστε όλο και πιο συχνά μπροστά στα διλήμματα του τύπου: ένα τυχαίο προκατασκευασμένο κτίριο ή τίποτε; Να κάνουνε μάθημα τα παιδιά στα Kibo ή να κτισθεί καινούριο κτίριο στην αυλή του σχολείου; Να γίνει αίθουσα το υπόγειο ή διπλοβάρδια στο δημοτικό;
Και είσαι ο γκρινιάρης, ο εκτός τόπου και χρόνου αν ζητήσεις ένα σωστά μελετημένο σχολικό κτίριο, μια αυλή για τα παιδιά, μια κανονική αίθουσα.
Είσαι ο “παράξενος” αν ζητάς τα αυτονόητα.
Κι αυτή η αποδοχή της πραγματικότητας, όπως προβάλεται κι επιβάλεται σαν μονόδρομος, είναι νομίζω η πιο μεγάλη μας ήττα. Το να πνίξει κανείς τις στοιχειώδεις απαιτήσεις για την ποιότητα της ζωής του, να λογοκρίνει τα κριτήριά του για ό,τι συμβαίνει γύρω του τον μεταμορφώνει στον ανύπαρκτο πολίτη, στο ζητούμενο δηλαδή για κάθε μορφή εξουσίας που προτιμάει να “δουλεύει” μόνη της.
Να επιστρέψω στην αισθητική των σχολικών κτιρίων. Και δεν αναφέρομαι στις λεπτομέρειες. Θεωρώ ότι η αισθητική, που είναι άμεσα συνυφασμένη με την λειτουργικότητα του χώρου, δεν επηρεάζει μόνο τους περαστικούς, επηρεάζει κυρίως τους μαθητές, ανήκει στην εκπαίδευσή τους, διευκολύνει ή παρακωλύει την αντίληψη που αποκτούν για την μάθηση, πέρα από το βασικό ότι διαμορφώνει τον τρόπο της διδασκαλίας.
Χρόνια τώρα –πολλά χρόνια– αρχιτέκτονες, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, εκπαιδευτικοί προβληματίζονται για το θέμα. Και καταλήγουν σε προτάσεις που εφαρμόζονται ανά τον κόσμο, εφαρμόζονταν και στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’30!
Συζητήσεις και δημοσιεύσεις που δεν φαίνεται να φτάνουν στ’ αυτιά αυτών που αποφασίζουν για τα σχολικά κτίρια γύρω μας.
Και βέβαια, σ’ όλα τα διλήμματα που μου προβάλονται εκβιαστικά, δεν τολμώ να απαντήσω “όχι, να μας λείπουν τέτοια κτίρια...”
Γιατί τα παδιά δεν είναι σωστό να κάνουν μάθημα σε Kibo, δικαιούνται κάτι καλύτερο. Το πόσο καλύτερο, μένει ανοικτό.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Οι αναγνώστες μάς γράφουν

Από αναγνώστη λάβαμε την επιστολή που δημοσιεύουμε παρακάτω σχετικά με το άρθρο Εκκλησίες + Μεγάφωνα = Ηχορρύπανση που δημοσιεύτηκε στο 3ο τεύχος.
Πιστοί στις αρχές για διάλογο που διατυπώσαμε από το 2ο τεύχος του “Κάτοικου”, την δημοσιεύουμε ολόκληρη.

Αξιότιμε κ. Διευθυντά
Ελογιμώτατοι κ. Καθηγηταί

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Διάβασα την εφημερίδα σας, "Κάτοικος Δήμου Μίκρας". Σας ευχαριστούμε που μας δίνετε την ευκαιρία να κάνουμε ένα διάλογο, που σίγουρα θα είναι για το καλό του τόπου μας. Διάβασα και θα ήθελα να σχολιάσω το "Εκκλησίες + Μεγάφωνα = Ηχορύπανση" του Τάσου Αναστόπουλου, από το Πλαγιάρι.
Αγαπητέ Τάσο επειδή συμβαίνη να είμαι βοηθός Ψάλτου θα ήθελα να σε βοηθήσω να δης για ποιο λόγο πρέπει να κτυπούμε τις καμπάνες. Όταν ήταν ο Καιρός να γίνη ο Κατακλυσμός ο Νώε κτυπούσε το τάλαντο και καλούσε όλα τα ζεύγη ζώων να μπουν μέσα στην Κιβωτό, όσα μπήκαν μέσα σώθηκαν ενώ όσα έμειναν έξω πνίγηκαν. Έτσι και τώρα κτυπώντας οι Ιερείς τις Καμπάνες της Εκκλησίας καλούν τον κόσμο να μπη μέσα στην Εκκλησία για να σωθή από τον Κατακλυσμό της Αμαρτίας. Γιατί λέγει ο Άγιος Κυπριανός "Έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχη σωτηρία". Έτσι λοιπόν παληκάρι μου να μην παραπονιέσαι γιατί κτυπούν οι Καμπάνες, οι Καμπάνες πρέπει να κτυπάν για να μας ξυπνήσουν από τον ύπνο του θανάτου, γιατί δεν βλέπεις το κακό πώς έχει πλημμυρίσει τον κόσμο, την Οικονομική Κρίση που έχουμε, πώς θα τα ξεπεράσουμε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας; Με τις συναυλίες, τα Μπαράκια, τα Μπαρ και τις Καφετέριες; Γιατί μήπως εκεί δεν υπάρχει Ηχορύπανση; 100-120 Ντεσιμπέλ; Καλά τώρα που είναι Χειμώνας και περιορίζεται κάπως, το καλοκαίρι μήπως δεν παίζουν μέρα και νύχτα; Δεν μας φταίνε οι καμπάνες αλλά καλύτερα να πούμε φταίμε όλοι μας που με την αδιαφορία μας αφήνουμε κάθε κακοποιό να κάνη την Δουλειά του. Στο Πλαγιάρι συγκεκριμένα πήγαν με Γερανό και σήκωσαν ολόκληρο Μηχάνημα Τραπέζης χωρίς να τους εμποδίση κανένας!... Επίσης έβαλαν στους υπονόμους απ' όπου περνούν τα νερά της βροχής Σχάρες που επάνω ανάγλυφα υπάρχουν Σταυροί! Πήγαινε να το διαπιστώσης και μόνος σου (είναι στον κεντρικό δρόμο Πλαγιαρίου-Τριλόφου, μέχρι το ρέμα, στα σύνορα των δύο χωριών). Ποιος διαμαρτυρήθηκε που καταπατείται ο Τίμιος Σταυρός; Εδώ στο χωριό μας (τον Τρίλοφο) η Κεντρική Πλατεία ονομαζόταν "ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ" και τώρα την ονόμασαν "Πλατεία Δημαρχείου". Ποιος διαμαρτυρήθηκε; Στην Αγία Κυριακή συχνά βρίσκουμε σύριγγες, βαμβάκια. Στο Αγίασμα βρήκαμε παλαιότερα αποτσίγαρα, στην Αυλή κοντά στην πόρτα βρήκαμε πολλές Ακαθαρσίες και Βρωμιές. Μια φορά έσπασαν τα τζάμια. Τα ίδια έκαναν και στα μνήματα, έσπασαν καντηλέρια και καντήλες, έριξαν θυμιατήρια, πέταξαν Σταυρούς και έσπασαν τον ξύλινο Σταυρό, στην Αγία Κυριακή, και κανένας δεν διαμαρτύρεται, λοιπόν μόνο για τα μικρά και τα ασήμαντα να διαμαρτυρόμαστε; Και τα Μεγάλα και τα σπουδαία π.χ. να βρίσκουμε Ιερά βιβλία και βίους Αγίων στον κάδο των σκουπιδιών μέχρι και Εικονοστάσι!!!

Αλλά αν ο Άνθρωπος δεν σέβεται τον Θεό και τους Αγίους τότε πώς θα σεβαστή τον Άνθρωπο; Και ποιος είναι ο Σκοπός της ζωής του Ανθρώπου; Αν δεν είναι να γίνη Άγιος ή δίκαιος, να ομοιάση με τον Θεόν; "Δια των Αγίων Μυστηρίων και των Αγίων Αρετών" († Αρχ. ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ) γιατί στις Μέρες μας κυριαρχή "το Ανόητον, το άσκοπο και το Παράλογο;" και φθάσαμε στο θλιβερό φαινόμενο να μιλάμε την ίδια Γλώσσα και να (μην) μπορούμε να καταλαβαίνουμε ο ένας τον Άλλον. Αυτό κατόρθωσαν οι Δαίμονες, να δημιουργήσουν έναν άλλο Πύργο της Βαβέλ, άλλο Λαβύρινθο = το ΙΝΤΕΡΝΕΤ και την ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ και με την εικόνα του θηρίου W.W.W.=το ΙΝΤΕΡΝΕΤ έφεραν οι Δαίμονες την ομαδική Παράκρουση και φθάσαμε σ' αυτό το θλιβερό κατάντημα. Καλό θα είναι να έχουμε καλή Μετάνοια, να επιστρέψουμε σαν τον Άσωτο Υιό και σαν τους Νινευΐτες που έφτασε ο Προφήτης Ιωνάς να τους πη ότι "Σε τρεις 3 ημέρες και η Νινευή καταστραφήσετε". Και ο Σοφός Βασιλιάς είπε Ας Μετανοήσουμε γιατί ποιος ξέρη αν ο Θεός δεν μας λυπηθή και να μην χαθούμε; Έτσι κι έγινε, η καλή τους Μετάνοια έφερε την σωτηρία.

ΜΕΤΑ ΤΙΜΗΣ
Δημήτρης




Απάντηση:
Φαίνεται ότι κρίνετε εκ των ιδίων τα αλλότρια. Πώς είστε βέβαιος ότι οι συνδημότες σας και συνδημότες μας συμμερίζονται την άποψή που διατυπώνετε πως έρχεται ο “Κατακλυσμός της Αμαρτίας”; Τι θα γινόταν αν ο κάθε αυτόκλητος σωτήρας αποφάσιζε να μπει με το έτσι θέλω στα αυτιά των διπλανών του για να τους φέρει με το στανιό στο δρόμο του όποιου Θεού αυτός πιστεύει; Έχετε ακούσει ποτέ να μιλάνε για σεβασμό του πλησίον; Μήπως εντέλει τα χάλια μας (που κάποια επισημαίνετε κι εσείς) προέρχονται ακριβώς επειδή ο καθένας φροντίζει εγωιστικά μόνο για την δική του σωτηρία, για τα καλά και συμφέροντα της ψυχής του, για την βολή του, και αδιαφορεί για τους άλλους και για τα κοινά;

Η Συντακτική Ομάδα

Διαβάστε τη συνέχεια...

Μικραϊκοί* Διάλογοι

Άγγελος Περδικούρης, Τρίλοφος

– Ξέρεις, η κατάσταση μου θυμίζει το ανέκδοτο με ένα Βαυαρό. Όπως εμείς έχουμε ανέκδοτα για τους Πόντιους, οι Γερμανοί έχουν για τους Βαυαρούς, οι Γάλλοι για τους Βέλγους και ούτω καθεξής. Εκεί που προχώραγε, που λες, μια φορά, ο Βαυαρός (ή ο Βέλγος ή ό,τι άλλο προτιμάς) μπροστά του βρέθηκε μια μπανανόφλουδα. Την πατάει, γλυστράει, πέφτει κάτω. Σηκώνεται, τινάζεται, είχε πονέσει και λίγο, φεύγει σιγά-σιγά. Μετά από μέρες πάλι, εκεί που πήγαινε βλέπει μπροστά του μια άλλη μπανανόφλουδα. Λέει λοιπόν στον εαυτό του: “Κοίτα που θα ξαναπέσω”.
– Ωραίο! Αναφέρεται σε ένα συναίσθημα που νομίζω ότι όλοι το έχουμε νιώσει. Κάτι να σε τραβάει να επαναλάβεις χωρίς λογική ένα σφάλμα που έχεις ξανακάνει στο παρελθόν. Αλλά τί σχέση έχει η σημερινή κατάσταση με τον Βαυαρό, δεν κατάλαβα.
– Μένει ενάμισης χρόνος μέχρι τις επόμενες δημοτικές εκλογές και έχουν αρχίσει οι συζητήσεις για το τι μέλλει γενέσθαι. Ε, πολλοί λένε ότι όπως τα βλέπουν τα πράγματα πάλι θα βγάλουμε τον ίδιο δήμαρχο, πάλι θα πατήσουμε στην μπανανόφλουδα σαν κάτι περίεργο και σκοτεινό να μας ωθεί να το ξανακάνουμε.
– Έλα τώρα κι εσύ, υπερβάλεις! Ο κόσμος ψηφίζει με ορθολογικά κριτήρια, κοιτώντας το μέλλον και το καλό τού τόπου και όχι επειδή τον σπρώχνουν “σκοτεινές δυνάμεις”. Ωστόσο έχεις δίκιο για το ότι έχουν ήδη πιάσει και σκέφτονται τις εκλογές. Η δημοτική αρχή, ιδίως, όχι μόνο τις σκέφτεται αλλά και δουλεύει από τώρα για την επιτυχία της σ’ αυτές. Για παράδειγμα πήρανε, λέει, ή συζητάνε να πάρουνε, κάποια δάνεια για τις “λειτουργικές ανάγκες” του Δήμου και κάποια άλλα για να κάνουν αυτά τα έργα που είχαν ξαναξεκινήσει και πριν τις προηγούμενες εκλογές.
– Είχαν ξεκινήσει;
– Βέβαια, δεν θυμάσαι, μάλιστα, που είχαν βγάλει και φωτογραφίες απ’ αυτά; Τις είχε το περιοδικό (περιοδικό ήταν τότε) του Δήμου πριν τις εκλογές του 2006.
– Ναι, πολύ ωραίες φωτογραφίες, ρεαλιστικές.
– Την επόμενη δόση θα έχουν ακόμα πιο ωραίες, να ’σαι σίγουρος. Και πού να δεις και τις φωτογραφίες των υποψηφίων τι ωραίες που θα ’ναι. Κάνανε ήδη την εμφάνισή τους διάφορα ονόματα στην πιάτσα.
– Τί ονόματα, φωτογράφων;
– Όχι, υποψήφιων δημάρχων. Που το σκέφτονται να κατέβουν και βολιδοσκοπούν την κατάσταση.
– Ποιόν βολιδοσκοπούν;
– Εε, τα κόμματα και τους τοπικούς παράγοντες, ποιόν άλλον ήθελες;
– Είπα κι εγώ, μου περνάνε κάτι ιδέες και μένα καμιά φορά.
– Αυτά σου έχουν μείνει από το παρελθόν: δημοκρατίες, ανοιχτές διαδικασίες και τέτοια. Μην ανησυχείς, δεν είναι τίποτα σοβαρό. Αν ξαπλώσεις θα σου περάσει.
– Και τί είναι, λοιπόν, αυτοί οι υποψήφιοι;
– Δεν ξέρω. Φαντάζομαι όμως ότι θα ενδιαφέρονται για τον τόπο και τα προβλήματά του και γι’ αυτό θέλουν να τους ψηφίσει.
– Ε, αφού ενδιαφέρονται θα τους ξέρουμε ρε συ. Πρέπει να ήταν στις συγκεντρώσεις για την χωματερή, ή στην Καρδία για τα οικόπεδα πού ’φαγε το Βατοπέδι, να έρχονται στα δημοτικά συμβούλια...
– Να σου πω, δεν είμαι και πολύ σίγουρος ότι τους έχω δει.


* Μικραϊκός από το “Μίκρα”. Η άλλη σκέψη να ονομαστούν “Μικροί Διάλογοι” (κατ’ αναλογίαν του “πίκρα – πικρός”) απορρίφθηκε ως εξαιρετικά ρεαλιστική.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Η ιστορία συνεχίζεται

Βασίλης Πατσάλας, Τρίλοφος

Παλιότερα στον Τρίλοφο, όταν οι πιστοί της εκκλησίας αποφασίζανε να κάνουν τη διαθήκη τους, μοιράζανε τα κτήματά τους όχι μόνο στα τέσσερα π.χ. παιδιά που είχανε αλλά στα πέντε, γιατί θεωρούσαν την εκκλησία ως πέμπτο παιδί τους. Γι’ αυτό σήμερα η εκκλησία μας έχει τόσα πολλά κτήματα.
Οι αδελφοί Γιαννούδη ήταν εργένηδες και είχανε ένα κτήμα πέντε στρέμματα οικόπεδο, εκεί που είναι ο ανεμόμυλος. Μια μέρα οι αδελφοί Γιαννούδη πέρασαν από το κοινοτικό κατάστημα και στην κουβέντα που κάναμε τους ρωτήσαμε εάν είχαν πρόθεση να αξιοποιήσουν το κτήμα. Η απάντησή τους ήταν: εμείς δεν θα το αξιοποιήσουμε θα το δώσουμε όμως να το αξιοποιήσει η κοινότητα. Εμείς αρχίσαμε να κάνουμε όνειρα και λέγαμε, ένα μέρος να μεγαλώσουμε την αυλή του δημοτικού σχολείου και το υπόλοιπο, άλλοι λέγανε να γίνει πάρκο και άλλοι να γίνουν σχολεία. Μείναμε όμως με τα όνειρα.
Ένα πρωί, με μεγάλη μας έκπληξη, είδαμε να αρχίζουν να κτίζονται στο οικόπεδο τα κτίρια που υπάρχουν σήμερα. Η εκκλησία μιας ενορίας της Θεσσαλονίκης βρήκε τον τρόπο και κατάφερε να πάρει αυτή το όμορφο αυτό οικόπεδο.
Ένα άλλο κομμάτι από δημότισσα Τριλόφου δόθηκε σε μοναστήρι. Είναι το κομμάτι κάτω στο μηδέν πηγαίνοντας στο δήμο Θερμαϊκού εκεί που είναι η εκκλησία μέσα στο δρόμο. Ο δήμος μας καλό θα ήταν να κάνει κάποιες προσπάθειες να φύγει η εκκλησία μέσα από το δρόμο για να αποφεύγονται τα ατυχήματα.
Στην τοποθεσία Τσουρτμένη ο Παπαγιώργης αγόρασε ένα κτήμα τεσσάρων στρεμμάτων για να κάνει μια αποθήκη. Η αποθήκη όμως έγινε εκκλησία και στη συνέχεια κτίστηκαν και ξενώνες. Η περίφραξη όμως αυτού του κτήματος περιλαμβάνει περίπου πέντε στρέμματα δημοτικής έκτασης. Παρακαλούμε ας το ερευνήσει ο δήμος μας.
Καθημερινά πάρα πολλά αυτοκίνητα σταθμεύουν γύρω από το δημοτικό κατάστημα. Μια εικόνα πάρα πολύ άσχημη. Μήπως ήταν λάθος που δίπλα από το ΚΑΠΗ έγινε παιδική χαρά και όχι ένα μεγάλο παρκινγκ;
Το κτήμα του Σαμαρά που είναι απέναντι από το δημαρχείο πρέπει να απαλλοτριωθεί όπως και το κομμάτι που είναι πίσω από το ΚΑΠΗ, ακόμη και του Πάνου που είναι απέναντι από το πάρκο Ρωμέικο. Όταν λέμε να απαλλοτριωθούν εννοούμε να γίνει ανταλλαγή με δημοτικά κτήματα.
Απέναντι από την εκκλησία της Αγίας Κυριακής προς το Πλαγιάρι υπάρχει ένας δημοτικός χώρος περισσότερα από πενήντα στρέμματα. Πόσο όμορφο θα ήταν και πόσο ωφέλιμο για τους δημότες μας να αξιοποιηθεί και να γίνει ένας χώρος αναψυχής, όπως πχ είναι ο χώρος στο φράγμα της Θέρμης.

Διαβάστε τη συνέχεια...