THREE HILLS

Κωστής Γκορτζής, Τρίλοφος

Αντί για σημείωμα της Συντακτικής Ομάδας

Στο τσακ! Συνταξιοδότηση, “εφάπαξ”, ο γιος για το Λύκειο, η κόρη για το Γυμνάσιο, τα επιτόκια χαμηλά. Ταχεία διερεύνηση της αγοράς, πάει το «εφάπαξ», άλλο τόσο Στεγαστικό ελπίζοντας να ζήσω μέχρι τα 70, να και οι ‘τσόντες’ με τα Καταναλωτικά γιατί «η κουζίνα» θα είναι για μια ζωή ενώ η εργολαβική για ένα μήνα, να και τα «Ανοιχτά δάνεια» για τα απαραίτητα φροντιστήρια της δωρεάν παιδείας, ήρθε κι έδεσε το πράγμα.

Το πρώτο μας (το “μας” σχετικό) σπίτι. Αλλά άξιζε τον κόπο…

«Πού στην ευχή το βρήκατε;», βαρεθήκαμε ν’ ακούμε τον πρώτο χρόνο (και τα επόμενα τέσσερα) από συγγενείς και φίλους που έψαχναν να μας βρουν στους δαιδαλώδεις ανώνυμους δρόμους σαν τον Θησέα, χωρίς, όμως, Αριάδνη, στα Μινωικά παλάτια.
Μικρολεπτομέρεια. Πάντοτε σκεπτόμουν θετικά.

Πρώτα απ’ όλα κρυφοκαμάρωνα που θα ζούσα σε αναβαθμισμένο προάστιο, κάτι σαν το BeverlyHills, στον Τρίλοφο ( ThreeHills) δίπλα στη LaPlaya(Πλαγιάρι) και σχετικά κοντά στο LosAngeles (Αγγελοχώρι).

Μετά, σκέφτηκα τις υποδομές. Πού αλλού θα είχα την ευκαιρία να μιλάω με όλους τους γείτονές μου, και τη μάνα μου και τον Σήφη από την Κρήτη, και τις φιλενάδες της κόρης, ταυτόχρονα στο τηλέφωνο; Πολύ στενοχωρήθηκα που στον πέμπτο χρόνο ο ΟΤΕ τροποποίησε το δίκτυο και σταμάτησαν οι κοινωνικότατες τηλεδιασκέψεις μας.

Την… αγωγή του πολίτη, μη ξεχνάς, φωνάζει η συμβία από μέσα. Ξέρετε τι καλό μας έκανε ο βόθρος; Ντουζ με ένα μισόλιτρο πλαστικό μπουκάλι –συν ένα κρασοπότηρο για λούσιμο– περιορισμός του “χλαπακιάσματος”, που οδηγεί και στην παχυσαρκία, για ελάττωση της παραγωγής… βοθρολυμμάτων, και δεν πάνε να στενοχωριούνται ο ‘εκκενωτής’ και ο Δήμαρχος που νόμιζε ότι θα σπαταλούσαμε το ακριβοθώρητο νερό… για να αυξήσουν τα έσοδά τους.

Αμ τη θρησκευτική μας αγωγή; Μπορεί τα πρώτα χρόνια να πεταγόμασταν αλλόφρονες από τις αλαλάζουσες ηλεκτρονικά καμπάνες και το συνεπακόλουθο ουρλιαχτό του δεμένου στα κάγκελα επί έξη χρόνια σκύλου του γείτονα, αλλά, κολλητά στο Ιερό του Αη Θανάση, συμμετέχουμε οικογενειακώς σε κάθε Λειτουργία, Λιτανεία, Δοξολογία, Κηδεία, Γάμο, Βάπτιση, Εξορκισμό και ό,τι άλλο ασκεί βροντοφώνως ο ΠαπαΧρήστος που απορώ γιατί χρησιμοποιεί και ενισχυτή αφού και η απλή “Καλημέρα” του καλύπτει την επικράτεια του Δήμου και τριών γειτονικών… Σκέφτομαι, όμως, ότι, επιπρόσθετα, με το να παρακολουθούμε όλα τα Μυστήρια από το σπίτι, γλυτώνουμε και τον… δίσκο!

Τη συνεισφορά στην υποφέρουσα οικονομία; Τρεις εξατμίσεις, τέσσερα αμορτισέρ και έντεκα λάστιχα έχω αλλάξει σε πέντε χρόνια από τους επίτηδες κακοτράχαλους δρόμους που –από τον πρώτο χρόνο– ο τότε Δήμαρχος μας καθησύχαζε ότι «του χρόνου» γίνεται η αποχέτευση και θα τους φτιάξουμε. Απ’ ό,τι διαπίστωσα, βεβαίως, αποχέτευση έγινε στη… LaPlaya, στα Three Hills εξακολουθεί να γίνεται «του χρόνου», αλλά και ο νέος Δήμαρχος άφησε πάλι τους δρόμους εκεί κακοτράχαλους γιατί ο εξατμισάς και δύο βουλκανιζατεριτζήδες του Δήμου είναι ψηφοφόροι του…

Μην πω για την περηφάνια που νοιώθω ψωνίζοντας στα σούπερ Μάρκετ και τα μαγαζιά της περιοχής. Είναι σαν να ψωνίζω καθημερινά από τον Βιλδιρίδη και τον Ζολώτα… Βεβαίως, τις ντομάτες δεν μπορεί να τις κρεμάσει στ’ αυτιά της η γυναίκα μου αλλά το πρεστίζ πρεστίζ.

Χώρια το μέλλον. Ξέρετε τι είναι να έχεις δίπλα σου ένα Ογκολογικό Νοσοκομείο και ένα Νοσοκομείο Παίδων; Εξασφαλίζεις ότι θα ζήσεις τουλάχιστον μέχρι να ξεπληρώσεις το στεγαστικό δάνειο. Το ότι, βεβαίως, αυτά χτίζονται εκατό μέτρα από την αρχή του νέου υπερδιαδρόμου του αεροδρόμιου (όπου θα “φουλάρουν” ανά δίλεπτο τα αεροπλάνα των… υπερατλαντικών πτήσεων) και ο Δήμαρχος σφυρίζει αδιάφορα και καμαρωτός, είναι μια μικρή λεπτομέρεια για τους καρκινοπαθείς και τα παιδιά που θα νοσηλεύονται εκεί…

Μην είμαστε γκρινιάρηδες… “Στα ThreeHills μένουμε”.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Πολύ αργά, πολύ λίγο

Ή αλλιώς: Ντουφεκιές στον αέρα για την αρπαγή των οικοπέδων της Καρδίας από τη Μονή Βατοπεδίου

Απόστολος Πράτανος^*, Τρίλοφος

Συμπληρώνονται τρία χρόνια από την αρπαγή των πρώτων 38 οικοπέδων (σε σύνολο 50) από τη Μονή Βατοπεδίου (21/12/2005 συντάχθηκαν τα δύο πρώτα συμβόλαια και 12/4/2006 το τρίτο) και δύο χρόνια από τότε που έγινε επίσημα γνωστή η υπόθεση (16/11/06, στο πρώτο δημοτικό συμβούλιο του δήμου Μίκρας μετά τις εκλογές του 2006).

Κάθε μέρα έρχονται στο φως νέες αποκαλύψεις, τόσο από τις καταθέσεις στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής, όσο και από δημοσιογραφικές αποκαλύψεις, έτσι που κάθε αρθρογραφία γύρω από το θέμα να κινδυνεύει να καταστεί ανεπίκαιρη, όταν δημοσιοποιηθεί, γιατί νέα δεδομένα ίσως να έχουν αλλάξει το σκηνικό.

Όμως, μέσα σ’ όλον αυτό τον ορυμαγδό των αποκαλύψεων υπάρχουν ορισμένες σταθερές που δεν αλλάζουν. Υπάρχουν ευθύνες υπαρκτές κι’ αυτές θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε, υπό το φως και των νέων αποκαλύψεων.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το σκάνδαλο των ανταλλαγών είναι από τα μεγαλύτερα της μεταπολιτευτικής περιόδου και έχει βαθύτατες προεκτάσεις. Δεν μπορεί όλες αυτές οι ενέργειες, που έχουν ως συνέπεια τεράστια οικονομική ζημιά σε βάρος της δημόσιας περιουσίας, να έγιναν τυχαία και ασυντόνιστα. Από τις συνεχείς αποκαλύψεις, ενισχύεται η βεβαιότητα ότι όλα αποτέλεσαν μέρος ενός οργανωμένου σχεδίου για την εξυπηρέτηση, Κύριος οίδε, ποιών ιδιοτελών συμφερόντων.

Αλλά και πολλοί απ’ αυτούς που ισχυρίζονται ότι δεν ήξεραν τίποτε, γνώριζαν και μάλιστα πολύ καλά.

Και πρώτα-πρώτα σε τοπικό επίπεδο (πράγματα χιλιοειπωμένα, αλλά που χρειάζεται να τα υπενθυμίζουμε).

Το θέμα ήρθε για πρώτη φορά στη δημοσιότητα στις 20/9/2006 στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο πριν τις δημοτικές εκλογές του 2006 από τον κ. Σαμαρά, δημοτικό σύμβουλο από την Καρδία, της παράταξης Πανέρη. Ανέφερε ότι έβλεπε περίεργες κινήσεις από καλόγερους. Ο δήμαρχος κ. Γκουστίλης έκανε τον ανήξερο και υποσχέθηκε να το ερευνήσει. Εκ των υστέρων αποκαλύφθηκε ότι όχι μόνον ήξερε, αλλά ότι είχε επισκεφθεί τόσο τον νομάρχη κ. Ψωμιάδη, όσο και τη Μονή Βατοπεδίου για να μάθει τι συμβαίνει (το καλοκαίρι του 2006 όταν καίγονταν η χωματερή). Ο “άγιος” Εφραίμ τον διαβεβαίωσε –κατά τα λεγόμενα του δημάρχου– πως ότι είχε γίνει έγινε νόμιμα και ότι σε καμία περίπτωση η Μονή δεν θα έκανε κάτι βλαπτικό ή αντίθετο με τα συμφέροντα της τοπικής κοινωνίας.

Προφανώς για λόγους προεκλογικής σκοπιμότητας καμία αναφορά σ’ αυτές τις κινήσεις δεν έγινε στο Δ.Σ. της 20/9/2006. Τώρα ο κ. δήμαρχος υποστηρίζει ότι από εκείνη τη συνάντηση δε βγήκε τίποτε που να χρειάζεται να αναφερθεί (λογοδοσία στον Τρίλοφο 13/11/2008). Τι να πιστέψει κανένας;


Ο νομάρχης κ. Ψωμιάδης, τον οποίο επισκεφθήκαμε ως διαπαραταξιακή επιτροπή το Δεκέμβριο του 2006 για να μάθουμε τι συμβαίνει, δήλωσε άγνοια. Κι’ εκείνος θα το ερευνούσε. Τώρα αποκαλύπτεται ότι όχι μόνο ήξερε, αλλά ότι από το 2005 είχε στείλει επιστολή στην κυβέρνηση, με την οποία προειδοποιούσε ότι τυχόν υλοποίηση όσων ακολούθησαν, εφόσον αποκαλύπτονταν, θα έπληττε σοβαρά το κυβερνών κόμμα της Ν.Δ. Γι’ αυτό και στις συναντήσεις που ακολούθησαν, μας παρότρυνε να κοιτάξουμε να περισώσουμε ότι μπορούμε από τα υπόλοιπα οικόπεδα, κι’ αυτά που είχαν παραχωρηθεί να τα θεωρήσουμε ως τελεσμένο γεγονός.

Αλλά και σε πολιτικό και σε δικαστικό επίπεδο διάφορα περίεργα συνέβησαν. Σε τι να πρωτοαναφερθεί κανένας; Ο κ. Φωτιάδης, υφυπουργός οικονομικών του ΠΑΣΟΚ, βγήκε στην τηλεόραση και μας είπε φαρδιά-πλατιά ότι η αναγνώριση της κυριότητας της Μονής Βατοπεδίου επί της λίμνης Βιστωνίδας –τότε– ήταν καθαρά νομικό θέμα και προφανώς μετατράπηκε σε πολιτικό μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης από τη ΝΔ και το όργιο των ανταλλαγών που ακολούθησαν.

Η υπουργική απόφαση του κ. Μπασιάκου, πρώην υπουργού Γεωργίας της ΝΔ “χάθηκε”. Δεν ξέρω αν έχει βρεθεί ακόμα.

Ο (τότε) υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης της Ν.Δ. κ. Δούκας δεν αισθάνεται την ανάγκη να αιτιολογηθεί γιατί απέσυρε την προσφυγή στα δικαστήρια, χωρίς να περιμένει την έκδοση της απόφασης, η οποία –έστω και αν ήταν καταδικαστική– έδινε κι άλλες δυνατότητες αντίδρασης στην κυβέρνηση (προσφυγές σε ανώτερα δικαστήρια, απαλλοτρίωση κλπ).

Το δικαστήριο της Ροδόπης που εκδίκασε την υπόθεση, παρά το ότι είχε καταλήξει σε απόφαση, δε τη δημοσίευσε ποτέ, μέχρις ότου αποσύρθηκαν οι προσφυγές Ελληνικού Δημοσίου και Μονής (οκτώ μήνες μετά), με πλήρη παραίτηση του Δημοσίου από τα δικαιώματά του. Δημοσιεύτηκε τώρα, μετά από 4 χρόνια, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα ότι το δικαστήριο δεν αναγνώριζε δικαιώματα ιδιοκτησίας στη Μονή, παρά μόνο σε 1700 στρέμματα.

Εν τω μεταξύ χιλιάδες στρέμματα δάση, αρχαιολογικοί χώροι, τουριστικά και ολυμπιακά ακίνητα, οικόπεδα φιλέτα, παραχωρήθηκαν στο Βατοπέδι στα πλαίσια της “ανταλλαγής”.

Οι ανταλλαγές που ακολούθησαν, έγιναν με τεράστια υπερτίμηση της αξίας της λίμνης (νερά και παραλίμνιες εκτάσεις) στα 60 εκατ. Ευρώ και παράλληλη υποτίμηση ΟΛΩΝ των εκτάσεων που ανταλλάχθηκαν, πραγματικής αξίας ένω του 1 δις ευρώ ίσως• όλ’ αυτά η κυβέρνηση εξακολουθεί να επιμένει ότι έγιναν χωρίς τη μεσολάβηση κανενός, χωρίς να υπάρχει ιθύνων νους. Και έχουν την απαίτηση όλη αυτή την κοροϊδία να την αποδεχθούμε και να την καταπιούμε.

Μόνο ο κ. Μεϊμαράκης από τη Ν.Δ. και ο κ. Πάγκαλος από το ΠΑΣΟΚ υπαινίχθηκαν τελευταία πιθανές πολιτικές ευθύνες των εμπλεκομένων Υπουργών των κυβερνήσεών τους.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Αντώναρος, πάντως, εξακολουθεί να δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι δεν υπάρχουν πολιτικές ευθύνες (φυσικά ούτε και ποινικές).

Είναι πλέον γνωστό στο πανελλήνιο ότι μεταξύ των βάναυσα πληγέντων από αυτή την υπόθεση είναι και ο Δήμος μας. Πενήντα ανταλλάξιμα οικόπεδα της Καρδίας, δηλαδή περιουσία των Καρδιωτών έναντι αυτών που εγκατέλειψαν στις “χαμένες πατρίδες”, διεκδικούμενα από ακτήμονες, που κακώς παρέμεναν στην ιδιοκτησία του Ελληνικού Δημοσίου, αφαιρέθηκαν από τους κατοίκους της Καρδίας. Τα οικόπεδα αυτά είναι εντελώς απαραίτητα για κοινωνικές υποδομές με την εκρηκτική ανάπτυξη που έχει ο οικισμός (πάνω από 5000 κάτοικοι πλέον), για σχολεία, πολιτιστικές, αθλητικές και κοινωνικές εγκαταστάσεις, χώρους πρασίνου και στάθμευσης κ.α.

Και η αντίδραση του Δήμου σε όλο αυτό το όργιο ποια ήταν; Επιεικώς χλιαρή. Καμία δυναμική αντιμετώπιση. Περιορίστηκε σε κάποιες επαφές και κινήσεις, που στόχο είχαν να εκτονώσουν την κατάσταση.

Δεν μπορούμε επίσης μην επικρίνουμε την απάθεια και αδιαφορία με την οποία αντιμετώπισαν διάφοροι τοπικοί παράγοντες και η ίδια η κοινωνία της Καρδίας τη δική μας προσπάθεια να υπάρξει μια πιο δυναμική αντίδραση.

Αλλά και ούτε μπορούμε να μην υπενθυμίσουμε τον αρνητικό και μερικές φορές ειρωνικό τρόπο, με τον οποίο η διοίκηση Γκουστίλη αντιμετώπισε τις κατά καιρούς προτάσεις που έκανε η δημοτική μας κίνηση –σε ανύποπτο χρόνο– για την κατοχύρωση των οικοπέδων, ιδιαίτερα μετά την ανταλλαγή μερικών από αυτά με ιδιοκτήτες της Θεσσαλονίκης και της Καλαμαριάς, προκειμένου να χτιστούν σχολεία.

Συγκεκριμένα, με τη δικαιολογία ότι υπήρχαν τεχνικές δυσκολίες απέρριψαν την πρότασή μας να στηθεί στην Καρδία το 2ο Γυμνάσιο Μίκρας, αφού ζητηθούν 10 από τα επίμαχα οικόπεδα, προκειμένου και αποκέντρωση του μαθητικού πληθυσμού να γίνει και προπαντός να κατοχυρωθούν τα οικόπεδα. Απέρριψαν χωρίς δεύτερη κουβέντα την πρότασή μας να ζητηθούν άλλα 10 οικόπεδα για την κατασκευή κλειστού γυμναστηρίου στην Καρδία αντί για το ανύπαρκτο 2ο δημοτικό σχολείο Πλαγιαρίου. Δεν έδωσαν καμία συνέχεια στις κατά καιρούς προτάσεις μας να ζητηθούν τα οικόπεδα αυτά για τη δημιουργία χώρων στάθμευσης, πρασίνου κλπ με μοναδικό σκοπό να κατοχυρωθούν ως ιδιοκτησία μας.

Και το πιο απογοητευτικό: οι προτάσεις μας συνάντησαν την αδιαφορία ακόμη και των δημοτικών συμβούλων της Καρδίας, που ψήφιζαν αρνητικά όταν έμπαιναν αυτά τα θέματα στο δημοτικό συμβούλιο.

Χρειάστηκε να ξεσπάσει δημόσια η σύμπραξη ιδιωτικών συμφερόντων και Κυβέρνησης, για να έλθει και πάλι στην επικαιρότητα το θέμα και να αποκαλυφθεί από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα το μέγεθος του σκανδάλου. Τότε η πλειοψηφία του δήμου Μίκρας αισθάνθηκε την ανάγκη να ρίξει μερικές ντουφεκιές στον αέρα. Για να μη κατηγορηθεί ότι μένει εκτός κλίματος. Έκανε ένα δημοτικό συμβούλιο στην Καρδία, οργάνωσε μια κινητοποίηση, ζήτησε συμπαράσταση από το Δικηγορικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης (μετά από πρόταση της δικής μας δημοτικής κίνησης) και έβγαλε ένα ομόφωνο ψήφισμα.

Και ποια η συνέχεια μετά απ’ όλα αυτά;

Περισσότερα από τα μισά οικόπεδα οικοδομούνται ταχύτατα, καμία ουσιαστική ενέργεια για παύση εργασιών και αναστολή έκδοσης νέων αδειών δεν έχει γίνει. Έτσι, ελλοχεύει ο κίνδυνος αργότερα μεν να δικαιωθούμε, αλλά τα τετελεσμένα (οικοδόμηση οικοπέδων και πώληση σπιτιών σε τρίτους) να ακυρώνουν στην πράξη την επιστροφή των οικοπέδων στους φυσικούς δικαιούχους τους δηλαδή τους κατοίκους της Καρδίας. Έχουμε ακόμη την αίσθηση ότι επιδεικνύεται μια περίεργη και ανεξήγητη ανοχή προς τον κ. Πάπιστα, χορηγό του δήμου μας και κύριο μέτοχο της Α.Ε. ΑΝΘΕΜΙΑΣ, που συστάθηκε την τελευταία στιγμή και αγόρασε τα περισσότερα οικόπεδα (45 στα 50 και σε ποιά τιμή άραγε;).

Ειλικρινά κι εμείς προβληματιστήκαμε έντονα για τη στάση που έπρεπε να κρατήσουμε, σα δημοτική κίνηση, απέναντι σ’ όλες αυτές τις καθυστερημένες και ανεπαρκείς ενέργειες αντίδρασης, όταν μάλιστα προηγήθηκαν όσα προανέφερα. Αναρωτηθήκαμε τι παριστάνουμε εμείς “σ’ αυτό το θέατρο”, όπως χαρακτηρίστηκε. Τη γλάστρα, το μαϊντανό, το άλλοθι, για να αποσιωπηθούν και να ξεχαστούν ευθύνες και ολιγωρίες;

Τελικά όμως καταλήξαμε στην απόφαση να μην απέχουμε από οποιαδήποτε ενέργεια που θα μπορούσε να φέρει το πρόβλημα στο επικέντρου της επικαιρότητας, έστω και καθυστερημένα, έστω και λίγο• να συμβάλλουμε και εμείς με τις όποιες δυνάμεις διαθέτουμε στην ανάδειξή του.

Το κύριο για μας είναι αυτές οι προσπάθειες να έχουν συνέχεια, μέχρι την τελική επιτυχία του στόχου μας, που δεν είναι άλλος από την ακύρωση της ανταλλαγής, την επιστροφή των πραγμάτων στην προηγούμενή τους κατάσταση και την παραχώρηση όλων των οικοπέδων στο δήμο χωρίς προϋποθέσεις. Για όσα θα έχουν κτιστεί και πουληθεί ως κατοικίες, η καταβολή του συνόλου του αντιτίμου στο δήμο, ως ελάχιστη αποζημίωση για τη ζημιά που θα έχει υποστεί. Και διαβεβαιώνουμε τους πάντες ότι γι’ αυτούς τους στόχους θα αγωνιστούμε μέχρι το τέλος. Τις υπαρκτές ευθύνες για ολιγωρία και μη αγωνιστική διεκδίκηση θα τις αναζητήσουμε μετά. Τώρα είναι ακόμα η ώρα της μάχης!

^* Δημοτικός Σύμβουλος της Δημ. Κίνησης
«Ενότητα-Πρόοδος για τη Μίκρα»

Διαβάστε τη συνέχεια...

Σχόλιο

Αγγελική Ζιάκα, Πλαγιάρι

Πριν από λίγο καιρό βρέθηκα σε ένα μικρό προάστιο της Γενεύης, σ’ ένα όμορφο χωριουδάκι, με μονοκατοικίες και ενδιάμεσά τους περιποιημένα χωράφια με μηλιές και αμπελώνες. Έψαχνα οδηγίες για τα λεωφορεία της περιοχής και σταμάτησα μπροστά σε έναν πίνακα ανακοινώσεων του δήμου. Εν μέσω πολλών αγγελιών, ιδιοκτητών και μη, για μαθήματα ιππασίας, δοκιμή κρασιού (dégustation des vins) στην κάβα του γείτονα κ.ά., το μάτι μου έπεσε σε μια ανακοίνωση, η οποία έφερε αριθμό πρωτοκόλλου και έλεγε ευσύνοπτα τα εξής:

Ο κύριος τάδε με αριθμό αδείας τάδε προτίθεται να κτίσει στο τάδε σημείο. Τα σχέδια του σπιτιού, η πρόσβαση στην οικία του, όλα τα σχετικά έγγραφα και οι άδειες της πολεοδομίας θα βρίσκονται στον Δήμο, στη διάθεση των δημοτών για ένα μήνα. Εντός του διαστήματος αυτού θα μπορούν να υποβληθούν πιθανές ενστάσεις.

Τα σχόλια δικά σας.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Η "Ανάπτυξη" του Αεροδρομίου ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ...

Κωστής Γκορτζής, Τρίλοφος

Μελέτες για κλάματα. Ωραία βιβλιοδετημένες, με φανταχτερά εξώφυλλα, βαρύγδουπους τίτλους, βαρύγδουπες υπογραφές καθηγητικών αυθεντιών και ακαταλαβίστικο περιεχόμενο. Ακριβοπληρωμένες. Μελέτες ‘εγκεκριμένες’ με νομότυπες διαδικασίες που δεν ελέγχουν τη ουσία των γραφομένων αλλά την επάρκεια των τίτλων και το κύρος… των υπογραφών.

Κόντρα στο ρεύμα, λίγοι που πήραν χαμπάρι το έγκλημα και μάταια προσπαθούν να ταρακουνήσουν τους πολλούς. Λίγοι, άλλοι με γνώσεις στο αντικείμενο και άλλοι απλοί υπηρέτες της κοινής λογικής.

Αυτοί οι λίγοι, εδώ και δυο χρόνια, φωνάζουν ότι η επέκταση του διαδρόμου 10-28 στη θάλασσα κατά ένα χιλιόμετρο θα καταστρέψει τις μοναδικές αμμώδεις παραλίες στον Κόλπο της Θεσσαλονίκης.

Αυτοί οι λίγοι, με επιστημονικά, επαγγελματικά και, κυρίως, λογικά επιχειρήματα, έχουν ενημερώσει ΟΛΟΥΣ τους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους του τόπου, ΟΛΟΥΣ τους Αυτοδιοικητικούς άρχοντες της περιοχής και ΟΛΑ τα ΜΜΕ έντυπα και ηλεκτρονικά της πόλης.

ΟΛΟΙ σιωπούν. Ακόμα και ο Δήμαρχος Μίκρας που …καμαρώνει γιατί βρήκε τον κατάλληλο χώρο για την ανέγερση δύο Νοσοκομείων στην αρχή του νέου υπερδιαδρόμου (!) αγνοώντας μάλλον ότι ένα αεροπλάνο μεσαίου μεγέθους εκλύει κατά την απογείωση καυσαέρια τόσα όσα 10.000 αυτοκίνητα σε ΜΙΑ μέρα!

Σε όλους αυτούς, και εξαιρετικά στους Δημάρχους Μίκρας και Θερμαϊκού, οι λίγοι αφιερώνουν τη φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο. Και δείχνει ότι η καταστροφή άρχισε πριν καλά καλά προχωρήσει η επέκταση…

Τον Ιούνιο του 2008

Τα τοπογραφικά πασαλάκια που τοποθέτησε η κατασκευάστρια εταιρεία και που βλέπετε σήμερα μέσα στο νερό, πριν τέσσερις μήνες, δηλαδή τον Ιούνιο, απείχαν τρία (3) μέτρα από το κύμα, ΠΑΝΩ στην άμμο! Η διάβρωση των ακτών είναι πλέον εμφανής μέχρι το Ναυτικό Όμιλο - σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από το διάδρομο… Κι ακόμα είμαστε στις προεργασίες της επέκτασης.

Σήμερα...

Διαβάστε τη συνέχεια...

Η Νεολαία του Δήμου Μίκρας

Χριστίνα Κωστάκη, Κάτω Σχολάρι

Στο Δήμο μας, όπως θα έπρεπε να είναι γνωστό, από το 2004 λειτουργεί ο θεσμός των τοπικών συμβουλίων νέων.

Τα τοπικά συμβούλια νέων δίνουν την ευκαιρία σε νέους, ηλικίας 15-28 ετών, να ασχοληθούν ενεργά με τα κοινά του τόπου τους. Είναι ένα όργανο αυτόνομης έκφρασης της νεολαίας σε κάθε Δήμο.

Στο Δήμο Μίκρας, όμως, τίθενται αρκετά ερωτήματα· αρχικά για την εγκυρότητα του οργάνου, καθώς τα εγγεγραμμένα μέλη στο Τοπικό Συμβούλιο Νεολαίας (Το.Συ.Ν) καλύπτουν ένα ελάχιστο ποσοστό των νέων του Δήμου, και έπειτα για το κατά πόσο οι ενέργειες του Το.Συ.Ν Μίκρας αποτελούν αυτόνομη δράση και έκφραση.

Τα δύο ερωτήματα προφανώς είναι αλληλένδετα, καθώς ο μικρός αριθμός των μελών δίνει λαβή για πατερναλισμό από το Δημοτικό Συμβούλιο. Βέβαια οι αιτίες των ερωτημάτων μπορούν να αναζητηθούν και στις δύο πλευρές (Το.Συ.Ν –Δημοτικό Συμβούλιο) και ίσως να μην είχαν λόγο ύπαρξης αν από τη μία πλευρά το Το.Συ.Ν έκανε κάποια ενέργεια να αυξήσει τα μέλη του και από την άλλη το Δημοτικό Συμβούλιο δεν εκμεταλλευόταν την ύπαρξη ενός «αδύναμου» οργάνου για να ομορφαίνει την «βιτρίνα» του. Κατά συνέπεια δημιουργούνται εκ νέου ερωτήματα για το αν εξυπηρετεί κάποιους το γεγονός της ολιγομέλειας του Το.Συ.Ν Μίκρας, με αποτέλεσμα να μην γίνονται προσπάθειες αύξησης των μελών του.

Ο Δήμος Μίκρας και οι νέοι του, χρειάζονται ένα όργανο εκπροσώπησης της νεολαίας, ένα όργανο πραγματικά αυτόνομο, με φωνή σε ό, τι απασχολεί τους νέους (παιδεία, πολιτισμός, οικολογία κλπ.) και την αντίστοιχη δράση που θα ωφελήσει και την κοινωνικοπολιτιστική αναβάθμιση του Δήμου.

Αν λοιπόν το Το.Συ.ν είναι ανίκανο να επιτύχει τον λόγο δημιουργίας του, τότε η νεολαία του Δήμου μπορεί και θα πρέπει να οργανωθεί έστω και έξω από τα πλαίσια αυτού του θεσμού. Να δημιουργηθεί ένα μαζικό όργανο που θα έχει ιδέες, όρεξη και φωνή στον Δήμο Μίκρας. Μία νεολαία ενεργή που θα συμβάλει στην πολιτιστική ανάπτυξη του Δήμου και θα του δώσει μια πνοή ζωντάνιας και φρεσκάδας.

Η όρεξη υπάρχει, οι ιδέες υπάρχουν, το μόνο που μένει είναι ή να πάρει σοβαρά τον ρόλο του το Το.Συ.Ν ώστε να λειτουργήσουμε θεσμικά ή να κινηθούμε εξωθεσμικά δημιουργώντας ένα στέκι νέων που θα μπορούμε εκεί, να συζητούμε τα προβλήματα μας και τις ιδέες μας και στη συνέχεια να πράττουμε αναλόγως.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Οδηγός επιβίωσης για γονείς με μικρά παιδιά

Δημήτρης Σελέκος, Πλαγιάρι

Στην ευρύτερη περιοχή μας λειτουργούν πολλά ιδιωτικά νηπιαγωγεία. Μετά το νέο νόμο του υπουργείου Παιδείας που εντάσσει το Νηπιαγωγείο στην υποχρεωτική εκπαίδευση πάρα πολλοί γονείς στράφηκαν σε ιδιωτικά νηπιαγωγεία, καθώς είτε δεν επαρκούσαν οι θέσεις των δημοσίων και δημοτικών νηπιαγωγείων είτε το ωράριό τους δεν τους εξυπηρετούσε είτε οι κτιριακές τους υποδομές ήταν άθλιες. Ωστόσο, κάποια ιδιωτικά νηπιαγωγεία, ενώ ο νόμος τους έδινε περιθώριο ενός έτους για να αδειοδοτηθούν από το υπουργείο Παιδείας, ώστε να λειτουργούν σύννομα, αδιαφόρησαν υπακούοντας στην απαράδεκτα παγιωμένη λογική του κακού εμπόρου “σιγά και τι θα μου κάνουν;”. Αποτέλεσμα: σε λίγους μήνες, κάποια παιδιά που θα θελήσουν να εγγραφούν στην Α’ Δημοτικού και σήμερα φοιτούν σε μη αδειοδοτημένα “νηπιαγωγεία”, δεν θα μπορέσουν, διότι δεν θα έχουν αποδεικτικό φοίτησης σε νόμιμο σχολείο!

Τι θα πρέπει να προσέξουμε οι γονείς;

1. Να ζητήσουμε, ακόμη και σήμερα, από τον ιδιοκτήτη ιδιωτικού νηπιαγωγείου αντίγραφο της άδειας ίδρυσης και λειτουργίας εκδομένη από την αρμόδια Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Αν. Θεσσαλονίκης,


2. Να απαιτήσουμε να διδάσκουν τα παιδιά μας μόνο νηπιαγωγοί με πτυχίο από ελληνικό πανεπιστήμιο ή με αναγνωρισμένο τίτλο, και όχι βρεφονηπιοκόμοι ή “η κυρία τάδε που είναι καλή με τα παιδιά”,


3. Να έχουν οι νηπιαγωγοί διοριστήριο έγγραφο από τη Διεύθυνση Εκπαίδευσης, διότι μόνον έτσι αμείβονται σωστά και άρα κάνουν ορθά και με αξιοπρέπεια τη δουλειά τους,


4. Να μην ξεπερνά το κάθε νηπιακό τμήμα τα 24 παιδιά και να υπάρχει υποστηρικτικό προσωπικό σε κάθε τμήμα,


5. Να ζητήσουμε δημιουργία συλλόγου γονέων, αν και είναι υποχρέωση του διευθυντή να καλέσει τους γονείς σε δημιουργία τέτοιου συλλόγου.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Ποιος εκπαιδεύει ποιον σ’ αυτόν τον τόπο;

Λάμπρος Αναστασιάδης, Πλαγιάρι

Διάβασα σε αφίσα της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης με τίτλο “στην περιφέρεια για τον πολιτισμό”, το κάλεσμά της για μια θεατρική παράσταση στο Δήμο Μίκρας τη Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008.

Σκέφτηκα, ενδιαφέρθηκαν και για μας τους ανθρώπους που ζούμε στην ύπαιθρο.

Ανταποκρίθηκα στην πρόσκληση. Παρακολούθησα τη θεατρική παράσταση που διοργανώθηκε σε συνεργασία με το Δήμο Μίκρας “Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι” του Ουίλιαμ Σαίξπηρ.
Τελείωσε η παράσταση και ένιωσα βαθιά προσβεβλημένος. Ένα κλασσικό αριστούργημα σε μια απόδοση που ελάχιστα σημεία της το εκφράζουν.

Οι υπεύθυνοι πολιτισμού της Νομαρχίας μας αποκαλούν “περιφέρεια” και το εννοούν. Νομίζουν ότι δεν έχουμε δει άλλες παραστάσεις στη ζωή μας και θέλουν να μας εκπαιδεύσουν. Ζουν σε προηγούμενες δεκαετίες οι άνθρωποι.

Οι υπεύθυνοι όμως του Πολιτισμού στο Δήμο μας, δεν οφείλουν να δουν πρώτα την παράσταση και αφού την εγκρίνουν, να την εντάξουν στα πλαίσια μιας κορυφαίας για τη Μίκρα εκδήλωσης, όπως αυτή των “ΔΗΜΗΤΡΙΩΝ”;

Να σκεφτώ ότι την είδαν και συμφώνησαν να παρουσιαστεί στους κατοίκους του Δήμου; Δεν το πιστεύω. Αν είναι έτσι, υποτιμούν τον ίδιο τους τον εαυτό.

Να θεωρήσω ότι δεν είχαν τίποτε άλλο να συμπεριλάβουν σ’ αυτές τις εκδηλώσεις και ανέλαβαν ένα τόσο μεγάλο ρίσκο; Πιο καλή η μοναξιά.

Να έχουν τόσο τυφλή εμπιστοσύνη στις φτηνές επιλογές της Νομαρχίας; Εκτιμείστε το επίπεδο των δημοτών στους οποίους απευθύνεστε.

Κύριοι υπεύθυνοι της Νομαρχιακής και Τοπικής Αυτοδιοίκησης, παρακολουθείστε με επιμέλεια το πρόγραμμα των Δημητρίων της Θεσσαλονίκης και επιλέξτε κάτι αντίστοιχο και για μας τους “περιφερειακούς”. Θα σας είμαστε ευγνώμονες.

Μαθήματα πολιτισμού στην περιφέρεια, πήραμε το πρωινό της Κυριακής της 26ης Οκτωβρίου. Σε μια συγκινητική εκδήλωση στον πολιτιστικό σύλλογο του Ορφέα στο Πλαγιάρι, βιώσαμε τη συνύπαρξη των γενεών, τη σύνθεση των πολιτισμών, τη διαχρονική εξέλιξη του τόπου μας.

Σε μια ανθρώπινη και σεμνή παρουσίαση, δυο ξεχωριστοί συνδημότες μας οι κ. Γιάννης Κιουτσούκης και Αντώνης Κοκκινάκης, παρουσίασαν το βιβλίο τους “Από τις αλησμόνητες Πατρίδες της Ανατολικής Θράκης στο Νέο Πλαγιάρι Θεσσαλονίκης”.

Ο κ. Γιάννης το όφειλε στον εαυτό του, στους αγώνες των δικών του ανθρώπων να ριζώσουν και να δημιουργήσουν στους νέους τόπους και σε πείσμα των καιρών.
Ο Αντώνης συνέβαλλε –όπως οφείλουμε να συμβάλλουμε όλοι μας– με την προσπάθειά του αυτή, στη συγκατοίκηση διαφορετικών ανθρώπων, μακριά από τα κλισέ των “ντόπιων και των ξένων”.

Διαβάζοντας το βιβλίο, διαπιστώνεις ότι το παλιό και το νέο είναι σχετικό. Το 1922 και οι παλιοί κάτοικοι, νέοι ήταν κι αυτοί στο Νέο Πλαγιάρι.

Σας ευχαριστούμε για τις γνώσεις που μας προσφέρατε με το έργο σας.

Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι οι τεχνητοί διαχωρισμοί στις κοινωνίες μας είναι εφήμεροι και επιβλαβείς.

Η σύνθεση του διαφορετικού δεν έχει μόνο απίστευτη γοητεία αλλά κρύβει και μια απίστευτη δυναμική. Σ’ αυτό το σημείο κατά τη γνώμη μου κρίνεται ο σύγχρονος πολίτης.
Μήπως τελικά κύριοι της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης πρέπει να πάρετε μαθήματα πολιτισμού από τους περιφερειακούς συμπολίτες σας;

Διαβάστε τη συνέχεια...

Εκκλησίες + Μεγάφωνα = Ηχορρύπανση

Τάσος Αναστόπουλος, Πλαγιάρι

Decibel ή dB στην ακουστική φυσική ορίζεται ως το δεκαπλάσιο του δεκαδικού λογάριθμου του κλάσματος της έντασης, Ι, ενός μετρούμενου ήχου προς την ένταση του ήχου στο όριο ακουστότητας, Ι_ο, δηλαδή dB=10log(I/I_ο).
Έτσι, στο κατώφλι ακουστότητας, δηλαδή όταν ένας ήχος μόλις που ακούγεται, όπου Ι=Ι_ο έχουμε dB=0.

Με βάση την κλίμακα αυτή η μεγαλύτερη ένταση ενός ήχου που είναι ανεκτή χωρίς προβλήματα από τον ανθρώπινο οργανισμό ορίζεται στα 70dB.
Το κατώφλι του πόνου, δηλαδή το όριο στο οποίο αρχίζει να προκαλείται έντονος πόνος στο ακουστικό σύστημα του ανθρώπου, ορίζεται στα 130dB.
Το όριο θραύσης του ακουστικού τυμπάνου βρίσκεται σχετικά κοντά, στα 145dB.
Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες οι περισσότερες καταγγελίες για ηχορρύπανση στο Συνήγορο του Πολίτη γίνονται για νυχτερινά κέντρα, συνεργεία αυτοκινήτων και μοτοσικλετών και για ιερούς ναούς.
Στην περιοχή μας δεν υπάρχουν πηγές μόνιμης ηχορρύπανσης.
Θα μπορούσα να πω ότι στο δήμο Μίκρας δεν υποφέρουμε ακόμη από συστηματική ηχορρύπανση.
Καμία σχέση με την κεντρική Θεσσαλονίκη ή ακόμη και τη γειτονική μας Περαία.
Μπορεί το μηχανάκι με την κομμένη εξάτμιση ή ο «ραλίστας» με το μπουρί¹ και το super bass HiFi² να μας ανάβουν τα λαμπάκια μια στις τόσες, αλλά απέχουν πολύ από το να προκαλούν συστηματική ηχορρύπανση.
Νυχτερινά κέντρα δεν έχουμε. Τα συνεργεία της περιοχής μας, όσα τουλάχιστον ξέρω, δεν προκαλούν σοβαρά προβλήματα.
Αυτές οι επισημάνσεις εκτός από την προσωπική μου γνώμη στηρίζονται και στα αποτελέσματα μιας «δημοσκόπησης» που έκανα ο ίδιος σε ένα σύνολο 50 ατόμων, ανάμεσα στα οποία ήταν πολύ λίγοι φίλοι, περισσότεροι γνωστοί και πολύ περισσότερα άγνωστα πρόσωπα σε ηλικίες πάνω από 15 ετών με μοναδικό ερώτημα:
Ποια είναι η πιο ενοχλητική πηγή ηχορρύπανσης στο Πλαγιάρι και στον Τρίλοφο;
Η απάντηση που πήρα με τη σχετική πλειοψηφία του 42% στο Πλαγιάρι ήταν «τα μεγάφωνα και οι καμπάνες στις εκκλησίες» και 38% «τα μεγάφωνα στις εκκλησίες» στον Τρίλοφο!
Αν τελικά συνυπολογίσουμε τον παράγοντα των μεταφυσικών αναστολών που σίγουρα επηρέασε ένα μέρος από τους ερωτούμενους, ιδιαίτερα τους πιο ηλικιωμένους, τότε το ποσοστό των ενοχλούμενων μέσα στην τοπική κοινωνία του δήμου Μίκρας μπορεί να είναι αρκετά μεγαλύτερο.
Η άποψη αυτή των κατοίκων της περιοχής μας δεν εστιάζεται μόνο στην ένταση και τη συχνότητα της ενόχλησης από τα μεγάφωνα των εκκλησιών αλλά έχει και μια ηθική διάσταση. Η πλειοψηφία των κατοίκων περιμένει από την εκκλησία μια σεμνή συμπεριφορά, λιγότερη έπαρση, χαμηλούς τόνους, ταπεινοφροσύνη δηλαδή κάτι πολύ διαφορετικό από την κληρονομιά που μας άφησε ο μακαριστός.
Αλλά μήπως ζητάμε πολλά από τους παπάδες της περιοχής μας;
Δεν είμαι σε θέση να ξέρω γιατί δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για τα κίνητρα που καθορίζουν τη συμπεριφορά του καθένα, είμαι όμως σίγουρος για τον εκνευρισμό και την οργή που μερικές φορές αισθάνομαι από το αλύπητο σφυροκόπημα που δέχονται τα νεύρα μου Κυριακάς και Εορτάς, από την επίδειξη αλαζονείας στο όνομα του Κυρίου, από τα ανεκδιήγητα συνήθως κηρύγματα, από τις εκκωφαντικές κωδωνοκρουσίες και από την κοτζαμπάσικη λογική κάποιων «εκπροσώπων» του Υψίστου.
Ως συνήθως η διοίκηση του δήμου Μίκρας δεν ευαισθητοποιείται απέναντι σε παρόμοια ζητήματα. Είτε γιατί θεωρεί ότι η αρμοδιότητα αντιμετώπισης αυτών των προβλημάτων βρίσκεται πολύ ψηλά… είτε γιατί δεν θέλει να δυσαρεστήσει θρησκευόμενους ψηφοφόρους της που θεωρούν ότι η μετάδοση της θείας λειτουργίας από τα μεγάφωνα είναι μακραίωνη παράδοση της ορθοδοξίας και συμβάλει στην καλύτερη μετάδοση των προσευχών τους προς τον Πλάστη.
Όμως μέσα στην ανοχή περιέχεται και η συνενοχή και ο δήμος Μίκρας και το τοπικό συμβούλιο είναι συνένοχοι στο γκρέμισμα της παλιάς γραφικής εκκλησίας του Πλαγιαρίου το 1999, στο κόψιμο των πεύκων που την περιέβαλαν και στο χτίσιμό της σημερινής της εκκλησίας χωρίς αυλόγυρο, που με το μέγεθος της και το ύψος του καμπαναριού προσβάλει κάθε έννοια μέτρου και ταπεινοφροσύνης, ενώ η ένταση των μεγαφώνων και των κωδωνοκρουσιών της υπενθυμίζει προς ημάς τους αμαρτωλούς ότι η αιώνια τιμωρία σίγουρα θα περιλαμβάνει και πολλά decibel.
Η αρχική μας αναφορά στο Συνήγορο του Πολίτη δίνει την ευκαιρία να τονίσουμε τη μεγάλη σημασία αυτού του θεσμού για την υποστήριξη και την προστασία των δικαιωμάτων του απλού πολίτη απέναντι στην αυθαιρεσία, τον αυταρχισμό και όχι σπάνια τη βαρβαρότητα φυσικών και νομικών προσώπων. Ο Συνήγορος του Πολίτη μπορεί να προσφέρει με εύκολο και αποτελεσματικό τρόπο βοήθεια για τα παραπάνω προβλήματα. Έχει ενδιαφέρον κανείς να επισκεφθεί την κεντρική σελίδα του Συνήγορου, να δει ποιες υποθέσεις αναλαμβάνει και τέλος να πάρει πληροφορίες για τη σύνταξη και την υποβολή αναφορών.

¹ Μπουρί: Σωλήνας εξάτμισης μεγάλης διαμέτρου.
² Super bass HiFi.: Στερεοφωνικό σύστημα μεγάλης ισχύος για αυτοκίνητα.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Ένα αλλιώτικο Εργαστήρι

kanella16@yahoo.gr

Σπανίζει όλο και περισσότερο το φαινόμενο να συναντούμε νέους ανθρώπους με κέφι, χαμόγελο και περιεκτικές συζητήσεις συνωστισμένους σε σπίτια του χωριού, όπου δεν είναι προσκεκλημένοι σε κάποιο τυπικό κοινωνικό γεγονός. Παραξενεύτηκα κι εγώ: κάτω από τη πολύ διακριτική πινακίδα του Εργαστηρίου Διερεύνησης Ανθρώπινων Σχέσεων ένα ζεστό σαββατόβραδο του Νοέμβρη πολύς “νέος” κόσμος, αυτή η “άλλη νεολαία”.
“Δεν πάω να δω” είπα μέσα μου και ρωτώντας πληροφορήθηκα ότι θα γινόταν η παρουσίαση του νέου βιβλίου “Το ήμερο φίδι του θεού” της έγκριτης επιστήμονος κας Χάριτος Κατάκη. Ένα αφήγημα βασισμένο σε αληθινές ιστορίες ψυχοθεραπείας.
“Η κα Κατάκη στον Τρίλοφο;” αναρωτήθηκα.
Τη κα Κατάκη τη γνώριζα μόνο από τα πετυχημένα βιβλία της στο χώρο της ψυχολογίας και το θεώρησα ευχάριστη σύμπτωση, ότι θα είχα τη δυνατότητα να τη γνωρίσω μέσα από τη παρουσίαση του νέου της βιβλίου. Σχεδόν αμέσως συντονίστηκα με το χώρο: δεν είναι κραυγαλέος, δεν προοιωνίζει τι συμβαίνει πίσω από τη πόρτα μιας συνηθισμένης μεζονέτας. Και… ρωτώντας τους εκεί παρευρισκόμενους έμαθα:
Το Εργαστήριο Διερεύνησης Ανθρώπινων Σχέσεων είναι επιστημονική μη κερδοσκοπική εταιρεία, που ιδρύθηκε το 1983 και διευθύνεται από τη γνωστή ψυχολόγο κα Χάρη Κατάκη, με διεθνώς αναγνωρισμένο επιστημονικό και συγγραφικό έργο. Το Εργαστήρι σχεδιάζει και υλοποιεί ποικίλες και πολυεπίπεδες δραστηριότητες (συμβουλευτική, ψυχοθεραπεία, εκπαίδευση ειδικών του χώρου ψυχικής υγείας, εκδόσεις, έρευνα, διοργάνωση σεμιναρίων και συνεδρίων, εκτέλεση προγραμμάτων για ιδιωτικούς και δημόσιους φορείς, εκπόνηση επιστημονικών εργασιών κ.λ.π.) Όλοι αυτοί οι συγκεντρωμένοι νέοι ήταν εκπαιδευόμενοι του χώρου της ψυχικής υγείας, οι οποίοι εκπαιδεύονται εδώ και χρόνια στο παράρτημα του Τριλόφου κι είχαν έρθει ν’ ακούσουν τη διάσημη ψυχοθεραπεύτρια κι εγώ η μοναδική κάτοικος της περιοχής φάνταζα σαν παρείσακτη.

Άρχισα να κάνω διάφορες σκέψεις μέσα μου:
Η ύπαρξη τέτοιου εργαστηρίου στο Τρίλοφο κατά την άποψή μου είναι κάτι πολύ σημαντικό κι εμείς δεν έχουμε πάρει είδηση; Ανέτρεξα νοερά στις δράσεις που μέχρι τώρα έχουν υλοποιηθεί και θα με βοηθούσαν ως γονέα να επικοινωνήσω με τα παιδιά και το περιβάλλον μου: στα σχολεία μας έχουν λειτουργήσει μετά το 2002 και μέχρι πέρυσι περιστασιακά σχολές γονέων, είτε με την υποστήριξη προγράμματος του Υπ. Παιδείας, είτε από το Κέντρο Πρόληψης ανατολικού τομέα η “Ελπίδα”, δράσεις που συχνά προσέκρουαν είτε στην επιφυλακτικότητα των γονέων είτε των φορέων. Έγιναν μια-δυο ομιλίες κατά των ναρκωτικών από το “Πήγασο”με την υποστήριξη του ΚΕΘΕΑ και μια-δυο παρουσιάσεις από ψυχίατρους. Γενικά η μικροκοινωνία μας και ειδικότερα οι γονείς είναι διψασμένοι για παρεμβάσεις συμβουλευτικού χαρακτήρα. Τελευταία άρχισαν να μας χτυπούν έντονα τη πόρτα μας τα ναρκωτικά.
Από την άλλη πλευρά στο Τρίλοφο εδώ και δεκαετίες λειτουργούν δυο ψυχιατρικές κλινικές που δίνουν την εντύπωση ότι οι ψυχιατρικές υπηρεσίες κι η ψυχολογική υποστήριξη δίνονται μέσα από τους τοίχους του εγκλεισμού. Τελευταία υπάρχει έντονη η τάση να ιδρύονται ιδιωτικά κέντρα “αποκατάστασης” τα οποία πάλι παρέχουν έμμεσα ψυχιατρικές υπηρεσίες. Εν όψει της κατασκευής δύο μεγάλων νοσοκομείων στο δήμο μας (ογκολογικού και παιδιατρικού) η απαίτηση σε συμβουλευτικές υπηρεσίες αυξάνεται ραγδαία. Το ίδιο ισχύει και λόγω της ραγδαίας αυξητικής τάσης του πληθυσμού, η οποία υποβοηθείται από τις επεκτάσεις των οικισμών στα Δ.Δ του δήμου μας, αλλά κι από την μέχρι τώρα άναρχη ως ένα βαθμό δόμηση, που συχνά ωθεί το πληθυσμό σε απομόνωση στο ίδιο του το σπίτι. Ελλείψεις ποικίλλων υποδομών και πολιτιστικών διαφυγών εγκλωβίζουν τους κατοίκους στους τέσσερις τοίχους των σπιτιών τους.

Τις σκέψεις μου διέκοψε η συγγραφέας:

“Όταν αποφάσισα να γράψω αυτό το βιβλίο ήξερα ότι ο μόνος τρόπος να μοιραστώ αυτή τη μοναδική και ανεπανάληπτη εμπειρία ήταν η αφήγηση… Πέρα από το γεγονός ότι ο επιστημονικός λόγος είναι πιο κατάλληλος για να επικοινωνήσεις ιδέες και όχι βιώματα, η ψυχοθεραπεία είναι αφ’ εαυτής μια αφηγηματική διαδικασία”.

Μετατρέποντας τη συνθετική συστημική θεραπευτική προσέγγιση σε ένα “ζωντανό” αφήγημα, η Χάρις Κατάκη επιχειρεί και πετυχαίνει να δώσει λύσεις στα αδιέξοδα που απασχολούν το σύγχρονο άνθρωπο. Μέσα από σύντομες ιστορίες, δείχνει γλαφυρά με πολύ απλό τρόπο ότι ο καθένας έχει τη δυνατότητα να ανανεώσει τη ζωή του, με την ίδια φυσικότητα που το φίδι αλλάζει δέρμα.

Προμηθεύτηκα ένα βιβλίο και άνοιξα τυχαία σε μια σελίδα, διαβάζοντας:

“Είχε φτάσει η ώρα των λαχνών. Τότε ήταν που αντίκρισε για πρώτη φορά τον Φίλιππο, έναν καλοφτιαγμένο άντρα, γύρω στα τριάντα, γεμάτο αυτοπεποίθηση. Πρόσεξε αμέσως ότι με άνεση διέθεσε για την αγορά λαχνών ένα αρκετά μεγάλο ποσό. Κάποια στιγμή συναντήθηκαν τα βλέμματα τους. Χωρίς καν να το καταλάβει η Αριάδνη βρέθηκε να σέρνει το χορό και εκείνος να της κρατά το μαντήλι. Όλα έγιναν αστραπιαία. Χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε και στην εκκλησία, στο πλευρό του.
Το συμβόλαιο του γάμου της Αριάδνης και του Φίλιππου, βασισμένο σε κοινές αποφάσεις και επιλογές, θα εξασφάλιζε τη συνοχή της οικογένειάς τους. Τα συγκρουσιακά στοιχεία της σχέσης τους υπόβοσκαν στα σεντούκια του μυαλού τους. Έμοιαζαν να είναι εκεί καλά ασφαλισμένα. Τίποτα δεν προμήνυε τη διατάραξη του συμβολαίου που υπέγραψαν οι δυο τους σιωπηλά εκεί πίσω στο Μπουένος Άιρες, τη βραδιά στην Χριστουγεννιάτική γιορτή των ομογενών.
Τι θα μπορούσε να κλονίσει τα προσωπικά, οικογενειακά και κοινωνικά τους δεδομένα; Πού, πότε και πώς θα έσπαζαν οι κλειδαριές για να ελευθερώσουν δυνάμεις που θα πυροδοτούσαν νέο κύκλο ανακατατάξεων και ανατροπών; Πού βρισκόταν τελικά ο αδύναμος κρίκος της αλυσίδας;”

“Θα ήθελα μιαν αφιέρωση!” της είπα διστακτικά. “Ξέρετε είμαι κάτοικος της περιοχής”.

“Στη Κανέλλα που με συνδέει με το τόπο της” μου ’γραψε στο εσώφυλλο.

“Τον τόπο μου;” μονολόγησα.
Η αλήθεια είναι ότι εδώ είμαι μια από τους “ξένους” κατοίκους.
Όταν ονειρευόμουν να γίνω μηχανικός στην εφηβεία μου έλεγα πως θα χτίζω γέφυρες. Μηχανικός έγινα μεν, ωστόσο με γέφυρες μέχρι σήμερα δεν έχω καταπιαστεί. Έλεγα μήπως ο τόπος αυτός που όλοι μας ζούμε και τον πονούμε ως δικό μας τόπο έχει ανάγκη από γέφυρες επικοινωνίας, πολιτισμού, ανθρωπιάς.
Έφυγα χαρούμενη, με την ελπίδα ότι ίσως και να χτίζω τη πρώτη γέφυρα της ζωής μου.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Επιστολή στον "Κάτοικο"

Ιφιγένεια Παπαρούση, Πλαγιάρι

Αγαπητοί συμπολίτες και γείτονες,
Μετά από περίπου έξι μήνες εγκατάστασης στην περιοχή θαυμάζω την υπέροχη φύση και προβληματίζομαι.
Το πρώτο που με προβληματίζει είναι η διαχείριση σκουπιδιών. Υπάρχουν καρότσες με παλιοσίδερα που περνάνε γεμάτες και μετά ξαναπερνάνε άδειες. Ακόμα, υπάρχουν φορτηγά που κουβαλάνε χώμα, και σε συγκεκριμένο μέρος αδειάζουν το χώμα. Όταν κινητοποιήθηκα και ζήτησα παρέμβαση της αστυνομίας, βρέθηκα στην εξαιρετικά δυσάρεστη θέση να «τα ακούσω» από τους αστυνομικούς ότι αυτό το θέμα ανήκει στο τμήμα Επανομής και όχι της Περαίας, χωρίς να δέχονται να αναγνωρίσουν ότι η επιλογή τμήματος ήταν απόφαση των συναδέλφων τους και όχι δική μου. Στην συνέχεια βρέθηκα στην ακόμη πιο δυσάρεστη θέση -και βεβαίως επικίνδυνη- να σταματήσουν δύο φορτηγά παρουσία μου και σε εξαιρετικά κοντινή απόσταση από τους οδηγούς τους, για να μπορούν να συγκρατήσουν τις πινακίδες και την φυσιογνωμία μου. Τέλος, έμαθα ότι ναι μεν τα φορτηγά δεν είχαν την σχετική άδεια, αλλά ότι η χωματερή είναι του δήμου. Το αν είναι νόμιμη ή μη εγγεγραμμένη χωματερή ουδείς ποτέ μου το απάντησε…
Άλλο θέμα που με προβληματίζει είναι η ανακύκλωση συσκευασιών και μικροσυσκευών. Για την πρώτη περίπτωση ουδεμία απόδειξη έχω ότι η ανακύκλωση στην γειτονιά μας είναι μόνο στην θεωρία αλλά έχω την ένδειξη ότι ουδέποτε είδα το σχετικό φορτηγό, με την ειδική σήμανση, εκείνο που είναι διαφορετικό από το συμβατικό σκουπιδιάρικο, να συλλέγει τους κάδους. Επιπλέον, ειδικά σε ένα σημείο με 3 συμβατικούς κάδους, συχνά βλέπω να άδειο τον κάδο της ανακύκλωσης, την ίδια ημέρα που αδειάζουν οι κάδοι με τα συμβατικά απορρίμματα. Παρακαλώ διαψεύστε με και πείτε μου ότι κάνω λάθος. Θα χαρώ πολύ.
Στο θέμα της ανακύκλωσης των μικροσυσκευών όμως, γνωρίζω με σιγουριά ότι ανακύκλωση δεν γίνεται γιατί απλά ουδέποτε συγκεντρώνονται συσκευές! Αυτό οφείλεται στην θέση που έχει επιλέξει ο δήμος για την τοποθέτηση των σχετικών κάδων. Συγκεκριμένα οι κάδοι είναι τοποθετημένοι σε ανοιχτό δημόσιο σημείο, ενώ θα έπρεπε να είναι σε προφυλαγμένο σημείο, στο εσωτερικό κάποιου δημόσιου χώρου. Έτσι ο οποιοσδήποτε μπορεί να περνάει και να συλλέγει τα υλικά που τον ενδιαφέρουν π.χ. πλαστικό ή σίδερο και στην συνέχεια να πετάξει τα υλικά που ρυπαίνουν το νερό οπουδήποτε. Έχω επικοινωνήσει τόσο με την Οικολογική Εταιρεία Ανακύκλωσης, η οποία είναι αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία (www.ecorec.gr) καθώς και με την εταιρεία Ανακύκλωση Συσκευών ΑΕ (www.electrocycle.gr), τον φορέα για την οργάνωση και τη λειτουργία του Συλλογικού Συστήματος Εναλλακτικής Διαχείρισης των Αποβλήτων Ηλεκτρικού και Ηλεκτρονικού Εξοπλισμού στην Ελλάδα. Μάλιστα με ενημέρωσαν ότι χάρη στην επισήμανση μου ζήτησαν από τον δήμο μας να αλλάξει την θέση των κάδων. Οι κάδοι, από τον Ιούνιο που έλαβαν χώρα οι παραπάνω επικοινωνίες, εξακολουθούν να είναι στα ίδια αφύλακτα σημεία… Προσωπικά, προτίμησα να αφήσω τις μικροσυσκευές μου στο σχετικό τμήμα γνωστής αλυσίδας ηλεκτρικών …
Τέλος, άλλο ένα θέμα που αδυνατώ και θα αδυνατώ για πάντα να αποδεχθώ είναι η κυνηγητική συνήθεια. Κατά την περίοδο που απαγορεύεται το κυνήγι είχα καταλήξει να έχω σχεδόν καθημερινή τηλεφωνική επικοινωνία με τους θηροφύλακες και συχνά πυκνά να επισκέπτονται την περιοχή! Όμως με την έναρξη της κυνηγητικής περιόδου ουσιαστικά είμαι ανήμπορη να αντιδράσω στις καθημερινές τουφεκιές και έχει μείνει μόνο να.. προσεύχομαι ότι οι συνάνθρωποι μου είναι παντελώς ανίκανοι και αστοχούν. Κύριοι κυνηγοί, που διαβάζετε το παρόν, ευχαριστηθείτε το χόμπι του περιπατείν με ζωντανά πουλάκια και λαγουδάκια γύρω σας. Σημαδέψτε τα, κάντε από μέσα σας «μπαμ, σε σκότωσα», χωρίς όμως να πατάτε την σκανδάλη! Χαρείτε το σαν παιδιά χωρίς την ανάγκη να επιβεβαιωθείτε.

Όλοι μας, με τις πράξεις μας, (μπορούμε να) κάνουμε την διαφορά. Μέχρι το επόμενο τεύχος να είστε όλοι καλά.

Με εκτίμηση,
Ιφιγένεια Παπαρούση, ΜΒΑ
Σύμβουλος Επιχειρήσεων, κάτοικος Πλαγιαρίου από τον Μάρτιο του 2008.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Ο άγνωστος δρόμος...

Κωστής Γκορτζής, Τρίλοφος

Με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου –φαντάζομαι- και προς τιμή του καλού παππά, ‘βαφτίστηκε’ ο δρόμος που οδηγεί από την επάνω μεριά στον Αη Θανάση Τριλόφου, Οδός Ιερέως Παπαργυρίου. Επειδή του καλού παππά του άρεσε φαίνεται η δροσιά και η σκιά, οι καλοί δημοτικοί μας άρχοντες εξασφάλισαν τα ποθούμενα και στην πινακίδα που φέρει το όνομά του. Την έβαλαν ΜΕΣΑ στο δέντρο! Έτσι οι περιπατητές θυμούνται τον καλό παππά, και βρίσκουν τον δρόμο, μόνο τον χειμώνα όταν φυλλοβολάει η βερυκοκιά…
Αλλά, υπάρχει και συνέχεια. Σε ερώτηση Κατοίκου αν ο δρόμος αυτός είναι δημόσιος ή ιδιωτικός, και μετά την απαραίτητη διευκρίνιση ότι …δεν ψηφίζει εδώ (!), δόθηκε η εξής -αναπάντεχη να την πώ;- ΕΓΓΡΑΦΗ απάντηση:
«Δεν υπάρχουν στοιχεία για τον αναφερόμενο δρόμο στις υπηρεσίες του Δήμου. Να συντάξετε τοπογραφικό διάγραμμα υπογεγραμμένο από διπλωματούχο Μηχανικό και να το υποβάλλετε στον Δήμο για την εξέταση του αιτήματός σας»
Να ρωτήσω, πώς ‘βαφτίσατε’ έναν δρόμο που την ύπαρξή του αγνοείτε;
Να ρωτήσω τι θα απαντούσε ο Δήμαρχος αν ο Κάτοικος ψήφιζε εδώ;
Να ρωτήσω αν υπάρχει Δήμαρχος;

Διαβάστε τη συνέχεια...

Καλοπροαίρετες κουβέντες στο ΚΑΠΗ

Βασίλης Πατσάλας, Τρίλοφος

Πολύ θα θέλαμε αυτά που λέμε στο περιοδικό σας να τα λέγαμε σε Λαϊκές Συνελεύσεις στο Δήμαρχο, αλλά Λαϊκές Συνελεύσεις δε γίνονται.
Υπάρχουν έργα που χρειάζονται πολλά χρήματα, υπάρχουν όμως και έργα που δεν θέλουν χρήματα αλλά φαντασία και θέληση. Εμείς θα επισημάνουμε τα έργα που δε θέλουν χρήματα.
Πρώτος πήρε το λόγο ο κυρ Κώστας. Το μεγάλο πρόβλημα στο Δήμο μας είναι η στάθμευση αυτοκινήτων. Τώρα έτσι που σταθμεύουν τα αυτοκίνητα στους δρόμους και από τις δύο πλευρές, δημιουργείται μεγάλο κυκλοφοριακό πρόβλημα και σίγουρα θα έχουμε ατυχήματα. Ο Δήμος πρέπει να σκεφτεί διάφορους τρόπους για εξεύρεση χώρου στάθμευσης πχ να απαλλοτριώσει οικόπεδα με ανταλλαγή δημοτικών οικοπέδων κλπ. Η Θέρμη που είχε το ίδιο πρόβλημα και αυτή, έσκαψε την πλατεία και δημιούργησε χώρο στάθμευσης.
Ακόμη πρέπει οι δρόμοι να μονοδρομηθούν γιατί όταν συναντιόνται δύο αυτοκίνητα υπάρχει πρόβλημα.
Δεύτερον, πρέπει οπωσδήποτε να μπει φανάρι στο δρόμο Τριλόφου-Επανομής στο σημείο του Πλαγιαρίου γιατί η κυκλοφορία είναι μεγάλη και υπάρχει κίνδυνος για ατυχήματα.
Ο κυρ Γιάννης. Στο διαμέρισμα Τριλόφου η αίθουσα που χρησιμοποιείται για Αγροτικό Ιατρείο δεν έχει τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για ένα τέτοιο χώρο, δηλαδή δεν έχει ούτε αίθουσα αναμονής ούτε μια τουαλέτα. Παλιότερα ο Τρίλοφος που ήταν Κοινότητα πάντα είχε γιατρό, μαμή και νοσοκόμα. Τώρα που γίναμε Δήμος και έχουμε πολύ περισσότερους κατοίκους, υπάρχει μόνο μία γιατρός και είναι επόμενο να μην εξυπηρετούνται οι δημότες όπως πρέπει και να ακούγονται πολλά παράπονα. Πως η Επανομή που είναι μικρότερος Δήμος έχει Πολυϊατρείο και εξυπηρετεί καλύτερα τους δημότες της;
Ο κυρ Βασίλης. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει φιλοδοξίες για τα κοινά. Εγώ υπηρέτησα είκοσι χρόνια στα κοινά: ποδόσφαιρο, συνεταιρισμό, πολιτιστικό σύλλογο, Κοινότητα χωρίς οικονομικά οφέλη. Τώρα οι περισσότεροι δημοτικοί σύμβουλοι έχουν μισθό και ερωτώ φιλοδοξούν για τα κοινά ή για το μισθό;
Ο κυρ Νίκος. Εγώ τη γυναίκα μου τη γνώρισα στο Νυφοπάζαρο. Νυφοπάζαρο λέγαμε τη Βρύση Σινούδι πίσω από τον παιδικό σταθμό. Είναι μια βρύση κάτω από ένα μεγάλο πλάτανο που έπινε νερό όλο το χωριό. Εκεί πηγαίνανε οι κοπέλες με τις στάμνες για να πάρουν νερό. Η βρύση όμως έτρεχε σιγά-σιγά και τα κορίτσια υποχρεωτικά καθόταν ώρες ολόκληρες για να έρθει η σειρά τους. Εκεί μαζεύονταν και τα αγόρια και έτσι γινόταν γνωριμίες. Υπάρχει μεγάλη ιστορία για τη βρύση αυτή. Τώρα δυστυχώς έχει εγκαταλειφθεί και δεν μπορείς να την πλησιάσεις από σκουπίδια, νερά και λάσπες.
Τώρα είναι Φθινόπωρο που όπως και την Άνοιξη φυτεύονται δένδρα. Να μη ξεχάσουμε να παραγγείλουμε δένδρα στο Δασαρχείο.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Πρώτη επαφή (επιστολή στον "Κάτοικο")

Γεώργιος Μιχ. Καστανίδης, Πλαγιάρι

Κύριοι,
θα ήθελα να σας συγχαρώ για την προσπάθειά σας, μέσω του εντύπου , να δώσετε τη δυνατότητα στους κατοίκους του δήμου μας να εκφραστούν δημόσια. Πιστεύω ότι πρέπει όλοι μας να στηρίξουμε τέτοιου είδους προσπάθειες, γιατί, μόνον έτσι, μπορεί πλέον ο πολίτης να εκφράσει τις επιθυμίες και τους προβληματισμούς του. Δεν πιστεύω να υπάρχει, σήμερα, Έλληνας πολίτης που να πιστεύει ότι εκφράζεται, ή και εκπροσωπείται, πραγματικά, μέσα από τα κόμματα, τους “βολευτές” και όλες τις παράπλευρες οργανώσεις.
Θα μπορούσα να γράψω ατελείωτες γραμμές κειμένου που να εκφράζουν την απογοήτευση και την απέχθεια μου προς την πλειοψηφία των δημόσιων εκπροσώπων μας, αλλά δε νομίζω ότι θα καταθέσω κάτι άγνωστο και ξένο για τον καθένα μας. Ωστόσο, θα πρέπει να σταματήσουμε να κρίνουμε και να κατηγορούμε, από ασφαλή θέση , τους πάντες και τα πάντα, αλλά να συμμετέχουμε ενεργά στα κοινά, ορίζοντας ουσιαστικά τις ζωές μας και ατενίζοντας ελπιδοφόρα το μέλλον μας.
Κατοικώντας, λοιπόν, εδώ και τρία χρόνια στο Δήμα Μίκρας, έχω να παρατηρήσω τα εξής :
Θεωρώ ότι η πρόταση της εκπροσώπησης κάθε συνοικίας του δήμου θα ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματική και εποικοδομητική για την επίλυση των προβλημάτων. Δυστυχώς όμως και αυτή η ιδέα κλείστηκε στο συρτάρι της προεκλογικής υποσχολογίας.
Θα αναφέρω, επίσης, την παντελή έλλειψη πεζοδρομίων στους δρόμους του Πλαγιαρίου που δυσχεραίνουν τις μετακινήσεις μας κάνοντας τες, ακόμα, και επικίνδυνες. Αναρωτιέμαι πολλές φορές τι είναι πιο παράτολμο: Να διασχίζεις δρόμους ευρείας κυκλοφορίας στο κέντρο της Θεσσαλονίκης ή να περπατάς κατά μήκος της οδού Μιαούλη συνοδεύοντας καροτσάκι ή και μικρά παιδιά; Εάν ήταν δυνατόν να έχτιζαν μεζονέτες και επάνω στον κεντρικό δρόμο του Πλαγιαρίου , θα το έκαναν !!! Ξεκινάς να πας βόλτα το παιδί σου με το καροτσάκι και εύχεσαι να βρεθούν στο δρόμο σου οδηγοί με τέτοια οδική συμπεριφορά που θα σου εξασφαλίσουν προτεραιότητα και ασφάλεια.
Ακόμη, οι εικόνες που παρουσιάστηκαν στην εφημερίδα του Δήμου για τις παιδικές χαρές πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν επιμελώς επιλεγμένες, ενώ όλοι μας γνωρίζουμε την ακαταλληλότητά τους και ότι χρειάζονται πολύ δουλειά και περιποίηση για να αποκτήσουν την εικόνα εκείνη που θα εξασφαλίσει στα παιδιά μας στιγμές ξέγνοιαστου παιχνιδιού.
Η ύπαρξη ολιγοθέσιων σχολείων με προβλήματα στέγασης και ανυπαρξία αύλιου χώρου, δεν ξέρω κατά πόσο τιμούν τη διοίκηση του δήμου μας !!!
Σοβαρότατο, επίσης, ζήτημα το αποχετευτικό. Λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη, “την πρωτεύουσα των Βαλκανίων”, και ακόμη έχουμε να κάνουμε με βόθρους και βοθρολίματα που ρυπαίνουν καθημερινά την περιοχή.
Επιπλέον, αναρωτιέμαι κατά πόσο είναι θεμιτό μια περιοχή με ραγδαία οικιστική ανάπτυξη να διασχίζεται από ένα δρόμο ευρείας κυκλοφορίας , όπως αυτός Πλαγιαρίου –Επανομής. Αξέχαστα είναι τα Σαββατοκύριακα των θερινών μηνών που θα πρέπει να υποβάλεις αίτηση για να διασχίσεις το δρόμο!
Αν θεωρητικά το πρώτιστο μέλημα κάθε δήμου είναι η εξασφάλιση συνθηκών υγιεινής διαβίωσης των δημοτών, ο δήμος Μίκρας εκτίθεται σοβαρά απέναντι στους δημότες του. Η υψηλή αύξηση της τιμής του νερού έρχεται σε αντίθεση με την αμφισβητούμενη ποιότητά του.
Προσπάθησα συνοπτικά να εκφράσω τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς μου. Ας είναι στόχος όλων μας η δόμηση μιας σύγχρονης οικιστικά περιοχής που ανταποκρίνεται στις ανάγκες του Έλληνα Ευρωπαίου πολίτη του 2008.

Με εκτίμηση
Γεώργιος Μιχ. Καστανίδης, Πλαγιάρι

Διαβάστε τη συνέχεια...

Ηλικιωμένοι, μετανάστες και μαθητές: πόσους ψήφους “να πιάνουν” όλοι μαζί;

Άγγελος Περδικούρης, Τρίλοφος

Αλήθεια τί συμβαίνει με τα λεωφορεία του Τριλόφου και της Καρδίας; Ωραίο ανέκδοτο. Εδώ έχουμε παραιτηθεί από το προφανές που θα ήταν π.χ. να ζητήσεις (και να ελπίζεις ότι θα πάρεις) μια συγκεκριμένη και υπεύθυνη απάντηση για κάποιο ζήτημα που αρμόδιος θεωρείται ένας μόνο φορέας, ζητάμε να διευκρινιστεί κάτι που εξαρχής γνωρίζουμε ότι, καθώς εμπλέκονται και ο δήμος και ο ΟΑΣΘ, θα μας στείλουν από τον Άννα στον Καϊάφα; Που η θεσμοθετημένη ανευθυνότητα θα οργιάσει, οριζοντίως και καθέτως; Και όμως. Είναι απλώς τραγικό. Ή μάλλον ούτε αυτό: είναι για γέλια και για κλάματα. Μιλώ μόνο για τον Τρίλοφο και την Καρδία γιατί δε γνωρίζω τα δρομολόγια που εξυπηρετούν το Σχολάρι και το Πλαγιάρι. Εδώ βέβαια το “εξυπηρετούν” θα πρέπει να διαβαστεί κάπως σαν “αποκλείουν την πρόσβαση και τη διαφυγή”.
Έχει γίνει πια ανέκδοτο πως, αν ζητήσεις να μιλήσεις για οποιοδήποτε θέμα με τον δήμαρχο ή κάποιον δημοτικό σύμβουλο της πλειοψηφίας, η πρώτη ερώτηση που θα σου απευθύνουν είναι “πού ψηφίζεις;”. Άντε λοιπόν να είσαι μαθητής ή μετανάστης και να προσπαθήσεις να βρεις την πληροφορία που ζητάς. Για ποιο λόγο να στη δώσουν; Στη χρωστάνε; Αυτές οι δύο ομάδες, μαζί με τα περήφανα γερατειά, είναι φυσικά οι κύριοι χρήστες αυτής της αυτονόητης υπηρεσίας, που αν είναι υπερβολή να ζητήσουμε να είναι τακτική, τουλάχιστον θα έπρεπε να μην είναι μυστικό το κάθε πότε “παρέχεται”.


Ώρες εντελώς παράλογες. Κενά έως και εξήντα λεπτών (και μάλιστα σε ώρες αιχμής, π.χ. 8:00-9:00 και 4:30-5:30) ή και ακόμα μεγαλύτερα. Πρέπει να στήνεσαι από αρκετή ώρα νωρίτερα στη στάση γιατί όπως είναι πιθανό να καθυστερήσει το λεωφορείο, εξίσου πιθανόν είναι να έρθει και νωρίτερα από την ώρα του και φυσικά να το χάσεις. Αλλά το νοστιμότερο είναι ότι έστω και οι ώρες που γίνονται όσα δρομολόγια γίνονται, είναι επτασφράγιστες και κωδικοποιημένες με μυστικό κλειδί. Ο μόνος τρόπος να τα μάθεις είναι ή μέσω του ΟΑΣΘ, όπου αυτό είναι μια άλλη ιστορία (γιατί απλά δε στα λένε!), ή μέσω της ιστοσελίδας του Δήμου. Φανταστείτε τώρα τους ηλικιωμένους ή τους μετανάστες που το Google το παίζουν στα δάκτυλα. Μα κι αν ανακαλύψουν κάπου τις ώρες των δρομολογίων και μπορέσουν να τις αποκρυπτογραφήσουν (γιατί εκεί μέσα αναφέρονται τρία είδη δρομολογίων με καμία απολύτως διευκρίνιση για το τί είναι το καθένα, από πού ξεκινάνε και από πού περνάνε) το πιθανότερο είναι να σταθούν να περιμένουν το επόμενο δρομολόγιο μιας και αυτό που αναφέρεται στο πρόγραμμα απλώς δεν εκτελείται ποτέ! Και αν τελικά, μέσω μιας ιδιαίτερα επίπονης επιστημονικής μεθόδου (αν όχι ελληνικής επινόησης τουλάχιστον χαρτογραφημένης ως ελληνικής λόγω της υπέρμετρης χρήσης), της επονομαζόμενης “δοκιμή και σφάλμα”, καταφέρουν να συντάξουν ένα δικό τους πρόγραμμα δρομολογίων για προσωπική τους χρήση, ύστερα από ώρες ορθοστασίας μπροστά σε στάσεις λεωφορείων με αισθητική κλασικής ελληνικής επαρχίας, ε! να μην έχουν και την απαίτηση να ισχύει και όλη την εβδομάδα! Τα Σαββατοκύριακα τα πράγματα αλλάζουν – αλλά τόσο αυτό όσο και το ποιες είναι αυτές οι αλλαγές, είναι μυστικό. Το πρόγραμμα “του Δήμου” δεν αναφέρει, φυσικά, τίποτα.
Ο άνθρωπος είναι ζώο με μεγάλη υπομονή και ειδικά ο κάτοικος αυτής της ου-τοπικής Μίκρας με ακόμα μεγαλύτερη ικανότητα εθισμού. Η απαξίωση και ο ευτελισμός του κοινωνικού και του συλλογικού στοιχείου της ζωής μας δεν έχει πάτο. Εδώ δεν μας ενοχλεί η κατάσταση της διαδρομής ή των χώρων που “στέλνουμε τα παιδιά μας σχολείο” (όπως παραδοσιακά και καταχρηστικά λέμε), θα μας ενοχλήσει η ποιότητα μιας υπηρεσίας που ούτως ή άλλως είναι για παρίες σαν τους μετανάστες, τους μαθητές και τους ηλικιωμένους; Κι αν κάποιοι δεν ανήκουν σ’ αυτές τις ομάδες αλλά εννοούν να “παίρνουν το λεωφορείο”, δεν έχουν κανένα δικαίωμα να παραπονιούνται αφού στη ζωή τους δεν στάθηκαν άξιοι ούτε ένα ΙΧ να αποκτήσουν.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Σκουπίδια. Ποια είναι η κατάσταση σήμερα. Τι μπορούμε να προτείνουμε

Σοφία Βασιλειάδου, Τρίλοφος

Ποια είναι σήμερα η κατάσταση:
– Υπάρχει έλλειψη εθνικού σχεδιασμού. Οι μέχρι τώρα Νομαρχιακοί σχεδιασμοί περιοριζόταν σε πρόχειρες λύσεις για εκτόνωση τοπικών προβλημάτων.
Δημιουργήθηκαν πολλοί μικροί ΧΥΤΑ με προβλεπόμενο χρόνο ζωής 20 χρόνια· μάλιστα εξακολουθούν ακόμη και τώρα να κατασκευάζονται, ενώ θα έπρεπε να καταργηθούν ή να αναβαθμιστούν μέσα σε δυο χρόνια (ευρωπαϊκή οδηγία). Στην εγκληματική καθυστέρηση ως σήμερα λειτουργίας ΧΥΤΑ πρέπει να αποδοθεί και το ανυπολόγιστο κόστος των περιβαλλοντικών επιπτώσεων των χωματερών (βλέπε Ταγαράδες) οι οποίες υποχρεωτικά κλείνουν το 2008, εκτός κι αν καταβάλλεται πρόστιμο για κάθε ημέρα λειτουργίας.
– Περιφερειακός σχεδιασμός. Υποτίθεται ότι θα οδηγούσε σε ορθολογικότερες επιλογές σε επίπεδο περιφέρειας. Όμως δεν συμβαίνει αυτό. Ο σχεδιασμός χαρακτηρίζεται από ασάφεια. Αφήνεται ανοιχτή έτσι η δυνατότητα τοπικών επιλογών ακριβών και επιζήμιων οικονομικά και περιβαλλοντικά (αποτεφρωτήρες;) και ευνοείται η ανάπτυξη πελατειακών σχέσεων σε επίπεδο ΟΤΑ.
Οι πιέσεις που κατά διαστήματα εξασκούνται από τους Δήμους, μάλλον είναι πιέσεις στην κατεύθυνση απόδοσης αντισταθμιστικών οφελών παρά στην κατεύθυνση προστασίας της δημόσιας υγείας, με τον οικονομικότερο και πληρέστερο δυνατό τρόπο. Δεν υπάρχει διαφάνεια στη λήψη αποφάσεων. Η κοινωνική συναίνεση αγνοείται αν και αποτελεί προϋπόθεση κατά την Ευρωπαϊκοί νομοθεσία. Και βέβαια κοινωνική συναίνεση δεν σημαίνει συμμετοχή στις αποφάσεις.
Όμως για την εθνική οικονομία και την οικονομική ανάπτυξη της χώρας είναι θέμα πολύ σημαντικό η επιλογή τρόπου διαχείρισης των απορριμμάτων.
Οι οικονομικές επιπτώσεις σχετικών αποφάσεων μεταφράζονται σε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ ετησίως και είναι οι πολίτες που άμεσα ή έμμεσα θα κληθούν να καλύψουν το κόστος.
Ενώ σπαταλούνται κοινοτικά και εθνικά κονδύλια υπάρχει υποχρηματοδότηση σε βασικά έργα, ώστε να μη υλοποιείται ούτε καν αυτός ο προβληματικός σχεδιασμός. Ο εθνικός σχεδιασμός περιορίζεται σε έργα, για τα οποία υπάρχει έντονο ενδιαφέρον από κατασκευαστικές εταιρείες, εργολάβους, και δεν ασχολείται με τα συστήματα διαχείρισης. Άστοχες επιλογές μπορεί να οδηγήσουν σε επιπλέον επιβάρυνση με 60-80 ευρώ ανά κάτοικο ετησίως. Και απ’ ότι φαίνεται οδηγούμαστε σε δύο λύσεις: α) κρατική επιδότηση του ιδιώτη φορέα διαχείρισης, ή των ΣΔΙΤ (από τα χρήματα των φορολογουμένων)· β) επιβάρυνση των πολιτών απ’ ευθείας με αύξηση του τέλους αποκομιδής.
Οι ΣΔΙΤ (Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα) λειτουργούν με χρηματικό δανεισμό όπου πρωταγωνιστές είναι οι τράπεζες και εγγυητής το κράτος. Αν το έργο δεν έχει κερδοφορία θα εγκαταλειφθεί ή δεν θα γίνει.
Η επιδότηση ΣΔΙΤ έχει δημιουργήσει σημαντικότερες σπατάλες κοινοτικών και εθνικών κονδυλίων
Η απουσία του ΥΠΕΧΩΔΕ, η σύγχυση αρμοδιοτήτων, η δημιουργία ενδοδιοικητικών αντιπαλοτήτων και ανταγωνισμών, η πλημμελής ενημέρωση συντελούν στην κακή διαχείριση.
Η ανεπάρκεια στην Ελλάδα δεν οφείλεται πάντως σε θεσμικό έλλειμμα αλλά σε έλλειμμα πολιτικής βούλησης.

Θα πρέπει να απαιτήσουμε:
– Τη διασφάλιση της ελαχιστοποίησης: Με προτεραιότητα στην πρόληψη και τη μείωση των σκουπιδιών στην πηγή (πηγή δεν είναι μόνο ο καταναλωτής αλλά και κάθε βιομηχανία με τις συσκευασίες της), με επαναχρησιμοποίηση, ανακύκλωση, κομποστοποίηση.
– Την κοινωνική συμμετοχή στην λήψη αποφάσεων και όχι μόνο τη συναίνεση
– Τη διαμόρφωση ορθολογικού και κοινωνικά αποδεκτού ολοκληρωμένου εθνικού σχεδιασμού με τη λήψη στρατηγικών αποφάσεων για όλα τα απόβλητα (αστικά, βιομηχανικά, τοξικά, αδρανή). Αυτός θα πρέπει να λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψη τους παράγοντες: οικονομία προς όφελος των πολιτών, περιβάλλον, κοινωνία.
– Η διαχείριση των σκουπιδιών και του νερού, όπως και η εκπαίδευση και η υγεία καλύπτουν κοινωνικές ανάγκες. Άρα η ευθύνη διαχείρισής τους ανήκει αποκλειστικά στο Δημόσιο και δεν παραχωρείται, ακόμη και εν μέρει, σε ιδιώτες ή ΣΔΙΤ.
– Να αποκλειστούν τεχνολογίες όπως είναι η καύση (αποτεφρωτήρας), η οποία έχει υψηλό κόστος και σοβαρές περιβαλλοντικές επιπτώσεις με τα στερεά και αέρια τοξικά απόβλητα. Δεν συμβάλει στην προώθηση της ανακύκλωσης, δεν δημιουργεί θέσεις εργασίας και δεν έχει την κοινωνική συναίνεση. Δυστυχώς ο πρόεδρος ΟΤΑ έχει επιλέξει αυθαίρετα για τη Θεσσαλονίκη την κατασκευή δυο αποτεφρωτήρων. Το έργο πάγωσε προς το παρόν λόγω καταγγελίας για σκανδαλώδη επιλογή, από οικονομική και περιβαλλοντική πλευρά, της κατασκευαστικής εταιρείας (συμφερόντων Μπόμπολα).
Και να μην ξεχνάμε την αποκατάσταση και την επαγρύπνηση που απαιτείται για πολλά χρόνια στην χωματερή των Ταγαράδων.
Όπως φαίνεται το πρόβλημα των σκουπιδιών θα μας απασχολήσει πολύ ακόμη.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Πού είναι τα πουλιά;

Γιώργης Παυλόπουλος (22 Ιουνίου 1924 - 26 Νοεμβρίου 2008)
Στον Μιχάλη Πιερή

Πού είναι τα πουλιά;

Ατσάραντοι και λιάροι κι' αητομάχια
συκοφάγοι και κατσουλιέρες και κοτσύφια
τσουτσουλιάνοι και τσαλαπετεινοί και τσόνοι
καλημάνες και καλατζάκια και τσιμιάλια
τσιπιριάνοι και τσικουλήθρες και σπέντζοι
τετεντίτσες και τουρλουμπούκια και κίσσες
καλοκερήθρες και σηκονούρες και ασπροκόλια
μπεκανότα και δοδόνες και κολοτριβιδόνες
ξυλοτρούπιδες και σπίγγοι και τρουποφράχτες
κοκκινονούρες και τρυγονόλιαροι και μυγουσάκια
γαϊταρίθια κα σβουρίτζια κα σγουρδούλια
θεοπούλια και μυγούδια και σπίνοι;

Πού είναι ο κοκκινολαίμης;

Πού είναι τα παπιά;
Κρινέλια και γερμάνια και ψαλίδες
ξυλόκοτες και μπάλιζες και σουγλοκόλια
γερατζούλια και ντελίδες και μαυρόπαπα
ψαροφάγοι και τουρλίδες και ζαγόρνα
λαγοτουρλίδες και τσιλιβίδια και βουτουλάδες;

Πού είναι ο Μολοχτός κι' ο Πάπουζας;
Η Αβοκέτα κι' ο Καλαμοκανάς;

Πού είναι οι συκοπούλες οι βουλγάρες κι' οι σιταρίθρες
τα βατοπούλια τα κουφαηδόνια κι' οι αερογάμηδες
οι φάσες και οι σπαθομύτες
τα κιρκινέζια κι' οι χαλκοκουρούνες;

Πού είναι
ο μπούφος ο χουχουλόγιωργας κι' ο κούκος
ο νυχτοκόρακας ο γκιόνης κι' ο καράπαπας;

Πού είναι
τα ξεφτέρια τα γεράκια και οι αετοί;

Πού είναι ο Ντρένιος ο Καλογιάννης και ο Μπέτος;
Πού είναι οι Μαυροσκούφηδες;

Διαβάστε τη συνέχεια...

ΚΟΥΙΖ

ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ

Όποιος το βρει κερδίζει!!
Ποιος πολιτικός ανήρ του τόπου μας καλείται σε εκπομπή πανελλήνιας εμβέλειας και μεγίστης ακροαματικότητας και επί δίωρον δεν αρθρώνει λέξη; (ερώτηση πολλαπλής επιλογής)
α. Ο κ. Θρασύβουλος Γκόρτσος (κινηματογραφικός χαρακτήρας από την ταινία του Ντίνου Δημόπουλου «Τζένη-Τζένη»)
β. Ο κ. Νίκος Μαντάς (κινηματογραφικός χαρακτήρας από την ταινία του Ντίνου Δημόπουλου «Τζένη-Τζένη»)
γ. Ο Φαλακρός πράκτωρ (κινηματογραφικός χαρακτήρας από την ταινία του Θανάση Βέγγου «Θου Βου φαλακρός πράκτωρ Επιχείρησις Γης Μαδιάμ»)
δ. Ο κ. Ανδρέας Μαυρογιαλούρος (κινηματογραφικός χαρακτήρας από την ταινία του Αλέκου Σακελλάριου, «Υπάρχει και φιλότιμο»)
ε. Ο κ. Θεόδωρος Γκουστίλης (δήμαρχος Μίκρας)

Όποιος το βρει οφείλει να απαντήσει και στο γιατί. (ερώτηση πολλαπλής επιλογής ή και ελεύθερης ανάπτυξης, αρκεί να μην ξεπερνά τα 127 στρέμματα) :
α. κανείς δεν τον ρώτησε
β. κανείς δεν τον είδε
γ. βαρέθηκε και έφυγε από το πλάνο
δ. είχε πονόδοντο
ε. ξέχασε τη Γραμματική στο σπίτι
στ. τον έστελναν για καφέδες
ζ. τον προστάτευε το Πασόκ
η. τον προστάτευε η Ν.Δ.
θ. είχε λερωμένη τη φωλιά του και λούφαξε για να περάσει η μπόρα

Οι σωστές απαντήσεις με τα ονόματα των επιτυχόντων θα δημοσιευθούν στην εφημερίδα του Δήμου Μίκρας.
Ο πρώτος νικητής αναλαμβάνει τιμητικά τη χρηματοδότηση της έκδοσης του περιοδικού «Κάτοικος Δήμου Μίκρας» για το νέο έτος 2009.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Η σιωπή μας

Άγγελος Περδικούρης, Τρίλοφος

Κι ύστερα λες για δυο τρελές
που μ’ αγαπούν - γιατί σιωπούν;
(Δημήτρης Χορν στην «Οδό Ονείρων»)

Συχνά, ιδίως ύστερα από συζητήσεις με φίλους όπου στο τέλος υπερχειλίζει η απογοήτευση και η αγανάκτηση για την κατάσταση στο δήμο Μίκρας, αναρωτιόμαστε τι είδους άνθρωποι τον κατοι-κοεδρεύουν, με άλλα λόγια, τί είδους άνθρωποι είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Πολύ σχηματικά θα λέγαμε ότι ένα μεγάλο κομμάτι το απαρτίζουν αυτοί που εκλέγουν δημοτική αρχή τις τελευταίες τετραετίες. Μια δημοτική αρχή που γνωρίζει και εκμεταλλεύεται σε υπερθετικό βαθμό ότι ένα βασικό τους μέλημα και κριτήριο για την επιλογή τους είναι να μην θιχτούν στο ελά-χιστο όσα αυτοί οι ίδιοι εννοούν ως τα συμφέροντά τους, όπως είναι η καθολική και απόλυτη ανο-χή στις μικροπαρανομίες (κυρίως πολεοδομικής φύσης), η εν κρυπτώ και ιδιωτικώς διευθέτηση όσων υποθέσεών τους υπάρχει η ελάχιστη πιθανότητα να θίξουν, απειλήσουν, αξιοποιήσουν ή αυ-γατίσουν τα “ενδιαφέροντά” τους, είτε αυτά είναι πραγματικά είτε φανταστικά ή ποθούμενα. Σ’ αυτούς θα πρέπει να προσθέσουμε και όσους είναι δεσμευμένοι με άλλου είδους παροχές ή ελ-πίδες από τη δημοτική εξουσία, συμβασιούχους του δήμου κλπ. Εν πάση περιπτώσει φαίνεται πως εξαρτώνται, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, από την πολιτική που ακολουθεί σήμερα ο δήμος. Όπως μπορεί να δει κάποιος από τις στατιστικές, αυτοί είναι που εκλέγουν δημοτική αρχή καθώς ο αριθ-μός των ψηφοφόρων σε σχέση με την ραγδαία αύξηση του πληθυσμού του δήμου μοιάζει να είναι στάσιμος. Αν και ο πληθυσμός του δήμου αυξάνεται, όπως ξέρουμε, πολύ γρήγορα, ο αριθμός αυ-τών που ψηφίζουν αυξάνεται κατά 1000 άτομα περίπου την τετραετία (5.024 το 1998, 6.092 το 2002 και 7.107 το 2006). Ενδεικτικά, στην απογραφή του 2001, ο πληθυσμός του δήμου ήταν 10.146 κάτοικοι.
Μια άλλη μερίδα συνδημοτών μας —αμέτοχη στα κοινά, αυτή, και εκλογικά αδρανής— ήρθε στο δήμο κυρίως από το πολεοδομικό συγκρότημα της Θεσσαλονίκης. Σε πρώτη προσέγγιση φαί-νεται να έχει ένα κοινό χαρακτηριστικό: σίγουρα δεν είναι από τα τμήματα του πληθυσμού που τα χαρακτηρίζει η επισφάλεια. Μόνιμη εργασία, μόνιμη κατοικία, μόνιμες λίγο-πολύ κοινωνικές σχέ-σεις. Πράγμα που σημαίνει (αν δεν διαθέτει ένα ελάχιστο πλούτου) ότι τουλάχιστον χαίρει μιας σταθερής εργασίας που της εξασφαλίζει (ή, έστω, της εξασφάλιζε μέχρι τελευταία) μια αίσθηση ασφάλειας που δικαιολογούσε την επένδυση σε μια νέα κατοικία. Αυτό όμως σε μεγάλο βαθμό υ-ποδηλώνει κάτι σημαντικό. Ότι, δηλαδή, προέρχεται από τα “πλέον ενεργά επαγγελματικώς” τμή-ματα της Θεσσαλονίκης, γεγονός που προϋποθέτει τουλάχιστον μια εμπειρία διοικητικής ή οργα-νωτικής μορφής, άσχετα με το αν υπάρχει ή όχι μια μεταλυκειακή μόρφωση. Ξέρει, με άλλα λόγια, τι προβλήματα υπάρχουν σε μια επιχείρηση, υπηρεσία, τεχνική εταιρία ή σχολειό, και ξέρει, ακόμα, πως μπορούν αυτά να αντιμετωπισθούν για να λυθούν.
Αυτή η δεύτερη ομάδα, κατόπιν δική της επιλογής, μένει σε έναν τόπο ο οποίος είναι, κατά βά-ση, προνομιακός. Μια μη-υποβαθμισμένη περιοχή, αναπτυσσόμενη, ένα περιβάλλον χωρίς σημα-ντικές πηγές μόλυνσης, με πολλές φυσικές ομορφιές, μικρή πυκνότητα πληθυσμού, περιορισμένη εγκληματικότητα, σχετικά εύκολη πρόσβαση και άλλα. Στερείται ωστόσο η περιοχή μιας ορθολο-γικής διαχείρισης και κάποιων βασικών υποδομών που προσφέρει μια πόλη: ασφαλείς δρόμους, αποχέτευση, δημόσιους χώρους, πάρκιγκ, δημόσιες συγκοινωνίες, αθλητικές εγκαταστάσεις, πολι-τιστικούς χώρους, χώρους συνάθροισης, βιβλιοθήκες, πολεοδόμηση κλπ. Για την ομάδα που συζη-τάμε αυτά είναι πράγματα που της είναι γνωστά, που έχει μάθει να τα θεωρεί απαραίτητα και που προφανώς, στο δήμο μας, της λείπουν.
Μια βάσιμη σκέψη είναι επίσης ότι (όπως άλλωστε όλα τα κοινωνικά στρώματα με κάποιο minimum ποιότητας ζωής) παρουσιάζει επιπλέον μια ευαισθησία για τα οικολογικά προβλήματα και τα προβλήματα του περιβάλλοντος: σκουπίδια, ανακύκλωση, χωματερές, νερό, περιβάλλον χώ-ρος, αεροδρόμιο, για να περιοριστούμε στα τοπικά μόνο.
Ο τόπος από άποψη μεγέθους διευκολύνει: εύκολη μετακίνηση (αρκεί βέβαια κάποιος να έχει δικό του... μέσο!) και σχετικά μικρός αριθμός κατοίκων, πράγμα που δίνει τη δυνατότητα αποδοτι-κής συμμετοχής σε μαζικούς φορείς (συλλόγους, πολιτιστικά σωματεία, ενώσεις γονέων και κηδε-μόνων), δημοτικά δρώμενα και εν γένει στα κοινά. Είναι αυτό που θα λέγαμε "ότι σηκώνει επέμβα-ση". Είναι ένας χώρος που μια δημόσια δράση, οιουδήποτε τύπου, θα μπορούσε εύκολα να αποφέ-ρει καρπούς.
Αλλά βλέπουμε ότι σιωπά και αδρανεί. Δεν πολυσυμμετέχει στα κοινά, δεν ψηφίζει στις δημοτι-κές εκλογές, διατηρεί τα εκλογικά της δικαιώματα αλλού. Οι λόγοι βέβαια είναι πολλοί. Κατ’ αρ-χάς είναι μια ανομοιογενής ομάδα, τα νεώτερα μέλη είναι απομακρυσμένα, ασύνδετα μεταξύ τους και πολλές φορές δεν ενημερώνονται καν για τα δημοσίως τεκταινόμενα. Επιπλέον υπεραπασχολεί-ται: κατά κανόνα εργάζεται μακριά από τον τόπο κατοικίας της και άρα σπαταλά στις μετακινήσεις πολύ χρόνο, πολλοί δουλεύουν πάνω από το οχτάωρο ακόμα και σε δεύτερη εργασία, ενώ σ’ αυτά προστίθενται και οι μετακινήσεις χάριν των παιδιών: φροντιστήρια, ξένες γλώσσες, αθλητικές δρα-στηριότητες, μουσικές, πολλές φορές ακόμα και για τη διασκέδασή τους. Κι ας μην αναφέρουμε καθόλου την οικονομική στενότητα, τα προβλήματα με τα δάνεια κλπ.
Μια επιπλέον αποστασιοποίηση φέρνει και η εμπορευματικοποιημένη σχέση με τον τόπο κατοι-κίας: το σπίτι και το άμεσο περιβάλλον του αντιμετωπίζονται σαν "αγαθά" που πρέπει να ανταπο-δώσουν τα χρήματα που δαπανήθηκαν για την απόκτηση τους ή την πρόσβαση σ' αυτά. Παρατηρεί-ται έτσι μια τάση υπερχρήσης τους που σε συνδυασμό με τις μειωμένες κοινωνικές επαφές και την οικονομική στενότητα τούς περιορίζει σε μια αυστηρά ιδιωτική ζωή. Το όνειρο μιας κατοικίας σε ανθρώπινα μέτρα, ει δυνατόν στο χωριό, μεταλλάχθηκε σε ενδιαίτηση σε μια μεζονέτα με ικανο-ποιητικό ή ελάχιστο χώρο πρασίνου που όμως τον εκμεταλλευόμαστε με μέγιστη δυνατή ένταση: γκαζόν ντε και καλά, αγαλματάκια, καλλωπιστικά φυτά, κατοικίδια ζώα κοκ.
Παρατηρούμε έτσι μια έντονη αντίθεση ανάμεσα στον ιδιωτικό και στον κοινωνικό χώρο: όσο πιο προσεγμένος, πολλές φορές στα όρια της πολυτέλειας, είναι ο πρώτος, τόσο πιο παρατημένος, αφημένος στη μοίρα του είναι ο δεύτερος. Σχολεία, πεζοδρόμια, πάρκα, δημόσιοι χώροι, κάδοι σκουπιδιών, αλάνες με μπάζα, δρόμοι, διαβάσεις πεζών, τρόποι πρόσβασης από άτομα με κινητικά προβλήματα, όλα αυτά με την παρουσία τους ή την απουσία τους, ανάλογα, εντυπωσιάζουν με το πόσο υποβαθμισμένα δείχνουν σε σχέση με τις κατοικίες. Ας αναλογιστούμε μόνο τι ποιότητα έ-χουν τα καινούρια, τουλάχιστον, σπίτια στο δήμο και τι ποιότητα έχουν οι σχολικοί χώροι. Έχει ενδιαφέρον να σκεφτεί κανείς την εκπαιδευτική λειτουργία που έχει αυτό στα παιδιά, τι δίπολο α-ξιών τους καλλιεργεί: το ιδιωτικό είναι όμορφο και ασφαλές ενώ το δημόσιο άσχημο και επικίνδυ-νο.
Ωστόσο τα προβλήματα του δήμου είναι πιεστικά. Έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος, ο πληθυσμός αυξάνεται και σε λίγο θα είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να δοθούν ριζικές και σωστές λύσεις. Με την τωρινή κατάσταση ο τόπος είναι μπλοκαρισμένος. Μια κοντόφθαλμη ομάδα ασκεί μια δια-χειριστική και επικίνδυνη πολιτική με μόνο της στόχο την διατήρησή της στην εξουσία. Τα παρα-δείγματα και οι αποδείξεις είναι πολλά και μπορούμε να ανατρέξουμε στα σημαντικότερα σ’ αυτό το περιοδικό και όχι μόνο. Ωστόσο το θέμα δεν είναι η αλλαγή με μια «καλύτερη» διαχειριστική ομάδα. Το θέμα είναι η ενεργοποίηση των ίδιων των πολιτών. Η διαχείριση του δημοσίου χώρου από επαγγελματίες, που είναι ένα γενικότερο φαινόμενο, έχει αποδειχθεί ότι βλάπτει και την δημο-κρατία, και το περιβάλλον και την ίδια την ποιότητα της ζωής μας. Η ανάθεση των λύσεων στους από μηχανής θεούς και τους «επαΐοντες» απωθεί τους πολίτες στην ιδιωτεία, την ανευθυνότητα και την αδιαφορία ενώ το ζητούμενο είναι ακριβώς το αντίθετο: μια "κοινωνία πολιτών", υπεύθυνη, με ιδανικά, η οποία να μπορεί να δίνει λύσεις.
Θα κυριαρχήσει η έγνοια και η αγάπη για τον καινούργιο τόπο – τον τόπο μας ή θα επικρατήσει η ιδιωτεία και η αδράνεια; Θα γίνει δυνατό να συσταθεί μια κοινωνία πολιτών ή θα ανακυκλώνεται εσαεί μια εν λευκώ εξουσιοδότηση των «τεχνικών της εξουσίας»;
Σε άλλες εποχές οι χαρακτηριζόμενοι προοδευτικοί επένδυαν τις ελπίδες τους για κοινωνική συνεί-δηση, χειραφέτηση και απαλλαγή από δεισιδαιμονικούς τρόπους σκέψης στην καταπολέμηση του αναλφαβητισμού και την εκπαίδευση. Σήμερα έχουμε ένα παράδειγμα μιας κοινωνικής ομάδας που, όπως είδαμε, και εκπαίδευση έχει, και εμπειρία στην κοινωνική και επαγγελματική οργάνωση, και αναμφίβολα κάποιο σημαντικό επίπεδο παιδείας. Η ομάδα αυτή αντιμετωπίζει προβλήματα που είναι κατά κάποιο τρόπο του χεριού της, που μπορεί να τα λύσει αν επιθυμεί ή τουλάχιστον να δρομολογήσει τη βελτίωση και τις προϋποθέσεις για τη λύση τους και παρόλα αυτά, παραδόξως, μένει σιωπηλή και αδρανής.
Με τα παραπάνω δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε καμιά ένταση ανάμεσα στις δύο ομάδες, όπως σχηματικά τις αποκαλέσαμε, για μεθοδολογικούς καθαρά λόγους. Απλώς πιστεύουμε ότι η πρώτη είναι δέσμια μιας κατάστασης και δεν μπορεί να αναλάβει μια πρωτοβουλία απαγκίστρωσης ενώ η δεύτερη εξαιτίας του ότι δεν έχει προλάβει να σχηματίσει ακόμα τέτοιου είδους μικροεξαρτήσεις από τις τοπικές αρχές και το περιρρέον κλίμα, έχει την ευαισθησία και την γνώση να αλλάξει την κατάσταση, και μπορεί να λειτουργήσει σαν κινητήριος τροχός ώστε να δραστηριοποιηθεί και η πρώτη ομάδα σε ένα κλίμα γενικότερου και δημόσιου συμφέροντος και να απεμπλακεί από τυχόν κοντόφθαλμες και αδιέξοδες πολιτικές. Άλλωστε ο τόπος έχει σημαντικότατη προοδευτική παρά-δοση, αξιοζήλευτη θα έλεγα, και οι πιο δραστήριοι και αξιόλογοι συνδημότες, με ουσιαστικό εν-διαφέρον για τον τόπο, προέρχονται από εδώ.

Διαβάστε τη συνέχεια...